En ja, er viel weer een vuurwerkdode te betreuren. Een veel te jonge zelfs. Morgen valt er weer een anonieme dode fietser of voetganger in het verkeer te betreuren. Met een beetje pech ook veel te jong. Maar je hoort niemand roepen om het verkeer daarom maar te verbieden. De mens is egoïstisch, maar probeert toch vooral de rechtvaardiging buiten zichzelf te zoeken. In een bibberende hond, die bang voor de knallen is. Er is altijd wel een hond. In brand gestoken auto’s en geweld tegen hulpverleners. Iemand kent altijd wel een hulpverlener. En mee koeren met de ‘meerderheid’ uit het onderzoek. De mens is weinig moedig. Er zijn geen knokploegen, die de straat op gaan om af te rekenen met het tuig. Er zijn geen ouders, die hun kinderen illegale explosieven verbieden of ze niet toestaan de deur uit te gaan. Er zijn enkel regels, waar niemand zich aan houdt.
De één steekt een Cobra af. Degene die hiertegen ageert, fietst op een swapfiets tegen het verkeer in. De één gooit een bierfles naar de politie. De ander betaalt geen winstbelasting over zijn miljoenen. De één zuipt zich klem en pleegt geweld, de ander snuift zich door met een gouden rietje en randt een hockeymeisje aan. En terwijl dit alles gebeurt, staat er een theatertechnicus aan de schijnwerper te draaien. Zorgt telkens net op het juiste moment, dat het juiste onderwerp fel verlicht wordt en de show steelt. Zo, dat er een besteld beeld ontstaat, dat de opinie van de beschouwer vormt. Licht en donker. Zwart en wit. Iemand betaalt die lichtman. En diegene is de regisseur, die bepaalt, wat er op het podium gebeurt en wat er in de coulissen blijft. Het is hij, die verdeelt en heerst achter de schermen.
De maatschappij is een schouwtoneel van stommiteiten en onverschilligheid. Er is wel moed, maar die wordt vakkundig door de bureaucratische regeltjes in toom gehouden. Moed is namelijk gevaarlijk en risicovol. Zou kunnen leiden tot ongewenste en onverwachte situaties. Liever hebben we ze zekerheid die schuilt in lafheid. Als we allemaal winnaars zijn, dan zijn er geen verliezers meer. En als we dat hard genoeg geloven, wordt het vanzelf waarheid. Het is ook waar, dat er geen land ter wereld is, waar de mensen het zo goed hebben als in Nederland. Zelfs de nieuwe arrivés. Dus waar gaat het over?
Dit jaar november had ik een Gatling 380 shots bolbliksemwerper in België gehaald. Dat stuk vuurwerk zag ik een paar weken daarna toevallig terug in filmpjes van de rellen in Georgië onlangs. Hij heeft tot oudejaarsavond onder ons bed gelegen. Op nieuwjaar heb ik er de sterren mee van de hemel geschoten. Ik doe niet aan een afsteekverbod. Maar ik steek geen Cobra’s af, fiets niet tegen het verkeer in, gooi geen flessen naar de politie, betaal belasting, pleeg geen geweld en rand geen hockeymeisjes aan. Dat alles interesseert geen mens en niemand merkt het op. Nu niet en volgend jaar ook niet. Beter gewoon de televisie uit zetten en je slimme telefoon in de hoek pleuren en stoppen met zeuren. Genieten van de lichtjes, zolang de echte bommen nog niet vallen.
VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
