wedstrijd gesloten – commentaar onder de gedichten – René Brandhoff wint de enige echte virtuele zo ben je aan de wandel zo lig je op zorgvlied – trofee op pomgedichten punt nl – Luk Paard zilver – en de dames Labrie, Verrips en Groet brons. mijn felicitaties.
allereerst en voorop mijn woord van dank aan de dichters die instuurden en lieve woorden mij deden toekomen – invoelend en op bijzondere poëtische wijze vorm gegeven. en wat maken ze mij het moeilijk om de eremetalen neer te leggen bij drie gedichten ja welke drie – ok het is als sterren op het doek – er moet gekozen. zo is in het leven ook. je kiest er 5. van harte!
Ik vraag me in gemoede af waarom dit niet heeft geleid tot luidruchtige demonstraties, blokkades van de Kalverpassage, aan kunstwerken gevelponeerde actievoerders en een langdurige schorsing van een willekeurig kamerdebat. Ik vraag de lezers hier: wat heeft ú eigenlijk gedaan aan deze misstand?
deed iedereen dat maar
men vraagt mij wat ik heb gedaan
aan de wereld die brandt en ontploft
wat ik deed toen het kind verdween
in bijna iedereen in naam van niets
wat mijn bijdrage was
tegen overschreden grenzen
van vrouwen, landen, zwemmers, kandidaten
tegen de wolf of juist er voor
wat deed ik er allemaal aan
waarom was ik niet op straat
niet vastgeplakt aan een gebouw
hoe kon ik dit laten gebeuren
ik heb er niet aan meegedaan
René Brandhoff
die prachtige laatste regel- die klinkt door de taal heen de huiskamer in – het menselijk onvermogen het menselijk tekort – je kunt er dikke boeken over schrijven – je kunt het ook in één simpele regel neerleggen. (doen) – soms stijgt een gedicht boven alles en iedereen uit. na de geestige inleiding – ja er zijn vele manieren om dood te gaan – maar sterven in het amstelpark overreden door een nissan door een een ambtenaar – dat kan beter haha- dank je wel René. met humor valt het leven toch weer mee. maar met deze poëzie en dan nog met die poëtische slotregel is alles even van goud in 020.
- Anke Labrie – een oma met een mes
- René Brandhoff – men vraagt mij wat ik heb gedaan
- Jorge Bolle – er zouden nu bloemen liggen
- Karlijn Groet -overal vallen mensen niet netjes gerangschikt
- Frans Terken – zwarte inkt lakken over hun woorden
- Luk Paard – ik had je nog zoveel koetjes kalfjes
- Rik van Boeckel – in het licht van het groene park
- Cartouche – blijf dichten dag na dag, carpe diem,
- Ien Verrips – Ik had je nog willen
ik verhaalde van de week van het besef van tijdelijkheid van je leven – zo wandel je in een park zo lig je op zorgvlied – je staat er niet bij stil tot je er bij stil staat. webmeisje Britt kan er over meepraten. gelukkig niet over zorgvlied. dank aan allen die lieve teksten schreven bij mijn amstelparkmededelingen – dichters kunnen zich in zaken van leven en dood uiten in poëzie – de zondagochtend wedstrijd die geen wedstrijd is – staat deze week in het teken van dit type tijdelijkheid. jorge bolle en karlijn groet en René Brandhoff stuurden al in – nu u nog – en ook ik zelf sublimeerde het overweldigend trauma in poëzie – ach jullie kennen de regels – geniet het weekend bij leven en welzijn : gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
voor als ik dood ben
we hadden het er over
weet je nog
wat jij zou schrijven
daar wil ik ook wel over schrijven
zei ik
maar nu ik hier en voor jou
kan ik niks meer
anders dan hopen dat je me
een paar van je woorden
meegeeft
als je dan toch
mijn leven moet schrappen
als in een gedicht
een streep door mijn naam
houd ons wijntje er asjeblieft in
of onze ontmoetingen
het altijd weer nerveuze begin
ik zie nu hoe mooi het woord
ont-moeting is
ik had het je kunnen zeggen
en wat fijn
dat ik het je nu nog kan zeggen
pw
een auto in het stille park
een fietser op de stoep
een acteur ladderzat
een oma met een mes
iemand met een handgranaat
een generaal in oorlogstijd
en het klimaat
maar ook nog tot overmaat
die ene vreemde cel
in je eigen lijf
die gewoon
z’n gang maar gaat
wellicht is het de poëzie
waarin je veilig wonen kunt
anke labrie
14-12-2024
die oma met een mes – die doet ut hem – een mooie opsomming – de auto in het stille park kreeg net nog een plaatsje in deze galerij van vergankelijkheid en verderf – en ja die acteurs zijn ook niet te vertrouwen haha. de persoonlijke touch de cel die de mens zo kwaad weet te doen. in poëzie is het allemaal nog te harden – in de werkelijkheid – de onveilige wereld – vloeit het leven soms weg waar je bij staat. ik zeg brons.
Er zouden
er zouden nu
er zouden nu bloemen
er zouden nu bloemen liggen
daar waar de dichter
net
net niet
net niet werd dood gereden
jorge bolle
ik bedankte Jorge al voor dit “schierbeekje”- in de dichtbundel De Deur van de dichter Schierbeek wordt de door Jorge gehanteerde vorm ook beoefend – een soort stotteren in poëzie bij het toenmalige overlijden van de vrouw van schierbeek. Jorge redt mij – net niet dood – schrijft ie – zo was het en zo is het gelukkig goed – gekomen.
hier ook alles
overal vallen mensen
niet netjes gerangschikt
maar her en der
je hebt je er maar bij neer te leggen
daar wordt bijna
een dichter herdacht
een voortijdige ontstoffelijking
in een park
hier wordt alvast een gedicht bedacht
hoewel er een wachtlijst zijn zal
waar je toch niet op staat
en het eten eigenlijk
altijd tegenvalt
toch zul je om je heen kijken
je afvragen of hij in
of van de aarde werd
of je hem bezoeken
dan wel met elke adem
inhaleren kunt
Karlijn Groet
ja ik kan onmogelijk onpartijdig zijn in deze – karlijn groet de dichter die voorlopig op de vrijdagen de site pomgedichten met een gedicht – ja hoe zeg je dat – op een hoger nivo brengt – het hoge nivo van de site bevestigt – u mag kiezen. een mooie deze. zeker goed voor eremetaal – al is het goud voor rené brandhoff deze week.
En een goed glas erbij, dat toch ook zeker!
Weekendgroet,
Frans
Naar het leven
Dat men dichters zo naar het leven staat
zoals een gast met vroemvroemterreur
of een notoire pfasbeschermer
een boomboorder met glyfosaat
je hebt ze in alle soorten en maten
ware matennaaiers zijn het
die verderf zaaien in stad en land
hoe ze loeren op een levenswerk
dat ze dichters niet naar waarde schatten
waar zij voor staan onder de zoden trappen
zwarte inkt lakken over hun woorden
hun alfabet klieven met botte bijl
tot er slechts klinkers resten
van au en ah en oh een laatste zucht
nog aan de lippen ontsnapt
© FT 13.12.2024
als ik een advocaat nodig heb dan huur ik de woorden en de regels en het gedicht in van frans terken deze week. frans schreef een soort – even tot hier – tekst en dan ook geen millimeter meer verder!!. de gemeende woede spat van de woorden af en dank je wel – zo wil een mens – ook een dichter verdedigd worden – tegen lompheid & onbenul – (in alle soorten en matennaaiers) – precies de woede die ik ook deze week voelde – dank je wel frans.
