Vrouwtjes van het wespenras Hymenoepimecis argyraphaga leggen hun eitjes in het achterlijf van een spin. Deze strekspin onder de naam Leucauge arghyra merkt hier aanvankelijk niets van. Wanneer de wespenlarve echter uitkomt na een paar weken uitkomt, scheidt ze een chemische stof uit, waardoor de spin vreemd gedrag gaat vertonen. Het lijkt erop, dat hij niet exact meer weet wat hij doet. De spin verandert in een willoze zombie. Hij begint met het spinnen van een nieuw soort web, dat nauwelijks geschikt is voor het vangen van prooi. Het web is dan ook niet bestemd voor de spin, maar voor het dragen van de cocon, die de wespenlarve zal bouwen, nadat ze de spin gedood en verorberd heeft.
Zaterdag fietste ik over de Jonker Frans straat. Er passeerde mij een gloednieuwe Enfield off-road motor. In de verte zag ik vanuit de Kortebrantstraat een scooter oversteken en halthouden midden op de weg, vanwege een auto van rechts. Het was rustig en niemand had haast. Tot mijn verbazing reed de motor op zijn dooie akkertje door, tot met zijn voorwiel de achterkant van de scooter ramde en deze deed omtuimelen. Dat terwijl de motor en met gemak omheen gekund had, of veel eerder had kunnen remmen. Ik stopte om te kijken wat er gebeurde. De motorist bleek een hipster van midden dertig met de obligate standaard kindertekeningtattoos, een korte broek en een T-shirt aan. Hij keek wezenloos uit zijn ogen en stamelde dat hij keihard had moeten remmen. Zijn slachtoffer was een ouderwetse Crooswijker van in de zestig, die het niet zo zwaar nam, maar wel wenste gecompenseerd te worden voor zijn schade. Ik gaf aan dat ik het allemaal had zien gebeuren en dat het er van een afstandje op leek, dat hij de scooter überhaupt helemaal niet waargenomen had. Ook hier kwam geen reactie op. Na me ervan vergewist te hebben, dat de oude man niets mankeerde, ben ik doorgefietst naar de markt.
Vanmiddag zag ik een jonge man rakelings gepasseerd worden door fietsers, terwijl hij zich schijnbaar onbewust van de gehele buitenwereld van de stoep af trachtte te storten. Zijn zone van waarnemen leek niet verder dan een halve meter te reiken. Dit soort zaken zie ik dagelijks meermalen. Ergens lijkt het erop, dat zich in vele hersenen een parasiet heeft genesteld, die de gastheer zichzelf als onderdeel van de stoffelijke wereld doet vergeten en hem verandert in een zombie. Ik heb wel een vermoeden welk virus dit veroorzaakt. Hoe dan ook heeft het er alles van, dat deze ziekte zich als een sluipend insect verspreidt en epidemische vormen aanneemt, terwijl de omstanders het liever niet weten en de gastheren er geen weet meer van hebben. Het voelt als ‘Invasion of the body snatchers’. Maar dan heel langzaam. Misschien wel zo langzaam, dat ik het niet zal merken wanneer ook ik aan de beurt ben.
VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
