wedstrijd gesloten! de commentaren onder de gedichten
tsja wat moet ik nou midden in de nacht – met die prachtige muziek van Maarten op de joetjoep – zachtjes mooi en resoluut en dan die prachtige namen van lieve mensen met al die mooie regels over die ene mooie dag die – tsjaa natuurlijk daarna ook zo heel erg eenzaam kan maken. maar laten we genieten – zoals ik genoot vandaag in Alkmaar bij alja spaans Reuring en de mooie mensen die zij daar … – genieten van de prachtige gedichten hier – die ons terug brengen bij die mooie dagen die we genoten of zoals Mandy Eggerding het zaterdagmiddag bij Reuring benoemde – dat we in deze tijd ‘de radicale kwetsbaarheid’ zo hoog nodig hebben.
dank aan Maarten Bogaers die zijn ‘ radicale kwetsbaarheid’ zo mooi in een lied heeft neergelegd – die dag aan zee – dank aan de dichters die die dag in woorden voor ons lezer mooi maakten – vereeuwigden. de commentaren leest u onder de gedichten – in deze wedstrijd die natuurlijk geen wedstrijd is en nooit zal zijn.
Ik ben van grijs gaan houden
Wat moet ik doen,
zodat je van me houden blijft
terwijl ik in de uitgeleefde kop
van de toekomst kijk
Soms keer ik terug naar plaatsen
waar onze harten synchroon
in liefde klopten, tot je verdween
mij achterlatend
in het vergrijsde blauw
Je viste nog een droom
voor me uit het water
Vera van der Horst
ok nemen we de ‘radicale kwetsbaarheid’ van mandy als beoordelingscriterium vandaag. nou vera schiet meteen in die roos. 180 punten – one hundred and 80 roepen ze dan in de kroeg – wij zijn subtieler hier. wat prachtig die uitgeleefde kop in de eerste strofe ‘van de toekomst’- uw beoordelaar is meteen verloren. ik geef me over. hier lezen we in prachtige eenvoud hoeveel pijn het leven kan doen en hoe je ook van pijn nog iets heel moois kan maken. hoe die droom onthouden is die de geliefde voor haar uit het water viste ooit. ze is van grijs gaan houden schrijft ze. zo een regel kun je alleen maar schrijven als je een prachtig leven achter je hebt liggen en als je toch nog verder moet. ik houd van vera’s grijs. het leven in woorden van kwetsbaarheid gegeven. mooi. dit goud!
- VERA VAN DER HORST- Je viste nog een droom
voor me uit het water - ANKE LABRIE – die dag zonder einde
- MAX LEROU –jij – de zachte, de gewelfde,
- KARLIJN GROET – tussen armen
- CARTOUCHE – dat liefde laveren is
- RIK VAN BOECKEL – in rustig schuim
jawel de enige echte virtuele zondagochtendwedstrijd weer eens een keertje in ere hersteld – en dat naar aanleiding van dat prachtige lied – van die prachtige singer songwriter Maarten Bogaers – ach ja hij zingt – ‘wat wisten we er ook van’ – meegenomen door de zon aan zee – die ene zo mooie onvergetelijke dag aan zee – voor het leven meegenomen – die ene dag om te bezingen – een dag om bij te dichten – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
het is best moeilijk om jou
in eenvoudige woorden
te vangen
omdat zoveel
schoonheid in wezen
niet te vatten is
niet ongestraft kan blijven
zoals ooit genadeloos
verwoord
dat in de liefde alles
maar dan ook alles
van de liefde is
hard en onstuimig
het tweegevecht
strak en streng de string
pw
de zee leek eindeloos
net zoals onze liefde
dachten wij
twee lome lijven
die hier voor altijd
en eigenlijk nog langer
wilden blijven
altijd op dat warme zand
die dag aan zee
die dag zonder einde
nooit meer zo godvergeten
eenzaam
de dag die kwam
dagen erna
anke labrie
(9-11-24)
die dag zon der einde zo mooi gemaakt hier en dan ook die pijn later bijna weggevloekt – en met wat een kracht – hoe het mooie en het alles overheersende mooi hier in enkele strofen naast het verliezen is beschreven. de lijn van kwetsbaarheid licht dieprood op. ik houd van de eenvoud hier bij Anke – niets is me liever dan eenvoudig mooi – schreef ik ooit. eenvoud is de dichter dienstbaar in zijn of haar poëzie bij grote dingen. en toch is eenvoud zo moeilijk te hanteren bij grote dingen. mooi Anke!
mijn kristallen hart lag al lang aan scherven
die ochtend – met de moed der wanhoop
lijmde ik de stukken aan elkaar
de stoutste schoenen die
ik vinden kon nog in mijn hand
plakte ik er vlug een liedje aan
en ging op weg
even later aan het water
van de noordzee – zuiderstrand
waar het vonken regende
mijn hart sprong op
ontsnapte aan zijn oude verpakking
en ging uit streaken
naakt en zonder schaamte
het vatte vlam voor veler ogen
en liet zich niet meer doven – één
waaghals heeft nog blaren op de tong
maar jij – de zachte, de gewelfde, rond
gehouwen uit zacht gesteente blies
met jouw adem zachtjes zuchtend
voor mij een nieuw hart zonder barsten
Max Lerou een vulkaan aan woorden, gevoelens, en het vuur van de liefde, van de liefdevolle woorden voor ons als vuurwerk gepresenteerd door de dichter Max Lerou – zo moet je euforie beschrijven zo is het goed – zo is het leven te leven – zo is het strand geworden tot een magisch liefdescentrum – zo zal het zijn om nooit meer te vergeten. er was liefdesvuur op het strand en ze dansten – dansten de wereld aan hun voeten – dansten een eerbetoon aan het allerhoogste – aan het houden van. (de kwetsbaarheid maar even voor later gelaten. gelukkig zo.)
het verschil
alleen in de nacht
op zijn zwartst
voor de dag
je denkt aan een
ander, de lust
die je had
je ligt tussen
armen en
adem in je nek
tussen hebben
wat je wilt en
willen wat je hebt
Karlijn Groet
wat ben ik blij dat ze toch weer schrijft – haar observaties neergelegd in een bijna mystieke waarneming. maar dan toch gewoon de woorden teruggebracht naar een aards nivo – van zweet en adem en armen en nek – de dichter Der Mouw zou van Brahman en Atman spreken. hier dan in dit gedicht Atman als een levensfase -de aardse fase – het onvolkomene – onderweg naar het aller aller hoogste. ‘door de liefde uitgekleed..’ zingt hier in de kamer Alex Roeka in het nummer sterrendal. en zo is het.
Die ene dag – weet je nog
We vlijden ons in het zand
huid ten voeten uit – verhit
jouw hand op mijn dij en mij
bestierf het lieve van je woorden
op mijn lippen, ik had het niet
het hart je te bekennen
zoals golven het strand
nam je mij, wilde ons samen
om bij zinnen te komen –
in het water maar eenmaal
aan de rand plots die rode vlag
voor onze ogen – ja wat wist ik
wisten wij van helder en donker
van stromen en dromen, hoe licht
-zinnig grenzen te overschrijden
dat liefde laveren is, haar eigen
gang gaat eeuwig en altijd
maar voor even
zoals die ene – dag aan zee
08-10-2024 / Cartouche
het is weer een schitterende dichterlijke Cartouche die we mogen genieten – wie kan zo schrijven:
ik had het niet
het hart je te bekennen
zoals golven het strand
en wie zo?
dat liefde laveren is, haar eigen
gang gaat eeuwig en altijd
maar voor even
zoals die ene – dag aan zee
niemand! zo kan alleen Cartouche schrijven – had ik vandaag niet gekozen voor Mandys beoordelingscriterium van ‘radicale kwetsbaarheid’ – Cartouche zou met goud en glans gewonnen hebben. nu is het anders – ik wil de kwetsbaarheid waarderen.
De geschiedenis van de zee
De zee neemt alles rustig of onrustig mee
via herinnering aan de veelzijdige wind
terwijl de zon zich boven wolken of golven bevindt
de dagen aan de kust veranderen nooit of vaak
schepen aan de horizon schrijven soms geschiedenis
want af en toe zijn golven hoog en schuimend raak
het windstille geluk is de taak van het klimaat
zwemmen in zee maakt de mensheid tevreden
zo vormen zomerse dagen weelderige strandscènes
met in rustig schuim duikende mannen en vrouwen
zij verdienen het zeewaardige vertrouwen
de zee laat hen in schoolslag verder gaan.
Rik van Boeckel
als een soort helicopter vliegt Rik van Boeckel over ons heen – over het strandgebeuren heen – met zijn helicopterblik verlaat hij ons dichters in die prachtige laatste strofe en laat ons achter met onze kwetsbaarheden. rik vliegt er aan voorbij – heerlijk relativerend – haha – dank je wel rik
