de poëzie oogst van de week – ‘en god zal wegkijken het is hem allemaal teveel…’


cohen, wester, reve&een gristengriezel, beumkes waren de inspiratiebronnen deze week. het kan slechter heer. in het gedicht ‘eenvoudiger kan niet’ nog een vereenvoudiging toegepast door een regel weg te halen. zo zie je maar weer dat dichters liegen ook als het al gedrukt staat. ze zeggen dat dichters vaak over dood en vergankelijkheid schrijven. maar zo is het niet, het is het leven dat de dood dicteert. maandag leefde meneer aart nog – vandaag is ie goed en wel gecremeerd. wie weet of we elkaar volgende week hier nog kunnen begroeten – mag het zeggen.


eenvoudiger kan niet
 
je sprak altijd in een andere taal
ik wist dat als ik die taal 
ik je toch niet
 
dat er een film voor nodig was
over niet teveel en niet te weinig
en dat het dan past
 
eenvoudiger kan het verdriet niet begrepen
 
pw
 
 
frits wester

hoe is met de partijen frits?
hoe kon het allemaal zo gebeuren?

en ga even opzij
dan kunnen wij ook wat zien

de alcohol weer onder controle?
dubbelll lllulllen echt voorbij?

wat zeg je?
nog een beetje instabiellll
en allll die ophef echt debiellll

pw
 
toen we reve nog hadden – de 2020 (januari) versie

hoefden we dagelijks niet te wenen
we wisten het leven was ondraaglijk
en zonder meer uitzichtloos
én natuurlijk we leden pijnen
én vreesden in elk kind de dood
maar reve was van liefde en ons tot grote troost
(naast groot acteur en een geboren idioot
liefde let nu eenmaal nooit op kleinigheden) –
toch veel erger nog is het heden
met name op de dinsdag zit opeen-s
die gristengriezel van den brink op je schoot

pw
 

tot troost

het is door haar toverpracht aan woorden
maar ook door wie zij is hoor
dat wij de  aarde voor haar ploegen
zij zich koningin kan voelen

en god zal wegkijken
het is hem allemaal teveel

in haar koninkrijk géén engelen
alleen maar mensen
mensen die zingen
van de poëzie en van de vrede

en zo zal de vrede zijn
en zo zal het vrede zijn


pw

Share This:

VON SOLO is er in 2020 ook weer geheel voor U! ‘Toen ik naar buiten liep had ik het gevoel alsof de TL-lichten aangingen. Ik had gegeten in de toekomst.’



Deel 364. Jack Bean
 
Als je tegenwoordig in Rotterdam het Centraal Station uitloopt, is het of er een loper voor je uitgerold wordt, via welke je de stad kunt betreden. Het is een geslaagd stukje stadarchitectuur, dat helemaal past in de toekomst. Als je het breedste zebrapad van Rotterdam over bent, vind je in een dood hoekje, net uit de loop het eettentje Jack Bean. Daar parkeerde ik mijn dertig jaar oude, tweedehands fiets.  Binnen waren meerder collega’s verwikkeld in geanimeerde gesprekken. Allemaal blanke collega’s van boven schaaltje tien. Er was geen alcohol op deze borrel. Wel flesjes met bio-limonade en kartonnen rietjes. Dat kwam goed uit, gezien ik geen zin had me te bedrinken. Het voelde allemaal heel fris en fruitig. Er was Libanees platbrood met lekkere dipjes en knabbelgroente. Het meisje van communicatie dat het geregeld had, leek zich er zelfs smaakvol feestelijk voor aangekleed te hebben, hetgeen haar fit girl lichaam goed deed uitkomen.
 
De borrel had een duurzaam thema. De eigenaar van Jack Bean kwam uitleggen hoe goed hun plantaardige concept in elkaar zit. Hoe dit concept gaat bijdragen aan een betere wereld met minder vlees. Verder kregen we ook uitleg waarom dit businessmodel zo succesvol zou gaan worden. Met welke partijen ze allemaal al contacten en samenwerkingen hadden in de keten. Iets met Schiphol ging mijn ene oor in en mijn andere oor uit, net zo wel als meerder Engelstalige termen. Mijn ogen gleden over de inrichting. Alles mooi in eco-look. Veel, weliswaar nieuw, maar ongetwijfeld gecertificeerd hout. Na het verhaal kregen we een mini variant van hun signatuur vega-burgertje aangeboden, dat erg goed smaakte. Toch nestelde zich een gevoel van ongemak.
 
