DE WEEK VAN…….. ELBERT GONGGRIJP IN 7 GEDICHTEN – in het archief

[Pom Wolff]

DE WEEK VAN…….. ELBERT GONGGRIJP IN 7 GEDICHTEN – de zevende dag – over david sylvian twijfel troost en hypnose

http://natuurgedichten.blogspot.nl/

wij van de pom bedanken elbert voor de adembenemende week met poëzie waarin hij ons stortte. schilders, dichters en een muziekheld trachtte elbert te doorgronden in met en door zijn poëzie. het was me het weekje wel, vandaag de zevende en laatste dag in de week van elbert gonggrijp.

.

DE WEEK VAN…….. ELBERT GONGGRIJP IN 7 GEDICHTEN – de zevende dag over david sylvian twijfel troost en hypnose

Beste Pom, als het goed is sluit ik nu als gastdichter af met een zevende gedicht. Ik heb als laatste thema muziek gekozen en wel voor de zanger David Sylvian, ex-zanger van de groep Japan. Ik ben hem vanaf mijn zeventiende gaan volgen, niet zozeer om alles voor zoete koek te slikken, maar meer uit de nieuwsgierigheid naar de ontwikkeling van zijn muziek. Dan blijkt dat je hem geen lef kan ontzeggen. Zijn muziek is van spirituele inslag en ook schuwde hij de laatste tijd het experiment niet. Zijn huidige muziek heeft nu nog weinig van doen met de oude groep Japan die destijds nog aardig toegankelijk was. Ik voel mij aardig verwant met zijn insteek….

Hartelijke groeten, Elbert

.

DAVID SYLVIAN

Pomgedicht 7, de laatste

Muziek

.

Vanuit het modieuze circuit van de popmuziek kwam
je eerste aarzeling, vreesde je wat je van binnen al raadde:

elke keer dat je dacht te zullen winnen, als je een deur
opende, werd je sterker belaagd. Hoe kon jij ooit koning
worden als twijfel harder waait dan de wind?

Je zocht het meer tussen de klanken: stilte, wilde
leegte en vrijheid beter verfijnen. Het werd je aangereikt
toen jij je verdiepte, een tapijt van lagen, vage geluiden
ergens, elders. Een pulserende hartslag, een zwarte
ruimte, armen die probeerden te troosten terwijl
de donkerste dromen.

Een volle maan. Uiteindelijk heb je zelfs de stilte
verzwegen en er poëzie doorheen geregen, langzame,
zware. Met de hypnose van een onnavolgbare tekst.
Uiteindelijk werd zelfs zang improvisatie, moesten
oren geleerd opnieuw te willen luisteren.

“ Maar daar stond je dan, vol in het leven.
Jouw handen niet langer geheven naar de hemel,
jij alleen wist de reden. Of je grip op het leven
nog steeds van jou was bleef altijd de vraag. “ *

Elbert Gonggrijp, Egmond aan den Hoef, zaterdag 29 juli 2017

(* Vrije vertaling fragment tekst nummer “ Brilliant trees “)

DE WEEK VAN…….. ELBERT GONGGRIJP IN 7 GEDICHTEN – de zesde dag over ELLY DE WAARD hoe taal compositie wordt in een wildernis van verbindingen

Beste Pom, hierbij stuur ik je een gedicht over Elly de Waard. Net als bij Alja Spaan heb ik haar persoonlijk leren kennen, volg ook ik via Facebook haar gedichten op haar blog. Maar haar werk kende ik al vanaf mijn studententijd met de bundel ” Een wildernis van verbindingen “(1988) Via Facebook ben ik later vrienden geworden dat uiteindelijk resulteerde in daadwerkelijk contact. Ik waardeer haar poëzie omdat die doorwrocht in elkaar zit, maar ook heel gevarieerd van vorm en inhoud is. Het heeft ook iets antieks. En de persoon Elly de Waard is een persoon op zich….

Hartelijke groeten weer, Elbert

ELLY DE WAARD
Zesde Pomgedicht
Dichters

Hunkeren naar verlangen, een wildernis van verbindingen afgelegd. Ik
las je tederheid tussen de strofen, volgde met het schaamrood op de kaken
je onopgesmukte geilheid. Seksueel noemde je jezelf zonder ergens de
nadruk op te leggen. Het gaat erom hoe taal compositie wordt, hoe
verontwaardiging open kaart speelt.

In die tijd die helaas van alle jaren is wordt de rampspoed al voortijdig
voorspeld, een Cassandra gelijk. Voor dovemansoren. Zie het aangroeiend
oorlogsgeweld. Jij blijft je hogelijk verbazen over de randvoorwaarden
van het bestaan, de brutaliteit van het barbaarse waaronder
velen worden gekastijd.

In lust en gratie de liefste aan de natuur breed uitgemeten in een academisch
coloriet. De wereld bezien zoals niemand haar ziet. Jezelf ooit een Nieuwe
Wilde genoemd om de emancipatie van de vrouw te bespoedigen. Soms een
gesloten boek, dan weer luchtiger van toon. Geslepen stenen in een
beek naast keihard beton.

Je bent van eigen stempel, van eigen aard. Een stootblok waarop het
vriendelijk landen valt. Een taal die zich laat proeven als rode wijn,
zich uiteindelijk in alle overgave lezen laat. Aan de nabije zee –

Elbert Gonggrijp, Egmond aan den Hoef, zondag 30 juli 2017

DE WEEK VAN…….. ELBERT GONGGRIJP IN 7 GEDICHTEN – de vijfde dag over ALJA SPAAN en het schrijven

hieronder de werken van elbert – een week lang op pomgedichten. we genoten al een drieluik schilders nu lezen we in een drieluik dichters. om de ‘dichter van de week’ te leren kennen vragen we hem een korte verklaring te schrijven bij de keuze van de dag. op de een of andere manier lijkt elbert hier op de pom al een eeuwigheid bezig. zijn poëzie vloeit naadloos in de kieren van de site. zo hebben we hier onze eigen ZOMERGASTEN.

.

Beste Pom, bij deze stuur ik je als gastdichter het vijfde gedicht toe, tevens tweede in de drieluik over dichters. Ditmaal heb ik gekozen voor iemand waar ik zelf nu al een aantal jaren goed mee bevriend ben. Het betreft Alja Spaan. Haar schijnbaar luchtige toon, haar goede observaties en haar zwierige stijl kan ik zeer waarderen. Van haar bezit ik nu beide bundels. Zij schrijft net als ik dagelijks en ik lees dan ook regelmatig haar meest recente gedichten op haar blog. Om ze dan met heel veel plezier te delen…..

Hartelijke groeten, Elbert Gonggrijp

.

ALJA SPAAN
Vijfde Pomgedicht
De dichters

Het zou allemaal anders, het was weer vader
en moeder, het was aanhaken aan het ouderlijk huis,
herinnerde gebruiken, weinig hier hetzelfde, maar
de bomen stonden er als eerder in hun kille rituelen.
Het hek roestte en de tuin woekerde groen.

Zij prijkt met witte haren, haar wulpse decollete
en voor zwart en eenvoud bezwijkt zij. Altijd zal ze
schrijven, altijd als het begint te dagen.
Nog voor douchen of ontbijt.

In een lange volzin de hand de beweging laten
maken, zo terloops en zo zwierig van gewoonte
Hoe groots kleine zaken klinken in achteloze
gebaren. Alsof de wereld er pas toe doet als
je haar dreigt te vergeten.

Als het regent dat het giet en het uitzicht
slechts op morgen. De geur van donker water
en de neiging tot slootjes springen dansend
op het witte vel papier –

.

Elbert Gonggrijp, Egmond aan den Hoef, vrijdag 28 juli 2017

.

DE WEEK VAN…….. ELBERT GONGGRIJP IN 7 GEDICHTEN – de vierde dag over KOPLAND de tijd de stilte en hetzelfde

Beste Pom, over de aanleiding voor het gedicht over Rutger Kopland kan ik eigenlijk kort zijn. Ik ben een groot liefhebber en verzamelaar van zijn werk, ben als 16 jarige in aanraking gekomen met zijn poëzie en herkende er mijn eigen toon in hoewel ik nog niets geschreven had. Ik ben toen onmiddellijk zelf gaan schrijven. Zijn betrokkenheid bij de natuur( die ook de mijne is ) en zijn fascinatie voor het begrip als tijd heb ik van hem overgenomen, maar uiteindelijk wel tot een eigen verhaal gesmeed….

Het is overigens het begin van een drieluik over dichters dit keer.

.

KOPLAND
Vierde Pomgedicht
De dichters

Jezelf te vergeten hoe oud geworden het was. Het gebrek
aan weten hoe een herinnering zich steeds herhaalt, een dode
hond moet begraven, de rivier ondanks alles steeds maar
een rivier. De tuin heeft jou nooit verlaten.

Ergens was er een belofte, te mooi om waar te zijn van
treurnis alom. Een ziek vogeltje dat weigerde te sterven,
koeien die geleidelijk uit het zicht verdwenen, de nacht
achterna. Van dit alles zaten wij te zwijgen.

Er is niets gebeurd, alles bleef hetzelfde. Langzaam viel je
stil, bleef je naar de dingen blijven kijken, beseffen dat jij dat
niet was. Alsof er iets viel te verlaten. Oude etsen zijn het
en verlaten mantels met het déja vu van herkende geuren.

Alles kan je denken, maar niets keert ooit terug. Je ging
voorbij zo vluchtig als water, de eenzame vogels in de
verte, de trage paarden, alles te vanzelfsprekend
om te begrijpen en toch zo dichtbij –

.

Elbert Gonggrijp, Egmond aan den Hoef, vrijdag 28 juli 2017

DE WEEK VAN…….. ELBERT GONGGRIJP IN 7 GEDICHTEN – de derde dag over Mondriaan en de waarheid

Beste Pom,

hierbij stuur ik je het laatste gedicht van de drieluik m.b.t de schilderkunst. Dit keer koos ik Piet Mondriaan uit, niet enkel om zijn radicale switch naar de abstracte kunst, maar ook vanwege zijn even radicale ideeën t.a.v. de werkelijkheid. Vanuit de theosofie ontwikkelde hij zijn theorieën die later van enorm belang voor de kunstbeweging De Stijl zouden zijn. Hij was daarin letterlijk en figuurlijk rechtlijnig. Ik heb iets van zijn gedachtegoed in dit gedicht proberen te vangen. ” Een waarheid die pas ontdekt kan worden als je achter de waarheid gaat kijken “….. Zoiets dus….

Hartelijke groeten, Elbert Gonggrijp
.

MONDRIAAN

Hij wilde de boom niet naar zijn volheid of uiterlijkheden. Vanuit de
patronen herleidde hij het leven tot die lijnen die van een algemenere
schoonheid zijn. De vormen te abstraheren naar het wezenlijke, het
wetmatig fundament. Het geconstrueerde ideaal te benaderen
waaraan de natuur zich had af te meten.

Als dit de essentie was zou hij die bewijzen. Hoe takken en bladeren hun
kleur ontberen en het spel van groei verleren door enkel compositie te zijn.
Een vage schets van wat de boom ooit eerder bedoelde. Een verkrampt
versomberen naar het uniforme universele.

Dat je er een dieper wezen in kon lezen door het al kijkende te begrijpen,
dat men de natuurlijke verschijning moet veranderen om de natuur meer zuiver
onder ogen te doen zien. Het is passen en meten, via lijnen en vlakken
het evenwicht herstellen wat het oog zoal aanschouwde.

In de liefde bestaat geen afgeleide, wil bloei kleur en vorm tot toeval zijn,
is een kus een willekeurige kus. In de tussenruimte gebeurt het dus, al wat zich
steeds blijft voortbewegen. Wat zich intoomt tot discipline kan alsnog
verder onderzocht en kaatst de waarheid als een vraag –

.

Elbert Gonggrijp, Egmond aan den Hoef, donderdag 27 juli 2017

.
DE WEEK VAN…….. ELBERT GONGGRIJP IN 7 GEDICHTEN – de tweede dag over gaugin en kindertaal in kleuren over mysterie
.

Beste Pom,

dit keer heb ik speciaal een gedicht voor Pomgedichten.nl geschreven. Het ligt in de bedoeling er een drieluik van te maken: eentje over Rembrandt, eentje dus nu over Gauguin en de laatste over Piet Mondriaan. Allen in verhouding met hoe zij verschillen en overeenkomen met poëzie en de liefde.

Nu stuur ik dus ” Gauguin ” op. Ik heb voor dit thema gekozen vanwege het krachtige kleurgebruik en de opvallende symboliek. Gauguin kon je wel vergelijken met de dichter Rimbaud uit die tijd die probeerde het onderbewuste te cultiveren. Het exotische en erotische aspect mag daarbij niet onvermeld blijven….

Groetjes, Elbert Gonggrijp
.

GAUGUIN
Voor mijn liefste

De authenticiteit van een kindertaal te schilderen die
van binnenuit gekomen helder voor ogen staat – primitief
van wezen, prehistorisch zonder dat ze hoeft te worden
bewezen – in een natuurlijke primitieve staat. Elders,
in een uitheemse taal.

Jij verstond, beroerde dit in een grof glas in lood. Ik
herhaal in pennenstreken je verre reizen. Moet liefde niet
even hartstochtelijk van avontuur zijn, het mysterie het
mysterie laten, zinderen van ogenblik? Vereenvoudigd
naar ware diepe aard in simpele vlakken en
belijningen?

We moeten ons doorzien om achter de
coulissen te kijken, een vreemd eiland aan
te treffen, het paradijs of de hel te
ontwaren. Verlichte beelden
uit de verf ontstegen.

Hoe kan ik mijzelf ontdekken
als ik jou niet eender voor ogen
had. Wat je denkt valt alsnog
te raden –
.

Elbert Gonggrijp, Egmond aan den Hoef, donderdag 27 juli 2017
http://natuurgedichten.blogspot.nl/
.

DE WEEK VAN…….. ELBERT GONGGRIJP IN 7 GEDICHTEN – de eerste dag over rembrandt, ouder worden en de liefde

Beste Pom Wolff, hierbij stuur ik je het eerste gedicht voor pomgedichten.nl – Ik heb voor dit gedicht gekozen om velerlei redenen. Ik wil op dit moment liefdesgedichten schrijven, ik wilde aangeven hoe moeilijk het is om poëzie en bijvoorbeeld schilderkunst als uiting te vergelijken, ik wilde aangeven hoe het voor Rembrandt moest zijn geweest om zichzelf ouder te zien worden op zijn zelfportretten en hoe het is om ouder te worden in de liefde. Een complex geheel dus. Maar het heeft alles te maken met de weergave van de tijd….

Hartelijke groeten, Elbert Gonggrijp

Rembrandt

Des te verfijnder schiep hij zijn lijnen, vervolmaakte de schepping
en zijn geliefden. Hoe meer hij zichzelf toestond hoe meer werd hij
vertrouwder ouder, kwetsbaarder van persoon. Of je in zijn portret
kon blijven wonen naarmate de tijd verstreek..

Ik zou jouw naaktheid kunnen schilderen met woorden, het ontkracht
de kracht van de poëzie. Kijken is meer dan willen zien. Er leeft nog een
hele werkelijkheid, een oprechtere beweging die je op zou willen
tekenen. Naast het karakter, het metrum, de thema’s en de
motieven, de insteek van het verhaal.

Ik hoef je niet te kiezen van borst tot bil. In al jouw vormen
blijf je mij eigen ook al wil de ouderdom het lichaam verdoen tot
een liederlijk lijf. Het tere licht maakt van alles mogelijk. Om
elkaar in liefde heen te draaien, met de ogen welteverstaan.

Zo moest Rembrandt het hebben doorvorst waarom de
mens een lichaam had dat altijd instond voor de verbazing
waarom het zichzelf durfde – een Goddelijk plan,
maar vanwaar de reden –

Elbert Gonggrijp, Egmond aan den Hoef, maandag 24 juni 2017

http://natuurgedichten.blogspot.nl/

[Auteur]

Berichten