Peter Posthumus – prettige en prachtige gedachten

prettige
en prachtige gedachten


De vaart der volkeren
de weg van de vooruitgang
met haar mijlpalen
wapperende vlaggen, wimpels
marsmuziek en dansende ballonnen
dat één en al aan optimisme


ondertussen een vergezicht
met de vlaggen halfstok
de ballonnen doorgeprikt
met de weg gewimpelde feiten
op de maat van een dodenmars


als houvast weer die toekomst
dat reservoir aan prettige
en prachtige gedachten
waarvan altijd nog het beste
het allerbeste valt te verwachten

PETER POSTHUMUS

Share This:

JAN KLEEFSTRA dichter van de eenvoud en de verstilling – WINTERFLARDEN – een recensie –  zijn hang naar een op sterven na dood zijn van het leven

JAN KLEEFSTRA dichter van de eenvoud en de verstilling – WINTERFLARDEN – een recensie –  zijn hang naar een op sterven na dood zijn van het leven

Zijn optreden onlangs in Alkmaar bij Reuring in De Alkenaer was imposant. Bij het kennis maken vroeg ik de mij grote onbekende frieslanddichter Jan Kleefstra  – wat is de mooiste regel die je schreef Jan – Jan glimlachte om de onmogelijke vraag en antwoordde minzaam: “Laten we eenvoudigweg iets moois maken” – ik glimlachte ook en citeerde een van mijn regels: ‘niets is me liever dan eenvoudig mooi’.

Na het optreden wilde ik meer van hem weten en lezen. WINTERFLARDEN de bundel dit jaar verschenen een welkome kennismaking – een welkome leeservaring –  met de dichter van de eenvoud en de verstilling Jan Kleefstra.

WINTERFLARDEN kent ongeveer als ik goed heb geteld 68 gedichten, ongeveer 5 hoofdstukken (3 echte). Nergens moeilijke woorden- alles maar dan ook alles wordt observatiegewijs op elke pagina in elke regel mooi gemaakt in eenvoudige taal – wordt een bijzonder eigen Jan Kleefstra wereld vorm gegeven – een soort  DADA maar dan zonder richting en zonder enige vorm van logica – de bundel logisch denken uit de colleges argumentatieleer heeft Jan links laten liggen. Bij Jan Kleefstra is DADA het DADA – niet van het niets –  maar van het AL en het ALLES en nog veel meer – niet het ene maar van het vele.

In zijn nieuwe bundel treedt Jan zeer bewust buiten het bestaande maar nooit vastgelegde betekenisnormen patroon dat dichters en lezers nu eenmaal stilzwijgend verbindt.  Een patroon dat de lezer met de dichter a.h.w.  is overeengekomen bij aanschaf van de gedichtenbundel:  een dood kind kan niet spontaan ook in huilen uitbarsten. een levend kind kan niet tegelijkertijd ook nog dood zijn. Nou ik kan u zeggen bij Jan zou dat wel kunnen – niet dat Jan in WINTERFLARDEN over kinderen schrijft.

De logica bij Jan  is bewust buiten de bundel gehouden – in het eerste hoofdstuk DE NABOOTSING gebeurt van alles en nog wat en Jan doet gewoon alsof het zo is – de gewoonste zaak van de wereld: je kunt gewoon twee keer doodgaan, waken is slapen, bij honger breek je gewoon je eigen vingers, handen groeien waar je bij staat, zwijgen kan leven. Dat u het weet.

Maar vooral en voor alles lezen we in de gedichten van Jan Kleefstra steeds meer de dichterlijke hang naar een op sterven na –  dood zijn van het leven. ik kan het niet beter zeggen – het leven – de waarnemingen van de dichter,  hangt/hangen aan een in eenvoudige woorden werkelijk prachtige zijden dichterlijke draad. De hang naar een op sterven na dood zijn van het leven illustreert de dichter door verheerlijking van elementen als:  stilte (‘teruggetrokken zwijgen leeft’ /’ een stem die zwijgt’ …’bloeit op’ ), als: de nacht en schaduw (‘om stil te zijn heb ik de schaduw van mijzelf nodig’),  en als:  de dood ( ‘wat zich niet weet te herhalen ontroert’ / ‘uiteindelijk zul je het licht niet verdragen’) – het is ook een absolute hang naar alleen zijn. In een verstild en zwijgend en absoluut alleen zijn kan en wil  deze dichter  leven.

