https://www.ad.nl/show/presentatrice-ghislaine-plag-voorlopig-niet-op-de-radio-te-horen~a938c02d6/
meneer wollufs jammer he, dat ghisdingus ons gaat verlaten of vin u dat niet jammer? als we hier in de ochtend in de VU de spuiten zetten dan is ghislaine in elke zaal/ kamertje present om allerlei vragen te stellen aan iedereen op de radio – en ze is heel goed in vragen stellen – ze bekijkt de dingen altijd van alle kanten én ook van de onderkant én de bovenkant. waarom zegt u niks meneer wollufs u heb altijd HET HOOGSTE WOORD. nee bettie dat is het niet – ik ben er stil van – ik lig nu 20 jaar hier in de VU op acht hoog en sinds 2014 geniet ik van ghislaine en nu is ze opeens weg. alsof ze hier uitbehandeld is. terwijl ze helemaal niet behandeld is in de VU.
kunt u er niet een versje van maken meneer wollufs – daar bent u toch god in? god in? bettie? goed in bedoel je? ja meneer wollufs goed in!
ghislaine o ghislaine
o ghislaine plak
ik ben geen gek
geen boer of maniak
geen etterbak
ik zoek geen vrouw
maar hoor ik jou
jouw stem die naam
ghislaine plak
dan springen hier spontaan
de rozenknoppen open
you know die ronde
wat best heel raar is
omdat er nooit rozen
in mijn kamer staan
noch in mijn kamer stonden
pom wolff
BETTIE 3
een nieuwe Bettie
meneer wolluf? ja wat is er Bettie? u bent helemaal niet meer geinteresseerd in schaatsen de laatste tijd. en dat is niet goed voor u. want u weet dat mensen dood gaan als ze nergens meer in geinteresseerd zijn. ook hier in de VU waar u nu al weer 10 jaar verblijft met uw guigelton. vroeger keek u altijd naar NK schaatsen. ja maar bettie als sloteboer tegen galesloot moet in de 10 km om het nederlands kampioenschap dan weet ik eigenlijk niet zo goed of ik wel voor galeboer ben. of dat ik voor slotemaker moet gaan bettie. hoe bedoelt u meneer wolluf – galeboer? reed galeboer ook de 10 km? nouja slotemaker dan bettie – punt is bettie dat je ze niet kent. en wat kan mij het schelen of die galeboereslotemaker nou wint of niet. ga ik nu dood bettie? is dat mijn straf? hebben ze geen pilletjes tegen de 10 km nk schaatsen bettie hier in de VU. overal zijn pilletjes tegen behalve tegen de dingen waar ik aan lijd en waaraan ik ten gronde ga. guigelton geen medicijn! 10 km NK schaatsen ook al geen medicijn! zo wil ik niet dood hoor. zoveel desinteresse in de VU bij mijn kwalen – dat ga ik niet meemaken hier – te sterven. nee als je maar de corona hebt dan hollen ze en vliegen ze voor je.
rustig rustig meneer wolluf. u legt hier nu al tien jaar en u bent behoorlijk gevoederd en aangekomen. u heb wel gelijk maar u weet ook dat er een verschil is tussen gelijk hebben en gelijk krijgen in de VU.
bettie 2 – over schooljuffer verbeet
meneer wolluf dat is niet zo netjes van u he’? als de doktors dat lezen hier op 8 hoog in de VU dan sturen ze u meteen door naar die nog maar nauwelijks gevulde CARONA IC afdeling en duwen ze meteen een buis uw keel in. wat is er bettie? wat heb ik nou weer gedaan. nou u heeft mevrouw verbeet schooljuffer genoemd. en mevrouw verbeet is altijd rond 4 mei op haar hoogtepunt. en vrouwen op hun hoogtepunt noem je geen schooljuffer. ojee bettie krijgen ze echt allemaal op de IC zo een buis in hun keel? is dat omdat je dan niet meer de waarheid kunt zeggen of is het om je beter te maken maar op een manier dat je nooit meer de oude wordt en dat je in ieder geval de eerste maanden je mond niet meer zult opendoen? hoe zit dat op de VU? Bettie? en u heb ook aan de koning getornd meneer wolluf! daar houden de doktors ook niet van. als u niet uitkijkt dan duwen ze twee pijpen uw keel in. een voor de koning en twee voor mevrouw verbeet. Well, it’s one for the money, Two for the show,… bettie – elvis zong het al:
voor die schooljuf verbeet
het was
zo als het meisje zei
je haalt het slechtste in mij boven
ik glom
en straalde trots
zo opgeruimd zo blij
en zei
het is bevrijdingsdag
kind wij zijn hier vrij
te tornen
aan de koning
en aan zijn willemsorde
pom wolff
bettie 1 – een berichtje van meneer Josse
meneer wolluf, meneer wolluf?? ja wat is er bettie? we krijgen hier in de VU net een berichtje door op de IC van meneer Josse. van meneer josse bettie? leeft ie nog met al die corona om hem heen? ja meneer josse is spring levend in de lente – dat was ie altijd al hoor. en hij dicht ook nog mneer wolluf – over geiten die dansen in een tangaslip. oja bettie zo ken ik hem weer – altijd die geiten ja klopt – die dansende geiten daar achter in dordrecht door de straten en dan veert meneer josse altijd op he. zo gauw er een geitje door de straat loopt is ie niet meer te houden. maar bettie wat schreef meneer josse aan de mensen van de IC? nou dat dichters met de corona in hun lijf niet zo moeten zeuren omdat de guigelton veel erger is. en u ligt al 8 jaar hier op 8 hoog in de VU met uw guigelton. ja bettie meneer josse heeft helemaal gelijk – 8 jaar guigelton en nog geen vaccin – dat kan wat worden met die corona. 8 jaar karantaine bettie, 8 jaar jouw beademing en nog niet van die guigel af. en de doktoren hier maar zeggen dat het helemaal geen virus is omdat ik er alleen last van heb en omdat ik mijn eigen curve ben. en omdat de guigelton in ieder geval niet door dansende geiten kan worden overgedragen.
U bent zelf een autist! … Wat opviel waren in wezen niet de getoonde autisten maar de geschifte opvoeders
ik geloof dat ik in het verleden nogal wat kwaad bloed heb gezet met mijn nogal nonchalant gepleegde opmerking: ach, die autisten, die denken wel erg veel alleen maar aan zich zelf. de docu door de van Nieuwkerk met zoveel trots getoond in DWDD ‘Dit is de leven’ van actrice Vrede bevestigde in beeld en geluid mijn mening in alle opzichten.
De recensies oa in NRC over de docu zijn storend van onbenul juichend net zoals mevrouw Vrede nogal erg tevreden is over het eindproduct. Over deze vertoning, ik zeg wanvertoning: het cultiveren van de ego gektes van de autisten die ons werden opgevoerd. mevrouw Vrede sprak over schoonheid en anders zijn. Met name op de schoonheid en het anders zijn zou worden ingezoomd in haar docu.
We zagen een meisje vol agressie die zich niet van het dansen liet afbrengen en het hele gezin krijsend terroriseerde als ze gevraagd werd om even op te houden met der dingetje. Een ijsje als beloning werd het kind beloofd als ze zou stoppen – maar nee heel manipulatief eiste en krijste ze een ijsje + cola! WELK EEN SCHOONHEID! en ZO ANDERS OOK!
we zagen een jongen die agressief tegen muren en deuren ramde, zijn zusje had bedreigd en zijn moeder had geslagen in de auto, zijn kleding verscheurde. JA HOOR ECHTE SCHOONHEID.
en we zagen een jongetje dat steeds maar iedereen maar óók de achterpoten van zijn hond handboeien wilde én en erger nog mocht omdoen. op het laatst liep ie op straat met ongeveer 10 handboeien bungelend aan zijn broek. HEEL ANDERS JA! en wat een schoonheid.
Bij de getoonde autisten vielen een paar dingen op. De agressie en dat ze in hun anders zijn werden gekoesterd en vertroeteld. Nergens gecorrigeerd, nergens opgevoed, nergens weerbaar gemaakt voor of in de maatschappij waarin ze leven. nee hoor volgestopt met handboeien, ijsjes, ballonnetjes – hoe meer hoe beter. Wat opviel waren in wezen niet de getoonde autisten maar de geschifte opvoeders, die zich lieten terroriseren, gescheurde jasjes vervingen door andere jasjes, handboeien aansleepten, zich lieten chanteren. Ja zo wordt je kind inderdaad wel van autist tot een onopgevoed en onhandelbaar en onaangepast kind met door ‘opvoeders’ gecultiveerde gedragingen die uiteindelijk alleen maar tot eenzame opsluiting leiden. (waar eigenlijk de getoonde ouders vastgezet horen te worden, of uit de ouderlijke macht ontzet, inclusief mevrouw actrice Vrede. Wat een gekte. Ontluisterend).
U bent zelf een vogelaar!
diep tragisch natuurlijk. je wordt geen 69 om een eind aan je leven te maken. dichter ger belmer ging haar voor. ronduit schandalig zijn de zo valse blijken van medeleven vandaag uit de PVDA – met name de misselijkmakende woorden vanuit de PVDA top: o o “Zo triest en zo verdrietig: Ella Vogelaar is overleden. Een ijzersterke en zeer betrokken vrouw met groot hart voor anderen,…” ja ja, ijzersterk zeker ja en zo betrokken ook. jammer toch dat de PVDA zo weinig in 2008 van die fijne eigen PVDAbetrokkenheid liet blijken toen ze mocht oprotten als minister.
en ook de woorden van PVDA partijvoorzitter Nelleke Vedelaar klinken zo enorm oprecht, zo betrokken ook: “Met Ella verliezen we een geliefd partijgenote.”