“ ik tast naar jou “
ik had je nog zoveel
koetjes kalfjes en al
die bloemetjes en bijtjes
(‘n zoete verhaal)
jij zou me hande geve
de vingers verstrengeld
zoas’et in de liefde is
houde van mij aan jou
desnoods zoude we doelloos
met enkel jij en ik ergens
ons aan elkaar gelege
nu zet ik’n mooie vaas
met bloempjes rood en blauw
de kleur van jouw houde
reste mij enkel nog de trane
elke dag na elke nacht en
‘et denke van hoeveel
wat nog allemaal zou
terwijl’k in me lege hande
tast naar jou en al de liefde
© luk paard
“zelf kan’k nie dood (die gedachte houdt me overeind toch)” – dat is de ware spirit haha – geweldig Luk – dichters sterven niet – zo is het en zo is het goed.
een liefdesgedicht mogen we hier over ons uitgestort lezen en genieten – de woorden gaan voorbij de dood van de geliefde – de geliefde blijft. die mooie mooie bloempjes ook – om de kleur van de geliefde te houden – ik ga stuk bij zo een regel – prachtig – zilver!
Hallo Pom
Wat erg dat je bijna aangereden bent in een park. Laat de ambtenaar maar gearresteerd worden. Wandelingen moeten een ieder rust geven.
Met dichterlijke groet
Rik van Boeckel
Wandelen in het leven
Wandelen in het leven
zal jou rust kunnen geven
in het licht van het groene park
zullen geen banden mogen rijden
zelfs dichters kunnen schrijven
over de wandel kracht door de tijd
dat is het lied van de natuurlijke realiteit
gezongen door universele stemmen van dag en nacht
dromen dansen door het leven
geen auto mag er de onverwachte dood aan geven.
Rik van Boeckel
rik verheft het wandelen tot een wandeling door de tijd en door het leven –
als een heerlijk rustgevend medicijn in een universeel universum – zo ongeveer. dank je Rik.
elk moment kun je vallen
uitglijden of aangereden worden
jong of oud en hoe ouder hoe dichter
bij de dood, een flits op straat, in park
of wanneer je voor de spiegel staat
je slaakt een zucht, doet een klacht
tikt een brief, gericht aan weet ik wie
die denkt – wellicht – ojee, de enige
goede dichter is een dode dichter – nee
driewerf nee, dichter zijn is balanceren op
de snede van je handvest waarop te lezen
waar leven is een soortement van dodelijk
bestaan, voortdurend in het teken van
memento mori, hoe afstotelijk zo’n leven
welbeschouwd voor elke man
daar geldt, altijd verder gaan
doe een plas, grijp je pen en blijf
dichten dag na dag, carpe diem, je bent
niet vertrokken, wordt weer verwacht
15-12-2024 / Cartouche
wel heel mooi maar toch net te lang wordt hier in de huiskamer opgemerkt. ik zelf zie het gedicht ook als een toewerken naar die prachtige werkelijk prachtige laatste regel –
‘je bent
niet vertrokken, wordt weer verwacht’
maar er zit wel wat in de kritiek geformuleerd in de huiskamer. je kunt ook zeggen Cartouche helpt met die geweldige gouden laatste regel zijn eigen gedicht om zeep.
Ik had je nog willen wijzen
op die ene roos
die ondanks kou en regen
bloeien bleef
ik had je nog willen vragen
of je misschien dit jaar
met me mee wil gaan
de nachtmis
ik had je nog willen zeggen
van dit en dat en allerlei
gewone dingen die naar
liefde klinken
ik had nog met je willen zwijgen
delen in het gemis
de doden die er niet meer zijn
de stilte
dec. 2024 IEN VERRIPS
ja dit is toch wel een mooie hoor – al is de nachtmis niet echt mijn dingetje – dat bijna melancholieke – ik had je nog … – en toch met vier eenvoudige woordjes wordt een groot gevoel van gemis – eigenlijk het hele leven van wie nooit meer – weer gegeven. dat is het wonder van de poëzie. ik zeg nog een keer brons.