Eigenlijk had de lezer het kunnen weten in hoofdstuk  1,  PARELZANG, bestaande uit één regel lezen we: “zij die zwermen verlaten zijn verlost van het duister” en in zijn beschouwing achteraf in de bundel lezen we: “De lange reis van het woord heeft niet tot bewonderenswaardig zwijgen geleid.”

Het allerliefst beleeft de dichter Jan Kleefstra het al en het alles – zijn waarnemingen – het DADA van Jan Kleefstra – volstrekt alleen zonder taal zonder woorden. De bundel hoefde in wezen dan ook eigenlijk voor hem niet geschreven,  dat voel je aan alles – maar ja je bent dichter en dan moet je wel schrijven  – ik hoor hem zuchten: laten we het dan maar eenvoudigweg mooi maken. En wat ben ik blij dat Jan Kleefstra deze wonderbaarlijk prachtige bundel toch heeft geschreven, aan de taal heeft mee gegeven.

Pom Wolff 11/11/24

Share This:

Peter Berger – Harris – media – peiling – de kiezer


“Because I’m the only one who can beat him.” Met die profetische woorden beslechtte Biden feitelijk Camela’s lot: het was op voorhand al een verloren zaak. Geen verrassing dus dat Donald J. er met de onbetwiste winst vandoor ging. 

Dat er in de media een andere verwachting werd voorgespiegeld berustte louter op wensdenken. De tegendraadse uitkomst van slechts één enkele peiling werd zelfs omarmd alsof het een wetenschappelijke waarheid was: Harris zou zegevieren! 

De wens bleek vader van de gedachte. Camela werd kansloos verpletterd. De Amerikaanse kiezer, zo is gebleken, ziet weinig in een marionet die alleen lijkt te kunnen dansen binnen de lijnen van het narratief. Die snakt naar een redder. Dat Trump nu een lange neus trekt is helder. De vraag is: naar wie?

PETER BERGER

Share This:

Mandy Eggerding en haar ‘radicale kwetsbaarheid’ – 9 november 2024 De Alkenaer – Reuring – Alkmaar

zoals ook hier besproken in het item van de enige echte virtuele zondagochtendwedstrijd –

Share This:

Vera van der Horst wint de enige echte virtuele – weet je nog die ene dag aan zee – trofee – op pomgedichten.nl – vrij naar dat prachtlied van Maarten Bogaers

wedstrijd gesloten! de commentaren onder de gedichten

tsja wat moet ik nou midden in de nacht – met die prachtige muziek van Maarten op de joetjoep – zachtjes mooi en resoluut en dan die prachtige namen van lieve mensen met al die mooie regels over die ene mooie dag die – tsjaa natuurlijk daarna ook zo heel erg  eenzaam kan maken.  maar laten we genieten – zoals ik genoot vandaag in Alkmaar bij alja spaans Reuring en de mooie mensen die zij daar … – genieten van de prachtige gedichten hier – die ons terug brengen bij die mooie dagen die we genoten of zoals Mandy Eggerding het zaterdagmiddag bij Reuring benoemde – dat we in deze tijd ‘de radicale kwetsbaarheid’ zo hoog nodig hebben.

dank aan Maarten Bogaers die zijn ‘ radicale kwetsbaarheid’ zo mooi in een lied heeft neergelegd – die dag aan zee – dank aan de dichters die die dag in woorden voor ons lezer mooi maakten – vereeuwigden. de commentaren leest u onder de gedichten – in deze wedstrijd die natuurlijk geen wedstrijd is en nooit zal zijn.


Ik ben van grijs gaan houden

Wat moet ik doen,
zodat je van me houden blijft
terwijl ik in de uitgeleefde kop
van de toekomst kijk

Soms keer ik terug naar plaatsen
waar onze harten synchroon
in liefde klopten, tot je verdween
mij achterlatend

in het vergrijsde blauw

Je viste nog een droom
voor me uit het water

Vera van der Horst

ok nemen we de ‘radicale kwetsbaarheid’ van mandy als beoordelingscriterium vandaag. nou vera schiet meteen in die roos. 180 punten – one hundred and 80 roepen ze dan in de kroeg – wij zijn subtieler hier. wat prachtig die uitgeleefde kop in de eerste strofe ‘van de toekomst’- uw beoordelaar is meteen verloren. ik geef me over. hier lezen we in  prachtige eenvoud hoeveel pijn het leven kan doen en hoe je ook van pijn nog iets heel moois kan maken. hoe die droom onthouden is die de geliefde voor haar uit het water viste ooit. ze is van grijs gaan houden schrijft ze. zo een regel kun je alleen maar schrijven als je een prachtig leven achter je hebt liggen en als je toch nog verder moet. ik houd van vera’s grijs. het leven in woorden van kwetsbaarheid gegeven. mooi. dit goud!
  • VERA VAN DER HORST- Je viste nog een droom
    voor me uit het water
  • ANKE LABRIE – die dag zonder einde
  • MAX LEROU –jij – de zachte, de gewelfde,
  • KARLIJN GROET – tussen armen
  • CARTOUCHE – dat liefde laveren is
  • RIK VAN BOECKEL – in rustig schuim

