Ha Pom, Het bericht op Facebook is me niet ontgaan: hierbij wil ik je alsnog de hartelijke felicitaties doen bij je pasverworven grootvaderschap en een sonnetje doen toekomen bovendien. Neem het grapje erin niet tezeer au sérieux; ’t is lief bedoeld.Veel opaplezier gewenst.
BIJ EEN GEBOORTE – VOOR POM
Gerechtigd tot pensioen wordt dan webmaster grootvader, en hij merkt dat al verbleekt: praatjes van dees of gene poëtaster die hij uit plichtsbesef nog steeds bespreekt.
Een vierde van zijn DNA, gekweekt uit heel de mensenpoel, siert nu het raster der genealogie. Goddank ontbreekt driekwart en raakt het mensje aangepaster.
’t Is een mooi kind—een huid als alabaster, de haartjes zwanendons. Natuur? Magie die symboliek van aaronskelk of aster vervagen doet: het kind heeft opa, die beschermen zal voor ’s mensen gif en laster. Waar blijf je dan met al je poëzie.
Er zijn in deze maatschappij twee soorten mensen. Zij die houden van orde en zekerheid en zij die houden van chaos. Normaliter is dit binnen een samenleving in balans. Je hebt de grijze muizen die zich graag terugtrekken in de luwte van administraties of de ordentelijken die als diender de handhaving van regeltjes op zich nemen. Dan heb je aan de andere kant de creatieven die nieuwe paden en ruimte zoeken en de ondernemertjes die hetzelfde doen. Bij beide groeperingen heb je ze in alle soorten en maten. Uiteenlopend van een boekhouder tot een Kim Jong-un en van een kunstenaar tot een Richard Branson.
Afgelopen week had ik vanwege Stella Bergsma de Linda! gekocht. Daarin was te lezen hoe bekende vrouwen, zoals zij, zich voelen in een bikini. Ze vertellen daarbij hun verhaal en worden steevast vooraf beschreven met een aantal criteria, te weten: Naam, beroep, relatiestatus, gezinsopbouw. Dat maakt het voor de lezer makkelijk om vóór het artikel te lezen, alvast een stukje vooroordeel-saus aan de leesbeleving toe te voegen. Het beïnvloedt de wijze waarop je de inhoud beleeft. Heb je bijvoorbeeld een hekel aan alleenstaande moeders, dan kun je dat verhaal meteen met het nodige cynisme tot je nemen. Als een hapklare, voor jou speciaal op maat gemaakte, brok. Makkelijk te verwerken.
Toen ik eerder deze week in een boek bladerde uit 2014 van datingcoach Tim Veninga, kwam ik de volgende passage tegen over types vrouwen: ‘Extreem sexy gekleed, veel make-up?(..) – Ze valt op negers ;)’. In die tijd, en zelfs later, reciteerde ik ook mijn gedicht ‘De Neger’ nog met regelmaat. Maar nu ik dit las, was er toch een innerlijke stem, die me er op wees dat dit echt niet meer kon. Dat woord. Wat ik me vooral realiseer, is, dat het niet kan ik het ‘openbare debat’. Op de grote grabbelmarkt van meningen die betiteld wordt als sociale media. Hoe vreemd het ook mag klinken, sociale media, vormen een soort maatschappelijke mediator. Ze brengen de extremen en alle meningen ertussen tot elkaar, tot er één mening is die overblijft en als ‘goed’ betiteld wordt. De andere mening is dan vervolgens slecht. Dit heeft niets met feiten of verder debat te maken, het is hoe het mechanisme werkt. En ‘neger’ kan niet meer. En zelfs mijn hersenen geven dat signaal naar mijn bewustzijn door.
Maar wat hebben al deze dingen nu met elkaar te maken, zult u vragen.
Het is wat Yuval Noah Harari ook predikt, we veranderen langzaam allemaal in data die moet passen in algoritmes. Een algoritme is de natte droom van eenieder die van orde en duidelijkheid houdt. Vooraf is altijd met zekerheid vast te stellen wat eruit komt, aan de hand van wat je erin stopt. Als je er dus rommel instopt, komt dat er ook uit. Daarom is het zo belangrijk, dat alles van ons bekend is, op een voor een algoritme te bevatten data pakketje. Facebook helpt daarbij, maar ook de Albert Heijn bonuskaart. En eenduidigheid en het elimineren van ‘dataconflicten’
Een algoritme heeft namelijk moeite met gevoelens, sentimenten en verandering. Net als een accountant. Voor een accountant is een arbeidskracht een nummer met karakteristieken. Die ziet niet of hij of zij zwart is of wit. Het interesseert hem ook niet. Net zomin of het een man of een vrouw is. De menselijke factor moet zo eenvoudig mogelijk gehouden worden om zoveel mogelijk zekerheid te scheppen over de uitkomsten van zijn berekening. En hier komt de aap uit de mouw. Gelijkheid, inclusiviteit, transparantie hebben enkel en alleen te maken met het maken van goede input voor de cijfermachine die orde zal scheppen in de chaos.
Dit is een onzichtbare oorlog. Waar zekerheid staat voor veiligheid. En vrijheid staat voor chaos. Beide begrippen zullen nooit geheel verenigbaar zijn. Maar op dit moment is de balans sterk aan het overhellen naar ‘vrijheid’ in veiligheid. Domesticatie. Alles staat in stelling. En terwijl wij op ons rug in het gras naar zonnestralen door de wolken staren, wordt het sein ‘veilig’ gegeven en rukken de ordetroepen op. En wordt de kudde naar de stal gedreven.
Ik wens niet meer openbaar geclassificeerd te worden. Dat is privacy. Dat is het fundament van vrijheid.
het lijkt erop of in deze barre tijden van zielig en benepen gelardeerd met rare blonde staatshoofden en duistere – en dan bedoel ik hun ware motieven – activisten die hoog opgeleid wijzen op een bar verleden van eeuwen terug – alsof de mensheid meer zou kunnen zijn of meer zou kunnen worden dan de beestentroep zoals we die inmiddels echt wel kennen (dichters natuurlijk uitgezonderd en pas bevallen moeders, wat zeg ik alle pas bevallen moeders! én hun bebies natuurlijk ook.
de toekomst zou een angstaanjagend eenvormig beeld kunnen gaan inhouden – dat geloof ik ook eigenlijk wel een beetje met – rené brandhoff – hij waarschuwde als volgt: “De toekomst: als alles uit het verleden dat ook maar iemand zou kunnen kwetsen uitgewist moet worden en geen enkel onderscheid nog benoemd mag worden omdat het een waardeoordeel (kan inhouden. Nou ja, je weet in ieder geval wat je ‘s morgens aan moet trekken.” – dichters zouden dichters niet zijn als zij op hun eigen wijze niet zouden reageren op onze ware tijdgeest. Wij hebben een Peter Posthumus – wij hebben een René Brandhoff, wij hebben een Ien Verips. Ien heeft er nog zin in – in de zomer. Peter en René zien er onafhankelijk van elkaar weinig tot niets in – in deze ware tijd. Rik van Boeckel met weemoed.
Geen vragen, geen verhaal waar ie vandaan kwam niemand die het wist
soms wat wanhoop zonder veel houvast af en toe die matheid in z’n ogen
opeens was ie verdwenen iets met een dokter en een kliniek
ik heb nog nagevraagd maar er was niemand die iets wist
Peter Posthumus
Zomerzin
de winterkou met trui en jas weer in de kast mijn huid voelt warm genoeg
zinderend licht van de zon op het water vult mijn ogen ze tranen ervan
begerig naar jouw mond happend in zwoel zomers bier
hooi op het land ruikt naar de zomers van vroeger
hoor je de schaduwen van de bomen schuifelen in het bos
ien verrips
niet
daar bent u ik ken u niet u heeft geen naam geen verleden en geen oorsprong
mijn taal spreekt u niet en ik versta u niet u bent geen man, geen vrouw, geen kind en bent dat ook nooit geweest
u heeft geen ouders en geen vrienden ik ken u niet u bent er niet
René Brandhoff
Ochtendsnaren van de weemoedige tijd
De ochtendsnaren van ‘t hart trillen in deze weemoedige tijd
het klopt met de onwerkelijkheid met de strijd tegen de gevaren
woorden schieten tekort en te lang opgesloten in de waanbeelden
de aderen van de tijd zijn geraakt naderhand voet elleboog kushand.
en de site is weer open! gaan we door – de maandag met Karin Beumkes
opa worden in berlijn zonder iets van WIFI heeft wel iets. het aanstaande en het ietsje later geboren kleinkind is van een andere orde dan het beantwoorden van mailberichten, wereldnieuws, afwezigheid van WIFI op gewenste momenten, een levendige poëziesite. heerlijk kind. anne hardeman vatte de gemoedstoestand van grootouders goed samen: een staat van lyrisch zijn over de nieuw geborene – zo welkom in het leven hier.
op FB heel veel likes en lieve opmerkingen onder gedichtje en foto. dank jullie wel. marcel van roosmalen nog wel kunnen beluisteren op mijn Iphone 4G voor de broodnodige lach. column na column in de herhaling. stel u voor een prachtige tuin in een buitenwijk in berlijn. druktemaker van roosmalen die voor je op de iphone de staat van nederland in een paar minuten doorneemt als een ischa meier in zijn beste dagen. daar hebben we er niet veel meer van in dit inmiddels toch wel verworden en benepen landje. marcel van roosmalen, arthur van amerongen, rené brandhoff en dan heb je het zo ongeveer wel gehad.
stel u voor 2 wijnglazen. 1 fles witte wijn. een verse opa en een verse oma schuddebuikend op duits gras. verbaasde voorbijgangers. in die prachtige wetenschap dat het geboren kleinkind kerngezond is. (ouders natuurlijk uitgeput, borstvoeding die nog op gang moet komen, pijntjes, etc etc, alles nog even on-handig, rompertjes tekorten – en de kleine maar poepen en plassen – je zou bijna schrijven ‘gieren’ van de lach – alsof marcel van roosmalen ook voor hem het jonge leven van enkele dagen becommentarieert. het leven kan even niet mooier en echter.
gelukkig hebben we voor de fijnproever ook weer pomgedichten – de site kan weer open – de maandag met karin beumkes. haar optimisme kent geen grenzen. hahaha – de wereld en het leven zoals de wereld en het leven ook is maar dan in poëzie. de kleine MIO zal dat allemaal moeten ervaren. het is niet anders. maar er is nog liefde op de wereld, er zijn nog dichters en columnisten MIO. en je hebt nog effe een opa die jou grenzenloos zal verwennen.
Hoi Pom
Gediggie voor maandag. Geniet ervan. Liefs Karin
De vreemdelingen
Ze zweven in de verte op dansmuggen zijn dertig dagen verliefd en dan kappen ze er mee hun taal bestaat uit briefjes ze houden van koelkastmuziek
twee keer per jaar gaan ze naar Zweden en drinken daar meer dan goed voor ze is
ze sluipen door de struiken en huiveren huiveren om zichzelf.
hier in de zon waar bowie ooit met romy haag verkeerde lopen wij nu jaren later in het schönberg van berlin waar auto’s in de straten grazen vanwege lärm en umweltschutz is de voorgeschreven snelheid 30 km per uur
hier kwam jij door je moeder gedragen en door je vader op handen en hier zul jij door de straten gaan om deze stad compleet te maken jij hongerlief, jij wonderlief o MIO jij, mijn kleine jongen
de zondagochtendwedstrijd in de ruststand – we houden op zondag de komende weken even vakantie. de dichters kunnen steeds tot zondag een gedicht inzenden. uw webmaster kiest uit de inzendingen het gedicht van de week. de zomer en de zomergeluiden en de zomerse gevoelens in goede en vertrouwde handen deze week van frans. waar de dichter Terken aantreedt richt de wereld zich naar de woorden van deze dichter. ik las het ingezonden gedicht van Frans in de toestand die vastgelegd is op onderstaande foto. ik dacht hoe weet ie het. ik dacht ook deze dichter creëert een werkelijkheid naar welke een mens zich gaat gedragen in dit prachtige land.
ik bedank de dichters die de zondagochtend ‘wedstrijd’ – wie wint de enige echte virtuele …. trofee op pomgedichten? het afgelopen dichtseizoen tot iets heel bijzonders wisten te maken met hun bijdragen. voor nu geldt de zondagochtend zomerpauze. stuur rustig een gedicht in – ik kies en publiceer dan voor de zondagochtend één gedicht – ‘het gedicht van de week op pomgedichten’. wie schrijft het derde enige echte virtuele gedicht van de week op pomgedichten? u kent mijn smaak – die vreselijke hang naar lichte en ook zware romantiek. u kent de regels hier: links heeft voorrang – gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – . stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter – fijne vakantie!
Troostrijk is het niet dat geef ik toe. Het is gewoon gesaggerijn nou ik het zo lees. Nou ja dat kan ook lekker zijn. fijn weekend Ien
grauwe wolken weer vandaag grijzer nog dan die van gisteren en naar verwachting wordt het morgen weer een dag vol buiigheid
wolken klauwen door de lucht ’t gemiezer nauwelijks merkbaar sijpelt door in mijn gemoed het duurt en duurt het lijkt een eeuwigheid
july 2020 Ien Verrips
MARKEREND Voor Marguerite
Vitaal zal mijn naam in haar huid rondwaren, geënt nu. Gerhardt zei ‘wij zijn verwant’ des moers—edoch, dergelijk kutverband zal onze link niet lichtjes evenaren,
daar elk werpsel, uitgestiet, zou iemand zijn in eendere bloedgroep, blonde haren en schreeuwen tot schriftuur kinds doet bedaren: wat mosterdzaadje heeft zij dan geplant?
Hoort dodenliederen op vedelsnaren -daarvoor staan troubadours immer garant- wijl dit sonnet weer sober doet verklaren (zo’n schrijfstift níet onwrikbaar in zo’n hand) dat mensenhuid en vriendschappen verjaren: ons rest toch deze inkt. Gepend. Gebrand.
***[D.B.]
Dichter bij de tent
We maken een eigen wereld die niet verder gaat dan de rand van het grasveld waarop we staan de geur die we opsnuiven
gewoonten en hebbelijkheden nemen we met het tafeltje en de stoeltjes mee het gras op zo zitten we onder de luifel
om daar een tijd te zwijgen elk woord dat teveel is laten we achter de lippen hangen
hebben aan het uitzicht genoeg om van onze wereld te spreken een dag die licht en luchtig schijnt
FT 11.07.2020
altijd alles
altijd alles al geweten maar alles altijd toch te laat dat ze toen niet weten kon dat zij het dit keer zelf zou zijn
zoals ze ooit zei zeg we gaan op vakantie wist je dat al? we gaan rijden om te liggen in de zon
alsof het de taal is uit een ander leven de taal waarin ze elkaar ontmoetten is verhuisd
Er hing een rozenkrans om mijn nek en twee leren touwtjes met daaraan ronde stenen met een gat erin, uit de esoterische winkel bij de Witte de Withstraat. Aan mijn pols nog een haarelastiekje met een groen steentje aan een hangertje. Over mijn zwarte T-shirt droeg ik een houthakkershemd waar ik de knopen en mouwen van had afgesneden. Mijn haar had ik los. De kale plek op mijn achterhoofd verhul ik al jaren niet meer. Maar dat kan me al lang niets meer schelen. Aan mijn voeten droeg ik slippers. Zo wandelde ik afgelopen vrijdag door Parijs richting Père Lachaise. In mijn hoofd klonk voortdurend: ‘Mr. Mojo Risin’.
Om halfzeven in de vooravond van de derde juli tweeduizendtwintig, de zevenenveertigste sterfdag van Jim Morrison, stond ik aan de poort van het kerkhof. Père Lachaise blijkt echter om halfvijf dichtte gaan. Enigszins teleurgesteld besloot ik dan maar naar Saint-Germain te lopen om dan maar wat te gaan drinken in de kroeg waar hij voor het laatst levend was gezien. Een goed uur later bereikte ik Le Mazet op de Rue Saint-André des Arts. Het was donker binnen en op de deur prijkte een A4tje waarop stond dat ze op vakantie waren. Ik liep terug naar de hoek van de straat en keek of ik nog Morricionados zag. Iedereen zag er jong en Frans en gelukkig uit. Ik pakte de metro naar Montparnasse. Op hotel deed ik mijn talismans af en ruilde mijn houthakkershemd voor een zwarte hoody en mijn slippers voor sneakers. Op de Boulevard zocht ik een terrasje en dronk in het invallende duister eenzaam, ijskoud bier tot de nacht inviel.
De volgende dag was ik onderweg naar de Place des Vosges. Opeens herkende ik de straat die ik kende van plaatjes. De Rue Beautreillis. Op nummer zeventien was Jim Morrison overleden. Boven de voordeur prijkte wederom een A4tje. Daarop stond te lezen: ‘Jim Morrison did not die in this house’. De gedachte van vallende standbeelden schoot even door mijn geest. Maar zo is Parijs niet, het is iets anders. Parijs laat je als geen andere stad voelen hoe vergankelijk je als mens bent. Zelfs de herinnering aan Jim Morrison heeft de halve eeuw niet gehaald. Ze worden er zelfs liever niet meer aan herinnerd. Dus maak je geen illusies. Wat Parijs je leert, is te leven met de nietigheid van het bestaan. Er komt uiteindelijk een dag, dat je nooit meer hebt bestaan.
Ach ja, als troost kan ik enkel Jim Morrison nog aanhalen: ‘There are things known and things unknown and in between are the doors.’ Het zijn dergelijke deuren, die me drijven waar ik ga.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
