Het moet een winter ergens tegen het einde van de twintigste eeuw zijn geweest. Het was een tijd, dat je nog betaalde in guldens. We stonden op een galerij op de zestiende verdieping van een studentenflat in Utrecht half rauwe kipkluifjes te eten, die opgewarmd werden op een Hibachi barbecue. Om de bacteriën te doden werd er flink vodka gedronken. Uit een ouderwetse gettoblaster schelde reggae muziek. Uitkijkend van zo hoog over de lichtjes van de stad, ontstonden onder invloed van de rook brakende houtkoolhoopjes unieke gedachten over de toekomst. We filosofeerden, dat wat we nu deden niet eeuwig zou duren. Dat er een tijd zou komen, dat barbecueën verboden zou worden. Dat we ooit illegaal zouden moeten gaan grillen en clandestien ons vlees zouden moeten inslaan. Wisten wij toen veel.
Intussen zijn we een aantal maatschappelijke iteratieslagen verder in een ander tijdperk beland. Het stuiptrekkende kapitalisme heeft het in haar nadagen voor elkaar gekregen toch nog een aantal generaties te hersenspoelen en zich in te laten zetten als marionetten van het absurde nieuwe normaal. Via de kleine controlekastjes, die ze voorzien van orders lezen ze de oudere generaties nu de lessen van de toekomst. Je kan geen lunch meer bijwonen, of er worden louter nog vegetarische broodjes geserveerd. Zelfs de Michelin sterren organisatie is gedwongen geweest een veganistisch restaurant een paar sterren te geven, om mensen te laten geloven, dat het normaal is dat je vijftig euro betaalt voor een gefermenteerd worteltje. En je mag er niks van zeggen, want dan ben je tegen.
De voorhoede van de nieuwe golf wordt gevormd, door saaie betweterige jongelui, die vooral heel veel sporten en alleen maar plantjes eten en van mening zijn, dat zij het godsbeeld zijn, waar de mens naar geschapen zou moeten zijn. Vaak drinken ze ook nog eens niet. Ik noem ze voor het gemak veget-Ariërs. Wat zij bedrijven is anti-se-Meat-isme. Ze krijgen op alle kanalen de ruimte hiervoor in het kader van de nieuwe wereldorde. Net als in voormalig Oost-Duitsland is het leger sociale controleurs zo groot geworden, dat het maken van een houtskoolvuur in je tuin al bijna aangegeven wordt bij de milieudienst op straffe van onteigening en gedwongen verkoop van je huis. Terloops begreep ik dat veganisten ook nog eens geen sperma doorslikken. Maar de toekomst houd je niet tegen. Het enige, dat er voor mij nu op zit, is mijzelf voortaan te profileren als LHBBQ.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