jawel de enige echte virtuele zondagochtendwedstrijd weer eens een keertje in ere hersteld – en dat naar aanleiding van dat prachtige lied – van die prachtige singer songwriter Maarten Bogaers – ach ja hij zingt – ‘wat wisten we er ook van’ – meegenomen door de zon aan zee – die ene zo mooie onvergetelijke dag aan zee – voor het leven meegenomen – die ene dag om te bezingen – een dag om bij te dichten  – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

weet je 5

het is best moeilijk om jou
in eenvoudige woorden
te vangen
 
omdat zoveel
schoonheid in wezen
niet te vatten is
 
niet ongestraft kan blijven
zoals ooit genadeloos
verwoord
 
dat in de liefde alles
maar dan ook alles
van de liefde is
 
hard en onstuimig
het tweegevecht
strak en streng de string

pw
eindeloos

de zee leek eindeloos
net zoals onze liefde 
dachten wij

twee lome lijven
die hier voor altijd
en eigenlijk nog langer 
wilden blijven 

altijd op dat warme zand
die dag aan zee
die dag zonder einde

nooit meer zo godvergeten 
eenzaam
de dag die kwam
dagen erna

anke labrie
(9-11-24)
die dag zon der einde zo mooi gemaakt hier en dan ook die pijn later  bijna weggevloekt – en met wat een kracht – hoe het mooie en het alles overheersende mooi hier in enkele strofen naast het verliezen is beschreven. de lijn van kwetsbaarheid licht dieprood op. ik houd van de eenvoud hier bij Anke – niets is me liever dan eenvoudig mooi – schreef ik ooit. eenvoud is de dichter dienstbaar in zijn of haar poëzie bij grote dingen. en toch is eenvoud zo moeilijk te hanteren bij grote dingen. mooi Anke!
zuiderstrand                                       

           mijn kristallen hart lag al lang aan scherven
die ochtend – met de moed der wanhoop
lijmde ik de stukken aan elkaar

de stoutste schoenen die
ik vinden kon nog in mijn hand
plakte ik er vlug een liedje aan
en ging op weg

even later aan het water
van de noordzee – zuiderstrand
waar het vonken regende

mijn hart sprong op
ontsnapte aan zijn oude verpakking
en ging uit streaken
naakt en zonder schaamte

het vatte vlam voor veler ogen
en liet zich niet meer doven – één
waaghals heeft nog blaren op de tong

maar jij – de zachte, de gewelfde, rond
gehouwen uit zacht gesteente blies
met jouw adem zachtjes zuchtend
voor mij een nieuw hart zonder barsten

                          Max Lerou                   een vulkaan aan woorden, gevoelens, en het vuur van de liefde, van de liefdevolle woorden voor ons als vuurwerk gepresenteerd door de dichter Max Lerou – zo moet je euforie beschrijven zo is het goed – zo is het leven te leven – zo is het strand geworden tot een magisch liefdescentrum – zo zal het zijn om nooit meer te vergeten. er was liefdesvuur op het strand en ze dansten – dansten de wereld aan hun voeten – dansten een eerbetoon aan het allerhoogste – aan het houden van. (de kwetsbaarheid maar even voor later gelaten. gelukkig zo.)
                                                                                            




 

het verschil

alleen in de nacht
op zijn zwartst
voor de dag
je denkt aan een
ander, de lust
die je had

je ligt tussen
armen en
adem in je nek
tussen hebben
wat je wilt en
willen wat je hebt

Karlijn Groet

wat ben ik blij dat ze toch weer schrijft – haar  observaties neergelegd in een bijna mystieke waarneming. maar dan toch gewoon de woorden teruggebracht naar een aards nivo – van zweet en adem en armen en nek – de dichter Der Mouw zou van Brahman en Atman spreken. hier dan in dit gedicht Atman als een levensfase -de aardse fase – het onvolkomene – onderweg naar het aller aller hoogste. ‘door de liefde uitgekleed..’ zingt hier in de kamer Alex Roeka in het nummer sterrendal. en zo is het.

Die ene dag – weet je nog

We vlijden ons in het zand
huid ten voeten uit – verhit
jouw hand op mijn dij en mij
bestierf het lieve van je woorden
op mijn lippen, ik had het niet
het hart je te bekennen
zoals golven het strand

nam je mij, wilde ons samen
om bij zinnen te komen –
in het water maar eenmaal
aan de rand plots die rode vlag
voor onze ogen – ja wat wist ik
wisten wij van helder en donker

van stromen en dromen, hoe licht
-zinnig grenzen te overschrijden
dat liefde laveren is, haar eigen
gang gaat eeuwig en altijd
maar voor even
zoals die ene – dag aan zee


08-10-2024 / Cartouche

het is weer een schitterende dichterlijke Cartouche die we mogen genieten  – wie kan zo schrijven:
 
ik had het niet
het hart je te bekennen
zoals golven het strand

en wie zo?
 
dat liefde laveren is, haar eigen
gang gaat eeuwig en altijd
maar voor even
zoals die ene – dag aan zee

 
niemand! zo kan alleen Cartouche schrijven – had ik vandaag niet gekozen voor Mandys beoordelingscriterium van ‘radicale kwetsbaarheid’ – Cartouche zou met goud en glans gewonnen hebben. nu is het anders – ik wil de kwetsbaarheid waarderen.

De geschiedenis van de zee

De zee neemt alles rustig of onrustig mee
via herinnering aan de veelzijdige wind
terwijl de zon zich boven wolken of golven bevindt
de dagen aan de kust veranderen nooit of vaak

schepen aan de horizon schrijven soms geschiedenis
want af en toe zijn golven hoog en schuimend raak
het windstille geluk is de taak van het klimaat
zwemmen in zee maakt de mensheid tevreden

zo vormen zomerse dagen weelderige strandscènes
met in rustig schuim duikende mannen en vrouwen
zij verdienen het zeewaardige vertrouwen
de zee laat hen in schoolslag verder gaan.

Rik van Boeckel

als een soort helicopter vliegt Rik van Boeckel over ons heen – over het strandgebeuren heen – met zijn helicopterblik verlaat hij ons dichters in die prachtige laatste strofe en laat ons achter met onze kwetsbaarheden. rik vliegt er aan voorbij – heerlijk relativerend – haha – dank je wel rik

Share This:

vanmiddag 1600 uur Mandy Eggerding in De Alkenaer – Alkmaar – erg benieuwd!

LAAT ME ZIJN

Laat me zijn
breekbaar samenraapsel van huid en bot
met wangen om van binnen op te bijten
ogen om achter te verdwijnen, een buik
om in te huilen en onverwachte plaatsen
om in te schuilen van schedel, schouder
en het achterste van de tong.

Laat me zijn
een beven zonder harnas van wimpers
en tanden, lang uitgestrekte binnenwanden
vuurgedoopte handen, zenuwbanen
waar ieder bericht zich op lijkt te keren
tot waar het begon.

Laat me daar
wachten op een thuiskomst
een herhalende hartslag of andere tekens
van leven, als alles weer langer dan verwacht
ergens onderweg blijft breken.

Mandy Mariska Eggerding

Share This:

Karlijn groet de vrijdag – op plastic door de winter…

 
toen je ging
 
we droegen een
veel te dunne jas 
liepen op plastic 
door de winter
 
we poetsten tanden 
met wat
voorhanden was
en troostten elkaar
 
we leerden onszelf
je minder te missen 
naarmate je ons steeds 
minder zag
 
dat bleek 
beter voor iedereen
vooral voor haar
 
Karlijn Groet

Share This:

pom wolff – dezelfde hond hetzelfde geblaf



het cocaglas geheven
nu beeldschermbreed
 
we doen aan documenten
een woord per dag
 
een zin per week
dan heb je wel de zin die nooit geschreven werd
 
na verloop van taal weet je dat het dezelfde zin is
dezelfde woorden zijn
 
dezelfde lege ogen op het bordes
dezelfde hond hetzelfde geblaf
 
 
pw

Share This:

VON SOLO op de vroege ochtend in het ijskoude water – Hij keek hij me aan, zoals de vissen op de markt op zaterdagochtend dat ook doen…


Half acht in de ochtend. Het water was koud in de Bergse Achterplas. Elf graden Celsius. Vijftien minuten zwemmen in een zwempak met blote schouders is dan afzien. Ik was blij de kant weer bereikt te hebben. Na me op de kant gehesen te hebben liep ik naar de boom. Daar hingen aan twee zelf aangebrachte haakjes mijn badjas en handdoek. De buitentemperatuur was vijf graden. Met mijn rug naar de bewoonde wereld trok ik mijn zwempak uit en droogde me af, alvorens mijn badjas aan te trekken. Mijn door de kou gescherpte zinnen, merkten op zo’n twintig meter afstand beweging op. Ik draaide mijn hoofd en zag inderdaad, dat er iemand aan kwam lopen in mijn richting. Dat was opmerkelijk, want niemand benadert mij ooit als ik uit het water kom. Het is een plekje ver van het doorlopende voetpad. Deze persoon leek zich vastberaden in mijn richting te begeven.

U stond zich daar net naakt af te drogen, is het niet?’ Ik beaamde dat met een knikje. ‘Dat kan verstaan worden als schending van de openbare eerbaarheid.’ Ik luisterde aandachtig, maar reageerde nog niet. ‘Er wonen mensen hier in de buurt, die aanstoot zouden kunnen nemen aan uw naaktheid’. Ik keek de man aan. Hij zag er heel normaal uit voor deze buurt. Cognackleurige nette schoenen. Een Levis spijkerbroek en een lichtblauw overhemd, met daarover een grijze, wollen State of Art V-hals trui. Langzaam knikte bevestigend. Niet dat ik het met hem eens was, maar wel, dat ik hem had begrepen. Daarop vroeg ik hem of hij aanstoot nam aan mijn naaktheid en overwoog mijn badjas een eindje open te laten vallen, wat ik niet deed. Deze vraag beantwoordde hij ontwijkend. 

Daarop besloot ik het woord te nemen. ‘Weet u meneer, het mooiste zou zijn, als ik gewoon een simpel kleedhokje zou hebben vlak bij het water, Dan kan niemand mij zien omkleden. Dat heb ik zo in elkaar getimmerd. Wat dan echter jammer is, is dat het in de zomer, door buurtgenoten met een sloep, aangezien zal worden als een toiletvoorziening en iedere zatte corpsbal erin staat te pissen. Wanneer zij mijn kleedhokje niet onteren, zullen de lokale alcoholisten het als kakdoos gebruiken, nog even afgezien van het feit, dat het tweewekelijks door de lokale hangjeugd gesloopt zal worden. Neem daarbij het feit, dat hier veel juristen en ambtenaren wonen. Als ik iets timmer om me om te kleden, zal iemand ervoor zorgen dat ik het op last van de Gemeente weer moet verwijderen. Tevens zullen er borden verschijnen, dat er helemaal niet meer gezwommen mag worden als ik pech heb. Of de Gemeente en de Omgevingsdienst gaan het water onderzoeken, wat een jaar duurt, om tot de conclusie te komen, dat er een jaar later weer gezwommen mag worden, maar enkel op gezette tijden bij bepaalde temperaturen. Via een Burgerinitiatief, kan ik misschien een aanvraag doen voor een kleedhokje, dat dan na vijf loketten en tien formulieren in overweging genomen wordt. Twee jaar later verschijnt er dan een kapitaal bouwsel, dat alleen ik gebruik om twee keer in de week mijn badjas aan te doen. Verder zal het als openbaar toilet en mikpunt van vandalisme gebruikt worden. Dus ja, ik snap, dat er misschien iemand aanstoot kan nemen aan mijn blote kont. Maar ik denk toch, we het het best zo kunnen laten en dat degene die mogelijk aanstoot zou nemen een kort moment de andere kant uit kijkt’. Tot slot gaf ik hem nog een vette knipoog.

Hij keek hij me aan, zoals de vissen op de markt op zaterdagochtend dat ook doen. Hij draaide zich om en liep weg. Eigenlijk had ik hem moeten uitleggen, dat mijn piemel zo klein, als ik uit het steenkoude water kom, dat er werkelijk niets meer te zien is en dat het dus meer de suggestie van schending van de openbare eerbaarheid zou zijn, dan een feitelijke overtreding. Dat had me een hoop verhaal gescheeld. 

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Share This:

MIRJAM AL – toen de geest uit de fles was…

www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 23 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.

Wij ontvingen het bericht dat Mirjam gevallen is en zodanig gewond is geraakt dat herstel inmiddels extern plaatsvindt. Wij wensen Mirjam een goed herstel toe – en het lijkt alsof haar tekst van vandaag – met TRUMP als winnaar – iets van voorspellende waarde in zich heeft.

Share This: