Ha die Pom – Lang geleden (of het al ooit gebeurd dit decennium?), maar ik zag je gisteren nog eens via FB langswandelen en dacht, waarom ook niet, het is er het sfeertje voor. Hierbij mijn inzending voor jou, met de allerbeste Kerstsaus overgoten die ik terug kon vinden in mijn nieuwe keukenkastjes, de rest moet nog uitgepakt
wensing
het is wat het is geweest en te komen wat staat te gebeuren daar wachten we niet op
we hebben vorig jaar een stek geplant weet je nog en beregend traan na traan weg ermee
nu bloeit er wat doet er niet toe het is onze kerstroos stronk geworden uiting van lef
weer op te staan iedere dag één voor één te nemen of te laten gelaten genomen
bloei me verder dat ik ook jou nog doe en plant me nog een rups
Nog een bijzonder fijne zondag aan allen met jou en jou in het bijzonder, Pom, en wie weet nog eens tot in een Vlaamsche draai 😉
het nieuwe jaar toch met iets van optimisme tegemoet treden is wat Frans de lezer meegeeft. toch maar weer opstaan, doorgaan, laat het bloeien en plant wat voor morgen en overmorgenen voor 2025. een eerlijk laissez faire gedicht en ach het is wat het is – wat het is geweest en het is wat het zal worden. zo is het altijd al geweest. Frans relativeert het leven, de wereld en de wereld van de poëzie. mooi. GOUD! goud ook voor het ongebreidelde optimisme van Rik van Boeckel. we moeten wel op die manier 2025 in – anders wordt het niks. Dank aan alle inzenders!
Goedemorgen Pom Ik wens je fijne kerstdagen en een mooi poëtisch 2025. En hier mijn bijdrage aan de enige virtuele. Met dichterlijke groet Rik van Boeckel
Dagen zwanger van warmte
De magische roots van het morgenrood leiden naar dagen zwanger van warmte
het nieuwe jaar staat lange tijd klaar voor de waardevolle tijd van vrede
achter de gordijnen laat de mensheid zien wat zal groeien en wat zal bloeien
van jeugd naar de deugd van liefde van inzicht in de voorbijgaande tijd
en vooruitzicht op de komende realiteit aan de nimmer verdwalende horizon
zo zingen we een magisch halleluja tijdens de stille nacht van dit jaar.
Rik van Boeckel 21 december 2024
de immer optimistische klanken en ritmes van Rik doen goed in donkere en duistere dagen – een magisch halleluja – rik weet altijd in hallucinerende taal en in magische grootheden de mensheid te behoeden voor depressie en duisternis. dank je wel Rik.
Frans Vlinderman – het is wat het is – bloei me
Rob Mientjes wenst stabilisatie
Jorge Bolle – leef!
Rik van Boeckel – zo zingen we een magisch halleluja
Frans Terken – hoor hoe er naar liefde getaald –
Max Lerou -hij zegt vroeger gaf ze mij wat graag haar hoofd
Cartouche – laat haar, de stilte, zij het even voor zich spreken
Anke Labrie – en iedereen zingt mee
Vera van der Horst – Hoe vaak dacht ik aan vrede
wie wint de enige echte virtuele – zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan – trofee op pomgedichten? (inclusief uw kerstwensen)
reflectie, inzicht, contemplatie, verbinding zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan – allemaal mooie woorden mooie rijtjes – verlangen, liefde, over en uit en wat voorbij ging, kortom de teloorgang, van het leven en de dood – oorlog en vrede ook zoiets – en het is allemaal van toepassing op kerstmis 2024 – aan u is het deze week om uw ultieme kerstwens aan te bieden in het kader van de zondagochtend wedstrijd (die geen wedstrijd is). wij omarmen u en uw kerstwens – wensen u mooie dagen – maak het niet te lang.
je bereidt je voor op waar het donker zal zijn niet eens meer dat
waar niets meer wordt belicht waar niets meer wordt bedacht
je laatste kerst niemand die het zegt
pw
gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
Dag Pom, Mijn hoofd werkt wat traag naar mijn handen, de laatste tijd. Niet vreemd en ook niet onrustbarend, maar daardoor mis je wel wedstrijden. Ha, ha. Ik wens jou en alle Pomlezers- en schrijvers het allerbeste voor het nieuwe jaar … net als vorig jaar … hoe stabiel!? Blijf stabiel in bewegen.
Stabilisatie (1) Top 2000
Ik begeef me halverwege een top 2000. De weg naar de top is nog hoog en lang. Een flinke berg om te nemen. Politiek gekleurd dat ook. Dat komt door het land waarin ik mij begeef. Hoeveel toppen ik al beklommen heb zijn niet op een hand te tellen. Hoeveel top 2000 bergen er überhaupt zijn, om wereldwijd te beklimmen, geen idee. De echte uitdaging blijft de top 8000. Vier keer top 2000, vijftien bergen, meer niet. Stabilisatie in getal. Hier de namen: Mount Everest, K2, Kangchenjunga, Lhotse, Makalu, Lhotse Shar, Cho Oyu, Dhaulagiri, Manaslu, Nanga Parbat, Annapurna I, Gasherbrum I, Broad Peak, Gasherbrum II, Shisha Pangma. Hier de landen: Nepal(9), Tibet(5), China(5), Pakistan(5), India(1). Hier de gebergtes: Himalaya(11), Karakoram(4).
Stabilisatie (4) Oorlog
Oorlog in het hoofd. Je kunt er pillen voor nemen. Die zorgen dan heel even voor vrede. Een soort wapenstilstand. Maar niet voor lang. Dan wordt de oorlog weer gevoerd met bommetjes en granaten. Overal liggen ze op de loer. Je kunt nog zoveel water en cash in huis halen. Niets helpt beter dan pilletjes.Ja, je kunt ook thuisblijven, niet meer meedoen en alles als een film aan je voorbij laten gaan. Op goede dagen in kleur, maar de meeste in zwart wit. Zelfbevrediging en wat blowen geeft dan verlichting. Op de socials volg je nieuwsgierig het echte leven. Je droomt jezelf een fatbike en een schoonmaakmeisje. Prima. Zolang je maar geen kerstboom hoeft op te zetten … met jezelf.
Rob Mientjes
wij van hier wensen Rob natuurlijk ook alle mogelijke stabilisatie toe in 2025 – dichters columnisten prozaïsten en prozacisten hebben dat soms wel nodig en in 2025 – zoals dat jaar opdoemt zeker ook. rob stuurde 4 stabilisaties in – ik koos er voor de wedstrijd 2 – met algemeen geldende waarden – van fatbike tot de kerstboom en van oorlog tot aan zelfbevrediging – neem een mientje voor uw STABILISATIE en u kikkert er zo van op hahaha. Stabilisatie nummer 1 brengt mij bij dat prachtlied van Bettina Wegner – als we het toch over bergen hebben – mooie dagen Rob!
Leef voor even adem in adem uit diep, alsof elk seizoen een leven is
Leef, alsof altijd maar even tijd niet bestaat alsof dood niet uitgesteld, maar ingesteld lang nog voordat het te lang duurt
en geduld slechts een woord op een zerk
Jorge Bolle
dank je wel Jorge – een pleidooi om het er nog maar even van te nemen. goede raad – we doen het. we leven – we leven nog zong ramses – en zo is het ook – hoe 2025 ook op ons afkomt – met simons woorden ademen we in en ademen we uit. elke dag is er een – is er een voor de liefde, voor genieten, voor onze en met onze lieven. zo is het en zal het zijn – het leven!
Goedemorgen Pom, De kerstgedachte, mogen het goede laatste dagen zijn deze maand, dit jaar, en wensen dat het nieuwe jaar een goed jaar, zelfs een beter jaar wordt. Op uw aller gezondheid! Groet, Frans
Van donker en licht
Buiten draait de wereld van leven en dood tot in getroffen gebieden nog op deze dagen die daglicht voor ons verscholen houden
maar dat is buiten hierbinnen klinkt de muziek kerstig met Bach uit de speakers de cantate ‘Sehet, welch eine Liebe …’
hoor hoe er naar liefde getaald ervan te zingen rond de boom breng het ons helder en klaar
dat wij er woorden voor vinden om het licht te laten schijnen het donker van dag en jaar te verdrijven
een lichtvoetig gedicht van Frans – wensen wij hem van hier ook heel veel licht en lichtvoetigs – en liefde van en met zijn lieven toe. liefde beschreven als bron van licht voor alles en iedereen in de donkere dagen en in een vaak schokkende buitenwereld.
en de tiet werd op de tafel gelegd
ze komen op visite en hij de glazen nog maar net geschonken hij zegt vroeger gaf ze mij wat graag haar hoofd op tafel of in de keuken bij het fornuis staand genieten zo noemde ze dat
zij fluistert lief hoe lief haar binkie toch altijd weer haar tranen likt en dan nog even snel zoals de heren doen haar ketel lapt ja ze kent de regels van het spel de letters in de soep het zootje dat ze er zelf van heeft gemaakt
de bodypump haar lippen eerst…de rest ach je weet toch hoe dat gaat je wilt er graag een beetje uitzien voor hem voor zijn vriendin nou ja zijn ex ze bedoelt het niet jaloers
we moeten weer eens gaan hij zegt het lachend dan pakt zij monter nog de autosleutels aan en grapt iets over bomen en bossen dat ze het soms even niet ziet maar dat hij ondanks alles (hij heeft het zelf gezegd) aan haar zijde blijft op harde en op onverharde paden
ml
‘je wilt er graag een beetje uitzien’- in het leven – de kerstdagen en oud en nieuw – ja zo is het ook – hoe het ook een ieder vergaat -hoe het ook jou en mij vergaat – hoe het leven uiteindelijk vergaat – als er maar geleefd is en de restjes opgeleefd voor zover ze nog te leven en te beleven zijn – dit gedicht van Max kan een romanschrijver uitwerken tot een roman van 600 bladzijden – max heeft er een paar strofen voor nodig – wensen wij deze topdichter met zijn geliefde I. van alles het goede – en – het moet gezegd – ze zien er best nog een beetje ( heel veel ) uit hoor. liefs van hier.
Goedemiddag Pom,
Ik wens jou en ons allen hier tezamen een fijne kerst en een bundel zalige dagen hierbij voor deze keer – kan niet anders als je stamelt toch?, het gaat immers om de geest, niet de letter – mijn uitgebreide, let wel 33 regelige, bijdrage aan ons aller enige virtuele
Met dichterlijke groet , Cartouche
Tentamen
As ge ooit op weg, de blik tot de einder, een hoofd vol wit – de wolk en ik sta dan even stil en kijk naar binnen, wat valt er daar niet allemaal te zien, te horen
‘in den beginne was het woord’ mijn waarde maar stilaan in feestgedruis ging het verloren balancerend op het flinterdunne koord van blinde ogen en gebonden oren
sprak het niet van eenvoud, rust en laten terwijl wij keer op keer heel het jaar doorblaten verbeten jagen op sterrendom en bundels geluk trekken we en masse in diepdonker van de nacht
galmt het ‘vrede op aarde, een kind is ons …’ kaarsen overal, de boerenstal, een kring van licht doordrenkt evenwel van vermeende plicht
tot genot dienen wij in de ban van mammon meer dan één heer, balken als dwazen en wijzen op elke andermanse splinter, wat lijken we laag – hartige honden, vuile poten en kwijl in de mond
vanhier nu stamel ik, maak ons lam lankmoedig als het kempisch heideschaap taai en trouw als de brabantse schepershond leer ons luisteren naar de dieren en de taal
van zand en water, open land in al zijn wijdte leid ons voorbij de dwaling naar de weg van samen laat haar, de stilte, zij het even voor zich spreken zich ingehouden tot ons al verhouden, enkel
zij kan ’s-woords verkrachting wreken haar het onuitspreek’lijke hergeven – dan zullen boom, stal en beeld samenspreken
slagen we alsnog voor het ultiem tentamen Amen
december 2024/ Cartouche
33 het heilige kerstgetal voor deze Cartouche – een gebed vol van stichtelijkheid – om zoveel goede raad kunnen we niet heen – ik zal de tekst richting moskou sturen – richting jeruzalem – misschien helpt het. wij simpele zielen doen elke dag tentamen. het zal wel weer een zes minnetje zijn en worden in 2025 op de schaal van Cartouche. dank voor de prachtige bijdragen aan de site pomgedichten. wat zouden we moeten zonder Cartouche in ons pakket?
Anke Labrie – Het Verlangen tweeluik
romantische kerstnacht
ze heeft hem naar de oude dorpskerk meegesleurd de kroonluchters voorzien van kaarsen en een echte boom nog hoger dan het orgel
en iedereen zingt mee heeft ze hem nadrukkelijk uitgelegd
dieprode port in de kristallen glazen speciaal in huis gehaald voor deze eerste kerstnacht samen
wakker geworden koud en stijf naast haar op de bank gesnurk
de kaarsen uitgegaan de portfles leeg wat blokjes kaas achtergebleven op het plankje
ze neemt er een en gaat naar bed
nog enkele uren dan staat zijn familie op de stoep
anke labrie
als bijsluiter gaf Anke mee: ‘een reactie op de vele mierzoete kerstfilms en reclames die al weken op tv te zien zijn…”je wordt er inderdaad een beetje te gaar van – goed gelukte satire – en ook wel een beetje gedicht zoals het leven in huis kan vergaan. mooi! wat blijft is het verlangen zoals het neergelegd is in de twee werken van Anke Labrie boven het gedicht hier gedeeld.
Wat als ik het wensen heb opgegeven
Een wens vervult me steeds meer met de zelfde leegte als een onvervuld verlangen doet
Hoe vaak dacht ik aan vrede als een ster viel uit de hemel of vroeg aan een liefheersbeestje
die net op mijn hand neerstreek om gezondheid voor een vriend waarna hij net zo lief snel overleed
Ik kan beter tirannen vervloeken dan een wereld wensen vrij van tirannie
Geef me uw passie en uw lach dan geef ik een dans en jou mijn armen
Vera van der Horst
kom maar in mijn armen lieve Vera – jij mag wel – dat beestje dat plotseling opduikt in dit kerstgedicht van je is prachtig en ook lief – kom maar in mijn armen de tirannen vervloeken dan vloek ik met je mee. en nee je mag het wel opschrijven zoals het dichters gegeven is maar in real life wensen wij ons te barsten weer hoor in 2025 – met grandmarnier en witte wijnen tot we purper zien – dat we uiteindelijk alleen nog een mientje wensen voor STABILITEIT – zie hierboven. XXX
het was een dag als alle andere er lagen dingen op de grond het was koud de deuren dicht je hoorde stemmen
een poes sloop door het ruim op weg naar wat zich voor zou doen in de verte een hoge vrouwenstem en duidelijk gerinkel
je zou zeggen het hoort erbij een soort vrolijkheid dat buiten zichzelf mag zijn eenmaal binnen snel verstomt
je hebt dichters die nergens over schrijven en dichters die alleen maar wat anderen al eerder en je hebt dichters met van die trillende lippen na de laatste regel
Het is een dooie donderdagavond. Ik zit op Tinder wat meiden een veeg te geven. Dan ineens is er een match. Het is een knappe, jonge vrouw. Zeg maar gerust een lekker ding. Veel te lekker en te jong voor mij. Maar toch. Ze zeggen dat er vrouwen zijn, die op oudere mannen vallen, dus je gelooft het maar al te graag. We wisselen wat berichten uit. Al snel schakelen we over naar Whats-app. Ze noemt me ‘schatje’. Dat hoor ik graag. Hoewel ze me nog nauwelijks kent, lijkt de snelheid van vertrouwen het te winnen van het verstand. Ze wil zelfs afspreken. Stiekem natuurlijk. Heel geil, met perzikjes en hartjes. Ik ben ook wel een sukkelaar, als ik hierin tuin. Maar ja, op zo’n moment denk je allang niet meer met je hersens. Ik stap in de auto en rijdt naar Alblasserdam, want daar woont ze op een adres, dat ze opgegeven heeft. Ik kijk nog even in Google maps en vind het een raar uitziende woonwijk. Dan stappen we in en rijden die kant uit.
In Alblasserdam aangekomen rijden we in de richting van wat een industrieterrein lijkt. Het digitaal berichtenverkeer intensiveert. De spanning loopt op. Als ik niet beter zou weten, wordt het scoren zo. Gelukkig ben ik goed van huis gekomen. Een paar honderd meter voordat ik mijn bestemming bereik, stop ik de auto even. Ik stap uit, loop wat heen en weer. Lees de berichtjes nog een keer en bereid me mentaal voor wat komen gaat. Na tien minuten en ettelijke appjes stap ik weer in om de laatste etappe naar mijn belofte af te leggen. Ik ben werkelijk op een industrieterrein nu. Het ziet er luguber uit. Toch is mijn verlangen sterker, dan mijn verstand. Dan ben ik er. Een doodlopende weg, die uitkomt op een stuk braakliggend terrein. Als ik verstandig zou zijn, zou ik nu omdraaien en weggaan. Maar ik kan niet. Ik stap uit en roep haar naam. Ik loop verder en roep haar nog een keer. Dan pak ik mijn telefoon om haar te appen. Op dat moment trapt iemand me in mijn knieholte en ik val. Terwijl ik op de grond lig, word ik in mijn ribben getrapt. Drie mannen schreeuwen me in straattaal toe. Aan het uiterlijk te zien, hebben ze een bepaalde afkomst. Ik laat het toe en verbijt de pijn. Nog even denk ik.
Op dat moment hoor ik iets dat zich het best laat omschrijven als een slagboom die inslaat op een zak aardappelen. Ik hoor het kraken van botten en de beledigingen en bedreigingen zijn omgeslagen in paniek en pijn. Ik haal adem, sta op en zie dat ome Sjors er twee het een stalen pijp zodanig heeft toegetakeld aan de benen, dat ze nergens meer heen gaan. Ome Hermes heeft de derde een koord om de nek getrokken en een knie in de rug gezet. Sjors geeft me de tie-wraps en de duct tape aan. Ik bind en knevel mijn belagers en maak hun zakken leeg. Een alarmpistool en wat keukenmessen, die nieuwste iPhones. Bankpasjes met achternamen. Ik kijk ze allemaal even aan. Het zijn inderdaad die jongens van Opsporing Verzocht.
Met mijn auto en de bus van ome Hermes rijden we naar Zeeland. Naar een plekje dat niemand weet. Daar sleuren we de jongens uit de bus. Van degene die het meeste kronkelt, trek ik de plakband van z’n smoel. Met een verachtelijk accent brabbelt hij futiele woorden, die nog een bedreiging proberen te verwoorden. Ik trek hem aan zijn haar overeind, spuug hem in mijn gezicht en ontdoe hem met mijn boksbeugel van zijn gebit. Ik zie ome Sjors grijnzen en de andere jongens op de achtergrond gruwen. Hardop vraag ik me af, waar hun god nu gebleven is. Hermes haalt een schep uit zijn bus en begint een gat te graven. Ik loop naar mijn auto en haal daar een scherp geslepen bajonet uit. Wanneer ik klaar ben, is het één bloederige bende. De twee overgebleven jongens hebben het laten lopen. Het stinkt als een open riool. Het kan Sjors niks schelen. Nu mag hij. Hij is niet zo van de messen. Hij moet het voelen met zijn rauwe klauwen. Hoe het leven gaat.
Het is bijna ochtend als ik terug thuis ben en terug bij mevrouw Solo in bed kruip. Ze wordt niet wakker, of doet alsof. Ze kent dit. Ik voel me melancholisch. De eerste ochtendschemer kleurt het gordijn donkerrood. Niet alle zaken kunnen opgelost worden. En het zou zo niet moeten. Maar dit is waar het toe gekomen is.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 26 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.
Ik omhels je en voel dat er weer minder van je is ik wrijf je rug of nee zachtjes om je geen pijn te doen aai ik over het vel van je rug je leunt je hoofd op mijn schouder ik leg voorzichtig mijn hoofd tegen jou zo staan we daar met ieder onze gedachten
){kind=link}
