het door de maan beschenen zilver is al vergeven aan Cartouche – een prachtig gedicht in een heerlijk ritme beschreven. we voelen de fantoom pijnen met de dichter mee. ook Rik van Boeckel heeft zijn eervolle vermelding al binnen. die prachtige wandeling in Twente kan niet beter beschreven worden: “door Twentse bossen wandelden wij liefde”. resteert aan eremetaal goud en brons. de overrompelende eenvoud van het gedicht, van de woorden van Anke Labrie én een gestileerd “In Memoriam” van Ditmar Bakker. ik moet steeds maar denken aan de taak die een dichter in het leven ook heeft. met enige afstand troostrijke woorden schrijven en spreken op het juiste moment maar dan ook precies de juiste woorden – zo precies en zo troostrijk – dat een afscheid in waardigheid kan plaatsvinden, zo dat het rouwproces van de direct betrokkenen en ook van de mensen op enige afstand te dragen is én omgeven is met de warmte die alleen een dichter in de woorden weet te leggen. mooi en heel bijzonder deze Ditmar Bakker: GOUD, en van harte. Persoonlijk betrokken en toch ook troostrijk voor de lezer Anke Labrie: brons, van harte.
zoveel schoonheid in woorden kan een romantisch hart nauwelijks aan in het holst van de nacht waarin de tijd ook nog in een luchtledig lijkt te verdwijnen van overheidswege. en passenger maar zingen. zoveel schoonheid op een rij de inzendingen. dank jullie wel lieve dichters van het grote hart. dank aan BABAK. dank ook aan Ditmar voor dit prachtige sonnet. hoe hij ‘ruisloos uit het leven is gegleden’. de tranen lopen nu al over mijn wangen – hoe moet dat verder in deze nacht. bij ditmar wordt het verdriet bijgezet in een onmetelijke ruimte van stilte waarin niets en de dichter al helemaal niet tot rust kan komen of rust te vinden weet. met stille bezigheden het verdriet verdringen schrijft hier een dichter in een gedicht waar de woorden het uitschreeuwen van ongeloof. de wankele breekbare en toch zo troostrijke woorden in covid gedrenkt in een eenvoudig mooi.
In Memoriam
Dat jou de dood, een klein halfjaar geleden,
achter je eigen voordeur heeft bezocht
zodat je dertig jaren worden mocht
en ruisloos uit het leven bent gegleden,
laat allen stil; een strijd is uitgestreden
voor wie haast ongemerkt al jaren vocht:
familie heeft jou bij je laatste tocht
omkranst met godshuis, bloemen, en gebeden.
Wie toen niet tot de uitvaart toe kon treden
maar toch met jou verbonden is geweest,
verdringt verdriet in stille bezigheden
opdat de tijd ook deze wond geneest;
want liefde die in knop wordt afgesneden
laat ongeloof in bloei, ’t geluk bevreesd.
Ditmar Bakker
- Ditmar Bakker – zodat je dertig jaren worden mocht en ruisloos uit het leven bent gegleden, …
- Frans Terken – de hand waarmee ze afscheid nam blijft hard en koud
- Rik van Boeckel – door Twentse bossen wandelden wij liefde
- Petra Maria – nog niet vandaag maar ooit
- Vera van der Horst – jouw einde alleen voor mij zo voelbaar
- Anke Labrie – natuurlijk was het mooi
- Jako Fennek – doodgewoon je houdt het niet voor mogelijk
- Ien Verrips – gul en innig
- Cartouche – Niet meer dan een droom,…
- Yvonne Koenderman – buiten schijnt altijd de zon
De regels van dichter Babak Amiri inspireren deze week: “Er zijn mensen die de liefde begrijpen. Ik ben niet verder gekomen dan hoe je naar me keek. Hoe ik jou in mijn ogen ving.” – deze dichter ook dé ervaringsdeskundige op de-vierkante-centimeter- (die alles verscheurende)pijn. de pijn over die ene geliefde van ooit en toen.
wie wint de enige echte virtuele niet meer of nooit nog – zeg maar rustig – de babak amiri trofee op pomgedichten? U kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
niet meer
het is niet meer het alles verscheurende
dat je onlangs nog bij de dichter babak lezen kon
die-vierkante-centimeter-pijn die niet op te lossen valt in taal
het is meer het ontwaren van een gestalte
de hoop op een ontmoeting – niet eens een ontmoeting
de hoop op een voorbijgaan aan wie zo onzichtbaar is geworden
pom wolff
Babak Amiri:
die-vierkante-centimeter- (alles verscheurende)pijn, pom
waarvan jij elke millimeter blijkbaar begrijpt
heb ik in taal verzacht
in een verhaal over een meisje dat
de essentie van het leven begreep
in een verhaal over de scheve gebouwen
van mijn geliefde stad in de regen
in alle nuances van de magische woorden:
liefde en vriendschap
in een liedje gebaseerd op een gedicht van
een vrouw die dood ging voordat ik haar lief kon hebben
in een stellig statement over de stupiditeit
van de stellige statements
in de onwerkelijke oneerlijkheid
van een onoprechte linzensoep
in heimwee naar de bergen die
je pijn uitfaden
in de wijsheid van dronken onzekere nachten
vol verwijt, heen en weer
in bewuste keuze voor de mooie woorden
wat het ook mag betekenen
en nog meer….
want: het op te lossen
is een onmogelijke opgave natuurlijk
Babak
Terug in de tijd
Je telt de tijd op je vingers
of er een teken van aanwezigheid
uren tot weer de nacht valt
ze brengen het ontbreken van
nog een schim van wat was
de rug om aan te warmen
de hand waarmee ze afscheid nam
blijft hard en koud
het trekt een scherm op
tegen geluid dat eraan kleeft
het wegtikken van haar hakken
de klok doet er niets aan af
alsof je de tijd terug kunt zetten
het uur van naakte waarheid voorbij
© FT 24.10.2020
de dichter breekt. de dichter breekt de woorden af in eerste strofe. is er dan helemaal niets meer – een schim nog wellicht? maar hoe de tijd ook wordt teruggezet – de woorden hard en koud zij blijven en bepalen de temperatuur van het verlies. voorbij lijkt hier echt voorbij. zoals ook het uur tussen de zomertijd en de wintertijd in voorgoed is verdwenen. terug in de tijd is tegelijkertijd terug in de harde werkelijkheid.
Groeten Rik
Verdwenen hart
Zo groot de afstand geworden is
miljoenen millimeters naar gene zijde
zo’n warm hart in de Portugese Quinta
een leven van vreugde langs stroompjes
zo dichtbij en veraf in het lang geleden heden
tot nieuwjaar in Nefta harten veroverde
met slagen op oase drums
op kamelen door de Sahara van stilte
door Twentse bossen wandelden wij
liefde tussen bladeren groene aderen
van door zoenen bevangen lucht
ontmoeting door de tijd vastgehouden
het zweet brak ons uit in weelde
nu in tranen om gestorven liefde
ze heeft ervoor gekozen niet meer te zijn
verstrooide herinnering verdwenen hart.
Rik van Boeckel
24 oktober 2020
–>
we huilen mee met rik. deze dichter hier in de nacht met de sound of silence op de achtergrond. ‘Hello darkness, my old friend I’ve come to talk with you again…’
zo mooi gezongen ook door deze dezelfde passenger.
‘door Twentse bossen wandelden wij liefde…’ van een mooiere wandeling door Twente las ik in mijn hele leven niet. hoe eenvoudig dichters de aller allermooiste wandeling woord weten te geven – met het enige echte passende woord – liefde! wij wandelden liefde – alleen al door deze gouden passage weten we hoe pijnlijk het verliezen moet zijn beschreven in de laatste regels van het gedicht. sterkte rik.
de kleur van je ogen
tart het hemelsblauw
ze sluiten zacht
mijn lippen bewegen
geluidloos
geen dag te lang
geen adem tekort
ik vraag het nooit
als je vertrekt
het antwoord weet ik al
nog niet vandaag
maar ooit
wij raken kwijt
petra maria
ja ooit – petra maria oefent – voor het geval dat – toekomst. met die ene onomkeerbare uitkomst die ons uiteindelijk allemaal boven het hoofd hangt. hoe de werkelijkheid hier in huis wordt gehaald in woorden van poëzie terwijl zij in wezen nog niet existeert. die vaardigheid bezitten alleen dichters.
Het woord krijgt pas betekenis
in het verschil met andere
dat jouw afwezigheid, mijn
afwezigheid verklaart
dat taal een betekenisdans is
zonder einde, jouw einde
alleen voor mij zo voelbaar maakt
hier in het spinnenweb, waaruit
de spin voorgoed verdwenen is.
(Met dank aan Derrida en Foucault)
Vera van der Horst
–>
een ingewikkeld spel van woorden rond de afwezigheid en of het einde van een geliefde gevangen in het web waaruit ook al de spin verdwenen is. de filosofie in de eerste regels liggen net meer op filosofisch terrein dan op het terrein van de poëzie. dat heb je bij filosofie wel vaker.
opnieuw
natuurlijk was het mooi
de Taj Mahal met jou
musea in New York
in Kenia die leeuwtjes
maar die zaterdagmiddagen
alle boodschappen gedaan
samen op de bank
jij de koffie
ik de taartjes
onze vaste serie op de Belg
een thriller maar toch lief
per ongeluk eens ontdekt
hij wordt herhaald
zag ik vanmorgen in de gids
ik ga niet kijken
anke labrie
–>
alle pijn en alle mooie dingen terug gebracht door anke tot groot gemis van hetgeen zo gewoon, zo klein ook, was. samen naar KLEM kijken zeg maar. zoiets, het maakt niet uit wat – samen even genieten van wat het leven aan twee mensen kan geven – en dat het niet meer kan. in duizend voorbeelden kan het leven samen beschreven. in een keer niet meer kijken het verlies. niet kijken neergelegd hier in een levenslang omzien.
Net even het nieuws van Nederland bekeken. Blij dat ik af en toe een gedicht mag schrijven. Was dinsdag/woensdag in Lyon. Kwam door pech op het spoor in de metro terecht. Als haringen in een ton, akelig hoor! De adem van de mensen achter je, naast je, in je nek te voelen. Al is het door een mondkapje. Nu maar afwachten of alles goed gegaan is. Misschien wel mijn laatste gedicht.
Ik wens je een fijne zondag, desondanks. Groet van Jako.
inzicht
hoe ik haar ‘s nachts nog lief heb
haar overdag in duister van gedachten
laat verdwijnen
hoe alles moeilijk is als naalden
die een breipatroon vertalen
hoe jij de vlieg verjaagt
die door het venster binnendringt
hoe de tuin door hek en heg omheind
de roos beschut
hoe dit alles weer gewoon wordt
doodgewoon
je houdt het niet voor mogelijk
jako fennek
–>
ik hoop ook van harte jako dat lyon niet aan jou het virus heeft gegeven. dat kunnen we niet hebben hoor hier op de pom. met jou keren we vandaag terug naar die ene geliefde – het terugkeren zo ‘doodgewoon’. ja zo beschreven lezen we jako. voor de fijn proever.
kortstondig geniet ik
in het voorbijgaan van
de liefde die als passant
mijn pad soms kruist
geen regels voor dit
minnespel van hide and seek
hoe innig ook de liefde
zij gul zich toont
zich zonder voorbehoud ontsluiert
en toch als onbekende kwam zij
als vreemde ging zij weer
Ien Verrips
–>
‘gul en innig’ DE woorden in dit gedicht die zorgvuldig naar een andere wereld worden geholpen door Ien. hoe alles uiteindelijk over gaat. over hem, over haar.
Een en al
Niet meer dan een droom, een
gesneden beeld heb ik voor ogen
van jou, mijn zoete Spaanse
zwarte furie, niet minder hevig
levendiger dan fantoompijn
zoals wij, armen om elkaar
– ik kan er niet omheen -die avond
bij heldere maan het sprookje zagen
komen aangolven in het water, waar
onze monden, waarin onze ogen
geen handbreed van elkaar
de handen in het haar – nooit nog
zo van god verlaten , zo alleen voel ik
dit verloren uur tussen een en twee
weemoedigheid, niet te verklaren
251020
Cartouche
–>
niet meer en nooit nog zo door god verlaten – Cartouche houdt zich letterlijk aan de opgegeven woorden van deze week. ik voel het als een eerbetoon dat aan de webmaster ten deel valt. de titel ook heel precies – een en al – de pijn van het achterlaten hevig als fantoompijn – goed gevonden. door god verlaten alleen stevent Cartouche met dit gedicht af op het reeds door de maan in het water beschenen zilver.
Verkruimelende brokstukjes van
glimlach altijd aanwezig,
zelfs wanneer het regent
vullen de trieste blik naar binnen,
want buiten schijnt altijd de zon
is het altijd feest
zelfs als het stormt.
Stormde het maar
winderige woei, hoofd schoon.
Misschien moet ik
toch maar even spelen.
Schommelen voor de
wind langs mijn oren
wapperende haren en de lach
die speelse glimlach
van dat kind wat even
verstopt lijkt.
Yvonne Koenderman
–>
ja buiten is het altijd feest – hoe de temperatuur in de binnenwereld en die van de buitenwereld kunnen verschillen. voor wat betreft temperament ligt het mogelijk ietsje anders. en voor dichters weer anders. dichters registreren temperatuursverschillen. daar zijn ze voor in de wieg gelegd. temperatuursschommelingen in temperament beter gezegd. zo schommelen we het leven door.
. Radna Fabias won De Grote Poëzieprijs. Al het goede in drieën…’){kind=link}
