5e gedicht van de week – Ditmar Bakker – Liefde is niet alles:..
4e gedicht van de week – Cartouche & Merik van der Torren – NO WAR
3e gedicht van de week – Ien Verrips – Japanse prent
2e gedicht van de week – Cartouche – C.V.
1e gedicht van de week – Andrea van Herk – langs velden en nieuwe wegen
dank aan alle dichters voor de ingezonden gedichten – over moeders, over boeren, over boerenmoeders en over de moeder aller boeren yvonne jaspers – kortom over de liefde schreven zij. HET GEDICHT VAN DE WEEK item biedt mij de gelegenheid om de dichter DITMAR BAKKER in het zonnetje van moeders dag te plaatsen. zijn bijdragen zijn zonder uitzondering van een constant hoog nivo. hij verdient een plaats in de eregalerij die we hier voeren – onder de drie puntjes rechtsboven op de frontpage. Ditmar Bakker DE vertegenwoordiger van de donkere romantiek – die uit zijn werken golft, de lezer overweldigt en de poëzieliefhebber met verbazing omringt. een vormdichter die vorm en inhoud tot eenheid weet te smeden zodat de lezer in zijn/haar interpretatie een heilige drie-eenheid van poëzie kan vervolmaken. (poëet/dichtwerk/lezer) – kortom geniet Ditmars goddelijke poëzie:
Liefde is niet alles: geen beschutting voor
de storm, niet eet- of drinkbaar ter verkwikking,
geen baken dat, als je de koers verloor,
uiteindelijk leidt tot beter lotsbeschikking.
Liefde tempert geen koortsen of verhoging;
al is gebrek eraan geen doodsvonnis,
toch doen wie onbemind zijn soms een poging
het leven te verlaten om ’t gemis.
’t Zou kunnen dat ik ooit zó destituut
en om verlossing smekend van de pijn,
volkomen gek van honger, resoluut
jouw liefde inzet om verlost te zijn,
of ruil voor brood de heugenis onzer nacht.
’t Zou kunnen. Het is niet wat ik verwacht.
***[D.B.]
ons ditmar weet het liefdesleed zo mooi te brengen dat je bijna – nou ja – het is een schrijver meneer wollofson roept de nieuwe bettie hier in de VU in mijn oor – u moet die schriftgeleerden en die dichters niet geloven. ze schrijven zo mooi om je het bed in te krijgen
en eenmaal daarin gebruiken ze hele andere woorden – gelooft u mij maar. o is dat zo? nieuwe bettie? heb je ervaring met dichters? zekers meneer wullufse. wij verplegen hier in de VU van alles en nog wat maar dichters vallen op een bepaalde manier altijd op. oja nieuwe bettie – is dat echt zo met dichters. ook bij dichter Ditmar denk je? nieuwe bettie knikte heftig. ja het is ook uitkijken geblazen met dichter ditmar hoor. die weet ook van de bloemetjes buiten zetten.
het is maar goed dat ik geen dichter ben nieuwe bettie! sprak ik nieuwe bettie op geruststellende toon toe.
deze week geen zondagochtendwedstrijd op pomgedichten punt nl – wél kiezen we zondag HET GEDICHT VAN DE WEEK uit de ingezonden NO WAR! – gedichten – en plaatsen we het gedicht in de eregalerij –dat het snel geen oorlog meer hoeft te zijn – dat – citeren we fotograaf lonneke – dat ‘die dictator uit Vodka’ zijn OORLOG stopt.
Achter geloken ogen
Als ik mijn ogen sluit zie ik jou, jullie
zo onbevangen nog als zonen vaders omarmen
en moeders ten afscheid zoenen, harten breken
bepakt en bezakt de treeplank opgaan om
te belanden op terrein zo anders dan
het vertrouwde veld zonder palen waar
alleen voet en bal het doel bepaalden
een vlakte die een trap nageeft
alles wegvaagt – de warmte van vrouwen
oud en jong gelijk zoals een omhelzing kan zijn
er geen vree vinden, maar neerliggen
als handenvol aarde samen een heel
hemeldeel van een bijeengeraapte divisie
in het licht van een kille voorjaarszon
zonder schaduw op het kruis dat jullie droeg
waarop – in zwart op wit – alleen een paar
woorden van waarde, een naam een tijdspan
om de vrijheid op de nek te nemen
uit dankbaarheid en als dure plicht
– jazeker – tot samenleven
als ware broeders en zusters van liefde
als brothers in arms en sisters of mercy
onder de vlag van ‘de nood van de een
is de opdracht voor de ander’
05-03-2022 / Cartouche
het gedicht als een waar heldenepos beschreven – Cartouche pakt weer eens even uit in zijn verhalende maar zeer poëtische paraplutaal – als een paraplu de woorden gebogen over de scenes en situaties heen die we als lezer hier meemaken – en toch ook in een soort abstractie van het geheel waarbij de bedreigingen voelbaar zijn, het mededogen invoelend weergegeven en uiteindelijk neergelegd in een conclusie – bijna een opdracht in de laatste strofe.
zo ziet een dichter die voor even zijn ogen heeft gesloten.
soms zweef je bij de woorden van een gedicht even weg. Cartouche heeft er een handje van in zijn gedichten om dit zweven te bewerkstelligen
Hierbij mijn bijdrage voor “het paneel”, groet, Merik
Drama
Deze dag in de lentezon
op mijn terras in Tuinpark Buitenzorg
Rozenknoppen zwellen,
koolwitjes wervelen rond appelbloesem,
Bettty danst op tonen van Ravels de Wals,
boort een geluid in mijn hoofd:
Dommbass, Kiev,
Marionopoel,
Putler.
Laat ik nog een olijfje nemen,
een stukje stokbrood met Brie,
Betty aaien,
met jou klinken op vrede.
Merik van der Torren
1 maart 2022
zo heel anders deze poëzie dan die van Cartouche hierboven. waar Cartouche als het ware een droomwereld creëert beschrijft Merik heel nauwgezet de plaatsen , de dingen , de geluiden, het hondje en het olijfje. natuurlijk is het een selectie – zijn selectie der dingen. je kunt over 1000 dingen schrijven maar Merik kiest deze en voegt ze samen tot een gedicht. aandoenlijk ook.
Dag Pom,
Ik kies voor Ien Verrips. Mooi gedicht dat dicht bij het schilderproces komt, de Japanse prent noemt, een van mijn favoriete kunst uitingen, en het gearriveerd zijn, waarnaar ik nog op zoek ben.
Graag haar toestemming. Voor publicatie op mijn website http://www.cathelier.com/Nieuws.html
Groeten,
Catrien
Hoi Pom,
pffff, net op tijd. Het is soms moeilijk een moment te vinden en de juiste ‘mood’ maar het is deze keer eindelijk weer gelukt Binnen de tijd.
Zie uit naar de anderen en wens je alvast veel gezelligheid in de komende tijd.
< –>
in dit bijeen gespatte land waar met kronkelige streek
de gestreepte takken van een stam voorzien
ik kijk neer op een vallei met in de verte lijnen
van heuvels die zich zachtjes tonen
ik droom mij in een japanse prent
vlekken vegen de lucht
blauw knalt mij tegemoet met klanken
en ik weet ik ben gearriveerd
IV dec 21
Ien Verrips
–>
Ien en de japanse prent waarbij ze zich blijkbaar thuis voelt. met vegen en strepen – stars and stripes. hoe dan ook – soms zijn er regels zo mooi dat ze adembenemend werken – en dat is hier bij Ien het geval – die laatste regel van het gedicht – die van een zeldzame schoonheid is: “en ik weet ik ben gearriveerd” – prachtig. die prachtig beschreven state of mind, dat prachtig weten – alsof er iets van overgave is.
C.V.
Haperende thermostaat
roestig expansievat, flakkerende waakvlam
zo goed als ingeblikt, over de datum haast ik G
gdv*, die nog nooit uit volle borst een ode
totdat jouw stem, C, je hand, mijn lieve al
de kou uit ‘t lijf ,mijn bloed aan de praat
je ogen warmgroen als het malste gras
mijn grijs tot gloeien konden krijgen
je mij, zanger zonder naam
de geest wist te geven – tot schrijven
hoeveel wij samen in de melk hebben
brokkelen en te verhapstukken, jij, mijn a
b en c – Cariña, mijn omicron en omega
en ik, leeghoofd, hoe we de v van Viva
la vida zuchtend het gat dichten, vet
hoe jij heel mijn C.V weet te vullen
*GDV geïndividualiseerde distributievorm
11-12-2021 / GV
<!
het is dan toch nog net op de valreep gelukt Cartouche aan de praat te krijgen op pomgedichten punt nl – dit weekend en gelukkig maar – een liefdevolle uitbarsting van een ontploffende vulkaan mogen we meemaken – wie zou er niet smelten voor warm groene ogen in het malste gras – elke lezer luidt het antwoord. bijna had ik al ANKE LABRIES ODE uitgeroepen tot het gedicht van de week – maar deze week na lezing van het CV van Vromen voor CARTOUCHES C. van harte! een prachtig gedicht – met dank aan de dichters voor insturen en toch ook een eervolle vermelding voor Anke Labrie.
Ha Pom,
Ik twijfelde…maar hierbij vanaf Texel de overdenking van de dag.
Liefs,
Andrea
LANGS VELDEN EN NIEUWE WEGEN
Tussen de velden van het verleden zie ik haar
een vrouw die ooit hield van een jongen
een vrouw geworden wie ze misschien toen al was.
Woorden, herinneringen, flarden van gedachten
de altijd maar terugkerende vraag:
wat achter te laten en wat te doen bij afnemend tij?
Hoe verhoud je je tot alle veranderingen
Hoe schrijf je over dat wat niet valt te verklaren
Hoe laat je los en houd je hem ook stevig vast?
Misschien is het de liefde, de vrijheid,
misschien zijn het de sterren die hier neerdalen en fluisteren
“Laat maar gaan meisje, zo is het goed,
alles kan en mag.”
Andrea van Herk
–>
nu we een keer geen wedstrijd doen hier op de pom kunnen we vrij uit over de leesbaarheid van de woorden spreken. sommige dichters lijken te dichten zoals ze praten. Andrea is een van die dichters. maar zo is het niet – hoe gewoner de taal in een gedicht hoe moeilijker de woorden gekozen uit de vele woorden. wat is er van die vrouw geworden vraagt de dichter zich af – en ze geeft de lezer ook een antwoord – ze is geworden wie ze was – nou ja dat vermoedt de dichter.
en hoe te handelen bij afscheid nemen van wie je lief is of lief was. ik denk dat de niet geoefende lezer hier het gedicht inkruipt. goede raad is altijd duur. de dichter weet het ook niet precies – misschien is het de liefde – misschien weten de sterren wat raad. Andrea van Herk weet in de door haar genoemde onzekerheden woorden van troost te leggen voor de lezer die het heel vaak ook niet weet.
