pomgedichten.nl – Pagina 182 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

Yvonne Koenderman: “Zijn zoetheid was haar dessert, het kondigde het einde aan, een laatste keer gevoel los tegen beter weten in, kleine hapjes nemen om zo lang mogelijk te genieten…”

Met het leven is het net zoals met een maaltijd. We geloven steeds dat het beste nog moet komen. Jammer genoeg weten we bij het leven nooit hoeveel gangen we nog hebben te gaan, maar bij een maaltijd wel.

Op een bepaald moment roept de zoetheid van het dessert in herinnering, dat ondanks het bestand van koffie en likeur, straks de rekening betaald moet worden en je alleen naar buiten moet, met de kraag van je jas omhoog tegen de kou, de regenachtige straat op om door de duisternis te worden verslonden.

Zijn zoetheid was haar dessert, het kondigde het einde aan, een laatste keer gevoel los tegen beter weten in, kleine hapjes nemen om zo lang mogelijk te genieten terwijl het steeds terugkerende getik van de klok tijd versnelde, dichter bij bracht en gelijkertijd verder weg, de rekening onverwacht langzaam in het vizier komend, de herinnering van zijn strelende zoetheid over haar tong vanuit pulserende hartstocht gecreëerd, vurig dessert met verrassende zachtheid.

En terwijl de wijzers doordraaien en de jas achter in de garderobe klaar hangt, hoopt ze dat de rekening nog even uitblijft, dat het een langzaam geserveerd grand dessert is waarvan de tussenpozen alleen het gevoel en de smaak versterken.
Als ze nu naar buiten gaat, kraag omhoog tegen de kou en de regen is op dit punt het einde nabij en ligt de duisternis op de loer, dus blijft ze liever even wachten, misschien wat angstig en onzeker, maar grand dessert of niet, wanneer de duisternis haar eindelijk verslindt, zal zij hem nog steeds in elke vezel voelen en proeven.

Yvonne Koenderman

Gerdi Wind van de Kunstgroep Buitenveldert eert Willa Wierckx – wint schrijfwedstrijd 2020 – nu met het juryrapport

**met die prachtige onbeschrijflijke mysterieuze majestueuze zo monumentale rood stralende avondlucht – o rode zon**

**Prijsuitreiking Schrijfwedstrijd**

Het thema van de schrijfwedstrijd, die jaarlijks wordt georganiseerd door deze vereniging, https://www.kunstgroepbuitenveldert.nl/ is dit jaar *Puur Natuur.* De exposities die wij in het najaar organiseren in de Vreugdehof (De Klencke 111, Amsterdam) en in het Huis van de Wijk Buitenvelder t hebben hetzelfde thema. Het is altijd boeiend om te zien hoe gedichten en beeldende kunst elkaar kunnen versterken.
Helaas zijn de kunstcafé’s dit jaar niet doorgegaan zodat ook de twee prijsuitreikingen van de schrijfwedstrijd op alternatieve wijze hebben plaatsgevonden.
De hoofdprijs is gewonnen door Willa Wierckx, zij ontving uit de handen van de jury een speciaal bij haar gedicht door Gerdi Wind vervaardigde ets/aquatint, waar zij erg blij mee was. Bij deze kleine feestelijke gelegenheid ontving jurylid Pom Wolff uit waardering voor zijn professionele beoordeling èn het kundig verwoorden in het juryrapport een ets van dezelfde kunstenaar.
De tweede prijs, op een andere tijd en een andere locatie, werd gewonnen door Anton Meester, die een door Ienke Damsté gemaakte linoprint in ontvangst mocht nemen, ook hij was zeer blij met de gewonnen prijs.
De jury bestond naast Pom Wolff uit Gerdi Wind (voorzitter van Kunstgroep Buitenveldert). Zij heeft zich met veel plezier over inzendingen uit de wijk, maar ook uit Friesland en zelfs België gebogen en kwam tot een unanieme beslissing.
Zie ook de website van Pom Wolff: www.pomgedichten punt nl

–>Thema: PUUR NATUUR
Juryverslag – de schrijfwedstrijd 2020 uitgeschreven door de Kunstgroep Buitenveldert met het thema PUUR NATUUR

