‘Freedom, oh freedom freedom over me – I hate to tell you mister, but only dead men are free…’
[Arie Arriveert 03.04.2020] – ‘We zijn voorbij de start, maar we zijn nog niet aan het eind van het begin’… – onze eigen GBJ over de toestand in de wereld.
[Arie Arriveert 03.04.2020]
Achterfrontberichten
‘We zijn voorbij de start, maar we zijn nog niet aan het eind van het begin’. Mark Rutte. Was dat gisteren? Of eergisteren? De premier heeft het Nederlandse volk inmiddels alweer veel meer duidelijkheid proberen te verschaffen inzake de coronacrisis, de mogelijke ontwikkelingen en te nemen maatregelen, maar deze mag gememoreerd. Johan Cruijff had het niet beter kunnen zeggen.
Er gebeurt van alles. Het is een komen en gaan. Nu ja, die handen blijf je wassen (tot de kloven erin schieten, de droge vellen erbij hangen en je, of het nog niet genoeg was, verzachtende crèmepjes moet hamsteren, je vers gedesinfecteerde winkelwagen onzeker door Albert Heijn manoeuvrerend, dat je je bijna afvraagt: ‘het zal wel belangrijk zijn, maar waar hangt die verborgen camera?’, als in die ene aflevering van Poets destijds, met die zogenaamde voorbereidende autoverkeerspraktijkles, een volwassen vent in een skelter in een hal, ‘wilt u daarbij broembroem doen?’, ach laat ik niet afdwalen), de 1.5 meter afstand houden we voorlopig ook wel van elkaar, en we volgen dagelijks gespannen de cijfers en grafieken. Maar neem nou het natuurverschijnsel Benno Baksteen. Dát komen en gaan bedoel ik. Nee, hij is alweer ‘gevlogen’, maar hij is wel te beschouwen als de komeet van Halley van het luchtvaartwezen. Gemiddeld eens in de 76 jaar komt ie langs. Zo voelt het tenminste. Een mayday in de Bijlmer, ophef over de uitbreiding van Schiphol, en nu de schokkende afname van vliegbewegingen vanwege dat – hoe noemde de Braziliaanse president, die eh… Bolus Analo het ook weer – vanwege dat ‘griepje’. Elke keer een andere snor opgeplakt, maar onmiskenbaar Benno.
Mensen, dit is allemaal maar gekkigheid.
Over vliegbewegingen gesproken: toch sneu voor Floortje ‘terug naar het einde van de wereld’ Dessing dat de kisten aan de grond moeten blijven. Dat miss Kerosine met haar best diepe reportages niets meer kan betekenen voor het welzijn van diezelfde wereld. ‘Floortje blijft hier’ heet de nieuwe serie. O…. hier! Het komt nu wel erg dichtbij, zeg. Ook overdag de deur op het nachtslot, raad ik u aan. Ach, weet ik veel. Ik heb niet één aflevering van dat mens geheel gezien.
Blijf thuis.
En thuis blijven we. En zij ook, die bekendheden. Niks komen, niks gaan. Ze waren er al. Ze zijn niet uit beeld te slaan hoor, dankzij de home-videomogelijkheden. Ook bekendheden die je helemaal niet kende. Ik zal verder geen namen noemen, het is al erg genoeg dat ze dagelijks voorbij komen en (elkaars) open deuren ventileren. En ze steken continu ‘een hart onder de riem’. Is het u opgevallen? Taalverarming. Verzin eens wat anders! Steek van wal! Ik krijg net door dat 2400 harten onder evenzoveel riemen – ook voor de zorgverleners – het maximaal steekbare aantal is. Men vreest dat dat aantal komend weekend al bereikt wordt. Zandzakken voor de deur!
Die BN’ers… Erg. Alleen Mart Smeets heb ik nog niet gezien. Net nu DWDD gestopt is. Misschien is zijn schermpje te klein. Arme Mart. O wacht, Herbert Dijkstra heb ik ook nog niet in zijn zielige huiselijkheid hoeven genieten, terwijl nota bene het NOS sportjournaal zonder dat er wereldwijd nog van enige sportactiviteit sprake is gewoon nog steeds uitzendingen verzorgt. Nou, er was plots één dingetje. Sven Kramer heeft iets bijgetekend tot de Olympische 10 km van 2096 (als komeet Baksteen weer voorbij komt). Groot nieuws, zou je denken. Zelfs vinoloog Ab Osterhaus in de talkshow ‘Op1’ had er een mening over. Welnu, Herbert was nergens te vinden. Thuis niet, en in geen velden of wegen. Dat zegt wel iets!
Het zijn bizarre tijden. Of we in een futuristisch Fantasy-en-Horrorverhaaltje zitten, zo’n jaren zeventig FeH-pocketboekje. Het is echt. Iedere ochtend dat je wakker wordt onverminderd echt. Hou vol, mensen. We kunnen dit aan. Er komen andere tijden. You’ll never walk alone (pas na de crisis niet meer alleen lopen, zullen die DJ’s bedoelen).
Tot zover de achterfrontberichten van donderdag 2 april.
‘Kom maar op met je mooie weer, Marco’.
Abraham Von Solo: ‘Een man wordt geboren als de zoon van een vader. Iedere zoon wenst zich de ideale vader. Iedere vader wenst zich de ideale vader voor zijn zoon te zijn.’
Deel 374. Mann
We zaten in een vergaderhoekje met een kop koffie in de hand. Mooi uitzicht op de Erasmusbrug. Hij zoals altijd gekleed in een confectie overhemd, spijkerbroek en colbertjasje. Ik vertelde zo beheerst als ik kon over een faux pas die ik gedacht had, gemaakt te hebben in mijn werkzaamheden. Ontspannen luisterde hij. Een rustige, serieuze blik rustte op mij. Na een korte stilte begon hij te vertellen over een incident, dat hij ooit gehad had, waarbij directeuren en een wethouder betrokken waren geweest. Iets met die brug achter ons. Uiteraard had dat een nacht slecht slapen gekost, maar het was goed afgelopen. Dit vertelde hij met een glimlach en een glinstering in zijn ogen die me moed gaf. Alles was nooit zó erg. Toen we opstonden gaf hij me vaderlijk een schouderklopje. Ik voelde me een kleine jongen. Eén die het vertrouwen krijgt.
Met smaak luisterde ik naar zijn verhalen over vroeger. De tijd dat hij het probeerde te maken in de muziek. De tour naar Engeland. In voorprogramma’s staan bij de grote namen van toen en uiteindelijk, na veel hongersnood en vermoeidheid, kiezen voor een ‘fatsoenlijke’ baan en in de vrije uren toch altijd die gitaren, de muziek en de concerten. Maar ook de zware tijden. In de auto slapen na een vechtscheiding, je kinderen die je niet meer willen zien, bijna ten onder gaan en dat er dan nog net een paar echte vrienden zijn die je vastpakken voor je verzuipt. En dat hij een jaar of vijf geleden met een hartkwaal niet veel tijd meer gegeven was, maar dat een engel op zijn schouder de doctoren verbaasd had. Dat zijn zoon bij mij kwam afstuderen, zonder dat ik wist dat het zijn zoon was. En dat ik het niet kon nalaten hem dat te vertellen. Hetgeen uiteindelijk leidde tot een breekbaar, maar wel degelijk hernieuwd contact na jaren. Een boom van een kerel met historie. Jaarringen.
