Als je twintig jaar geleden naar Frankrijk ging, was het handig in ieder geval een paar woorden Frans te spreken. De Fransen zelf zagen niet zozeer de noodzaak massaal andere talen te leren. Met Engels hoefde je niet aan te komen, want daar hadden ze de schurft aan. Als je dat begon te spreken, kon je het wel vergeten. De Fransen werden er door vele buitenlandse gasten om verfoeid. We moeten dan niet vergeten, dat deze buitenlandse gasten, blijkbaar ook niet de moeite namen zich een klein beetje van de Franse taal (en cultuur) eigen te maken. Mijn ervaring was en is nog steeds, dat als je langzaam spreekt en vraagt om begrip voor je onkunde, dit toch ook echt gewaardeerd wordt. Zo ontwikkelt zich mijn band met de Franse taal en Frankrijk nog steeds.
Gedurende de tweede wereldoorlog waren taalkundigen al bezig om een vereenvoudigde versie van de Engelse taal op te stellen. Het doel hiervan was, om de geallieerde strijdkrachten beter met elkaar te kunnen laten communiceren. Achterliggend doel was ook, om ook na de oorlog een gemeenschappelijke taal te hebben om zo een groet gemene deler te creëren tegen het communisme. Taal leent zich bij uitstek om onder vreemden een gevoel van saamhorigheid te bewerkstelligen. Als je een Italiaan met een Duitser wil laten praten, dan is Engels een uitermate geschikt hulpmiddel. Hiermee ontneem je ze echter ook meteen een deel van hun eigenheid, maar dat neem je op de koop toe. Laat Engels nou ook nog eens de taal van het internationaal kapitalisme zijn. Het lijkt allemaal bijna geen toeval. In Nederland waren we er als satellietstaat van het grootkapitaal uiteraard al vroeg bij. Mijn generatie werd via de televisie overspoeld met Amerikaanse series en leerde onbewust perfect Engels verstaan en spreken. Sluipenderwijs werden woorden verangliseerd. Een steeds grotere influx van buitenlandse studenten zorgde ervoor, dat het onderwijs zich genoodzaakt voelde steeds meer colleges in het Engels te gaan geven. Het kantelpunt is intussen bereikt. Er is maar één niet-Nederlands-sprekende voor nodig om alle deelnemers aan het gesprek over te doen schakelen naar het Engels. Het is niet meer de meerderheid op locatie die bepaalt, maar de uitzondering.
Dit lijkt allemaal niet zo belangrijk. Let wel, je kunt een land veroveren met legers. Maar om mensen te veroveren, moet je ze beroven van hun identiteit en ze een acceptabel alternatief bieden. Als taal geen barrière meer is, kun je maar beter op je woorden gaan passen.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
