Dat maakt het leven zelf wel uit
Anne van Walraven
@annevanwalraven
‘ik zag haar bidden voor de maan maar
zij is onbesuisd en eenzaam dronken.‘
als onze beum de familie en in het bijzonder moeders de poëzie in trekt dan wordt het genieten. dat weten we. niemand in Nederland noch in de lage landen noch op de boven alles uitstekende eilanden weet te schrijven met de puurheid en de genadeloze existentiële intenties als Karin Beumkes. kijk je hebt vele poëziesites in dit kikkerland maar pomgedichten punt nl heeft Karin Beumkes op de maandag. op de foto rechts:
deze week geen zondagochtend wedstrijd op de pom. WEL de mogelijkheid om in dit weekend uw meest realistische – zeg maar rustig uw meest vreemde – gedicht in het zonlicht van deze site te plaatsen. gisteren in het stedelijk museum van Schiedam een aantal met name jonge nederlandse realisten bewonderd – tot of tot en met morgen daar nog te zien daarna sluiten ze het museum. in het realisme is in zekere zin altijd wel iets vreemds aan de hand. de gestolde verbeelding van een werkelijkheid die losgezongen lijkt uit de werkelijkheid. we lezen U zo graag – een losgezongen werkelijk heden.
stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst.
de ideale man
is een man die kopjes geeft
bij wie je weg kunt dromen
alles kunt vergeten
die energie geeft
alleen al door er te zijn
aandachtig is
die zomaar ik houd van jou
in je oor fluistert
de ideale man is een man die
nadat hij lief heeft gehad
nog even tegen je aan schurkt
jou het eerste slokje water geeft
je vastbindt
met een genadeloze blik
zegt dat je kansloos bent
nou ja als je er van houdt natuurlijk
die bij zouteloze films
naast je blijft zitten
die precies op het juiste moment ja zegt
of nee
die een arm om je heen legt
bij wie je helemaal jezelf kunt zijn
die met passie zijn dingen doet
én je miele repareert
waar je stil van kunt genieten
bij wie je je veilig voelt
die pas als je slaapt
je kamer vol kotst
pomwolff
Het dagelijkse rondje met de hond is altijd een standaard terugkerend gebeuren van de dag.
Meestal op een tijdstip dat half Krimpen zich nog omdraait, of een rot klap op die wekker geeft om zuchtend in beweging te komen omdat het werk roept.
De laatste dagen loop ik wat later. Corona laat het leven in huize Koenderman wat langzamer lopen en dat bevalt wel.
Als je later loopt zie je ook meer, zo ook de uitersten van één geloof.
Tijdens de wandeling komt er een degelijke oudere dame me tegemoet lopen. Een groet kan er net af, want als je in lange broek loopt bewandel je duidelijk niet dezelfde weg naar de Heere. De poezelige hondjes in fel roze brengen kleur aan het degelijke zwart en de strakke grijze knot.
Ik kan toch even niet de vraag in mijn hoofd bedwingen hoe deze vrouw tegen de dochter van de Dominee aan kijkt, ook altijd in degelijk zwart. Zwart leer wel te verstaan met een rok(je) ver boven kniehoogte, zwarte naadkousen in hoge zwarte stiletto’s en de donkere zwarte lange haren in een strakke staart. Haar herdershond kort aan de riem.
Het verschil tussen dominee en domina lijkt soms niet zo groot in een dorp waar de man die ooit op zijn negentiende het geloof vaarwel zei, om manager te worden van een amateurrockband en te gaan dealen in drugs, de oud gereformeerde kerk stevig in de hand heeft en met zijn leer om het hoofd zwaait.
Ziek zijn doet je ook nadenken over geloof, zeker als je in de natuur geniet van alles wat er op je pad komt, of dat nu de wandelaars met hun honden zijn, of het groen van de bomen en alles wat er in leeft. Daarnaast wil je alles eruit halen wat er in zit, de stille rust en die spanning, soms tergend, soms geil, maar vooral het gevoel dat je leeft!
Waar ben ik gebleven
schreef ze in de sneeuw
voor ze ging zitten
){kind=link}
){kind=link}