Regelmatig gingen we op vrijdag een biertje pakken in de late uren van de middag. Beiden van mening dat de vrijdagmiddag toch het beste tijdstip voor een borrel was. Dan praatte hij over hoe het vroeger op het werk was. Hij adviseerde me gewoon dat kluspand te kopen, ook al had ik geen idee waar ik aan begon. Als er een mooie jonge vrouw voorbijkwam, keek ik haar na. Wanneer ik weer terugkeek die glimlach van herkenning. Een paar maanden geleden had ik hem aan de lijn, omdat hij een afspraak had afgezegd. Hij vertelde me dat het foute boel was. In zijn buik waren slechte dingen aan de hand. Daarna volgden via een collega de verdere berichten. Even geen contact. Onderzoeken, operaties en onduidelijkheden. Een andere collega vertelde me, hem tegengekomen te zijn in het ziekenhuis. Een schim van zichzelf. En nu is het stil.
Een man wordt geboren als de zoon van een vader. Iedere zoon wenst zich de ideale vader. Iedere vader wenst zich de ideale vader voor zijn zoon te zijn. Het enige dat we kunnen, is elkaar verhalen vertellen en luisteren. Opdat we ons dat op tijd realiseren.
VON SOLO
DICHTER, PERFORMER, COLUMNIST EN CINEAST
www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
En volg VON SOLO ook op Facebook, Twitter en LinkedIn!!!
Ditmar Bakker over het dasein van het ding. en ergens (…) zat Nelleke Noordervliet in negligée een sonnet te schrijven.
Het Mechanisme van Antikythera
Neen—ik zal niet vertellen hoe ik eraan kom, die omzwervingen leest u later maar in nagelaten documenten en omzwervende complottheorieën, maar er dient verteld over het dasein van het ding. Het lot van dichters is zwaar.
Iedereen heeft altijd maar de bek vol over Dahls verhalenmachine; u weet wel, die met een paar drukken op een paar knoppen en geruk aan diverse hendels die stijlelementen controleren, nieuwe verhalen componeren kan waarover menig auteur zich verbaast. Getuige de vorm van de kleindochter van de auteur, die zich middels opie’s naam een carrière als halverwegedetopmodel aanmat, viel er voor zijn telgen weinig te verhongeren. Een big als een koningsdochter, al mag zulks door de huidige #ikook-generatie niet meer gezegd worden, schijnt. Wel, ondergetekende blijft flexitariër en laat zich weinig gelegen van dergelijks—al is het weleens voorgekomen dat ik ongewenst herenbillen betastte. Maxima culpa.
Veel onbekender dan dezes is de machinerie die op een gehandicapte God lijkt: een apparaat dat alles creëren kan, mits beginnend met “N”. Na eerder genoemde onomschreven zwervingen kwam het in mijn bezit, die er avonturen mee beleefde en er fouten mee maakte.
Zo vroeg ik het (de machine, niet de omzwervingen) allereerst een chocoladereep te maken, wat geweigerd werd—ik ben meestal hongerig en lui en bovendien niet goed in computers, machines, apparatuur en dingen waar haken en ogen aan zitten—maar nadat ik de handleiding dan toch maar gelezen had (aartslui en koppig ook) toverde het apparaat onmiddellijk Nutella® voor me—mijn huis is nog steeds smerig omdat die niet in een pot zat, want u weet…de N. Ik wist nog niet.
Uit het diepst van mijn gedachten wist ik meer te putten en ook las ik op stencil drie instrukcji dat het ding geprogrammeerd was met voicecontrol en bovendien terug kon praten als was het een geleerde stemgestuurde stofzuiger. Aangezien ik vaak scheef aangekeken word wanneer ik gasten vergast op filterkoffie liet ik de machine, die ik ondertussen maar herdoopt had tot “N-wonder”, acuut een Nespresso®-apparaat maken, dat nu staat te glanzen op mijn aanrecht, al ben ik wel veroordeeld tot het drinken van alleen en enkel alleen de Nespresso®-koffie (die er gelukkig in veel kleurtjes is, variatie doet wat met de mens, vindt u niet), want ‘koffiecups’ van enig ander merk weigert het kreng te maken onder het mom van ‘kan ik niet’.
