lieve lezers – de uitslag van de wedstrijd (die natuurlijk geen wedstrijd is) en vandaag al helemaal niet – met dit eerbetoon aan Anke Labrie – is hieronder te lezen- met de commentaren. dank aan alle dichters die inzonden op deze editie van de zondagochtend/middag wedstrijd.
Cartouche wint de enige echte virtuele – ja elke levensfase kent zijn eigen eigenste schoonheid – ankes liefdevolle trofee op pomgedichten – (een eerbetoon aan de schilder Anke Labrie – haar donatie aan de stichting ‘Care4BrittleBones’) – Rik van Boeckel zilver en Frans Terken brons.
Met Ankie als ankervrouw begeven we ons, enigszins broos maar ongebroken, op pad voor een nieuwe afslag in de wereld van beeld en woord om onze zieleroerselen aan het licht te doen komen.
Hulde aan grote hart en voorbeeldig gedrag!
Alles valt op zijn plaats
stilstaan is allesbehalve achteruitgang
alleen het nodige – leed haar aangedaan
en het mooie dat jij mee hebt gemaakt
beleden, al wat je gegeven – verlangen en
vrees, verspilde woorden, verspeelde energie
om ouder en grijzer, kaler maar wijzer
dan pas op de plaats te maken ten einde
in verwondering omziend voort te gaan
de rimpels in je gezicht te tellen, het rekken
en vlekken van je huid te laten spreken
met droef opgeruimd gemoed
de onafzienbare ruimte voor je
met een onwijs aardsblauw te kleuren
met kariger, veelzeggender woorden
de wereld in te kaderen – haar
voor de liefde te winnen
ik zie het voor me
niets gaat, niets is nog verloren
08-02-2025 / Cartouche
die wereld regels aan het einde van het gedicht – zijn mede een waar eerbetoon aan dichteres die zich altijd wist te omgeven met prachtige kleuren – een eerbetoon aan het leven – aan de fases van het leven – aan de ontontkoombare ouderdom en de liefde in het algemeen – Cartouche weet wel weer even een compleet gedicht te genereren. ik zeg goud! van harte!
Hier is mijn bijdrage aan de schoonheid van elke levensfase en het eerbetoon aan schilder en dichter Anke Labrie.
Met dichterlijke groet
Rik van Boeckel
Kleurrijk tafereel van de wereld
Tijd schildert haar geluk met passie
kleurrijke dagen veranderen langzaam
elke levensfase laat botten gaan
tot ze met penselen worden genezen
zo keert schoonheid jarenlang terug
op het monumentale onkwetsbare doek
verwondering is een dankbaar moment
dat zij toont met natuurlijke poëtische kunst.
Rik van Boeckel
ook Rik tekent een waar eerbetoon voor dichter / schilder Labrie. mooi kort gehouden de rake typeringen – ik zeg zilver. van harte.
Ja, eigenste schoonheid, dat is bij Anke in goede en vertrouwde handen, altijd mooi om te zien.
Weekendgroet,
Frans
Het leven vieren
Ach ooit dat droeve begin
van meisjes- en jongensleed
hoe je je woorden oeverloos verloor
aan sonnetten-gesnotter
om later ruim te baden
in de taal van het vrije vers
van vrouwen- en mannenverdriet
over liefde die je achter je moest laten
dat het leven niet van toen maar van nu is
de oude dag vol glinster
het genot van schoonheid
gemak van levenswijs
niet dat elke dag de laatste kan zijn
maar zien wat je er elk moment van maakt
bij alles wat om je heen gebeurt
schildering gevangen op je netvlies
het leven vieren ook op broze dagen
met de kunst van woord en beeld
© FT 08.02.2025
de poëtische analyse van Frans Terken mag er zijn – samengevat in de laatste twee regels van de laatste strofe – hoe met woord en beeld het leven nog altijd te vieren is. ik zeg brons en ik zeg van harte.
Wat vreemd om zelf ook met een gedicht te reageren deze keer, nu ikzelf een soort inspiratiebron ben.
Toch maar iets geschreven.
slagbomen vervagen langzaam
de grens blijkt niet afgesloten
bepakt met je herinneringen
op weg naar een nieuw tehuis
vermoeid na die lange reis
geniet je van een uitzicht
waar de kleuren zijn gebleven
misschien iets zachter nu
geen begrenzing houdt je tegen
zolang je maar de paadjes weet
naar liefde en naar schoonheid
tot aan het einde van de reis
anke labrie
08-02-2025
we zullen Anke het wedstrijd karakter niet aandoen – een prachtig poëtisch eerbetoon door de dichters aan haar hier gepresenteerd – in de verwachting dat Anke haar tweede ’tak van sport’ de poëzie tot in lengte van jaren zal kunnen blijven uitoefenen. getuige hierboven haar inzending deze week. een pleidooi voor liefde en schoonheid – het pleidooi dat Anke tekent. en wat een prachtig initiatief haar donatie aan de stichting ‘Care4BrittleBones’.
- Pieter Stroop van Renen – Elke slag weer iets gewonnen.
- Cartouche – niets gaat, niets is nog verloren
- Anke Labrie – naar liefde en naar schoonheid
- Rob Mientjes – Zwitsal zoet met blauwe ogen…
- Karlijn Groet – waar het tijd betreft…
- Rik van Boeckel – Tijd schildert haar geluk met passie…
- Frans Terken – dat het leven niet van toen maar van nu is…
- Luk Paard – vanuit de liefde as’n nieuwe licht
- Max Lerou – ik wil het niet weten
wie wint de enige echte virtuele – ja elke levensfase kent zijn eigen eigenste schoonheid – ankes liefdevolle trofee op pomgedichten? (een eerbetoon aan de schilder Anke Labrie – haar donatie aan de stichting ‘Care4BrittleBones’)
zoals Anke Labrie hieronder beschrijft en een nieuwe levensfase ingaat – min of meer noodgedwongen maar vol van hart en met optimisme – zo ook gaan wij dichters steeds weer opnieuw – de toekomst tegemoet – laat de poëzie dit weekend getuige zijn – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
Er komt t.z.t. een expositie en er is een verkoopwebsite ‘art4oi’.
https://www.art4oi.org/collections/all
Vanaf nu gaat het accent op poëzie liggen, mijn tweede ’tak van sport’. Mijn eigen website blijft voorlopig ook nog in de lucht: www.ankelabrie.nl
dit is groter dan de wereld
haar sluimer in het halfdood
verdient wel bloesem
zo leg je woorden naast iemand neer
zij wil weer meeuw zijn
witte meeuw
en aan die kleur zal ik herkennen
met je jas doen we samen
alles weg en alles over
opnieuw foetus onder vleugels
©pomwolff
Zie hierbij, in liefde.
——
De toekomst hangt voornamelijk af
Van of het hart het houdt.
De dokter heeft de kamers
bepaald op veel te groot.
Het moet nog jaren kloppen maar
Er rest ons slechts
Een millimeter van de dood.
Elk uur toch niet het laatste,
Elke slag weer iets gewonnen.
Toe maar moeder, hou je groot.
Pieter Stroop van Renen, u weet wel –
ja we kennen hier Pieter hoor – dank voor de bijdrage – dichter toont met een groot hart een poëtisch medisch inkijkje aan ons lezers – het hart als de motor aller motoren – en dat de poëzie met hart – slag en ritme de wereld en de wereld van de liefde mooier zal kleuren. fijne liefdevolle bijdrage.
Laat de schoonheid los en geniet in deze vreemde wereld. Levenslang.
Fijn weekend.
Groet, Rob
Levenslang
Hoera een baby
Zwitsal zoet met blauwe ogen
een beauty slaapt ’s nachts door
Hoera een peuter
plast niet meer in broek
luistert zegt ja en amen
Hoera een kleuter
tekent binnen lijntjes
eet ook spruitjes
Hoera een puber
kamt zijn haren poetst zijn tanden
hekelt tattoes rookt en drinkt niet
Hoera een adolescent
met eerste baantje en vriendin
vrijt gelukkig veilig
Hoera volwassen
afgestudeerd en een woning
werkt aan zoon, dochter en hond
Wat is er nog te wensen voor pa en ma
een beetje leven misschien?
Rob Mientjes
een zeer geestige opsomming van levensfasen en bewustwording. Rob Mientjes in zijn zo eigen poëzie vorm schetst diverse levensfasen in het bestaan – en inderdaad – het genieten van het leven wordt met het voorbijgaan van de jaren nog weleens vergeten – goed dat r dichters zijn.
vreemde eenheid
waar het tijd betreft
kan ik net als jij, een
uur in één keer opmaken
of het een leven lang
niet durven te besteden
in elk van hen
ging een liefde schuil
als bedelaar in jouw bestaan
waarvan je een vreemde
eenheid wist te smeden
ik had nog graag begrepen
wie mijn vader is geweest
het bleek een onbetaalbaar
weten: van deze munt
is alles uitgegeven
Karlijn Groet
inderdaad een vreemde eenheid waar dichteres aandacht voor vraagt. we lezen over uren die wel of niet met alle aandacht genuttigd worden. we lezen een beschrijving in de tweede strofe over liefdes die samen tot iets van een eenheid worden gesmeed. en we lezen tot slot in de derde strofe een familiair einde – een onbegrepen einde. wat dichteres ook moge bedoelen – het leven voorloopt in alle min of meer bevreemdende fasen niet echt over rolletjes – en zo is het ook.
“ vanuit de liefde “
as’n doelloos wrak
‘et hart bloedend
elke schreeuw gesmoord
geen voete meer om op te lope
alleen nog’n bloemetje ergens
in’n vaas asof zo ook de tijd
kan weggeborge
dat jij nu kijkt en weet
hoe mooi’et bloede kan
vanuit de liefde
as’n nieuwe licht
de gloed om ons getooid
jij met mij herbore in vandaag
© luk paard
luk paard geeft de lezer een ondanks alles opwekkend liefdesgedicht.
liefde overwint alles – las ik al bij oma op een bordje in de keuken – luk paard poetst het bordje in gloedvolle woorden nog even voor ons op. dat het glimmen zal en zal blijven glimmen.
zwijg
meisjes nog
met een mondvol seks
ik wil het niet weten
zoals zij niet
hoe hun vaders
hun moeders
ml
een prachtig slotgedicht van de dichter max lerou – ik houd van kort – max ook – met veel zeggingskracht de woorden. we willen niet alles weten – gelukkig maar. in poëzie zeg je dat zo.
 – Rik van Boeckel zilver en Frans Terken brons.){kind=link}