haar column op 8 april 2016
Goedendag poëten en anderen,
Ach…Wim Brands…. Bijgezet in de Hall of Fame van zelfdodenden. Naast Joost Zwagerman. En Antonie Kamerling. Onder anderen.
Waarom, waarom, luidt telkens de hulpeloze vraag. Wim Brands, net als voornoemde lotgenoten succesvol, prettig ogend, liefdevolle partner, zinvol bezig, niet onaardig verdienend, gewaardeerd, waarom?
Nou, omdat alle genoemde verworvenheden niet voldoende zijn om de strijd voort te zetten. Omdat geen enkele verworvenheid opweegt tegen de zwaarte van die strijd. Omdat men zich dermate gekweld, eenzaam, onbegrepen en moe kan voelen dat men geen goede reden meer vindt om dit lijden voort te zetten. Want reken maar dat het om lijden met een grote L gaat. Om op handen en voeten voortkruipen in de pikdonkere tunnel en het licht aan de andere kant is slechts dat van een tegemoetkomende trein. Om sterrennachten waarin je stuk voor stuk elke ster ziet uitdoven.
‘Het leven is de moeite waard!’ roept dan menige positovo. Op zich wel. Maar niet voor iedereen. Niet onder alle omstandigheden. Vaak genoeg niet eigenlijk. Het is een godswonder dat zovelen het volhouden tot het bittere eind. Voor sommigen die wegzakken in het drijfzand is geen toegeworpen stok sterk genoeg om ze eruit te sleuren.
Vreemd genoeg denk ik nu opeens aan een recent uitgevoerd onderzoek waaruit blijkt dat ‘de mens’ niet, zoals altijd werd gedacht, door egoïsme gedreven wordt maar door altruïsme. Er is die verrassende aangeboren neiging om goed te zijn voor de ander.
Waarschijnlijk onder het motto ‘wie goed doet, goed ontmoet’, maar dit is mogelijk teveel voortbordurend op het menselijk egoïsme. Nee, van huis uit zijn wij allen altruïsten, zo blijkt. Er komt alleen af en toe iets tussen. Overlevingsdrang, om maar iets te noemen. In dat geval klimmen we rücksichtlos over gestruikelden heen op weg naar de uitgang. Een vrij cynische gedachte in een stukje over zelfdodenden.
En dit doet me weer denken – ik mijmer er vandaag maar op los – aan de eerste tweets op het overlijden van Wim Brands. Ik lees nooit tweets. Want de gemiddelde tweet maakt mijn toch al niet altijd zo sterk aanwezige liefde voor mijn medemens er niet inniger op. Ook nu weer niet.
Wat las ik?
Ja, dat had ik u graag uit de eerste hand willen mededelen maar ik kan de desbetreffende tweets niet meer vinden. Van die dingen. Heb lang gezocht, het humeur is er niet beter op geworden en de iPad werd al bijna het raam uitgeslingerd. Maar goed.
Het komt er op neer dat een jongeman meldde verbitterd te zijn omdat de ‘goeden’ doodgaan en de ‘slechten’ maar onbekommerd door blijven leven. Dit zijn mijn woorden, maar dat begrijpt u. De woorden van de jongeman wekten de woede van een kordate dame die te kennen gaf dit onderscheid van een weerzinwekkende arrogantie te vinden. Waarop een van onze meer altruïstischer mededames reageerde met een soortement ‘Tut tut, nou nou, zo beroerd bedoelt hij het niet’. Dit maakte de kordate dame nog kwader en fel kefte ze terug in de trant van ‘Ja zeg, hoepel op, tsssss…..’
RIP Brands. Enfin, qua tweet-niveau allemaal nog vrij beschaafd maar ik vroeg me toch af of de bekendmaking van dat altruïsten-onderzoek geen 1 aprilgrap was.
Een ding is zeker: Ilja Leonard Pfeijffer wordt geen kok in Genua maar blijft schrijven.
Met hartelijke groet,
uw DinLin.
https://www.npodoc.nl/documentaires/2025/02/strijdmakker.html