Toch is het een handige creator: in deze tijden van ziekte ga je immers niet graag de deur uit voor onnodigs. Prestó: vond ik dat mijn persoon gepolitoerd (en de keratine korter) moest, dra had de mechaniek een Nagelvijl voor mij gemaakt, en een Nagelknippertje bovendien. De Nageboorte had niet gehoeven, maar ik ben gewend hardop te denken. De WC is nog steeds verstopt.
Wel heb je veel leut van zo’n machine en eenzaam hoef ik me ook niet te voelen: onmiddellijk na mijn opdracht daartoe wemelde het in mijn appartement van novicerende nonnen die veel stichtelijks te melden hadden en ergens ertussen zat Nelleke Noordervliet in negligée een sonnet te schrijven. Ik heb het haar vanonder haar vingers getrokken en zend het graag mee te uwer vermaak en ten bewijze van de werking der machinerie—ergens vermoed ik plagiëren maar deze boer overtreft de Nel niet:
Hoe hou ‘k van je? Dat ik manieren tel:
ik hou van jou, zo hoog en diep en breed
mijn ziel reikt, die zelf ongezien al meet
tot ’t einde der bestaan, het hoogst bestel.
‘k Hou van je zoals ieder daag’lijks weet
van drang naar licht of duisternis, zo wel
en goed als men zich afwendt van vals spel,
en vrij als elk mens ooit moraal beleed.
‘k Hou van je met een hartstocht die ik tot
mijn kindertijd, in oud verdriet, misschien
verloren dacht als liefde die aan ’t slot
van liefdes weg was. ‘k Hou van je, bezien
mijn hele leven, en, verkiest dit God,
hou ik nog méér van jou, mijn dood nadien.
***[N.N.]
Nagenietend van het werk en Noordervliet de deur uit geschopt—die sigarenrook gaat in je kleding zitten en ik spreek geen pots—zette ik me weer aan de machine omdat ik honger had en niet ter supermarkt wilde gaan. Fluks stonden er nieuwe aardappeltjes met nachtuil op tafel (lastig in de oven te krijgen maar zo heerlijk als zwaan of kraai) en nogablokken als toetje waar ik heerlijk van gesmuld heb, al was het geheel wat flauw. Geenszins mijn schuld, want—slim als ik mijzelf gedacht had—vroeg ik de machine óók natriumchloride voor me te maken.
“Dat kan ik niet.” zei de machine. Tranen, woede, verontschuldigingen: ik had gevraagd om Zout, hetgeen immers niet met een “N” begint.
“Wat nou, dat kun je niet. Dat is gewoon de scheikundige term voor doodgewoon keukenzout! Natriumchloride, en snel!”
“Dat jullie scheikunde praten kan mij niet schelen. Zout is zout en dat begint niet met een ‘N’. Ik ben geen machine die alles kan maken, alleen zaken beginnend met ‘N’ en ik spreek geen Latijn, alleen maar Nederlands omdat mij gevraagd is om Nederland en Nederlands te maken.”
Moe van het gekibbel heb ik het avondmaal maar zonder zout genuttigd. Ik weet niet hoe lang ik het ding nog in huis wil hebben—het is geen groot gevaarte, past onder de keukentafel, maar zo dicht bij God wil je niet staan: de nimbuswolken buiten zijn erdoor gemaakt, zo ook de nicht die dit geschreven heeft (het leven zit vol paradoxen). Nagasaki bestond niet vóór het apparaat, maar hetzelfde geldt de neutronenbom die eruit rolde toen enkele gevluchte Joodse Duitsers het ding meenamen naar overzees, nadat het uit het geannexeerde Polen ontvreemd was.
Stiekeme stemmen fluisterden dat alles uiteindelijk uit die machine komt, waarna de mens Babel ervoer zodat alle zaken opeens anders heetten, en er nog slechts restjes van de N-heid aller dingen bestaan; in de narwal, de neushoorn, nova’s en nubuck liggen herinneringen aan God, die weliswaar dood is (Zijn naam Trurl von Lem, kyrie eleison), maar net voor ’t heengaan fluisterde Hij het nog in die, vermaledijde, machine:
“Maak het Nu.”
Rik van Boeckel – corona haiku vanuit een surreëel Leiden
Corona haiku
Leiden is surreëel
wandelen doet de ziel goed
leven in eenvoud.
Rik van Boeckel
31 maart 2020
Merik van der Torren zonder aanvullend vervoer (en dat is kut met peren)
Hoi Pom,
Omdat het Aanvullend Openbaar Vervoer geen “niet-noodzakelijke ritten” meer rijdt in deze crisis, kan ik mijn tuin in Buitenzorg moeilijk bereiken. Vandaar deze fantasie, in de bijlage, groet, Merik
De tuinman
De tuin groeit en bloeit.
Brandnetels schieten hoog op.
En eksters krassen boven in de wilgen.
Langs het overwoekerd pad
sluipen we naar de vijver,
waar libellen op dotterbloemen
de liefde bedrijven.
De tuinman is getroffen door ziekte.
We vrezen snoeischaar noch schoffel.
Alle rijpen peren vallen in onze schoot.
Merik van der Torren
 zat Nelleke Noordervliet in negligée een sonnet te schrijven.){kind=link}
){kind=link}
pom wolff: ‘de zon schroeit alle gaten dicht van het exceem…’
tis liefde weer, dat is het
we leven in een permanente staat
van oorlog
het is niet anders
je bent niet hard je taal is teder
houd jij je diepte-interview
schop ik de katten naar de keuken
de zon schroeit alle gaten dicht
van het exceem
de katten vreten hergohart
we drinken goede doelen
zo is het pais zo is het vree
én wachten we
en wachten we
op welk gezicht ons nu weer roept
ik gaf je een hand
het was de laatste hand
die je leven voelde
wat kan het ademen als het woedt
pom wolff
van het exceem”
Bericht van Anne van Walraven – waarom ze is gaan schrijven
ik mocht van jou
niet blijven
daarom
ben ik gaan schrijven
om mijzelf
maar af te leiden
van het feit
dat ik alleen maar schrijf
over jou
Anne van Walraven
Instagram: @annexwalraven
Genre: Gedichten
Omvang: A5
ISBN: 978-94-640-3033-4
Aantal pagina’s: 112
Prijs: € 17,99
incl. verwerk- en verzendkosten naar Nederland en België
https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?bid=10344&utm_source=Promotiemailing&utm_medium=email&utm_campaign=10344&utm_content=Bestelknop
je moet er niet aan denken een dichter aan je bed. voor je het weet heb je ze in je bed. en krijg je de corona er gratis bij.
ze helpen je echt niet van je corona af. ook wel terecht. je moet er niet aan denken een dichter aan je bed. voor je het weet heb je ze in je bed. en krijg je de corona er gratis bij. aan zelfkritiek deden ze toch al niet en zelfoverschatting is ze op het lijf geschreven:
ze blijven maar doorgaan die gasten
hoe ze allemaal uiteindelijk toch
wanhopig hopen op iets van eeuwigheid
om te ontstijgen
aan die omhulde stank van een bedorven zijn
en steeds maar weer moeten we wéér wat van ze
je blijft bezig met die gasten
wat heb ik toch een hekel aan dichters
pom wolff
Karin Beumkes Nachtmerrie
Hoi Pom
Nachtmerrie
De wind en de regen huilen
verderf
De krengen in strikken schreeuwen
verderf
In mijn kreupelhouten dromen
rood van warm bloed
hoor ik de stroper
de klemmen scherpen op het erf.
Muziek: Wende en LudoWic – Voor alleshttps://youtu.be/0kGN-LyZCwg
Met zoals altijd mijn meest innige groeten
Karin
