de wedstrijd gesloten: ik schreef het al onder het gedicht van de immer geniale woordkunstenaar cartouche – zou dat dan het medicijn kunnen zijn in deze ‘door en dolgedraaide wereld’. de lezer hier heeft het voor het uitkiezen: ontkennen of én de woede, de berusting of het verzet dan wel de polonaise van alaaf. tot de bom valt natuurlijk.
dank aan alle dichters die instuurden – in poëzie kunnen we heel veel kwijt en zo ook op deze zondagochtend. ineens zijn de zondagochtenden in deze wereld een beetje anders. de onrust te lijf gaan met poëzie, al dan niet verkleed of met goud omhangen. kies ik vandaag toch voor de brug van rik van boeckel – goud!
Gisteren is een nieuwe cd van mij uitgekomen maar nu alleen digitaal
https://youtube.com/playlist?list=OLAK5uy_lMSfAwCy48U8CiZWEe6Bq55ofMtS5R_3Y&si=JTbvaK6U1eLWmPAB
DUB IN DUB UIT
Eens vroeg mij een psycholoog
hoe voel jij je nou
ik zei ik verveel me rot
maar de wereld gaat kapot
ik zie de werkloze matten kloppen
ik zie de werklozende staat
snijden in alleman behalve in boven Jan
ik teken het beeld van een oude vrouw
op het witte doek dat valt
ze legt haar handen in haar schoot
even later is ze dood
ik loop over de brug van berusting naar verzet
ik zeg trek je handen niet weg
haal je schouders niet op
keer niet om maar keer terug
doe recht doe oprecht
doe recht doe oprecht
o o dub in o o dub uit
dub in de juiste club
hé mamma hup hé mamma hap
hé pappa haal je schouders niet op
maar doe de juiste stap in de goede richting
kijk om de hoek in jouw nest vol principes
teken het principe van het silhouet
teken het silhouet van het principe
maar zoek je roots zoek je wortels
zonder een konijn te zijn
zonder te zijn een haastig konijn
een angsthaas een stom varken
een stekelige egel een dronken kegel
hé pappa haal je schouders niet op
de bierkaai vecht ook tegen jou.
Rik van Boeckel
fijn dat rik de tekst bij de opname leverde – ik verstond even – hema hup hema hap – wat moet de hema nou tussen al die woorden dacht ik – maar het is ‘hé mamma hup hé mamma hap’ – dat is andere koek.
die brug die van berusting naar verzet wordt overgegaan is prachtig – en geeft precies aan op welke brug wij ons bevinden – in tijden van onzekerheid – tijden van verwoestingsbeelden op je netvlies – eerste wereldoorlog loopgraaf beelden – tijden van vernietiging, dreiging die we niet meer gewend waren. een hele generatie zonder oorlog waren we – tot die generatie horen ook de dichters die instuurden deze week. ook rik wakker geschud uit zijn voor hem meer normale universum bubbel – de tijd en ruimte van hemel en aarde teruggebracht tot de door hem beschreven brug – dat de schouders niet meer kunnen worden opgehaald.
- Rik van Boeckel – doe oprecht! over de brug van berusting naar verzet
- Jorge Bolle – toegezongen door Boudewijn de Groot
- Frans Terken – varen in gure tegenwind
- Max Lerou – van de endeldarm en de windbuil
- Cartouche – haatpraat, het gaat, zingt rond
- Anke Labrie – een dichter
wie wint de enige echte virtuele – rare wereld – trofee op pomgedichten?
we leven tussen Karna-val en WW3 – tussen limburg en het witte huis – tussen een witte vredesvlag en vers bloed – tussen dichters en liedjeszangers. een enerverende tijd. krijsende meeuwen op een dak dode mensen op de grond. ik begrijp ook als dichters het zwijgen er toe doen. we gaan het zwijgen lezen. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
ik kan het niet
nu ze er niet meer zijn
en je hun zwijgen niet meer hoort
en ook hun kleren zijn vergaan
hoor je overal dezelfde taal weer
kon ik maar schrijven
zoals jij kon kijken
ik zou niet aarzelen en schrijven
over de vrede een prachtig lied
maar kijken zoals jij kunt kijken
ik vermoed ik kan dat niet
pom wolff
niet raar
de wereld is niet raar,
zag net nog een zwerm vogels
kleuren maken in de lucht,
hoorde kinderen zingen,
rook de geur van mint
in mijn verre tuin,
proefde jouw zelfgebakken cake
en vroeg om meer
wat raar is
is dat ik nog t v. kijk,
ingezonden brieven schrijf
en naar kleine presidenten kijk
die vroeger werden toegezongen
door Boudewijn de Groot
Jorge Bolle
‘slaap maar lekker in je mooie witte huis’ zong boudewijn de groot toch ooit – (zo ongeveer) – het is niet veel anders geworden een halve eeuw later. en wat we tegenover gekte kunnen/moeten zetten – is beschreven in de eerste strofe –
‘deze eerste strofe met geluiden en beelden uit een ver geleden’- ik hoop dat ik de passage hiervoor nooit hoef op te schrijven.
Ja, een rare wereld, maar dichters doen er niet het zwijgen toe, dat zou teveel eer zijn voor de idioten aan de andere kant van de oceaan. Wij blijven ons roeren, ook in roerige tijden!
Weekendgroet,
Frans
Over de grens
Je kunt van deze zee wel de naam veranderen
maar het blijft hetzelfde nat dezelfde golven
die zich opwerpen en schuimen en spatten
wij peddelen voort in ongewisse richting
bedacht op onstuimige stroming en springvloed
windkracht die onder hoogspanning staat
en zie al die koppen op het water
om daarop te varen in gure tegenwind
waardoor we haast niet blijven drijven
amper vooruitkomen met handbeweging
die helpt ons te verplaatsen in het onbestemde
het trekt diepe sporen in het voorhoofd
maar wij hebben armen om ongetemd te roeien
monden waarmee we tegen spoelregens blazen
hoe we grommend onze verte veroveren
geen grens of wij slechten de boom
© FT 26.02.2025
frans beschrijft de ellende in termen van gure tegenwind en het onbestemde – een barre tocht en we varen met hem mee – in deze overlevingstocht – we overleven hoe woest de golven ook.
trump – de endeldarm van poetin
zijn pijp kan wel naar maarten
zo lang al leeg de kop koud
en toch schreeuwen van
kusmeklotenoekraïner – de doorgeprikte
tongblaar van een aarshaarluis
maar onweersproken staat deze
kolossale kringspier verlammende
kontkorstkromtaal kakelende puist
zonder pus bij het volk toch
gewoon als windbuil bekend
ml
max kiest voor het kanon – geen woord frans bij. de woede. de met lerou geladen woede. ik zou op mijn verradersschreden terugkeren meneer de president als ik u was – nee hier geen welterusten – u legt het loodje – het loodje van lerou.
het is me wat ,vandaag de dag
dromen van vrijheid, vrede, vrijen
leven in onzekerheid, oorlog met onszelf
geen weet meer hebben hoe vooruit
of achteruit, wie onze vriend of vijand
in een door- en dolgedraaide wereld
laten we met zijn allen eens gek doen
zetten wíj de wereld weer op zijn kop
Zotteklap
haatpraat, het gaat, zingt rond
als de klanken van een trompetter
in het leger van een zelf benoemde
over het paard getilde prins
het slaat gaten, ronder dan een kogel
dodelijker dan een granatenregen
in het tere weefsel van een rede-
en radeloos geworden volk
dat zucht en steunt en zuigt
het merg uit zijn botten, een laatste
beetje hoop op een leven in een wereld
die nog een keer 180 graden kan draaien
vooruit mensen, het mombakkes opgezet
nog lang zo gek niet, nu raar niet meer
zeldzaam is zoals ooit – op zijn engels
maar gewoon het nieuwe normaal
verder zwijgen geeft heus geen pas
dus laten we zingen en springen
elkaar Aan- en Bepraten dat
waar een wil is onze weg is
01-03-2025 / Cartouche
een pleidooi voor carnaval en iets van rob de nijs’ zijn trompettergeschal klinken in de als altijd geniale woorden van Cartouche door. zou dat dan het medicijn kunnen zijn in deze ‘door en dolgedraaide wereld’. de lezer hier heeft het voor het uitkiezen: ontkennen of én de woede, de berusting of het verzet dan wel de polonaise van alaaf. tot de bom valt.
een dichter
een dichter kan de gaten in de taal
niet dichten met het mooiste goud
ook niet met het goud van zwijgen
wel kan hij waar de taal ontspoort
hij hoeft niet eens naar Babel toe
proberen iemand te verstaan
de ander is geen vreemde meer
zijn ideeën zijn niet langer raar
als je kunt luisteren naar elkaar
dan wordt de fundering stevig
van de toren die gebouwd kan worden
waarop voor ieder mooie vergezichten
anke labrie
01-02-03
een opbouwend gedicht van Anke – ik zie in het afgebeelde maanlandschap een mens zijn/haar of andere vergezichten overwegen en voorzien van woorden die door een ieder zijn te verstaan.