Op 13 november 2008 kondigde Vogelaar aan af te treden als minister voor Wonen, Wijken en Integratie, nadat de PvdA-top het vertrouwen in haar had opgezegd. In een persconferentie gaf Vogelaar te kennen zichzelf niet te herkennen in de kritiek.. Zij was van mening dat ze juist op de goede weg was en had graag nog door willen gaan als minister. Vogelaar verklaarde na haar aftreden dat de PvdA en met name de partijleiding debet was aan de vertrouwenscrisis rond haar persoon. Ook stelde ze overvallen te zijn door de mededeling dat haar eigen partij geen vertrouwen meer in haar had.
U bent zelf een VILLANELLA!
Jolies Heij heeft deze week willens en wetens voor een hele hoop onrust gezorgd in de sociale media. en ze weet van nature dat de sociale media bevolkt worden overdag door depressieven, zwaar labiele medemensen, populisten en natuurlijk ook door ander volk. bovendien is deze jolies heij direct verantwoordelijk voor de ruzie die is uitgebroken tussen rosmalen en leiderdorp – de ruzie tussen de dichters hoedemakers en terken.
Heij schreef naar haar eigen zeggen een VILLANELLA (“Een villanella (afgeleid van het Italiaanse villano = landelijk, boers) is een `boerenliedje` of gedicht met een vaste vorm.) ze schreef dus een of ander boerenlied waar niemand op zit te wachten – alleen die stikstof fanaten wel. juryvoorzitter jeanine hoedemakers bracht terecht in een bespreking het boerengedrocht van Heij terug tot een paar regels poëzie. we hebben genoeg van die boeren sprak uit de heldendaad van Hoedemakers.
juryvoorziter jeanine hoedemakers vloog wel even later uit de bocht bij de bespreking van het prachtwerk van dichter frans terken. frans had in de laatste strofe van zijn gedicht het heerlijke gerecht zuurvlees met frites beschreven. wanneer een dichter gerechten serveert dan wenst Hoedemakers alleen gerechten die zij lust.
conclusie: jeanine hoedemakers is de ideale juryvoorzitter op pomgedichten. zij weet vriend en vijand op de kast te krijgen. en webmaster wolff heeft er de hele week werk aan om alle gemoederen weer te bedaren.
U bent zelf een griepprik!
het journaal meldt een enorme vooruitgang. niet meer 49.9 procent van de mensen uit de risicogroepen heeft dit jaar de gratis griepprik bij de huisarts gehaald. neen, het percentage is gestegen tot een duizelingwekkende hoogte van 50.1 procent. jaja.
de griepprik zal bedoeld zijn om de risicofiguren zelf te beschermen maar er zal toch ook geprikt worden ter bescherming van argeloze mogelijke slachtoffers die niet tot een risicogroep horen, tegen de besmettingsgevaarlijke risicodragers, die hoestend en proestend door het leven gaan. de lezer voelt de conclusie aankomen.
niet de griep is de grootste bedreiging van boze hardwerkende blanke nederlanders en zijn buren, neen de grootste bedreiging zijn de besmettingsgevaarlijke risicodragers die jaar na jaar weigeren een prikje te halen om de hoek. de griep tiert welig juist bij dat soort tiepjes. tiepjes die met een satanisch genoegen de hardwerkende boze & blanke nederlander aan een schier dodelijke griep helpen.
We schreven hier al over politiecoach Carel Boers en zijn kritiek op akerboom in NRC Handelsblad: interne meldingen over discriminatie, seksuele intimidatie en ander wangedrag worden genegeerd door de politietop. Boers spreekt over 10 tallen door hem gemelde misstanden. Het gaat onder meer om seksuele intimidatie en aanranding van vrouwelijke collega’s, ernstige discriminatie en valsheid in geschrifte. En wat deed akerboom met zijn meldingen: NIETS!
En wie heeft vandaag weer eens de grootste mond bij de politie: AKERBOOM. en wie weet precies wie allemaal heeft gefaald: AKERBOOM. Den Haag – de politiek – iedereen om akerboom heen heeft gefaald volgens akerboom. en wie heeft volgens akerboom zeker niet gefaald: juist ja AKERBOOM!
de politie is inmiddels verworden tot een enorme puinhooporganisatie. en er is één man direct verantwoordelijk voor de aangerichte puinhopen en het wegkijken bij de politie en laat die man nou toevallig ook akerboom heten. een kleine kleuter met een grote bek – weghollend voor zijn eigen verantwoordelijkheden. en laat die kleuter nou toevallig ook akerboom heten.
mart smeets – de blinde. jarenlang slap wielercommentaar geouwehoer – zogenaamd journalistiek – (mart hield het altijd bij de feiten, alleen waar de feiten waren daar was onze mart net niet) en jarenlang keken ze scheel van de doping om en rond deze mart smeets, de wielrenners, maar blinde smeets zag niets.
de ene na de andere tourdefrance winnaar aan de doping – zoetemelk aan de doping in de tour, niet een keer maar drie keer, landis aan de doping – pollentir, delgado, noem maar op – armstrong jaar na jaar aan de doping – we kunnen lijstenlang doorgaan – blinde smeets zag niets. nul, nada, niets – hoe durft zo een man zich eigenlijk nog te vertonen op de tv met zijn lulpraatjes.
hoe dan ook – we juichen nu allemaal hassan toe –Hassan pakte zaterdag bij de WK atletiek in Doha nog nooit eerder vertoond Nederlands goud op de 10.000 meter. nog geen 24 uur later blijkt haar coach van de afgelopen jaren voor 4 jaar geschorst door het Amerikaanse antidopingbureau USADA.
de ene na de ander dient het veld te ruimen bij de politie. je vraagt je af hoe je daar teamchef wordt. de een spreekt over een totaal verziekte organisatie – vol racisme, macho, seksuele intimidatie en ander fraais. wat gebeurt er eigenlijk allemaal in die politie-auto-tjes. en wat wordt er eigenlijk bedoeld als je weer eens hoort dat er veel te weinig of bijna geen blauw op straat te zien is.
in ieder geval sneuvelt de ene na de andere teamchef. die van vandaag vanwege seksuele intimidatie richting een hoofdagente. ergens in de haarlemmermeer dacht ik te horen. bettie je moet om 11.00 uur even bij de teamchef komen riepen de collega’s daar vorige week nog in koor.
de teamcheffin – die vorige week in Leiden op NON AKTIEF werd gesteld door de korpsleiding (korpsleiding ahum) zorgde voor teveel spanningen door haar uitspraken over racisme en seksuele intimidatie. ik heb zo het angstige vermoeden dat daar in Leiden beter de korpsleiding op NON AKTIEF moet worden gesteld – op seksueel non aktief. in plaats van de teamcheffin die de wantoestanden daarachter publiek maakte.
U bent zelf een uitgesneden paling!
mensen die iets te verkopen hebben weten altijd wat goed voor jou is én ook waaraan je zeker morgen zult overlijden als je niet dit of dat. zo heb je ze van de lichttherapie, je hebt opruimcoaches, je hebt ze van de vitamines – nou ja je komt ze elke dag tegen. u ook. en morgen zijn we samen dood als we de boel niet naar hun behoren opruimen, het licht niet aandoen of hun pillen niet slikken.
ik verheug me al op morgen. nooit meer dit of dat. heerlijk. voortaan altijd lekker in het donker in mijn eigen troep. en niks vitamines. neen! slagroom, gevulde koeken, gebakken eieren met spek, hompen gatenkaas, uitgesneden paling. koekjes heel veel koekjes, van der laan laat zich in het donker goed eten, dozen met witte bonbons, alle gebakjes in het rijksmuseumrestaurant van holtkamp.
en je hebt ze van de politiek. die weten ook wat goed voor jou is. belasting betalen, pensioen afschaffen, geld betalen om je geld te stallen, fietsen alleen nog maar in hokjes parkeren, scootertjes tussen vrachtwagens en ander snelverkeer de weg op sturen. en je hebt ze ook nog van god. god weet helemaal precies wat goed voor je is. je laatste geld geven aan de kerk. en de kindjes aan de priesters. hoe Antoine Bodar er ook omheen lult.
U bent zelf een frits wester.
“gelul”: “Ik drink al bijna helemaal niet meer.” aldus frits wester. dat moet ie bij het CDA geleerd hebben – de leugen zo uitrekken dat het in de verte op iets van waarheid lijkt. maar ja zijn ogen hadden nu eenmaal niet drie weken in de chloor gelegen en zijn dubbele tong sprak ook boekdelen.
De teksten in het AD waren duidelijk genoeg:‘Dronken Frits Wester kampt met groot alcoholprobleem’, RTL grijpt in – Volgens AD-journalist Gudo Tienhooven is het “al jaren een publiek geheim” dat Frits onder werktijd regelmatig aan de drank zit. Zelf ontkent hij dit. “Niemand twijfelt aan Westers professionaliteit, maar zijn drankprobleem is een groeiende ergernis onder zijn RTL-collega’s”.
De optredens van Frits krijgen meer aandacht dan het nieuws zelf. hahaha. Niet dat ik van het AD ben. maar ik ben ook niet van een leugenaar. We wachten op het moment dat frits aanschuift bij Harm Edens, Jan Jaap van der Wal en Peter Pannekoek in Dit Was het Nieuws.
in een reactie op de dagelijkse column hier – die van 12 september –
U bent zelf een eilanddichter!
de eilanddichter van texel weet niet meer wat poëzie is , wat proza is of wat sinterklaasrijm is. op FB lezen we zijn prozaberichtje over de weverstraat – weet u wel – de weverstraat!!! nooit van gehoord hoor ik u zeggen.
alsof het hart van nederland getroffen is – alsof de pensioenen op texel niet meer uitgekeerd zullen worden, alsof de duitsers nederland zijn binnen gevallen en zich wederom gevestigd hebben op dat eiland waar ze zich ooit zo thuis voelden. ja wat een toestanden daar op dat eiland in die weverstraat. stop het persen roepen de zwangere vrouwen van texel nu al in de straten – er is iets ernstigs aan de hand in de weverstraat. de eilanddichter heeft geschreven!!!
wordt wat lichte kritiek uitgeoefend op de actuele producten van de tesselse eilanddichter (korte samenvatting: eilanddichter kent het verschil tussen proza en poëzie niet meer – eilanddichter lijdt – als we het goed inschatten – aan een vorm van aderverkalking waar de doktors op de dag van alzheimer niet over uitgesproken raken.)
op diezelfde 12e september, nauwelijks twee weken geleden – waagt een andere dichter – jacob de bruin zich aan een voorspelling met desastreuze gevolgen.
Jacob de Bruin:
in amsterdam gebeurt niets
heel apeldoorn zwijgt zich het graf
gelukkig hebben we nog de tesselse rellen.
We memoreren nog even de inschatting van dichter de bruin: ‘in amsterdam gebeurt niets..’ nou we hebben het geweten. als meneer de bruin weer eens wat te voorspellen heeft kan het dan in 010 zijn asjeblieft. je struikelt hier over de bloemen in buitenveldert.
amsterdam staat weer eens op de kaart. we hebben een burgemeester. we hebben een dode advocaat. we hebben de arena. rolkoffertjes. coke. haga. wat hebben we niet? we hebben geen amsterdammers meer in amsterdam. overal in nederland kan deze column gelezen in 020 helaas niet. op straat, in de winkels, geen nederlands – japans prima, engels maakt niet uit, russisch allemaal tot uw dienst maar nederlands hoor je niet meer, neen.
en in de jordaan dan drie hoog achter? hoor ik u vragen.
in de jordaan drie hoog achter wonen mensen die heel apart praten: over ommelanden, over idee-en pitchen – over de menselijke maat der dingen – een maat die ons allen past vinden zij, mensen die zich focussen op van alles en nog wat en vooral op hun eigen comfortzones. mensen die andere mensen aanraden buiten hun comfortzone te opereren. (buiten amsterdam)
hele aparte mensen en vooral hele bange mensen. bang om hun eigen en inmiddels hun eigen jordanese comfort – hun eigen rechtstaat – te verliezen.
zijn we niet allen een oey? lieve lezer. je struikelt over de oey-columns. paul haenen/dominee gremdaat spreekt over een hele grote paardenlul genaamd oey. jensen (citeert john vd heuvel) ziet het anders- hij ontmaskert halsema als leugenaar – in de brief aan alle amsterdammers staan twee aanwijsbare leugens.
het wapen is niet een nepwapen zoals halsema schreef én de zaak was nog niet overgedragen aan het OM Haarlem vóór publicatie van de zaak door de telegraaf – om belangenverstrengeling te voorkomen zoals halsema schreef. jensen zet als het ware halsema neer als een grote doofpot. en het duo halsema/oey als een geraffineerd stelletje leugenaars.
ik vermoed dat beide hierboven geciteerde columnisten – weliswaar uit zeer divers hout gesneden – de waarheid met columnistenprecisie benaderen. halsema sluit tent na tent, winkel na winkel, huis na huis in 020 als er een explosieve situatie is vastgesteld. wordt het zo langzamerhand geen tijd om haar eigen ambtswoning te sluiten?
pom wolff
U bent zelf een brabander!
wat is er toch in brabant aan de hand? er verbranden kinderen. ze rijden met auto’s in op het publiek. dichters schrijven daarachter niet meer gedichten welnee ze plakken en knippen alles wat los of vast zit aan elkaar. en wat rijmt er op ‘aan elkaar’- heel goed – de naam van de dichter adelaar.
we gaan hier niet mee door beste brabanders. het geduld in het westen is echt op – zeker nu er doden vallen. dat kunnen we niet hebben. brabant stond altijd voor gemoedelijk, voor zachtaardig – niet voor moord en doodslag, openbare verbranding en culturele neergang.
in het westen moesten we al eerder afscheid nemen van texel. het waait daar teveel. ze waren net teveel fout in de oorlog – ze hebben daar een eilanddichter die proza schrijft en proza verwart met poëzie.
limburg hadden we hier ook al eerder de deur uit gedaan. ze zitten in limburg op 321 meter hoogte en nog steeds stroomt de boel daar elk jaar weer onder en over. groningen? nee asjeblieft zeg al dat gepiep en gekraak, al dat instortingsgevaar, weg ermee. brandhoff snel verhuizen. friesland/drente zult u zeggen. nee nee nee en nog eens nee – je verstaat ze niet. wil je de boel daar tot ontwikkeling brengen – niet te betalen en ze snappen het toch niet.
nou ja met de rest van nederland is het behelpen – we geven het toe. maar we zijn nu eenmaal redelijk en sociaal hier in 020. nouja de rest, de rest, de rest is een beperkt begrip. de rest is zuidholland en utrecht. zuidholland omdat max lerou daar woont en utrecht omdat utrecht van van piekeren is.
wel even geaarzeld of ik over het te bespreken fenomeen een columnetje zou schrijven. toch maar doen. ik bezocht gisterenavond den bosch. 4 kandidaten streden om een finaleplaats. de kandidaten voor het stadsdichterschap kregen de opdracht om buiten zich zelf te treden – buiten uw comfortzone – in uw voordracht van 20 minuten. alle kandidaten(nou ja ik zag er drie van de vier) bedienden zich van een muzikant (gitarist) als begeleider. muziek is blijkbaar een dingetje buiten de comfortzone van een stadsdichter van den bosch.
ik schrijf in deze column geen recensie van de avond. het te bespreken fenomeen kwam aan de oppervlakte bij het optreden van de tweede kandidaat van de avond. een zekere mevrouw kerkhof. ik zei tegen vriendin vera vd horst met wie ik aan de bar stond toe te kijken (bieren – bieren / bieren – bieren zou martien uit het CHATEAU krijsen) omdat in het zaaltje geen stoel meer vrij was – ‘ze heb der naam niet mee’.
we waren bij mevrouw van het kerkhof aangeland. mevrouw van het kerkhof vulde haar 20 minuten met al het persoonlijke leed dat een mens maar kan vergaren + bij elkaar kan verzinnen in een mensenleven. alles maar dan ook alles moest en zou in die 20 minuten van mevrouw van het kerkhof. de hele wereld had het gedaan en de hele wereld had ongeveer mevrouw van het kerkhof misbruikt. ik zei tegen mijn vriendin vd horst: haar teksten zouden het goed doen in een psychiatrische kliniek maar dan wel op der eigen kamertje én met de deur dicht. vriendin van der horst is van het beschaafde soort – glimlachte een weinig – maar wist elke glimlach toch te beëindigen met een enorme schaterlach. als blikken uit het zaaltje hadden kunnen doden lag mevrouw vd horst nu op het kerkhof.
15 minuten persoonlijk leed doorspekt met een paar minuten plat moralisme – mevrouw van het kerkhof was klaar. geheel opgelucht (en leeggelopen) verliet zij het podium. geen enkele relativering, geen enkele ruimte en aandacht voor de medemens en voor de toeschouwer in de zaal al helemaal niet – alleen maar aandacht voor het zo particuliere zelf. je ziet het vaker maar je wil het niet zien.
zie hierboven het beschreven fenomeen. er bestaan mensen met een gebrek:
aan zelfinzicht.
je bezig houden met particuliere dingetjes terwijl de stad onder je handen veryupt, verzakt, vervuilt, verstikstoft en verlachgast. kent u die uitdrukking zou dominee gremdaat zeggen – kent u mevrouw halsema zeg ik. nu weer moet zo nodig de mededeling gedaan worden dat het gedragen wapen door zoonlief het wapen van echtgenoot halsema is – gebruikt op de een of andere filmset. wat kan ons dat nou rotten halsema en je wapenbroeders?
de particuliere kleinheid van deze bestuurder is door haar zelf getekend. amsterdam en halsema zijn geen gelukkig huwelijk. het is jammer – de eerste vrouw van amsterdam – je gunt amsterdam en de emancipatiebeweging beter.
hebben we nog één strofe over – amsterdam. als we toch aan het klagen zijn. net te vaak om me heen hoor ik van mensen die amsterdam hebben verlaten – waarheen ze ook verhuisd zijn – ’het is hier veel en veel goedkoper”: de huizen, de verzekeringen, de boodschappen en ga maar door. en ‘ze praten hier nog Nederlands’ dat is de tweede welkomstgroet die gekwoot kan als je in de ‘ommelanden’ op bezoek bent. gelukkig hebben we ajax nog – een redelijk goedkoop kluppie als je vergelijkt met clubs uit liverpool, barcelona en münchen. bij ajax versta je alleen die tukkertrainer niet.
pom wolff
een rechterlijke macht in amsterdam – rechtbank amsterdam praten we over – waar de mail nog niet is uitgevonden – en je alleen via een wat? jaja via een FAX! mee kunt corresponderen. even voor het beeld lieve lezer. maar het is wel waar.
proces tegen wilders, proces tegen een euthanasiearts, processen van het OM waarin het OM (namens ons – jaja) geen of nauwelijks straffen eist in zware strafzaken – strafzaken zijn uitgevonden om straffen op te leggen – de strafeis op zich veruit het voornaamste element uitmaakt van het proces. wat een onzin en wat een verspilling van geld.
een volslagen corrupt en verziekt ministerie van justitie waarin door ambtenaren de ene leugen op de andere wordt gestapeld en ministers en staatssecretarissen achterelkaar het veld moeten ruimen vanwege leugen en achterklap. wat een onzin allemaal en wat een verspilling van geld.
een volkomen verziekt politieapparaat waar leugens en witwassen van de waarheid aan de orde van de dag is, dienstwapens worden gebruikt om familieleden om te leggen – jarenlang blauw op straat wordt gepropageerd zonder dat er blauw op straat is te zien en het doen van aangifte teruggebracht is tot de opmerking legt u uw aangifte maar op die stapel papier daar.
(meestal hoor je op het politiebureau – na urenlang wachten – nee we nemen hier geen aangifte van op – dit is een privaatrechtelijke zaak hoor – en trouwens aangifte zou toch geen zin hebben kijkt u eens naar die stapel daar in de hoek – vervolgens legt de dienstklopper zijn beide benen weer op het bureau voor zich, en nuttigt uiterst relaxed zijn banaantje.)
de eilanddichter van texel weet niet meer wat poëzie is , wat proza is of wat sinterklaasrijm is. op FB lezen we zijn prozaberichtje over de weverstraat – weet u wel – de weverstraat!!! nooit van gehoord hoor ik u zeggen.
alsof het hart van nederland getroffen is – alsof de pensioenen op texel niet meer uitgekeerd zullen worden, alsof de duitsers nederland zijn binnen gevallen en zich wederom gevestigd hebben op dat eiland waar ze zich ooit zo thuis voelden. ja wat een toestanden daar op dat eiland in die weverstraat. stop het persen roepen de zwangere vrouwen van texel nu al in de straten – er is iets ernstigs aan de hand in de weverstraat. de eilanddichter heeft geschreven!!!
eilanddichter voelt nattigheid en tempert inmiddels zelf de onrust die eilanddichter zelf heeft opgeroepen. we lezen dat het eiland rustig kan gaan slapen, dat er niets verandert, je mag niet lossen (STOP HET PERSEN!) en je mag niet meer op de fiets in die weverstraat MAAR… er komen wel nieuwe borden in de weverstraat. dat u het weet lieve lezer.
vervolgens sloopt eilanddichter de hoofdletters uit zijn proza, sloopt hij de leestekens weg en benoemt de ellendige mededeling over de weverstraat tot poëzie. dames! pers er maar weer lustig op los hoor. eilanddichter ROOP is een beetje in de war. een beetje erg als je niet meer weet wanneer je proza schrijft en wanneer poëzie.
weverstraat
het eiland kan gaan slapen
er verandert helemaal niets
je mag niet altijd lossen
en niet altijd op de fiets
er komen nieuwe borden
waar weer niemand wat om geeft
omdat nooit wordt gecontroleerd
of verboden worden nageleefd
(…)
eilanddichter texel
precies hetzelfde
dat ik altijd weer bij jou uitkom
alsof we wandelen in de rondte van een aangedane stad
uit een goedkope stedentrip
liedjes na neuriënd van de overleden zanger
die over precies hetzelfde zong
ik ken dichters die nergens anders meer over kunnen schrijven
en nu schrijf ik die woorden
niet eens met plaatsvervangende schaamte
het zal mij benieuwen wanneer je uit mijn gedichten
te
pletter
valt
pom wolff
ik had me toch voorgenomen met pensioen te gaan? iets met zalig nietsdoen – maar de poëzie kent blijkbaar geen dolce far niente. zaterdag reuring – alkmaar bij alja spaan, zondag grandcafé genieten – de 50ste editie met bjorn en band. en passant de enige echte virtuele zondagochtendwedstrijd – gewonnen door paul bezembinder – een wedstrijd die mij bij het zoeken van het wekelijkse thema zelf ook een gedicht opleverde:
om jou
geef mij een lege kamer
een lege kamer
waarin ik wezenloos kan verblijven
misschien is opgaan een beter woord
nee opgaan is geen beter woord
ik wil niet opgaan – ik wil blijven
om een engel te horen zingen
ja om jou – voor wat altijd al in alles lag
voor wat altijd in alles liggen zal
wil ik opgaan in mezelf
om te blijven
pom wolff
voorts nagedacht over een injectie. dat ik voor deze moordsite een interactieve vernieuwing zou wensen. dan denk ik aan die ene specifieke functie die ooit (als ik het me goed herinner) schrijfnet kende (of was het poetry alive? – dat er per dag 20 gedichten (en ook geen een meer) op de frontpage kunnen verschijnen en dat daarop min of meer vrij gereageerd kan worden. gedicht nummer 21 is de 1e van de volgende dag. (één dichter hooguit met één gedicht per dag – om ‘wil melker-diarree’ te voorkomen – leeft ie nog?)
gelijkgestemden vinden elkaar dan in de bespreking van hun poëzie. hoe die functie te realiseren? dat is even de vraag van deze pensionado vandaag. voor goede raad – mail me als het u blieft.
Vandaag doen we ALKMAAR – reuring in Alkmaar in café Koekenbier, van 1600 uur tot 1800 uur een feestje! – mogelijk voor het laatst in café koekenbier omdat ze aan het einde van het jaar het café sluiten voor nieuwbouw woningen. ‘waar meneer wolluf is geweest sluiten ze de tent’ – krijst buurvrouw Bettie van haar platje van drie hoog achter hier in de jordaan naar beneden.
Maar we gaan eerst daar nog mooie dingen doen kind – iets met kunst en met de dichter gonggrijp – je weet wel die dichter met dat jagershoedje en dat veertje – de dichter die nogal begaan is met de natuur. maar over hem mag ik niet zoveel schrijven want hij heeft podiumvrees en als je over hem schrijft wordt die vrees steeds maar erger.
Welke dichter? Watte? Veertje? Hoedje? WIE? WIE WIE? krijst bettie. kind schreeuw niet zo hard de hele jordaan is wakker straks. Hoedje? WIE? WIE WIE? schalt het opnieuw door de jordaan. GONGGRIJP Bettie GONGGRIJP heet ie – een dichter met een veertje en met podiumangsten. maar we moeten het NIET over hem hebben dan wordt ie nerveus. “OOO op die manier, een dichter, ken geen kwaad, een lieverd dus ” was betties slotconclusie voordat ze achter de was verdween.
De column is nog niet begonnen of de column is al weer af lieve lezer. Koekenbier vandaag dus alkmaar – de reuring zoals altijd verzorgd en gepresenteerd door ALJA SPAAN. Ik verheug me op de bundel die Paul Roelofsen – zijn nieuwe bundel ‘Een bloembed, een bloedbad’ voor me mee zal brengen en ik verheug me het optreden te zien van GERDA BLEES: ‘Ik heb het idee dat ik een heel gelukkige alzheimerpatiënt zou kunnen zijn’ – zijn gevleugelde woorden van dichteres Blees – doe ik deze erbij:
voor haar
ik zal 4 dagen in de week om half 7
en 3 om half 9 met ingehouden adem
ik zal haar troosten als ze verdrietig is
ik zal elke ochtend zorgen dat ze eet
een dekentje over haar heen leggen
als ze slaapt in haar stoel
en alle stekkers weer in het stopcontact doen
en de wc ontstoppen als ze weer kattenkorrels
ik zal op 10 plaatsen hetzelfde briefje neerleggen
haar uitleggen wie haar brieven stuurt
ik zal eten wat zij nog voor mij
en zeggen dat het lekker is
ik zal elke dag voor haar koken en haar geheugen zijn
en ik zal chocola kopen omdat ze dat lekker vindt
pom wolff
aan een column beginnen zonder onderwerp is zoiets als wachten op je uitsmijter of beter je spiegel-ei in een restaurant of lunchroom. nou die regel mag er zijn merkt uw columnist trots op achter zijn compie.
waarover te schrijven. gisterenavond bezoek. ik noem geen naam of toenaam maar de vrouw was blij er even uit te zijn. bij haar thuis een echtgenoot met beginnende alzheimer/dementie. dat is het vermoeden. hij leeft heel erg in zijn eigen wereldje. nu al een jaar lang.
en zij kan het maar niet aanvaarden. ze is nog steeds actief in de zakenwereld, leeft haar eigen actieve leven nog – nu zonder hem op de zaak – zoals ie nu thuis is heeft ze hem nooit gekend – zo was ie niet vroeger – nou ja wel een beetje maar dat viel niet zo op. de verbindingen in het hoofd werken niet meer. zoiets moet het zijn zegt ze.
het verhaal brengt je terug bij je eigen vergankelijkheid. bij de teloorgang, de aftakeling. bij het gedicht – overal is wel poëzie van te maken – ver van de werkelijkheid die in wezen vaak te hard is voor poëzie:
voor haar
ik zal 4 dagen in de week om half 7
en 3 om half 9 met ingehouden adem
ik zal haar troosten als ze verdrietig is
ik zal elke ochtend zorgen dat ze eet
een dekentje over haar heen leggen
als ze slaapt in haar stoel
en alle stekkers weer in het stopcontact doen
en de wc ontstoppen als ze weer kattenkorrels
ik zal op 10 plaatsen hetzelfde briefje neerleggen
haar uitleggen wie haar brieven stuurt
ik zal eten wat zij nog voor mij
en zeggen dat het lekker is
ik zal elke dag voor haar koken en haar geheugen zijn
en ik zal chocola kopen omdat ze dat lekker vindt
pom wolff
Merkwaardige dag gisteren toch. De italianen wilde ik zien in Assen. (drents museum) Maar er was file in de ochtend. Rijkswaterstaat vergat snachts bij werkzaamheden strepen te trekken op een bepaald wegvlak richting Assen. Alles moest dicht en alles moest afgesloten want er zouden en moesten strepen getrokken. rijkswaterstaat staat op haar strepen.
nou dan maar naar assen via lelystad en ik tiepte de stoephoer in: hup naar assen jij maar via lelystad. en nu komt het: in nederland kun je assen niet bereiken vanuit amsterdam zonder groningen aan te doen. maar dan moeten we toch eerst omhoog om daarna weer omlaag te gaan schreeuwde ik tegen de vlaamse stoephoer in mijn auto. ze bleef onverstoorbaar. ‘niet keren’, ‘volg de aangegeven route’, ‘over 165 kilometer rechts aanhouden’ – ja en OOK dan weer tientallen kilometers terug brulde ik in mijn japannertje. niets hielp. via groningen naar assen bepaalde stoephoer.
waarom tiep ik dit allemaal? uiteindelijk is assen gehaald en de terugweg naar amsterdam verliep vlekkenloos via zwolle en verder via een inmiddels goed gelijnde route. de italianen mooi – mooi geschilderd – italie bestaat vanaf 1861 leerde ik. in Assen zijn schilders en hun late 19e eeuwse schilderijen met romantische, met socialistische en met symbolische motieven te zien – en ook dat éne doek met die onweerstaanbare vrouw en haar onweerstaanbare blik (“contemplatie” van Vittorio Corcos). in mijn armoede kocht ik in de museumwinkel een knuffel – en op die knuffel heb ik vannacht mijn hoofd neergelegd om in te slapen denkend aan die ene onweerstaanbare vrouw. ach leefde ik maar in de 19e eeuw. wat een droom. nooit eerder zo gedroomd van niemand niet.
pomwolff 4/9/2019
de dichter Brandhoff reageerde gisteren met een zekere mate van enthousiasme op mijn column met de titel – ik ben zelf een dichter! als volgt om met een goede raad te eindigen:
“Dat is natuurlijk waar, al hadden we al veel eerder vastgesteld dat niemand op de waarheid zit te wachten. Overigens ook niet op de weg of het leven. Het leven wordt je vanuit de schoot in geworpen. Van daaraf bekijk je het maar. Je zou dichter kunnen worden. Net als ik zelf of zoals Ólafur Kárason of Ljósavík. Die heeft het overigens óók niet makkelijk gehad, ook al bestond hij slechts als romanfiguur. Dit lijkt mij dan uw volgende column, heer Wolff: “U bent zelf een romanfiguur!”.
Over de door Brandhoff op de kaart gezette romanfiguur lezen we op internet: “Ólafur Kárason had always kept to himself and did not interfere in other people’s affairs;…” verder hoef ik niet te weten – deze romanfiguur kent heel veel gelijkenis met mij – met dichter, columnist pom wolff. ik bemoei me nooit met het leven van een ander en ik heb me in het verleden ook nooit bemoeid met het leven van de ander.
sommige mensen maken daar hun levenswerk van. BAH! – die instelling ook vreselijk!!! neen ik schrijf slechts over schoonheid, wonderpracht, volmaaktheid en de ontroering daarbij – laat ik één voorbeeld noemen: voorbeeld!
U bent zelf een roofdier!
ja ‘we zijn roofdieren’ werd mij gisteren bevestigd door een bioloog tussen hapjes en drankjes door in amsterdam oost op een feestje. ik keek om mij heen en zag mensen zitten, drinken, praten. in zekere zin gemoedelijk ook. in groepjes. zelf was ik ook niet op oorlogspad.
een duo singersongwriters aanstaande zondag weer te genieten in het maandelijks café genieten in amsterdam oost zong leonard cohen songs en andere gouden songs. de sfeer steeds gemoedelijker en mooier ook door de prachtige liedjes en prachtig gezongen liedjes.
deze bioloog heeft jarenlang amsterdamse kinderen les gegeven. hele generaties amsterdam oost zijn door zijn handen gegaan en al die tijd heeft hij kinderen geleerd dat wij mensen roofdieren zijn. ROOFDIEREN!
of zijn kennis berust op wetenschappelijk onderzoek vergat ik te vragen. voorlopig houd ik het op een particuliere mening maar wel een met brede verspreiding in Amsterdam oost.
Voor mij ligt nog de verzamelbundel van café Daan&Daan. daarin opgenomen een (wraak)gedicht van Kat Kreeberg, die in Amsterdam Oost biologieles heeft genoten op de IVKO school – langzaam maar zeker begin ik iets te begrijpen.
pomwolff 2/9/2019
U bent zelf een Kees Godefrooij!
Het thema voor de zondagochtendwedstrijd is een vraag deze week – geen antwoord. dichters geven blijkbaar liever antwoorden dan dat zij vragen stellen. hoe kan dat nou? dat was de vraag. toch zijn er heel wat vragen te stellen. hoe kan dat nou dat de zon op 1 september verdwenen is? hoe kan dat nou dat ze daar achter dat water in engeland de democratie hebben afgeschaft? hoe kan dat nou? dat Kees Godefrooij bij het Daan&Daan festival niet kwam opdagen vanwege – naar zeggen van sassy de presentatrice – ‘een enorme buikloop’.
nou ik ben in het festivalboekje op zoek gegaan naar een antwoord – en ja hoor het antwoord was al snel gevonden – in het festivalboekje lezen we het antwoord in een gedicht van Kees Godefrooij – (ook Kees Godefrooij stelt geen vragen – neen Kees geeft liever ongevraagd antwoorden.) we lezen zijn antwoord in optima vulva: ‘hij zit geketend aan het altaar van haar klit’ dat is wat we lezen – dat is waarom deze KEES GODEFROOIJ niet aanwezig was bij Daan&Daan en verder lezen we dat godefrooij weer eens ‘spit’ heeft. Wat een toestanden allemaal – zo zie je maar weer sassy – die godefrooij heeft zijn hele buikloop bij elkaar gelogen. zijn afwezigheid stinkt.
en ik zeg: laat Kees Godefrooij toch lekker nog even vast zitten – liever vast “aan haar klit” dan bij Daan&Daan onder de mensen. (met of zonder buikloop).
pomwolff 1/9/2019
vanmiddag op naar
Daan&Daan
allemaal dichters daar. een tuin, een podium en witte wijn. er zijn dichters veel dichters. en ik moet nog een column. dan maar alleen de titel van de column en het gedicht dat ik vanmiddag bij Daan en Daan zal doen – zeg maar als column:
nog steeds overal
hoe kan dat nou
net zat je nog op een terras
nu zie ik je weer achter een zwetend raampje
in een amsterdamse tram
naast remco campert staan
hoe kan dat nou
dat de straat weer een gewone straat is
een terras een gewoon terras
met uitzicht op wat ik maar voorbij zal noemen
en jij ooit de tram nam die ik ook nam
pomwolff
U bent zelf opgelost in de werken Ruitenbeek!
https://www.ginieruitenbeek.nl/industrie/nieuw-werk/
Vanmiddag is er de opening van werken in LOODS 6 – Expositie the joy of painting in LOODS 6 Amsterdam – KNSMlaan 143 – 30 augustus tot en met 1 september 2019. 17.00 uur.
In haar landschappen verbeeldt ze vooral de ruimte, en desolate sfeer, die ze meenam van de reizen die ze maakte naar o.a. Scandinavië, IJsland en Groot-Brittannië. Onderstaande tekst van Willem Frederik Hermans illustreert deze ervaring: “Ik laat mijn ogen over dit eenvoudig landschap gaan, nergens door bomen versluierd en toch zo geheimzinnig. Het is kaal en maakt geen kale indruk door de talloze kleurschakeringen van de nietige planten, de mossen, de grote keien en de lege plekken.” (Tekst uit Willem Frederik Hermans, Nooit meer slapen)
‘De mens is uit haar werk verdwenen.’ Lees ik bij de werken van kunstenares Ginie Ruitenbeek. Een interessant gegeven. Blijkbaar kun je verdwijnen uit de werken Ruitenbeek. Ooit waren daar mensen en nu ze verdwenen zijn, wellicht zijn opgegaan in de adembenemende landschappen, resteert alleen nog een omgeving – voor de mensen opnieuw zichtbaar gemaakt door de schilder.
En weg zijn we! Ja ja U ook! De mens opzienbarend opgelost in de werken Ruitenbeek – zo beschouwd zijn haar schilderijen tevens van adembenemende poëzie gemaakt.
pomwolff 30/8/2019
U bent zelf een ACG!
U bent zelf een ACG!
Ik lees in het voorbijgaan alfredex aankondiging: Zondag 8 september is het Woord weer terug in de kerk van Ruigoord met de dichters Ria Westerhuis, Terra Isis Gitane, ACG VIANEN en Ibo Bakker. Te beginnen meestal rond 16.15 en de presentatie wordt zoals altijd verzorgd door Yvonne van Doorn en Hans Plomp, de dj is Meng Ing Chu. De toegang is gratis (donaties zeer welkom)
ACG de grote kleine man uit Eindhoven doet Amsterdam dus aan. Het is alsof Messi even de Arena bezoekt en een paar ballen in de rechter bovenhoek krult. Alsof JC nog een keer afdaalt om in een razende versnelling zich tot het Woord te verwaardigen. ACG de grote klankdichter komt even langs om Ruigoord wakker te schudden.
Om wellicht ook Amsterdam te bevrijden met zijn woordkogels – van die criminele maffia die hier naar we vandaag mochten begrijpen de macht in handen heeft gekregen in de onder en de bovenwereld – om met een mitrailleurvuur aan woordklanken het geboefte poëtisch neer te maaien: takka takka takka tak – takka takka takka tak wordt weer woord! dat het woord weer woord moge worden, weer Woord zal zijn.
pomwolff 29/8/2019
U bent zelf een jinek!
Goedhart dood – Goedhart dood. Het nieuws ging als een lopend crematievuurtje door het bejaardencentrum. Aan elk tafeltje werd bewoonster Goedhart besproken. haar ziekelijke bemoeizucht en haar ‘eeuwige gelijk’ kunnen gelijk mee de kist in sprak buurman aan het tafeltje, waar al snel werd overgeschakeld op een ander onderwerp. Jinek.
jinek gisterenavond. hebben jullie die teunvandekeuken nog gezien sprak mevrouw witglas – hij zat bij jinek. met zijn plofkip en zijn pakje biologische kip. buurman nog helemaal met zijn hoofd in goedhartsferen keek witglas aan. normaal gesproken zou goedhart nu het woord gepakt hebben om het niet meer los te laten. één vraag stellen en het einde van het gesprek was daar aan het tafeltje goedhart.
plofkip? plofkip? stamelde buurman nog niet echt gewend te antwoorden in het goedhartloze tijdperk. ja die vandekeuken beweerde dat de plofkip duurzamer is dan de biologisch opgevoede kip – die biologische kippen stoten veel meer rommel uit. CO2 bedoel je viel buurman haar in de rede. Witglas ging onverstoord door: én er was een vegandame die reklame maakte voor veganprodukten bij de appie – en dat je smaakpapillen zich snel aanpassen aan wat je eet.
het gesprek zonder goedhart kwam lekker los – dan kan je net zo goed karton vreten – merkte een derde tafelgenoot op. buurman rondde het gesprek af: mijn smaakpapillen zijn helemaal gewend aan de gewürzstraminer 2016 – dat wil ik graag zo houden.
pomwolff 28/8/2019
U bent zelf een goedhart!
96 jaar is ze geworden. we dachten het niet meer mee te kunnen maken. eindelijk eindelijk eindelijk. decennia lang heeft zij haar omgeving van goede raad voorzien – en al zo een beetje 60 jaar zat niemand meer op haar goede raad te wachten. maar goede raad bleef ze geven. over van alles en nog wat. over kleding, over gedragingen, over televisieprogramma’s, aan haar buurman de laatste 15 jaar in het verzorgingshuis – eigenlijk over alles.
ook buurman is erg opgelucht – wat fijn voor je dat je van haar bevrijd bent – buurman keek mij aan – ja mevrouw goedhart heeft de geest gegeven – ik wens ze daarboven heel veel plezier met de geest van mevrouw goedhart. hier beneden ruimen we de boel op en weten weer wat het is om bevrijd te zijn – sprak de buurman.
en weet je sprak buurman – dat ze de laatste dagen nog zwaar de tering erin had dat ZIJ niet dement ‘vermoord’ is zonder strafeis voor de ‘moordenaar’. dat die aandacht aan haar voorbij moest gaan.
pomwolff 27/9/2019
de dagelijkse column van uw webmaster op deze site – vanaf heden – zie rechtsboven het item – de passievolle pensionado – te genieten. fijne medemenselijke korte columns – voor alle verjaagden uit de wanhoop!
U bent zelf een dode zitter!
“Politie: Vijftal Assen weer vrij, heeft man niet mishandeld” lees ik bij NU punt NL. de man die zogenaamd NIET mishandeld is is al weer een paar dagen dood. een zedenmisdrijf heeft misschien plaatsgevonden was een van mededelingen dit weekend. Assen is in rep en roer, de burgemeester is driftig bezig geweest de gemoederen daar boven te bedaren. een meisje van 4 is mogelijk lastig gevallen. en die vijf zijn met zijn vijfen op de inmiddels dode man gaan zitten. toestanden in assen is mijn conclusie.
Een andere conclusie moet zijn dat wij hier in het vrije westen gemanipuleerd worden waar we bij zitten – de politie weet blijkbaar precies wat er gebeurd is handelt, laat vrij, communiceert maar laat niets los over de ware toedracht. alles is mogelijk, alles is misschien – volgens mij is het niet de taak van de politie om mistige mededelingen te doen.
Was het eigen richting van die vijf of was het geen eigen richting van die vijf? Was het eigen richting van een (2,3,4,) van die vijf was het geen eigen richting van een (2,3,4) van die vijf? Is er eigenlijk wel sprake geweest van een zedenmisdrijf? Is er eigenlijk wel iets strafbaars gebeurd in Assen? weet de politie nou inmiddels al iets of weet de politie niets? we weten het niet. Het hele weekend staat Assen centraal in het nieuws en feitelijk weten we niets anders dan dat er een dode is in Assen en dat er in Assen vijf mensen op een dode man hebben gezeten. Deze dode zitters zijn gearresteerd en zijn ook weer vrijgelaten.
pomwolff 26/8/2019
foto: Ben Kleyn
de dagelijkse column van uw webmaster op deze site – vanaf heden – zie rechtsboven het item – de passievolle pensionado – te genieten. fijne medemenselijke korte columns – voor alle verjaagden uit de wanhoop!
U bent zelf een grapperhaus!
Ligt het aan mij of rommelt het nogal in de wereld? Trump, rusland, china, israel, irak, mexico, brazilië? en daar komt nog bij dat ze in italie DE LIGT niet opstellen. het is bij de konijnen af. dat ze de financiële boel daarachter jaar na jaar bezwendelden klagen we niet over, dat ze verzuipen in hun schuldenlast praten we ook niet over maar DE LIGT op de bank is een directe oorlogsverklaring aan een bevriende natie.
erger nog is dat er geen enkel uitzicht is voor de ligt om van de bank af te komen: de ligt gisteren op de bank en de ploeg wint met mooie cijfers. de bevestiging van professioneel handelen is daar mee gegeven. we hebben de ligt niet voor niets en volkomen terecht op de bank gezet – zie je de locale spagettievreters denken. de ligt mag nooit meer van die bank af. de bank van de oude dame is gemaakt voor de ligt.
en de ligt? de ligt denkt vooralsnog voor 10 miljoen per jaar ga ik wel 40 keer anderhalf uur op een bank zitten. en ze zullen na verloop van tijd uit dat hittegolflandje die zwetende grapperhaus wel sturen om me te bevrijden. dan kan ik mijn straf bij ajax op de bank uitzitten. kan ik kijken hoe goed pitbull martinez speelt en rent en vliegt en trapt en schopt en scoort voor die paar zielige centen die hij bij ajax, die derde wereldclub, verdient.
pom wolff 25/8/2019
foto: Ben Kleyn
de dagelijkse column van uw webmaster op deze site – vanaf heden – zie rechtsboven het item – de passievolle pensionado – te genieten. fijne medemenselijke korte columns – voor alle verjaagden uit de wanhoop!
U bent zelf een zakkenfiller!
Ik ken de wereld van de fillers en de botox en de diverse faceliften niet. Het resultaat zie je zo af en toe op straat en op de tv. Wat wel opvalt is dat de dames en heren doktoren (zakkenfillers) die een ander volspuiten er zelf vrij normaal en onbespoten uitzien. Leuke prijzen lees je op hun sites – 900 euro (3 gebiedjes) tot 2100 euro (6 a 7 gebiedjes) voor een liquid faceliftje – en na 12 maanden gewoon alles weer overdoen op je uitgezakte kop. Maar het herhaalrecept wordt dan wel wat netter geformuleerd op de site voor je goede geld.
Wat ook opvalt is dat – ik kijk met name vrouwen – dat de dames er na verloop van tijd allemaal hetzelfde uitzien. een Vanessa lijkt als een tweelingzus op dat mens in utopia en met z’n twee-en lijken ze weer als 2 druppels bewerkt water op bijvoorbeeld het Nederlands 3e rangs model Sylvia Geersen, dat op advies van die dooie Epstein – naar schrijven van de Telegraaf – kleinere borsten ‘kreeg aangesmeerd’. Soms schrijven ze daarachter in de telegraaf best wel smeu-ig.
Komen we tot de conclusie van deze column – hoe de dames zich ook laten fillen of liften, laten vergroten of verkleinen, de frisse fruitigheid van weleer zullen we nooit meer in hun gezichten of aan hun lichamen kunnen waarnemen. Het is meer zoals de dichter Kouwenaar aan het einde van zijn drie heldenzangen beschreef – weliswaar bij een ander onderwerp – maar in deze casus toch wel toepasselijk:
‘(…) en mijn hand raakte
haar borsten aan, mijn hand
raakte haar borsten aan en het was
dezelfde weke lauwwarme massa, dezelfde
weke lauwwarme massa, hetzelfde materiaal maar
hetzelfde, en het was
deze zelfde hand, deze’
pom wolff 24/8/2019
foto: Ben Kleyn
de dagelijkse column van uw webmaster op deze site – vanaf heden – zie rechtsboven het item – de passievolle pensionado – te genieten. fijne medemenselijke korte columns – voor alle verjaagden uit de wanhoop!
U bent zelf een clownvis!
Soms moet je in een column je mond houden. De dichter aan het woord laten. Vooral als dichters op elkaar lijken te reageren dan wordt het echt leuk. Lezen we bijvoorbeeld Gentse Helena die op een zekere eiland dichter R reageerde. We gingen er altijd van uit dat Helena en deze zekere eilanddichter R 4 handen op 1 buik zijn. We kunnen beter zeggen waren als we deze smartelijke tekst van Helena lezen.
Testament
doe niet flauw wanneer ik dood ben
vlijmscherp afgesneden van mijn lieve lijf
zoek het strand en bouw een mooie stapel sandelhout
draag mij naakt de haren wuivend in de ochtendbries
leg mij neer. mijn hoofd nog even opgeheven
hoger dan mijn dunne schouders. kruis
mijn armen over wat mijn volle borsten waren
laat de dauw het holle bekken van mijn
hongerbuik beminnen. wacht geduldig want de zee
komt altijd weer. breng de vlam en laat mij gaan
zoals ik ben geweest: van vuur en water. gooi misschien
-wat lief van jou- nog een bloem na voor de clownvis
helena de clercq
pom wolff 23/8/2019
foto: Ben Kleyn
de dagelijkse column van uw webmaster op deze site – vanaf heden – zie rechtsboven het item – de passievolle pensionado – te genieten. fijne medemenselijke korte columns – voor alle verjaagden uit de wanhoop!
U bent zelf op zoek naar warmte, veiligheid en wijze woorden!
Ongrijpbaar
Zo’n boom waarvan je dacht
die valt nooit om.
Ongrijpbaar voor de tijd
en voor verval.
Waar je altijd bij kon schuilen.
Op zoek naar warmte, veiligheid
en wijze woorden.
Die je nog meent te horen
op een weemoedige
namiddag als bladeren
het veld goudgeel
bedekken.
© Ger Belmer, oktober 2013
Zo af en toe denk ik nog wel aan hem. aan GER BELMER. Niet eens aan de persoon maar aan wat om hem heen hing. Wat hij om zichzelf heen gehangen had. Die bonte mengeling van een soort ranzige lol, cynisme en dat hele precieze op de taal en daarbij die diepe tragische blik achter dat sjonnie jordaanbrilletje. Ik ontmoette hem in de laatste 10 jaar van zijn leven door de poëzie – oa in Purmerend, in café Eijlders. Hij was trots op zijn songteksten die hij oa schreef voor de overleden zangeres Conny vd Bosch, lang geleden. Zijn journalistieke loopbaan in Noord Holland. In zekere zin leefde hij in dat verleden. Buiten Purmerend zat natuurlijk niemand meer op een gepensioneerde Ger Belmer te wachten. Zo af en toe stuurde Ger Belmer in op pomgedichten – light verse – zijn ding – en hij won de zondagwedstrijd op die site ook nog wel eens tot zijn grote verrassing. Prima gedichten.
Rond zijn 70ste levensjaar maakte Ger Belmer een eind aan zijn leven. Ik las over drie dochters en een scheiding. Waarom hij het leven stopte weet ik niet, hij had er geen zin meer in – zag de zin van het leven niet meer. Zoiets moet het zijn geweest. Ik heb er vaak over nagedacht. Ik kan het niet begrijpen. Je staat 70 jaar in het leven – je stapt er 70 jaar NIET uit en dan stap je er toch uit.
Alsof het leven zin heeft – anders dan het leven te leven. En met drie dochters heb je al helemaal geen klagen – alsof er in het leven meer te halen valt dan drie dochters – ja vier vijf dochters maar ergens houdt dat ook op – om het vervolgens op een heerlijk zuipen te zetten in een zalig nietsdoen en om nog zoveel mogelijk ander levensgenot uit de samenleving te trekken. (te geven zeggen de socialen onder ons – ook goed.)
pom wolff 22/8/2019
de dagelijkse column van uw webmaster op deze site – vanaf heden – zie rechtsboven het item – de passievolle pensionado – te genieten. fijne medemenselijke korte columns – voor alle verjaagden uit de wanhoop!
U bent zelf een peter le nobel!
straks om 9 uur vanochtend trippelt het hondje Betty van merik van der torren hier de site op. het wordt nog hard werken om alles in gereedheid te brengen zodat de koningin haar entree kan maken op een wijze die de koningin gewend is – de loper moet uit – het kattenvoer moet uit reukzicht – het mandje moet uit de schuur gehaald. een jaar geleden maakte peter le nobel hier zijn entree. niet dat peter een hondje is – een onvergetelijk entree.
Dus onder deze stenen liggen de dichters van wie jij het werk in de loop der jaren minder op prijs stelde? Peter le Nobel min of meer vragend aan het woord bij zijn entree een jaar geleden in de tuin van mijn nederige stulpwoning te 020.
de verleiding was groot lieve lezer om bij elke steen een naam te noemen –iets in de trant van inderdaad ja Peter – daar ligt die en die en daar bij die hoekige ligt …. en die daar – daaronder onder die kleine ligt …… ik hield mij in, noemde geen namen – heette onze voormalige en zo vreselijk bij de vrouwelijke dichters geliefde juryvoorzitter Peter le Nobel van harte welkom in 020. Zijn manier van jureren leest u hieronder bij een gedicht van PLOOS:
Travertin
Als ik jouw hart en onze kamers niet had gevuld met vluchtig
ogenschijn van vuur en hamerende woorden
mijn handen niet had laten gaan over te kille dingen
waar ik om huilde van ongeduld van ongezegd
je niet had beetgenomen en waar ik maar kon betast
en ik mijn stem niet opgewekter dan ik was
had willen laten stuiten tegen je muur
mijn ogenblik geruild tegen je dubbel glas
Als ik jou en je matras nou had ontdaan
van mijn roekeloost gewicht en het gevoeligst van mijn hand
niet meer alsmaar heter over al het dierbare van je gezicht had laten gaan
dat met veel te vroege groeven
weigerde te zwichten voor akkoorden over
hoe het zou zijn
van ons een kamer maken
Als jij je harnas en je marmer
ik mijn rode stoel en arm zou hebben afgelegd
opdat de travertijnen vensterbank niet brak
terwijl ik over alles lag te waken
Niets zou anders zijn
Ploos
Voor Herman
peter: Bij eerste lezing werd ik wat overweldigd door de veelheid aan woorden en doorlopende regels. Maar als ik ervoor zit, zie ik hele interessante combinaties zoals ‘ongeduld van ongezegd’ en ‘roekeloost gewicht’. Dit gedicht leert mij wat.
foto: Ben Kleyn
de dagelijkse column van uw webmaster op deze site – vanaf heden – zie rechtsboven het item – de passievolle pensionado – te genieten. fijne medemenselijke korte columns – voor alle verjaagden uit de wanhoop!
U bent zelf een henkie!
Zo langzamerhand begint deze dagelijkse column vorm te krijgen. Een stukkie facebook, een stukkie actualiteit en een stukkie poëzie.
De eilanddichter heeft niet gereageerd op het liefdevolle aanbod dat ik hem gisteren deed in de column met de aansprekende titel ‘U bent zelf een eilanddichter!’ Mijn opwekkende opmerking ‘de dichter ROOP – eilanddichter te Texel – die soms poëzie tracht te schrijven maar die veel beter is in proza…’ zal de bereidwilligheid van de aspirant columnist tot nul hebben gereduceerd.
We zullen verder moeten in het leven. Alleen! Met Baudet of met Otten dat is de vraag. Een vierde van zijn zetels kwijt het maakt Baudet voorlopig niet uit. Blijft Baudet onberoerd wanneer die zweterige Otten (al weer een henkie) nóg een vierde uit de grabbelton van het rariteitenkabinet van Baudet weet te peuteren? Ik vermoed dat het Baudet alleen om Baudet gaat. Otten kan – dat is mijn inschatting – zijn goddelijke grabbelgang gaan. Ondertussen scoort Rutte gewoon zijn punten op Lowlands.
Geen Roop, geen Baudet, geen Otten wat moeten we dan nog vandaag? Poëzie hoor ik u in koor roepen. Nou snel dan maar voordat er weer enerverend nieuws op de deurmat valt (‘Otten rooft opnieuw drie zetels Baudet’) of voor er weer een dode dichter te betreuren is. (u denkt aan wigman, zwagerman, starik, ik denk aan campert of die paar kilo’s die nog van hem over zijn.)
alleen dan
omdat jij mij liet als ik het wilde
omdat het alleen dan meegenomen kan
het ongezegd en ongeschreven bleef
wat ik altijd heb geweten
weet je dat het moeilijk is voor je te schrijven
omdat het mooiste gedicht voor jou geschreven
mooier moet dan ik het schrijven kan
zo bleef wat ik altijd wist
ongezegd en ongeschreven
omdat het alleen dan meegenomen kan
en jij mij liet als ik het wilde
pom wolff 20/8/2019
de dagelijkse column van uw webmaster op deze site – vanaf heden – zie rechtsboven het item – de passievolle pensionado – te genieten. fijne medemenselijke korte columns – voor alle verjaagden uit de wanhoop!
U bent zelf een eilanddichter!
liefde – hoe rottig het soms ook uit dichters komt – zeker bij eilanddichters – liefde dus – moet je met liefde beantwoorden. Zo is mij het leven geleerd. Ik heb mijn leven lang niet anders gedaan. Daarom houden de mensen ook van me, van texel tot maastricht en ver daaronder. Over het pensionadoschap berichtte ik de lezer in mijn eerste column. de dichter ROOP – eilanddichter te Texel – die soms poëzie tracht te schrijven maar die veel beter is in proza – solliciteerde in een reactie op mijn column naar een plekje op de pomsite – we lazen:
Eilanddichter Texel: hoe je het wendt of keert, iedere omschrijving draagt de dood in zich mee. je zou het dus ook een laatste aanhoesten tegen het onvermijdelijke kunnen noemen. pensionado klinkt een stuk beter dan terminaal, bedlegerig of dolende in het alzheimer café. het roept iets op van met een glimlach van voldoening de pijp uit gaan, dus heeft het bitter weinig met de webmaster, zoals deze zich in de afgelopen 100 jaar aan het ademloos publiek heeft gepresenteerd, te maken.
en ja zeker hoor als ie het wil proberen dan krijgt ie wel wat speeltijd van de webmaster op pomgedichten – dan hebben we het team weer compleet – kan ie verder gaan in het bekwamen een goed mens te worden. Hoe dan ook zijn zo zorgvuldig uitgeschreven liefdesverklaring verdraagt slechts liefde – ingetogen liefde als antwoord:
elders
moeten we niet eerst
onszelf in kaart brengen
om over land te kunnen vliegen
als je geluk hebt sterf je elders
en nog altijd hoop ik
dat jij ooit regels zoals die laatste
zult opnemen in een voor de eeuwigheid
gemaakt gedicht
maar de pont is lek
niets vaart hier uit
en alles is dicht
pomwolff 19/8/2019
foto: Ben Kleyn
de dagelijkse column van uw webmaster op deze site – vanaf heden – zie rechtsboven het item – de passievolle pensionado – te genieten. fijne medemenselijke korte columns – voor alle verjaagden uit de wanhoop!
U bent zelf een zondagochtendwedstrijd!
De zondagochtendwedstrijd op de site genereert elke week weer prachtige gedichten. Ergens op de vroege zaterdagochtend schrijf ik de wedstrijd uit. Een soort richtlijn – het gedicht hoeft zich niet te storen aan het thema. het gedicht hoeft zich nergens aan te storen. Niet aan de jury. Niet aan de waarheid. Niet aan de lezer. Alleen in het laatste geval wordt het gedicht niet gelezen. Een soort doodstraf. Een soort zelfmoord. Het is maar van welke kant je het bekijkt.
Op de vroege zondagochtend, weer of geen weer, pensionado of geen pensionado, juryvoorzitter of geen juryvoorzitter schrijf ik mijn commentaren. Het ene gedicht is me te lang, het andere te kripties. een derde gedicht te weinig romanties. Jurycommentaar is nu eenmaal een eenzijdige zaak. En dan – het is bijna elke week weer het geval – lees je een paar onverwoestbare regels, regels van een zeldzame schoonheid – regels die onmiddellijk jaloers maken – had je ze zelf maar geschreven. Deze regels van Lisan Lauvenberg bijvoorbeeld:
Vandaag wilde ik er niet zijn
omdat ik afscheid moest nemen
van iemand die me dierbaar was,
die mijn woorden als kristallen las
en altijd in mijn ogen woonde.
of deze regels van Helena de Clercq:
die morgen was de zee
wel erg gekrompen
het strand leek de sahara wel
Regels die zich nergens aan storen, niet aan de waarheid, niet aan mensen, aan de lezers niet en ook niet meer aan de dichter die ze opschreef. Onvergankelijke regels die voor zichzelf spreken. Ontdek ze in de zondagochtendwedstrijden op deze site en weet weer wat poëzie is.
pom wolff 18/8/2019
de dagelijkse column van uw webmaster op deze site – vanaf heden – zie rechtsboven het item – de passievolle pensionado – te genieten. fijne medemenselijke korte columns – voor alle verjaagden uit de wanhoop!
U bent zelf een bolleke!
Antwerpen gisteren. Lekker weer. De jaarlijkse Bollekesfeesten. Spektakel op de Groote Markt met muziek en eettentjes langs de Schelde en rond De Suikerrui. Ik begreep dat de officiële benaming voor het biertje van De Coninck vanaf nu ‘Het Bolleke’ luidt. Antwerpen – Café In den Engel – weet zijn pareltjes te vieren. Uw passievolle pensionado genoot links en rechts van het vlaamse volksvermaeck maar genoot in de avond in alle rust van een sterwaardig diner in Sir Anthonony van Dyck. Het pensioen goed besteed. De lunch eerder op de dag – ietsje verderop – op een pleintje naast de vlaamsekaai genoten – op advies van dochter – in Patine – ook aan te raden na museumbezoek MHK en het nabij liggende fotomuseum aan de waalsekaai. U bent weer op de hoogte.
Contemplatie op een bankje aan de Schelde – in het zonnetje, heerlijke zachte wind, 23 graden en dan is er DE DOOD. Tom van Deel dood. Anton Oskamp dood. Die prinses dood. Allemaal namen uit het verleden. De dood werd al breeduit en levendig besproken op de autoradio – radio 1.. Dat rijke mensen langer leven – gezonder eten, een betere opleiding genieten. Naast diploma’s zijn levensjaren blijkbaar te koop – een wetenschappelijk onderzoek levert het bewijs.
De 65 en 66 jarigen weten de dood dichtbij – binnen 15 jaar liggen we onder de grond of in de oven. Je hoort van de ellende om je heen. Van teveel en onrechtvaardige ellende. Dat zijn de gesprekken van 65 en 66 jarigen. En dat was ook het gesprek op het luchtige bankje gisteren bij de Schelde. Je weet dat het je zal treffen alleen niet wanneer.
‘Er bestaat door de cold cap wel een kans dat ik mijn haar houd, maar ook grote kans dat ik kaal word. Daar lig ik wel wakker van.” schreef webmeisje mij gisterenochtend. Ik schreef haar terug: ‘als deze X ook maar een miljoenste beetje jou zou kunnen helpen dan ga ik de hele nacht door met jou zoenen.’
pom wolff 17/8/2019
de dagelijkse column van uw webmaster op deze site – vanaf heden – zie rechtsboven het item – de passievolle pensionado – te genieten. fijne medemenselijke korte columns – voor alle verjaagden uit de wanhoop!
U bent zelf een oorlogsslachtoffer!
‘Was het maar oorlog…’ reageerde de dichter Brandhoff gisteren op mijn eerste column op pomgedichten. 020 verkeert in een permanente oorlog met wat mevrouw Baarsma, de eeuwig jeugdige vijftigjarige buurvrouw hier, de ‘ommelanden’ noemt. En ja antwoordde ik de dichter Brandhoff dit land herbergt inmiddels al heel wat oorlogsslachtoffers – zelfs mejuffrouw Deckwitz riep zich gisteren uit tot een derde generatie oorlogsslachtoffer bij de herdenking van 15 augustus. Als de nieuwe dichtbundel maar verkoopt zagen we haar denken.
Zo de tweede column is bijna een feit. De Indie herdenking van de 15e augustus zal voor mij altijd tante Henny zijn. Vorig jaar in mei overleden. Tante Henny riep altijd uit – ik ben niet in mei bevrijd! En zo was het ook. Mijn dochters mochten bij haar logeren. Tante Henny gaf mijn dochters levenslessen – wat precies weet ik niet – hoef ik ook niet te weten. Zij hielden van tante Henny. Een column waarin tante Henny wordt genoemd behoort eigenlijk alleen over tante Henny te gaan. Die column schreef ik vorig jaar bij haar dood – daarin dit gedicht:
een zinloos uur
van mij had je mogen blijven
dat weet je wel
ik ben een uur gaan zitten
met een boekje in mijn hand
een pen om je te schrijven
het was een zinloos uur
er is er een vertrokken
en een is blijven staan
meer is het niet
ik adem nog
en jij in mij niet minder
dat is het dat ik schrijven kan
pom wolff 16/8/2019
Toch eens even opgezocht welke omschrijvingen op mij worden gelegd. Hoe wordt de pensionado omschreven? Drie definities springen bij google naar voren. Oje nu weet google ook dat ik pensionado ben. De reclames voor steunkousen, gebittenpoeder, lakens tegen doorliggen, watten tegen hersenbloedingen, pacemakers en andere hulpstukken zullen niet meer uit de lucht zijn. Ik lees voor pensionado:
-gezonde, kapitaalkrachtige senior die volop van zijn of haar pensioen geniet
-Overwinteraar
-gepensioneerde die in een warm land gaat wonen
Ik weet het niet hoor maar in een warm land ga ik niet wonen, ik woon trouwens al in een warm land. Volgens deze laatste definitie is elke Nederlander ongeveer een pensionado. Die paar uurtjes per dag die u aan werken besteedt staan in geen verhouding tot de overdaad aan uren vrije tijd, slapen, eten , drinken en seks die u wekelijks geniet. Zijn wij niet allemaal zo langzamerhand in dit luilekkerland pensionado’s? het antwoord kan alleen maar ja zijn. Een heldere conclusie.
Dat ik zo een groot analytisch vermogen in mij herberg was mij niet bekend. Van mijn demagogische talenten en mijn aangeboren aanleg om drogredenen te pas en te onpas te etaleren was ik natuurlijk wel op de hoogte.
Een overwinteraar – ik help het u hopen – bent u ook. Rest nog de eerste definitie. Als ik de doorgewinterde pensionado’s om mij heen mag geloven is het pensioen geen vetpot. Hoe de grote kaaskop van zoveel plus – onze henkie – wél aan al zijn vetlappen komt blijft vooralsnog een raadsel.
pom wolff 15/8/2019