Een paar dagen later was ik onderweg naar de Witte de Withstraat voor Woordnacht. Door slechte planning had ik me thuis niet meer van een maaltijd kunnen bedienen, dus besloot ik mij te bedienen van een verantwoorde snelle hap bij de Jack Bean. Ik stapte de schuifdeur binnen. De industriële betonnen vloer viel me nu op. Bestellen kon enkel bij de bestelzuilen, waar je je bestelling kan intoetsen op een overmaatse iPad. Het personeel hield zich bezig met voedselbereiding. Op het scherm toetste ik de Ultimate Burger aan met zoete aardappelfrietjes en vegan mayo. Het apparaat spuugde een bonnetje uit en instinctief zocht ik een plekje in de ruimte. Na een tijdje hoor ik mijn nummer schallen en liep naar de counter, waar ik mijn bestelling ophaalde en een vriendelijk ogen meisje me ‘enjoy’ wenste en zich weer aan haar mechanische arbeid zette.
 
De Ultimate Burger leed aan hetzelfde euvel als de Big Mac. Of de foto zien ze er altijd veel indrukwekkender uit. De kracht van de dickpic laten we maar zeggen. Verder was de smaak in orde. Vooral dankzij de saus. Ik stelde me voor dat ik naar het bestelscherm staarde en op basis van mijn social credit punten en een selectie van mijn ziektekostenverzekeraar een keuze mocht maken uit een gefabriceerde mix, die precies zou voldoen aan mijn berekende profiel aan voedingsstoffen. En dat de keten Jack Bean het enige restaurant nog was, waar je met mijn bevolkingsprofiel terecht kon.
Na het eten bracht ik gedwee mijn tray naar het afruimmeubel en ontdeed me daar verantwoord gescheiden van mijn minimale verpakkingsafval. Toen ik naar buiten liep had ik het gevoel alsof de TL-lichten aangingen. Net als vroeger in de discotheek, als het vier uur was geweest. Ik had gegeten in de toekomst.
 
 

Share This:

Merik van der Torren vroeg op in de storm



Hoi Pom, in dit recent geschreven tekstje voor pomgedichten geef ik aandacht aan  “stemmen horen “, groet Merik


Vroeg op

Golven loeistemmen
flemen schelden
bange mannen
dreigen sloom.
 
Langzaam begint de dag,
lichter de hemel boven de huizen.
 
Het aktetasje staat onder de kapstok,
boterham naar binnen gepropt,
 
de levensgevaarlijke straat op.
 
Ik adviseer het anti-psychoticum
risperidon 2×2 mg, twee maal daags.


Merik van der Torren

Share This:

Peter Posthumus wil de woorden terug – tegen lelijke dingen én om de hartstocht aan te wakkeren


Ik wil die woorden terug die de diepste schaduw 
kunnen breken
woorden om barricades mee te bouwen
tegen de kennis
waaruit het afval is ontstaan
tegen de formules en de frases
die alles mogelijk maken
waardoor je niets meer kan


ik wil een schatkist
met zo’n grote sleutel
overvol aan woorden
die klinken als een koorts
die door het lichaam trekt
als  een tintelende hartstocht
als een siddering
als het gedreun
waarmee een neushoorn
over de savanne draaft


Peter Posthumus

Share This:

frits wester – terug van weggeweest

frits wester

hoe is met de partijen frits?
hoe kon het allemaal zo gebeuren?

en ga even opzij
dan kunnen wij ook wat zien

de alcohol weer onder controle?
dubbelll lllulllen echt voorbij?

wat zeg je?

nog een beetje instabiellll
en allll die ophef echt debiellll

pw

Share This:

Karin Beumkes: ‘ik ga aan je kapot, ik kan geen liederen meer vertolken…’

Aloha vriend
Hierbij het volgende gedicht:


Toekomstloos

Je onderdrukking zet me twee messen op de keel
heb ik nog een ziel, heb ik nog een hart,
je haalt de minstreel uit me weg.

Wederom ben ik niet immuun
van je gewoel onder de wolken
ik ga aan je kapot, ik kan geen
liederen meer vertolken.

Zelfs onder de dubbele bodem
van het stof zie ik voor ons
geen toekomst meer.



Muziek: Princess Chelsea – I love my boyfriend https://youtu.be/mDise_Em_Ug


Keep the faith. Liefs
Karin
toestanden weer op het schone texel. dubbele bodems, woelende wolken. het is maar goed dat de poëzie er nog is. en ook op texel is er poëzie deze maand te genieten. we lezen al de voorzichtige aankondiging op ons aller facebook, achterin januari. voor de verjaagden uit de wanhoop, voor alle toekomstlozen en natuurlijk voor de enige echte poëziekoningin van texel zullen we tot troost zijn:


tot troost

het is door haar toverpracht aan woorden
maar ook door wie zij is hoor
dat wij de  aarde voor haar ploegen
zij zich koningin kan voelen

en god zal wegkijken
het is hem allemaal teveel

in haar koninkrijk géén engelen
alleen maar mensen
mensen die zingen
van de poëzie en van de vrede

en zo zal de vrede zijn
en zo zal het vrede zijn
 
pw

Share This:

wat een bende

wat een bende

het lijkt mij heerlijk
al die maagden
alleen sterven voor ze
dat doe ik niet

in de bus naar marbel ja
dellen sollen
all inclusive
aan de costa del sol

kind stap in
we zijn met velen
en een bende
is het toch al overal

en kijk daar
daar komen de toppers
al die pluimen en maar zingen
de gezangen van geer en goor

eeuwig 18
maagd na maagd
het koninkrijk gods
is aan de dichters

knoop het in uw zakdoek heer!

pw

Share This:

Paul Roelofsen op het Shaffy Poëzie Podium: zo heb je een nieuwe bundel. zo heb je kanker. zo sta je weer achter een mike met werkelijk adembenemende gedichten



gisteren schrok ik een beetje – ik wist dat Paul Roelofsen gisterenmiddag zou optreden op Shaffy Poëzie Podium georganiseerd door José Aerts. leuk podium, goede dichters oa sakia leendert, ik schreef hieronder over haar. ik stond zelf ook geprogrammeerd. en paul is altijd een leuke ontmoeting. laatste keer dat ik hem zag was bij het podium van alja spaan, een week of 8 geleden in alkmaar. ik had paul toen verzocht zijn nieuwe bundel mee te nemen: “Een bloembed, een bloedbad”. lees hier mijn lovende recensie.
we dronken een biertje. ik schreef later over die bundel en was erg enthousiast over de gepresenteerde gedichten.

gisteren kwam paul op mij toegelopen, gaf me een hand en vertelde zonder omhaal dat kanker zijn stembanden had aangedaan. dat hij inmiddels geopereerd was. en dat er geen nare zaken verder geconstateerd waren en dat ie het weer ging proberen: het optreden. paul trad op, met ferme pas naar de mike, nog met een wankele stem. en als vanouds met adembenemende gedichten. en hij deed voor mij dat ene weergaloze gedicht van ooit – waarin de ik persoon (paul) langs een noordhollands kanaal loopt, een hoofd ziet oprijzen uit het water, dan een arm, een gedicht waarin de ik persoon terug zwaait naar wat/wie  voor hem is verrezen, een gedicht waarin de arm weer in het water ondergaat, het hoofd vervolgens ook en arm en hoofd de ik persoon (paul) met zijn zorgen alleen achterlaten bij het koude en verlaten kanaal.

zo heb je een nieuwe  bundel. zo heb je kanker. zo sta je weer achter een mike met je poëzie, met werkelijk adembenemende gedichten. deze dichter mag de komende tien jaar nog niet naar de eeuwige jachtvelden deze dichter moet elke avond langs dat noordhollands lopen en daarna zijn gedichten te schrijven – dat we nog jaren en jaren mogen genieten van zijn poëzie.

SCHEMERAVOND

Ik liep langs het kanaal
toen er een hoofd
uit het water kwam
en daarbij nog een arm
die zwaaide.

Onwillekeurig
bleef ik staan
en bracht een groet terug
waarna de arm weer onderging
en ook het hoofd verdween.

Mij eenzaam achterlatend
met mijn zorgen


Paul Roelofsen

een vrouw schoof aan mijn tafeltje. ze sprak invoelende woorden, wilde van mij een bundel kopen. kocht mijn laatste bundeltje. ik zei ik schrijf alleen over mensen. niet over de natuur, niet over een tafel, of over dingen. ze leek mij een invoelend mens. dat komt goed uit zei ze: ik ben een relatietherapeute.  twee uurtjes poëzie en heel veel menselijkheid – dacht ik later op weg naar de groote weiver in wormerveer. hoe maak je daar een gedicht bij.


misschien
 
niets mooier is
als woorden groeien
van verlaten liefde tijdloos stil
 
om alleen
nog die te houden
die er echt toe doen
 
mijn lichaam is hier
mijn hart ligt daar
zo zal ik altijd onderweg zijn
 
misschien
dat ik daarom zo graag naast je zit
en nergens aan wil komen
 
pw
en dat allemaal bij het gemoedelijke podium – Shaffy Poëzie Podium
Dichters dragen voor uit eigen werk
iedere tweede vrijdagmiddag van de maand van 1600 tot 1800 uur.
Iedereen is van harte welkom!
Info 
Locatie: Sociëteit Ramses Shaffy Huis, Piet Heinkade 231, Amsterdam
Entree: gratis
georganiseerd en gepresenteerd door dichter/kunstenaar José Aerts.

Share This:

JOKE KAVIAAR wint zaans (bruna/fluxus) dichtersfestival 2020 – publieksprijs voor IEN VERRIPS en de aanmoedigingsprijs voor SOPHIE WAY

op de foto de latere winnares van het zaans dichtersfestival 2020 Joke Kaviaar, vrijdagavond gehouden in de GROOTE WEIVER, een heerlijke locatie in zaanstad/wormerveer. 9 kandidaten streden om de drie prijzen die te vergeven waren. een juryprijs, een publieksprijs en een aanmoedigingsprijs.

zie ook het verslag in het Noordhollands dagbladhttps://www.noordhollandsdagblad.nl/cnt/dmf20200111_98558021/mijn-traan-slaat-een-rimpel-in-de-oceaan-negen-dichters-treden-op-bij-dichtersfestival-in-de-groote-weiver
Joke kaviaar veroverde in een slamwaardige afwisseling van strijdpoëzie en zachtaardige invoelende poëzie de dik verdiende hoofdprijs: “mijn traan slaat een rimpel in een oceaan” dichtte zij. in de zaanstreek hoort strijdbare poëzie van oudsher thuis. joke is een waardig vertegenwoordigster van deze poëzie.
Ien Verrips veroverde de publieksprijs. een geraffineerde mengeling van vileine poëzie, een hard soort realisme doorspekt met zachte woorden van verlangen deed het publiek massaal voor haar stemmen. als mooiste regel in de poëzie gaf Ien een regel van de dichter Leopold aan: ‘als ik dood zal dood zal zijn, kom dan en fluister iets liefs..” als de mooiste regel van haar zelf beschouwt zij: “zo zoet is het jouw naam te noemen…” op de foto feliciteert juryvoorzitter Kees-Jan Sierhuis voormalig stadsdichter van Zaanstad Ien. Kees Jan en organisator Rob Vos samen met ondergetekende vormden de jury – in het heerlijk broeierige slamcafe van de Groote Weiver.
eigenlijk hadden er 2 aanmoedigingsprijzen moeten zijn – een voor Anne van Walraven, die voor de tweede keer in haar leven op het podium stond met een performance over een niet beantwoorde liefde: “gekleurd door herinneringen van gisteren zal ik niet meer kunnen grijpen naar de waarheid van toen…” – anne moet vooral doorgaan – zeer geloofwaardige intense poëzie. anne heeft nog maar één gedicht – zie haar eerste keer – de performance in haarlem hieronder – dezelfde performance verzorgde zij in de groote weiver vrijdagavond.
Verder en breder – gevorderde klasse bijna waren de woorden, de gedichten van Sophie Way, hierboven op de foto. soms adembenemende en brutale poëzie. had joke kaviaar niet gewonnen dan had deze Sophie Way gewonnen. prima slam performance – inhoudelijk afwisselend en altijd aangenaam. het was een mooi avondje zaanstad/wormerveer. jong en oud, intens en intens. tussen de gedichten door verzorgde CAMP een meeslepend muzikaal optreden. en dat het publiek geprezen is – absolute stilte bij dichters optreden ondanks de drank die heerlijk en rijkelijk vloeide,

Share This:

Shaffy Poëzie Podium -Vrijdag 10 januari 2020 Aanvang 16:00 uur… en bewonder… het slagveld van de liefde

https://youtu.be/TaA3Wd5RUGU

Shaffy Poëzie Podium

Vrijdag 10 januari 2020
Aanvang 16:00 uur

Dichters dragen voor uit eigen werk

Joyce Hes | Paul Roelofsen | Pom Wolff | Saskia van Leendert | Michel van Dijk

Op 10 januari 2020 betreden bovengenoemde vijf dichters het Shaffy Poëzie Podium en lezen voor uit eigen werk.

Aansluitend is er de gelegenheid tot gezellig napraten onder genot van een glaasje wijn aan De Stamtafel; iedere tweede vrijdagmiddag van de maand ná het Shaffy Poëzie Podium, om 17:00 uur.
Iedereen is van harte welkom!

Info 
Locatie: Sociëteit Ramses Shaffy Huis, Piet Heinkade 231, Amsterdam
Datum: vrijdagmiddag 10 januari 2020
Aanvang: 16:00 uur
Entree: gratis

eerder schreven wij hier op deze site over Saskia van Leendert – Hoe Zij Mij Leest – ik zou mijn poezie geen LESBO poezie noemen – ik schrijf over DE LIEFDE
Gepost op 2010/1/5 18:20:00 (1274 keer gelezen)

Saskia Leendert
Saskia Leendert (1972) publiceerde in mei 2009 haar bundel “Hoe zij mij leest”. Saskia schrijft over de dingen die ze mee maakt binnen haar werk en privé leven en haar gedichten zitten vol met lichtheid, weemoed, diepgang en vertedering die samen komen in een rauwe en soms achterhaalde werkelijkheid.
Thema’s in haar werk zijn onder meer (het slagveld van) de liefde en de gekte van de menselijke geest. Ook zichzelf schuwt Saskia daarbij niet; luchtig, soms ook schrijnend, is zelfspot een regelmatig terugkerend onderdeel van haar bespiegelingen.

Share This: