pomgedichten.nl

Karlijn groet de vrijdag – over de liefde die stil maakt

VON SOLO – Al meer dan vierhonderd columns ben ik bezig mijn levensverhaal te schrijven…

Al meer dan vierhonderd columns ben ik bezig mijn levensverhaal te schrijven en mijn kijk op de wereld om me heen. Deze schrijfsels worden meestal wel door een aantal mensen gelezen en soms lees ik ze ook voor. De expressie heeft zoveel namen en vormen. Noem het zoeken naar de zin van het leven. Of zoeken naar erkenning of zoeken naar begrip van de zaken die mijn wereld vormen. De wereld waar ik nu zo’n vijftig jaar in rond hobbel. Waar ik twee kinderen ter aard heb geholpen. Twee speelfilms heb gemaakt. Twee keer niet verder dan de halve finale van het NK Poetry slam kwam, of was het drie keer? Dat weet ik niet meer. Een aantal malen ben ik door het oog van de naald gekropen. En de liefde, ja de liefde, laten we die vooral niet vergeten. Het heeft me best wat tijd gekost om me bewust te worden van wat ik meegemaakt had, of welke plek ik dat in een verteltrant kon geven.

Laatst zat ik op een station te wachten in de zon. Daar gleed een jonge vrouw van om en nabij de twintig voorbij. Haar schaarse kleding gaf me de kans haar te lezen als een stripboek. Van top tot teen was ze bedekt met plaatjes. Grote en kleine. Mijn eerste gedachte was de vraag, hoe een meisje van die leeftijd aan het geld gekomen was om zoveel tatoeages te betalen. Daarop klasseerde ik haar snel als rijk, blank en verwend. Cynisch dacht ik bij mezelf, dat ik haar verhaal wel zou willen opschrijven. Het kon niet anders of er zat een hele wereld van belevenis achter. Het intrigeerde me ook, dat ze al op zo’n jonge leeftijd, zoveel ervaringen verzameld had, dat er op haar lichaam bijna geen plaats meer was om nog iets nieuws op te schrijven. Tijd om ze aan te spreken had ik niet, ze was alweer verdwenen, toen ik opkeek uit mijn mijmering.

Terug in de trein peinsde ik nog wat na over mijn ergernis. Was het jaloezie? Dat het getatoeëerde meisje meer geld ter beschikking had en meer geleefd had, dan ik ooit zou doen? Toen bedacht ik me, dat het best mogelijk zou zijn, dat er helemaal geen verhaal achter de plaatjes zou hoeven te zitten. Dat het enkel reacties op impulsen zouden hebben kunnen zijn. Aankopen in een vlaag van uiterlijke hebzucht. Meer willen en snel. Tot alles op is en er een nieuw doel in het leven gekozen kan worden. Misschien moet ik me erbij neerleggen, dat haast, kwantiteit en snelheid de nieuwe maatstaven voor wellevendheid zijn. Als een zwerm sprinkhanen, bewegen de hedendaagse hedonisten zich voort door het landschap van ervaringen. Als zij geweest zijn, is er nooit iets meer nieuw en alles al gedaan. Als een stortvloed aan graffiti grottekeningen op de binnenkant van het wereldwijde web, beschrijven ze alles met snelle plaatjes en beroven de toekomst van elke nog mogelijke fantasie, desnoods geholpen door wat kunstmatige intelligentie.

Wat ze achter laten is de leegte en een stilte. Als ze weg zijn, is er weer ruimte. Ik pak mijn pen en hoop op veel tijd, heel veel tijd om nog te schrijven.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Stapschrijver CHRIS VAN DE VEN overleden

met bijzondere woorden maakt de STAPSCHRIJVER CHRIS VAN DE VEN vandaag zijn dood bekend:

Chris Van de Ven

EEN LAATSTE BERICHT VAN MIJN KANT WAT IK ZELF ER NIET OPZET. IEDEREEN DANK DIE CHRIS VOLGDE

de hoofdletters waren zijn kenmerk om in die letters zijn verslag te doen van de dag. jarenlang schuifelde er altijd iemand in je buurt rond als er ook maar iets van poëzie aan de orde was. de plaats van handeling maakte hem niet uit – brabant, utrecht, noord holland, groningen- overal was chris aanwezig – grabbelde wat in zijn tas – haalde een soort tijdschrift uit die tas en stopte het in je handen. jarenlang verliep de communicatie op die manier. er vielen nooit woorden op de grond want chris sprak niet. hij schuifelde, hij glimlachte. en hij stapte weg – de stapschrijver. de stapschrijver is dood. we lezen over vallen en nu dan de dood. de laatste tijd was het stiller om Chris heen. wij van hier wensen de mensen om hem heen sterkte.