Soms is het niet mogelijk om een gelegenheid onbeschreven voorbij te laten gaan, onbeschreven op te laten gaan in de tijd. Den haag, gisteren, Lange Voorhout, Pulchri Studio, opening expositie van Ingeborg Müller: “Mediterrane herfst”. Volle zaal, openingstoespraak door levenspartner en dichter Max Lerou. Prachtig werk. tot zover de feiten. maar wat een lief en prachtig mens is Ingeborg en wat een heerlijk en stralend geluk las ik gisteren op de gezichten van Ingeborg en Max daar op het megalomaan versierde en door een kerstmarkt bijna ontoegankelijke Lange Voorhout. En wat een verademing is het dan om het kersttumult achter je te kunnen laten bij het naar binnengaan van de Pulchri Studio, dat prachtige gebouw om vervolgens die lieve mensen Max&Ingeborg te mogen omarmen en te mogen feliciteren met zoveel schoonheid. wat een lieve mensen Ingeborg&Max, overrompelend in eenvoud en kracht. en zie op de foto hoe Ingeborg de dichter Max Lerou heeft vereeuwigd – het werk dat is opgenomen in de tentoonstelling die gisteren werd geopend en is te bezoeken vanaf gisteren. eigenlijk bezocht ik gisteren niet meer de gewone wereld maar bevond ik mij in een poëtisch sprookje – opgezogen door de prachtwerken van Ingeborg om nu weer te ontwaken in mijn 020 – maar dan rijker dan ooit tevoren. dank jullie wel Max&Ingeborg. Max voor de special – de bundel poëzie – uitgereikt bij de toespraak – Ingeborg voor de ontmoeting en de omarming in de eerste plaats en de werken – zo vreselijk van genoten.
uw webmaster las gisterenavond in een eethuis aan de prinsengracht te 020 het gisterenmiddag geschreven geluksgedichtje voor. commentaar van de voorheen volkskrantfilmrecencente linthorst: én daar ben ik het nou eens helemaal mee eens..!
toch weer
ik ga er ook maar eens voor zitten om over geluk te schrijven ik ben het niet gewend
je hebt van die plaatjes en spreekwoorden dan hebben ze het voor je uitgezocht denken ze
maar misschien is geluk wel dat het je – alleen heel even – gelukt is om gelukkig te zijn
Moet je eens kijken hoe ze loopt. Ongelooflijk mooi gewoon. Ik droom vandaag niet over de liefde, maar over hoe ik dood zal gaan. Zij draait zich nog een keer om. Ik hoor haar denken – waarom staart die jongen toch zo lang in de zon?
Ik zou echt niet weten waarom de wolken morgen overdrijven. Soms lijkt het net alsof de aarde niet meer dan een druppel is en dat zij – onverstoorbaar – als een heel oude maan schijnt met een bijster jong gezicht.
toch weer ik ga er ook maar eens voor zitten om over geluk te schrijven ik ben het niet gewend je hebt van die plaatjes en spreekwoorden dan hebben ze het voor je uitgezocht denken ze maar misschien is geluk wel dat het je – alleen heel even – gelukt is om gelukkig te zijn pom wolff
Hoe lang duurt het voordat je echt snapt dat iemand van je houdt?
Mijn zoontje van tien zat door een foto map te bladeren op zijn bed. Het waren foto’s van de vakantie naar Amerika, vier jaar geleden. Ik was daar niet bij geweest, omdat ik het te duur gevonden had en mijn geld wilde sparen voor de zomervakantie. Mijn zoontje vroeg of ik de volgende keer ging naar Amerika. Ik vroeg hem waarom. ‘Ik mis je dan soms’, antwoordde hij. Er bekroop me een gevoel dat er van me gehouden werd terwijl ik dat niet verwachtte en ik zei: ‘Ik dacht dat niemand me ooit miste.’
Mijn moeder zei altijd dat ze van me hield. Dat zegt ze nog steeds. En nog steeds snap ik dat met mijn verstand niet helemaal en kan ik er ook geen duidelijk te omschrijven gevoel aan hangen. Wat houdt dat houden van dan in. Is het een soort angst voor een gemis of verlies? Dat je als moeder maar één zoon hebt, en die altijd wil houden. Is dat dan houden van? Door mijn jeugdige jaren heen heb ik mijn onmogelijk gedragen naar mijn ouders toe. Als ik hen was geweest had ik mij al jaren geleden de rug toegekeerd. Maar dat hebben ze nooit zo direct gedaan. Alles is beter nu. Maar mijn verstand zegt me, dat ondanks al die jaren, mijn moeder nooit een dag minder van me gehouden heeft. Ook al snap ik dat nog steeds niet.
Van mevrouw Solo begrijp ik dat ze van me houdt. Ook zij heeft dieptepunten met me meegemaakt, waar de hoogtepunten soms nagenoeg geen compensatie voor konden geven. We zijn door de wol geverfd en een goed team. Dat mag ook wel na twintig jaar. We houden van elkaar zoals we dat doen. Door meer en minder, als een goed ingereden, sleetse fiets, waar je niet de Tour de France mee zal rijden in een toptijd, maar best de Middellandse zee nog op zal halen als je twintig jaar doortrapt en zo nu en dan de lagertjes smeert. Houden van heeft daar een dimensie van samen een gezin en een leven delen. Ik snap nog steeds niet echt wat ze in me ziet.
Als ik in de spiegel kijk en de rekeningen van jaren opmaak, dan is er één iemand, die nog steeds moeite heeft elke morgen te houden van dat beeld. Zolang die het niet snapt, zal die ander het ook wel niet snappen. Of misschien zijn het voor sommigen wel de momenten, dat het onbegrijpelijk is, die het meest tellen. Maar die nooit de eenheid zullen vormen die ons het gevoel zou moeten geven van veiligheid en eenheid voor altijd. Het idee dat we ervan denken te moeten hebben.
merik mét broek afgelopen zondag in het Torpedotheater 020
Hoi Pom,
Bedankt voor de leuke foto’s van zondagmiddag. Hierbij een verslagje van een droom die ik laatst had. Voor pomgedichten, groet, Merik
Droom 4
Weer was ik op stap met de Grote Dichter. Onderweg merkte ik dat ik mijn broek kwijt was. “Ik heb geen broek meer aan,” zei ik. “ Dan moeten we er één kopen,” zei hij. We stonden in een steeg met aan beide zijden kledingwinkels. Voor die ene stond een enorme, gele, bolle broek, voor reuzen bestemd. “ Laten we hier naar toe gaan,” zei ik, “ die hebben de grote maten.”
Het werd een dolle boel. We kochten geen broek en dronken wijn en lachten.
Paula Sleyp (1 Korinthiërs 11:4-6) PAULA: Wat is dit? Waar ben ik? Ik was met Ieniemienie om en om hapjes vruchtenyoghurt aan het eten terwijl we tot zesendertig telden en… JEZUS: Je hebt je verslikt. PAULA: Ik dacht al dat die stukken mango te groot waren om te voeren. Als ik die Sien in mijn handen krijg… JEZUS: Ze zal hier snel zijn. Het is lastiger dan je denkt om een buurtsuper draaiend te houden met de klandizie van zes volwassenen en een stel muppets. Ze houdt het niet vol. PAULA: De hele straat doet er boodschappen! JEZUS: Niet genoeg—de halve blikkenvoorraad staat bol. We verwachten Lot volgende week door een heftige salmonellavergiftiging, en Sien erachteraan nadat ze uit schuldgevoel de hand aan zichzelf slaat. Voor haar verder verloop niet erg handig, trouwens. PAULA: Wat staat er met mij te gebeuren? JEZUS: Ik zie dat u uw haren afgeknipt heeft? PAULA: Elke drie weken! JEZUS: Eeuwig hellevuur.
Chriet Titulaer (Leviticus 19:19) JEZUS: Kom tot mij, mijn zoon. CHRIET: Is dit de toekomst? JEZUS: Nee, dit is je Laatste Oordeel. CHRIET: Ik dacht dat dat met computers zou gaan. Of raketten waarin je eieren kunt bakken in teflonpannen zonder boter te gebruiken! JEZUS: Hier is geen behoefte meer aan voedsel-, warmte- of vervoerstechnieken, mijn kind. CHRIET: En toch zullen ze in de toekomst superteflonpannen gebruiken…die ontwikkeld worden door robots! JEZUS: Wellicht. Maar wat draagt gij, mijn zoon? Waar is die praktisch-verstandige ruitjestrui van gemaakt? CHRIET: Ehm, weet ik niet? Een soort wolkatoenblend ofzo. In de toekomst… JEZUS: Hellevuur.
Martine Bijl (Leviticus 20:18) MARTINE: Ik heb nog steeds koppijn. Heb je paracetamol? Of coke, mag ook. JEZUS: … MARTINE: Echt, ik heb wat nodig *krabt aan haar benen* kom op, man! JEZUS: Goed, dat had ik dus níet verwacht. Evenzogoed… MARTINE: Is dit het Laatste Oordeel? JEZUS: De meesten hebben dat niet direct door! MARTINE: Nou, ik ben niet de meesten. Ik heb The Lion King vertaald! En postuum de NS publieksprijs gewonnen! Ik ben een groot taalkunstenares en zeer bescheiden bovendien. En wat heb jij gedaan voor de wereld?JEZUS: Ik stierf voor alle zonden van de mensheid en voer ter helle om na drie dagen op te staan en alle uitverkorenen te verwelkomen in het Koninkrijk des Hemels. MARTINE: Vooral fysiek werk, dus. JEZUS: OK. Hier haal ik Paps even bij. MARTINE: Vraag of ‘ie z’n stash meeneemt. *krab*
Joop Braakhekke (Exodus 23:19…en Leviticus 18. En 20.) JOOP: Ik heb honger. Wie ben jij? JEZUS: De Verlosser, mijn kind. En jij was…kok, nietwaar? JOOP: De beste! Le Garage was dè ‘place-to-be’ voor de Amsterdamse jetset. Oh, de gerechten die ik heb bereid! Hemels! JEZUS: Met vlees? Melk? In dezelfde gang? JOOP: Hoe dacht jij anders een lekkere panade te maken? JEZUS: Dacht ik al. Eeuwig hellevuur! JOOP: Nee, maar deze ken ik toevallig, kok zijnde. En ik heb verdulleme nog nooit geitenbokjes gekookt, laat staan in melk! JEZUS: Nou, dan was er nóg een klein probleem…
Ralph Inbar (Eh, Nieuwe Testament, ofzo? Joods, sowieso) RALPH: Ik… JEZUS: …dacht het níet. Hellevuur!
ik zag goden vluchten tussen de omgevallen torens in het landschap dwaalde door het puin dat de kathedralen achterlieten zag glorie verdwijnen in de klauwen van de vergetelheid voelde kiezels trillen in het scheurende beton toen er tranen vloeiden over het weg brokkelend graniet
en dat terwijl de zoutkristallen hoog opspatten boven de golven er goud blonk tussen de korrels van het zand wuivende bomen de bergen bijeenhielden en de zee bedwongen
dat alles heb ik gezien In onbestaanbare beelden gehoord in onuitspreekbare woorden toen niemand keek En niemand luisterde