De schrijfwedstrijd 2020 uitgeschreven door de Kunstgroep Buitenveldert met het thema PUUR NATUUR voor dichters uit Buitenveldert en omgeving heeft een twintigtal dichters geinspireerd tot het inzenden van gedichten. Het woord ‘omgeving’ is door een aantal inzenders breed geïnterpreteerd – zelfs inzendingen uit Belgie werden ontvangen. Enschede, Friesland, Maarssen, Almere, ja zelfs Lent lieten zich niet onbetuigd. De jury bedankt de dichters, alle dichters voor hun inzendingen heel hartelijk. Toch dient de omschrijving ‘Buitenveldert en omgeving’ meer in beperkte geografische zin opgevat: ‘Buitenveldert en omgeving’ mag Amsterdam en omgeving zijn, Amstelveen ook nog goed – maar Belgie gaat echt te ver. Kunstgroep Buitenveldert – https://www.kunstgroepbuitenveldert.nl/ – is nu eenmaal een lokaal gebeuren.
Op een warme donderdagochtend in het vroege ochtendlicht waarin de nacht was opgegaan, in augustus van het jaar 2020 kwam de jury bijeen – Gerdi Wind en Pom Wolff – zij lazen de door de 020 dichters ingezonden gedichten hardop aan elkaar voor in een met zon overgoten natuurtuin – in Buitenveldert – nog geen wijn op tafel – puur natuur dus – onder het genot van een kopje koffie – kortom nog volledig bij zinnen.
Bij de inzending van Niels Root schreef de jury:

Niels Root
een alleraardigst gedicht. lieflijk ook. de lentezon centraal in het hoofd van een rijmende hoofdpersoon. toch ontkomt de dichter niet aan clichés: bijtjes die zoemen, vogeltjes die fluiten. we missen, hoewel de dichter de zon zo graag ziet stralen, die magistrale stralende zon van een johnnie van doorn – l poëzie met een beetje lef, woorden die een beetje buiten de geëffende paden trachten, een regel die de lezer op het verkeerde been zet, een gedicht met onweer.

Bij Norma Bouterse: dichteres is blij. heel erg blij. een gedicht vol blijdschap. ‘wij zijn twee bloemen van een plant’ – een mooie regel. maar toch: het schrijven over blijdschap alleen is niet genoeg voor een winnend gedicht.

Bij Merik van der Torren: ‘het aroma van slakkenstront’ is de jury onbekend. weer wat geleerd. een gedicht met aardige aansprekende regels over bossen munt van vroeger, de ganzenveren deken, de wijde rokken. en toch op de een of andere manier lezen we liever niet over slakkenstront. in een kort gedicht telt elke regel dubbel – ook de regels die je liever niet leest.
Bij Miyuki Hoogeveen: Miyuki kent wel heel veel ‘intensiteit’! wel drie keer in één gedicht. wat de jury betreft teveel intensiteit. als de jury heel precies zou lezen dan gaat het in de eerste twee regels al mis. als de geur van koffie de grote motivatie is om op te staan dan heeft iemand anders die koffie gezet – niet Miyuki zelf – en dan ben je dus ook niet ‘alleen’ zoals we later in het gedicht lezen. of deed de timer zijn werk of was het de geur bij de buren. hoe dan ook: de echte jury kritiek richt zich op iets anders – vooral op de grote woorden (motivatie, intentensiteit, promoveren) die in ‘het gedicht’ worden gebruikt en die je nou net niet in een gedicht moet gebruiken. het gedicht is meer een stuk proza met soms aardige redeneringen.
Bij Méland Langeveld: dichters moeten niet te veel hun best doen – dan geloof je ze niet meer – je kunt ook zeggen dan zijn ze met zichzelf bezig en niet met de lezer – voor wie ze toch in wezen schrijven – zeker in een wedstrijd: de jury bedoelt ‘wijsheid die rijpt’, ‘korzelig kraken’, ‘blaadjes die week klapperend hangen in de frisvroege wind’ en dan wordt er ook nog ‘ontpopt”. nee dit gaat allemaal te ver en is te ver gezocht om nog geloofwaardig te zijn. deze dichter kan natuurlijk wel goed schrijven, maar svp minder constructie en meer hart. én daarmee geloofwaardigheid.

Bij Florian de Vries: hoewel dichter natuurlijk een geëigende poëzievorm heeft gekozen – voor die gedachte hulde – bij het gegeven thema PUUR NATUUR – toch hebben de leden van de jury weinig op met de haiku: met de geconstrueerde regels met zus of zoveel voorgeschreven lettergrepen.

Bij Arie Lalleman: niet dat de jury arie helemaal volgt in zijn iets te chaotisch opgezet gedicht – de dichter wisselt daarvoor net teveel van perspectief – maar dat hij vissen laat verdrinken is werkelijk briljant. dat zie je niet vaak! arie schreef iets te veel anekdote voor de winst.

Komt de jury bij de drie meest eervolle vermeldingen – de volgende drie topgedichten waaruit de winnaar van deze wedstrijd werd gekozen: **Puur natuur van Willa Wierckx, de Knuffel van Imad Abbas en Puur Natuur van Anton Meester.**

We lazen hartverwarmende woorden van **Imad Abbas**. “het mooiste dat kan gebeuren is de Knuffel..” een dapper handschrift gedicht, waarin hij een zeer sprekend gevoel weet over te brengen hoewel de Nederlandse taal hem te zwaar valt en hoewel hij in het gedicht woorden moet gebruiken uit een taal die niet de zijne is. De jury vermoedt dat als deze dichter in zijn eigen taal zou schrijven en als de jury die taal machtig zou zijn dat we zouden omvallen van bewondering.

Zeker ook een meer dan eervolle vermelding voor **Anton Meester** en zijn gedicht. Een indringende herhaling van woorden: ‘Wat opvalt is de stilte buiten,..’ waarna de dichter met overtuiging en poëtische kracht de verworvenheden die deze (corona) stilte biedt invult met eigen geluiden en waarnemingen.

**Willa Wierckx** schreef een natuurverheerlijking – in tijden van Corona – in deze nieuwe werkelijkheid zoals zij deze tijd benoemt – gaat dichteres op zoek naar iets van puurheid, iets van echte natuur. weg uit de benauwenis van die benauwende coronatijd – zo gaat zij – op zoek aan de randen van de stad binnen de randen van de ontstane mogelijkheden – én dichteres vindt uiteindelijk een weg uit al die benauwenis – in de natuur – in poëzie beschreven, een natuurlijke weg. een formidabel gedicht. een bevrijdend gedicht. voor de dichteres zelf en voor de lezers.
In de laatste regel van de voorlaatste strofe las de jury de woorden ‘rode rok’ waar de jury vanwege het rijm ‘rode dijen’ verwachtte. zo zet deze dichteres in dit winnende gedicht de jury op het verkeerde been. Van Harte gefeliciteerd Willa – mede namens de juryleden Pom Wolff en Gerdi Wind.

**Puur natuur**

**Ik liep in de Corona stad,**
**slalommend in de nieuwe werkelijkheid**
**Tussen vol, lawaaiig en obscuur,**
**ontwaakte de drang naar de natuur.**

**Ik liep langs straten en langs pleinen,**
**zag gazon en perk en grind**
**Ik dacht, hoe lang moet ik dwalen,**
**voordat ik iets natuurlijks vind?**

**Aan de randen van de stad gekomen,**
**zag ik een weiland, met alleen maar gras**
**De zon scheen ongenadig op de koeien,**
**omdat er geen boom met schaduw was.**

**Ik schudde mijn hoofd en een beetje somber,**
**tuurde ik halsreikend naar gewas**
**Misschien dat daar, rond dat verre bochtje,**
**nog iets natuurlijks te vinden was?**

**Ik vond een weggetje, het leidde naar een slootje.**
**De bermen vol met klaver en met boterbloem.**
**Daar groeide klaproos en kamille**
**en overal klonk het gezoem,**

**van hommels en van honingbijen**
**Ik kon me tussen struiken, gras en bloemen vleien,**
**Zacht en geurend was mijn plekje,**
**een vlinder landde op mijn rode rok.**

**Over het water zweefde een waterjuffer**
**en daalde sierlijk tussen het bloeiend riet**
**Het zwoele briesje rook naar puur natuur,**
**toen ik daar neerlag in het middaguur.**

**Willa**
**24-7-2020**

Vera van der Horst: Pervers is het nieuwe normaal… Er zijn meer culturen naar de sodemieter gegaan door decadentie, maar deze keer kost het waarschijnlijk de aarde.

Er zijn meer culturen naar de sodemieter gegaan door decadentie, maar deze keer kost het waarschijnlijk de aarde.

**Pervers is het nieuwe normaal**

“Ik wil zo veel geld hebben dat ik deze kamer kan vullen. Ik wil het geld allemaal uitgeven en het kussen”, zegt de zesjarige schoonheidswedstrijdwinnares en reality-ster Eden Wood, toen ze werd geïnterviewd door fotografe en documentairemaakster Lauren Greenfield in haar documentaire : Generation Wealth.

Ach, dacht ik, ze leest de Donal Duck en vind Dagobert leuk, zwemmend in zijn pakhuis vol geld. Hoewel die was niet zo van het uitgeven daarvan. Nee, natuurlijk dacht ik dat niet, ik had graag gewild dat dit waar was.

Ik herinnerde me deze uitspraak toen ik in de media overal berichten tegenkwam over de tas van 10.000 dollar, die North, de zesjarige dochter van Kim Karadashian aan haar prille armpje had hangen. Die tas was eigenlijk nog niets vergeleken bij het kerscadeau dat ze eerder kreeg: een door Michel Jackson gedragen jasje dat voor 65.000 dollar werd geveild, omdat de zesjarige spruit zo’n grote fan van hem was. North zal geen dromen hebben over een kamer vol geld, die heeft ze namelijk al. Waar zou zij over dromen?

Wereldwijd droomt het gros van de jeugd over rijk en beroemd worden.
Greenfield: “Het is verworden van een cultuur waarin hard werken en discipline werd gewaardeerd tot een droom die bestaat uit geld, beroemdheid en narcisme. We vergelijken onszelf niet meer met de buren, maar met de Kardashians en met goud omhangen over geld rappende rappers. Dromen van rijkdom is een perverse verslaving, gegroeid onder invloed van globalisering, vercommercialisering, media zoals MTV en internet.”

Ik ben een kind uit de Flower Power generatie: wij verzetten ons tegen de materialistische en kapitalistische wereld, we waarschuwden tegen de vervuiling van de aarde door de nieuwe technologieën, droomden over gelijkheid, vrijheid, duurzaamheid, kunst, schoonheid, gingen de straat op om tegen de vietnam oorlog te demonstreren: make love, not war, scandeerden we, lazen boeken, filosofeerden eindeloos.
We waren uiteindelijk met te weinig om de door ons gewenste maatschappij te realiseren. Dit is denk ik de grootste desillusie in mijn leven.

Ook nu zijn er mensen die zich verzetten tegen een maatschappij waar welvaart hoger in het vaandel staat dan welzijn, maar ook nu zullen het er te weinig zijn.
Het gros vergaapt zich aan de kunstmatige kont van Kim Kardashian, lijkt zich niet te bekommeren om perverse prikkels bij banken, bedrijven, de zorg enz. waardoor het niet meer gaat over het publiek dienen, maar alleen zichzelf verrijken. Ze stemmen weer lustig op een Trump of een Rutte.
Nee, ze gaan alleen nog de straat op om te protesteren tegen het verdwijnen van zwarte piet.
Er zijn meer culturen naar de sodemieter gegaan door decadentie, maar deze keer kost het waarschijnlijk de aarde.

Zo, na deze niet zo vrolijke gedachtengang, ga ik mezelf maar troosten met de aanschaf van een nog grotere tv, kan ik al die de ellende beter bekijken, maar vooral Netflix serries. Je moet toch wat.

Vera van der Horst

Merik van der Torren – I.M. Julius Vischjager

Hoi Pom,
Ik begon vanmorgen te schrijven over ons kabinet, maar de tekst werd een herinnering aan Julius Vischjager, die begin vorige week overleed. Voor pomgedichten. In de bijlage, groet, Merik

Die jou als vriend aansprak
in hilarisch optimisme
met een mopje als kleine vlag
wapperend in een wolkeloos universum.

Die man met muziek
van alle romantici,
gebracht naar Alida,
laatste geschenk
van een oud en rijk leven.
Je vroeg en hij kwam
met humor en mooie noten.

Zie, het regent niet,
de dag begint,
bomen wuiven als handen

*13 oktober 2020*
Merik van der Torren

Anne van Walraven bezint eer ge begint

Beste Pom,
Bij deze.

geef mij maar
verlossing
bezinning
en de ontkenning
van de verminking
dat met elke inzinking
vraagt tot wederkering

Anne van Walraven **@annevanwalraven**

Karin Beumkes’ Mens&Melodie op de maandag: ‘ik ben beslist geen open oase vader dat weet je zelf ook…’

ik ben beslist geen open oase vader
dat weet je zelf ook.

Ha die Pom
Wederom weer een gedicht voor de maandag. Geniet.
Liefs
Karin

**Oase**

Stofplaats op schaapscheerdersgrond
waar een keutel makkelijk maansteen wordt
ik ons voor de grap uit de linkerdroomduim zuig
lam ben van klappen in mijn handen nu
de kudde stuift een losse steen
doet taal verzinnen.

Ik kan je wegkrabben uit alfabedden
hier ook blijven tot wind is aangewakkerd
iets van a naar b verzetten en als ik regen vang
een waterplaats openen.

Vergelijk me daar hoe de dijk mij
nietiger en kleiner maakt
het maakt in leegte niet langer uit
ik ben beslist geen open oase vader
dat weet je zelf ook.

Karin Beumkes

Muziek: **Frankie Laine – Rawhide** https://youtu.be/O8axrNsJ-9g

Cartouche wint de enige echte virtuele – in jouw warmte wil ik heel graag wonen – trofee op pomgedichten!

ik kan vandaag niet om onze CARTOUCHE heen – de titel al zo ontstellend over de top en dan dat einde van het gedicht ook nog eens daar helemaal overheen

om zo voor altijd een – onderkomen
grootser dan de kathedraal van Palma
hoogstaander en – zomerser dan
een Spaanse zon, een Mallorcaanse

aan jou alleen,cariño, mi amor

ja dat moet dan wel een lieverd zijn geweest – ze zijn nogal hoog die kathedralen – als ze niet affikken en zonniger dan de spaanse zon lijkt me zeker ook behoorlijk zonnig -deze overdrijving heeft natuurlijk niets met de gevraagde eenvoud te maken maar Cartouche weet als geen andere dichter waaraan gestorven kan worden – en dan wordt er ook gestorven!

‘Nu weet ik waaraan te sterven’ de titel en op de een of andere manier neem ik Cartouche vandaag niet kwalijk wat ik andere dichters wel kwalijk nam. een titel of een beginstrofe die alles al weggeeft én regels die ver buiten de eenvoud reiken. de poes van Roop geeft een instemmend likje. dan zal de inconsequentie mij wel worden vergeven. Cartouche van harte – dank aan alle dichters voor het insturen – voor jullie mooie liefdes op een zondagochtend in oktober.

Terug van een verbazend verblijf in mallorcaanse zon wil ik me nu uit een ‘zeer aangeraden’ quarantaine bevrijden door middel van dit samen schrijven

u weer onder ogen te komen
en op te gaan in onze dromen

Cartouche

**Nu weet ik waaraan te sterven**

Elkaar
blijvend in de ogen kijken- één hand
op je slaap, een vinger op je lippen
de andere op je heup, een schap
hoe tastbaar warm een land
zonder vulkaan erbij kan liggen, hoe
hemelblauw een laken iemand plooien kan
een zee woordenloos zacht en kalm
als middelland houvast te geven weet

aan een tweetal
dat elkaar alleen beweegt als een
kader door stil te blijven, verluchtigd
liggen zonder preroga- of preservatief
gewoon neoklassiek – conservatief
om zo voor altijd een – onderkomen
grootser dan de kathedraal van Palma
hoogstaander en – zomerser dan
een Spaanse zon, een Mallorcaanse

aan jou alleen, cariño, mi amor

10-10-2020
Cartouche

–>
ja deze droom is ook onze droom – de titel meteen al heerlijk over de top – lees ik nou schap of lees ik nou schaap in de derde regel – hoe dan ook – Cartouche weer terug op het oude honk. en we zullen het weten ook. meneer de dichter is er even tussenuit geweest – corona en soa proof zijn dromen – als ik al die wilde toestanden hier in zijn gedicht goed heb begrepen. laat ik zeggen voor die titel alleen al val ik als een blok.

Anne Borsboom in het huis waar ze graag is
Rik van Boeckel langs een golvend zingende gracht
Petra Maria over wat liefde is
Babak Er zijn mensen die de liefde begrijpen.
Jacob de Bruin – zeg maar niets droom of vergeet
Vera van der Horst – hier zijn we als de aarde wegdraait van de zon
Frans Terken tegen het ongewisse van de nacht
Ien Verrips knipoogt naar haar poes
Jako Fennek aan de gloed van haar wezen
Cartouche grootser dan de kathedraal van Palma … mi amor
Anke Labrie – hij brengt haar aan zijn arm weer terug

wie wint de enige echte virtuele – in jouw warmte wil ik heel graag wonen – trofee op pomgedichten?
de weekendwedstrijd op de pom houden we van de eenvoudige eenvoud. gewoon iets moois tussen twee mensen. en van dat mooie willen we heel graag weten en lezen in deze barre tijden. u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. **stuur in** op het u bekende **gmail.com adres van pomgedichten@** – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

wat is het toch dat deze stem
ongeacht welk woord van elk woord
weer warmte maakt

echt mooi
hoeft niet beschreven
is in zich mooi geweten en gekend

pom wolff

het huis waar ik graag ben
het huis waar beesten het hek horen
want dacht u
dat ik een andere kant kies
als ik bij mijn beesten wil zijn?

Anne Borsboom
–>
het huis waar ze graag woont waar ze zo graag verblijft. die mooie tweede regel. daar dus. een bijzondere benadering van het thema – bij de beesten – een mooie opening van de weekendwedstrijd op pomgedichten – deze week met een keur aan gedichten – we willen van de warmte lezen, we willen van de eenvoud lezen en we willen van het mooie heel veel deze week.

Goedemorgen Pom, vanuit mijn huis aan de Oude Rijn in Leiden mijn bijdrage. Groeten Rik

**Het huis van ritmes**

Warm tussen de snaren
mooi boven de vellen
dromend onder melodieën

in het huis van ritmes
wandel jij door de kamer
zo jij mijn hart behaagt

de dag begint met de wind
langs ramen van zoete gedachten
langs een golvend zingende gracht.

Rik van Boeckel
10 oktober 2029

–>
een mooie beschrijving een mooie gracht en zoals de tweede persoon hier door de kamer wandelt zo wandelen er weinig – ik vind die derde strofe ver boven de andere uitgaan – die golvend zingende gracht verovert mijn hart – drie heerlijke regels in die laatste strofe – de eerste twee strofen halen dat beeldende nivo niet.

er blijft nog wat
tussen ons
onbesproken

net als ik besef
wat jouw ogen
ooit beloofden

misschien
als we hier blijven
geen eiland is
immers ver genoeg
geen herfstdag stiller

misschien dan
weet je pas
weet ik nog
wat liefde is

petra maria

–>
ja de parlandostijl bevalt mij zeker wel maar ook hier – net als bij rik – is de kracht van de ene strofe veel krachtiger dan de andere. de voorlaatste met die herfstdag met dat eiland – die strofe mag blijven. de andere vallen dan toch een beetje weg. (in het niet) – met name de eerste twee.

Er zijn mensen die de bossen begrijpen. Ik heb er achttien jaar over een tuintje gedaan. Ik kwam niet verder dan de jasmijnen. Zelfs de olijvenboom leek een bijzaak.

Er zijn mensen die de bergen begrijpen. Ik was acht jaar lang met één en dezelfde berg bezig. Elke dag ontdekte ik iets nieuws: een onverwacht paadje.

Er zijn mensen die de zeeën begrijpen. Ik voel enkel angst bij het zand dat een voorbode is van een waanzinnige, onvoorspelbare, bewegende grootheid.

Er zijn mensen die de steden begrijpen. Ik ben, drieëndertig jaar, blijven hangen in een bevrijdend zomerbriesje op een pleintje in een buitenwijk van een stad die niet meer bestaat.

Er zijn mensen die de rivieren begrijpen. Ik ben niet verder gekomen dan een plasje
smeltwater in het noorden van een stad, in het zuiden van een berg, twee uur rijden van een tuintje, honderden kilometers verwijderd van welke zee dan ook.

Er zijn mensen die de liefde begrijpen. Ik ben niet verder gekomen dan hoe je naar me keek.
Hoe ik jou in mijn ogen ving.

Babak

–>
een heel verhaal – de verkleinwoorden storen mij – ‘paadje, briesje – plasje’ – die hoeven niet. wat mij betreft – maar de prachtige opbouw in dit proza gedicht is van grote klasse om die laatste regel van de ultieme eenvoud glans te geven: ‘Er zijn mensen die de liefde begrijpen. Ik ben niet verder gekomen dan hoe je naar me keek.’ ja dat is prachtig, prachtige eenvoud krachtiger dan alle bijeen geschreven bossen en bergen, rivieren en zeeën bij elkaar. ik heb het natuurlijk hier wel over een geschreven versie van het gedicht – ik kan me voorstellen dat in een mondelinge performance de herhalingen met – er zijn…- een prima uitwerking op een luisterend publiek hebben/ kennen. en zeer krachtig overkomen. dit als toevoeging.

doe maar niet
zeg het niet
of je het weet
weet ik niet
je weet het niet hè

zeven letters lang
weet je
tussen spaties
weet je niks
dat wist je toch

doe het niet
zeg maar niets
droom of vergeet
simpelweg weet
heel even zeven letters die

—
jacob de bruin, 2020/10/10

–>
het lijkt me toch een particulier gesprek waar wij op de vroege zondagochtend in verzeild zijn geraakt. ik moet aan Roop denken die hier op de pom ook wel recensies schreef bij de ingezonden werken. soms liet ie zijn kat op draven en dan liet ie vervolgens die kat een paar regels miauwen. dit is een gedicht voor die poes. voor die texelse poes.

**Vanzelfsprekend**

Er was in mij een plaats
het denken voorbij
nog voor het voelen
door niemand ooit ontdekt
en ineens liep jij daar rond

Dit is onze ziel, bezwoer je me
hier zijn we als de aarde
wegdraait van de zon
daar maken we van
woestijnzand water

Vera van der Horst

–>
heel mooi heel gevoelig ook – maar van de eenvoud is **hij** niet met zijn bezweringen – hij lijkt me wél liefdevol. hij kan ook mooi spreken door de hand van dichteres die hem wellicht mooier van taal laat zijn dan ie in werkelijkheid is en/of later bleek. maar dat hij daar heeft rondgelopen in alle warmte van vera’s beminnelijkheid zoveel is wel zeker – weten we als lezers nu.

**Dichter bij de nacht**

Als ik op weg naar slaap
afgemat wegzak
dicht jij het zwarte gat

twee warme handen achter me
die me stilzwijgend vasthouden
een stevige steun in de rug

om tegenaan te leunen
een blok tegen het donker

tegen bodemloos vallen
het ongewisse van de nacht

© FT 10.10.2020

–>
met frans in een kort gedicht de nacht in. het mooie ongewisse van de nacht verdient eigenlijk nog een paar mooie regels extra om bij weg te dromen – wat mij betreft mag het gedicht beginnen bij de laatste strofe.

tegen bodemloos vallen
het ongewisse van de nacht
twee warme handen achter me
die me stilzwijgend vasthouden

en dan door – dat we het nog niet weten – dat die handen ons ook aanraken als lezer –
in het gedicht is de oplossing te snel – meteen al – door de dichter gegeven.

als Penelope
omringd door hunkering
aanbidders, minnaars, vrijers druipen af
alsof ze wacht

als Maria
liefdevol haar man en kinderen
gevoed en grootgebracht
dan is het op

als Eva
in het paradijs
een tuin van list en lust
ze knipoogt naar haar poes

als Zij
hem binnenlaat
denkt ze te weten wat ze doet
ze lacht

Ien Verrips

–>
wat is dat toch vandaag dat ik liever alleen de laatste strofen lees in de toegezonden dichtwerken. geldt ook voor Ien. als – als- als – het is TE gezocht allemaal (én te voorspelbaar) – en natuurlijk dichteres weet het gezochte best te vinden. maar we willen als lezer verrast worden:

als Zij
hem binnenlaat
denkt ze te weten wat ze doet
ze lacht

dit is een heerlijk mysterieus begin van een gedicht. ik heb het natuurlijk hier wel over een geschreven versie van het gedicht – ik kan me voorstellen dat in een mondelinge performance de herhalingen met als-als-als een prima uitwerking op een luisterend publiek hebben/ kennen. dit als toevoeging.

Dag Pom,
Vandaag op tijd en niet de laatste. Miracle! Warmte, mooi thema in een tijd dat het menselijke egoïsme grenzeloze proporties aanneemt.
Heb het goed en een fijn weekend nog.
Groet van Jako

**gloed**

je keerde terug in tijden
van lange nachten en korte dagen
legde de weg af
langs kim en heuvelrug
we draaiden om je heen
als een verlegen kind
om moeders rokken

als de bolster om een vrucht
sloeg je in de zoelte van de zomer
je armen om mijn lijf
liet me verkwikken
aan de gloed van je wezen

jako fennek
–>
zo dat is me wat. het woord zoelte opgezocht .. en…. het …. bestaat! (vrij naar – en hij staat!) – heel leuk gedicht – maar mij net te hoogdravend om mij helemaal te veroveren (‘kim en heuvelrug/ gloed van je wezen/ bolster vrucht’) – de eenvoud verlangt ietsje minder jako – maar jou gun ik wel de gloed van haar hele wezen hoor- doe ik haar haar hele hebben en houden er nog bij. heb een fijne zondag!

waarom zo weinig opgeslagen
geen zonnestraal of stukje blauw
alleen maar mist en schemering

ze schuilen samen voor een regenbui
hij wrijft haar warm wanneer ze huivert
en brengt haar aan zijn arm weer terug

ze lust wel thee met melk en suiker
de thermostaat zet hij wat hoger
voordat hij haar voor gaat lezen

na het eten wil ze graag meteen naar bed
hij stopt haar in en blijft totdat ze slaapt
en bij zijn vertrek laat hij alle lichten aan

anke labrie

–>
ja van de eenvoud is het gedicht wel maar je moet wel voor deze eenvoud in de stemming zijn – en ik ben het vannacht niet. er gebeurt hier niets. als de corona nog tien jaar huishoudt dan geldt dit gedicht ons allemaal.

het regent, we drinken thee, we eten wat, zij gaat naar bed en hij de regen weer in.
dat is het wel zo’n beetje.’ ik zie de poes van Roop instemmend knikken. het gedicht kent een hoog herman finkers gehalte hoor ik haar miauwen: „Een *stoplicht* springt op rood, een ander weer op groen. In *Almelo* is altijd wat te doen.”

Yvonne Koenderman op de vrijdag én de gehaakte muts, voor een dochter die nog nooit iets op haar hoofd gezet heeft…

Een eindje meelopen van Ivan Wolfers was een verplicht boek op mijn boekenlijst toen ik de verpleging in ging. Ik hoorde bij een van de laatste lichtingen die niet naar de hoge school gingen, maar gewoon een aantal weken theorie les kregen in het zusterhuis in Schiedam, wat zich tussen het Gemeente en Nolet ziekenhuis bevond om daarna de praktijk in gegooid te worden en daarnaast te leren. Naast theorie ook de hilariteit van verband en draaitechnieken en de laatste dagen ook nog even afleggen, want ook al was de kans klein dat je daar direct tijdens je eerste weken mee geconfronteerd zou worden, je moest het toch weten.

Natuurlijk was ik in mijn eerste week de klos en bezweek op een druk moment de meneer uit kamer 215 waar iedereen me al voor gewaarschuwd had. “als hij je vraagt of je de suiker op wil ruimen die hij gemorst heeft roep dan Eric maar, dan gaat die wel bij hem kijken, want meneer heeft zich dan weer af liggen trekken” Misschien was het hem allemaal teveel geworden al die zusters om hem heen, maar na die avond werd er geen suiker meer gemorst en door de hectiek stond ik daar dus grotendeels alleen iets te doen wat volgens zeggen nog lang niet zou gebeuren. Vooral de eenzame tocht met meneer op bed naar het Mortuarium staat in mijn geheugen gegrift, dat laatste geluid van ontsnappende lucht en die arm die opzij viel in een enigszins donkere gang met knipperend TL licht. Dichter bij de dood kon niet op 18 jarige leeftijd.
Hoe kom ik hier nu weer op?

Oh ja Ivan Wolfers zijn Eindje meelopen, een mooi klein boekje over stervensbegeleiding.
Ik moest er van de week aan denken toen ik zag dat mijn dochter bezig was om iets tastbaars te krijgen. Het drong langzaam tot me door terwijl ze vroeg;
”Mam jij kan toch haken?”
enigszins verbaasd reageer ik dat ik dat kan, maar dat het eeuwen geleden is.
“zou jij voor mij een muts kunnen haken, of een knuffel mag ook…kijk maar, als je wol nodig hebt dan hoor ik het wel”.
Een gehaakte muts, voor een dochter die nog nooit iets op haar hoofd gezet heeft onder het mom
“Ja, doei mam ik ga niet voor gek lopen” of een knuffel voor een meid van bijna 24?
Gek toch dat niemand in dit huis vraagt; “wanneer bundel je nou eens je gedichten, al is het maar voor ons?”, maar dat is een ander verhaal.

Het was duidelijk, mijn dochter zoekt iets voor wanneer ik er niet meer ben, en ik ben toch van plan om nog een heel eindje mee te lopen, zonder dat ze nu al mee hoeven te lopen naar mijn eind.
Ik ga dus maar wol kopen van de week om een verschrikkelijke schorpioen tussen een paar cactussen te haken. Prikkelbaar en sterk net zoals mijn schorpioentje. Misschien willen de anderen ook wel iets tastbaars. Een haakwerkje om de chemo te doden is zo gek nog niet.
Geen poëtische afsluiting dezer week, de chemo eist toch een beetje zijn tol en ook al kennen weinigen hier iets van me, de volgende keer wil ik graag iets nieuws te lezen geven.
Fijn weekend!

Yvonne Koenderman

En…? hoe gaat het met U vandaag mevrouw van der Horst? deel 3 – ‘ik heb me nog niet voldoende in mijzelf verdiept.’

Vorige week schreef ik: ik ben erg blij dat dichter Vera van der Horst de donderdag als hoofdpersoon voor haar rekening wil nemen op pomgedichten punt nl. – ‘VON SOLO laat een grote schoen na om te vullen’ – sprak ze onzeker. die heerlijke onzekerheid van Vera gaan we/mogen we de komende donderdagen genieten.dat alles in de 14 delige serie: En…? hoe gaat het met U vandaag mevrouw van der Horst?

Geen mening

Het valt me op dat ik de laatste jaren steeds minder de neiging heb mijn mening te ventileren. Als mensen mijn mening vragen over iets waarvan ik weet dat hun mening daarover al zo vast staat als zeker is dat zij ooit sterven, heb ik passende antwoorden als: “daar heb ik nog niet echt over nagedacht” of :”ik heb me er nog niet voldoende in verdiept.” Het aantrekkelijke van zo’n antwoord is dat je niet in discussie hoeft te gaan.
Bovendien hoop ik de personen er indirect en subtiel op te attenderen zich ook wat meer in het onderwerp van hun mening te verdiepen. Met dit laatste scoor ik weinig succes, want als men zich er al in verdiept dan haalt men de info uit de bubble waarin men zit.

Het lijkt wel of het hebben van een mening noodzakelijk is, om jezelf te profileren, om er bij te horen – bij de voor of de tegenpartij – of om de ander de gelegenheid te geven zijn mening te spuien. Ik heb vooral op social media niet de indruk dat, als men daar een mening dropt, het de bedoeling is om een genuanceerde discussie te beginnen. Het is meer: zo zit het en niet anders. Mocht je er toch anders over denken dan ben je of erg dom of zelfs de vijand. Ik heb zussen elkaar zien blokken omdat ze van mening verschilden over de corona crisis en het beleid. Blokken ze elkaar ook als ze op een andere politieke partij stemmen, of de één van huisdieren houdt en de ander niet.
Het fijne van het leven in een democratisch land is dat iedereen een eigen mening hardop mag uiten, zonder afgeknald te worden. Ben je van mening dat iedereen hetzelfde moet denken, dan zoek een totalitaire staat die bij je past – ja overdrijven is ook een vak.

(Sijpelt hier nu toch iets van een mening in door?)

Vera van der Horst

Merik van der Torren – ‘Hij hangt zo’n beetje in de lucht, boven de regen en het duister, die mooie zomermiddag…

Hij hangt zo’n beetje in de lucht,
boven de regen en het duister,
die mooie zomermiddag

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This: