pomgedichten.nl

Ik laat de keus aan jou Pom, ik kan niet zeggen dat ik zonder mijn eigen filmpje niet zou kunnen leven…mijn teksten en filmpjes blijven knutselwerk van verlangen 😉 dus bij deze twee filmpjes
Een van mijn favoriete muziek met sterk ingekort gedicht
en een gedicht van mezelf in woord en beeld:

Bij het aanblazen van iedere noot
raak jij mijn ziel.
Neem me…………
Zachtjes en intens mee met jouw muziek,
en laat me stil genieten.

Yvonne Koenderman

Karin vroeger

toen je kinderen zag spelen op een pleintje
toen je nog bomen had
toen je buiten kon wandelen
en gratis zuurstof kon halen
toen je een huis met ramen had die open konden
het nog tochten kon

vroeger toen je dichters had
die van de zee hielden …..

pw

vanmiddag doe ik deze:

niet meer

het is niet meer het alles verscheurende
dat je onlangs nog bij de dichter babak lezen kon
die-vierkante-centimeter-pijn die niet op te lossen valt in taal

het is meer het ontwaren van een gestalte
de hoop op een ontmoeting – niet eens een ontmoeting
de hoop op een voorbijgaan aan wie zo onzichtbaar is geworden

misschien dat het niets betekent

anders dan die onbereikte plaats een hoek omgaan en zwijgen
en dat de vloed gaat liggen na verloop van tijd

zo nadert eenvoud wat het is
de nacht kleurde blauwe maan
en dat was ook zo

pom wolff

http://www.torpedotheater.nl/voorstellingen/agenda/2019/12/15/feest-van-het-licht

MARIEKE RIJNEVELD wint de jaarfinale FESTINA LENTE – een jaar geleden hier te pom de enige echte virtuele naakte waarheid trofee. JOSSE KOK zilver. AMBER HERBER brons

Gepost door Pom Wolff op 2014/6/22 8:00:00 (1063 keer gelezen)

wij van de pom feliciteren marieke met de winst in de jaarfinale FESTINA LENTE. gisteren jordaan amsterdam. in de vorige eeuw mocht ik een keer de jaarfinale van festina winnen. fijn als in de traditie van festina lente een dichter wint die na aan het hart en aan de poezie ligt. deze week geen wedstrijd. we herhalen: Huidhonger In de kamer hingen paarse papieren lampionnen ze rookte en glimlachte. Alles ging nog goed. Een meisje wilde gezocht worden, telde tot tien. Ik vond. Op je verjaardag mocht je een wens doen zonder dat daar een ster voor naar beneden tuimelde. Hoe dan ook: ergens tussenin verloor ik alles. Er was een moment dat ik haar borsten tegen de mijne voelde, te snel tegen haar buik beukte. Het was niet slecht mooi of bloedgeil. Alleen maar hoogst onwaarschijnlijk zoals ik in de zomer vaak harder fietste om de zon voor te blijven. © Marieke Rijneveld pom: op de titel na wordt hier de perfectie gehaald. Schreef marieke rijneveld een perfect gedicht – een volstrekt eigen geluid. Eenheid van tijd plaats en handeling gedrenkt in een poëtisch veld vol onwaarschijnlijkheden. Met wat aangrijpingspunten uit de werkelijkheid creëert marieke poëzie, vervormt ze werkelijkheid. nog voor de zon doorbreekt vlucht een marieke voor wat te echt dreigt te worden. Weg is ze. roop: marieke rijneveld dit lezen ook de oude laps en timmers graag, vandaag las heel texel pomgedichten. ik vind het een prachtig gedicht. juffrouw beumkes kraakte echter een kritische noot, zij is aanhanger van de theorie dat gedichten vaak pas na de eerste strofe goed op gang komen, dat er altijd wel een strofe in een andere wordt herhaald en zij ziet zulks ook in dit gedicht gebeuren, wat haar betreft mag de eerste strofe weg. niet zozeer vanwege de herhaling of omdat ze lelijk of slecht is, maar omdat het gedicht zonder kan. ook als ze daar in alle eerlijkheid gelijk in lijkt te hebben, mag van mij die eerste strofe wel blijven, het verhaal loopt er net even wat soepeler door. FRANS TERKEN over de koperrode – pom: 15 JOSSE KOK wil wat ruimte – pom: 15 – roop: 20 ERIKA DE STERCKE twijfelt niet meer JOZ KNOOP en een draadje – pom: 5 – roop: 15 AMBER HERBER als een cobra – pom: 15 – roop: 10 TON HUIZER onder het eczeem – roop: 15 MARC TIEFENTHAL in gesprek MARTIN M AART DE JONG in de genen – roop: 5 JAKO FENNEK drinkt een wijntje RIK VAN BOECKEL in een weverij ANNE BORSBOOM over haar zaligheid – pom: 5 – roop: 5 HELENA DE CLERCQ over de mannen – roop: 10 PAUL DE BRUIJN naar engeland GERBEN DE RUITER wil het zilt MARIEKE RIJNEVELD huid op huid – pom: 25 – roop: 20 MARK BONINSEGNA de deur uit – pom: 5 MARTIN BEVERSLUIS over neuken als maagden – pom: 15 RONALD M OFFERMAN over wat een mens met waarheid moet wedstrijd gesloten. martin B en mark B hebben nog een wijziging ingestuurd. prachtige gedichten dank jullie wel. dat wordt heel moeilijk deze week. maar als je metaal in de wacht sleept dan is het wel verdiend met zoveel concurrentie. roop en ik verdelen ieder weer 100 punten over de ingezonden werken. kijken of ik meneer zijn nest uit krijg. zal wel tegen de avond worden. de definitieve uitslag. ik had punten tekort deze week. ‘de loes 3’ – 2010 – olieverf op laken gesigneerd rechtsonder door de kunstenaar we mogen toch aannemen dat het prachtige kunstwerk van de dichter johnN – de loes 3 – velen zal inspireren tot het schrijven van een prachtig gedicht. Wie wint deze week de enige echte virtuele de naakte waarheid trofee op pomgedichten? De naakte waarheid is het thema deze week – u kunt weer alle kanten op. in alle naaktheid is het goed zitten. Elke waarheid is goed als ze maar naakt is. Van een teder hullen in het lakenwit tot aan een dierlijk bespringen – van de waarheid is het allemaal. als juryvoorzitter verwelkomen we de enige echte onvolprezen ROOP – oa bekend van http://familieuitschot.blogspot.nl – De regels als vanouds: gedichten niet te lang tenzij noodzaak. het commentaar als altijd verzekerd. Insturen voor zondagochtend 1100 uur. evolutie ik dacht dat jij meer van het dichten was john ik zag je ‘loes 24’ niet existentieel anders dan de ‘loes 3’ themavast ook de ‘loes 48’ een vrouwenfiguur op haar knieen gebukt met laarzen aan wijdbeens voorovergebogen naakte waarheid die nou niet bepaald een boodschappenbriefje voor de Appie Heijn aan het invullen is pw Een weekend van naakte waarheid, bij deze een bijdrage. Ik huiver alvast, al is dat van de temperatuur. Groet, Frans Op de rug gezien Van de vele ruggen waar ik tegenaan kijk heb ik liefst de koperrode van model C 17 op de foto ligt ze derde van links in lome rust uitgestrekt weet ze dat ik naar haar kijk als naar het zuivere lichaam van de Madonna met de Tranen zij die aan al die ogen niet bezwijkt ze draagt mijn blikken in haar hart warm als een mantel van liefde die haar behoedt voor vuige profeten proleten die om niet hun moeder verkopen hun kind van elke gram vet ontdaan zonder omzien afleveren in het anorexiarijk Frans Terken 24052013 pom: met die koperrode van model C 17 haalt de dichter mij zijn wereld in. Ik ga graag mee. Wat zijn het modeltreintjes? wat anders. Afbeeldingen in ieder geval in koper. Vervolgens slaat het dichtershoofd er munt uit, zo boven alles verheven de gedachte aan wie geslagen is – aan wie boven alles verheven is, een vrouw in welke hoedanigheid dan ook, zo dat het gedicht ook boven alles wordt uitgetrokken. roop: frans terken de dubbele moraal van de van de spaghettibenenman, maar gelukkig zijn we op texel gewend, ieder gedicht helemaal afzonderlijk en op zichzelf staand te bekijken. toch valt niet te vermijden dat de geloofwaardigheid van het gedicht enigszins heeft te lijden onder wat we hier in de laatste maanden allemaal mochten meelezen over de hormonale grachthuppels van dhr. terken. de eerste strofe bestaat uit lelijk proza, maar iedere vertelling moet worden opgebouwd, dus dat kan nog helemaal goedkomen. dat zij het allemaal weet, wat er in leiden zoal over haar wordt gedacht, lijkt me een aannname, waarmee de dichter eerder zichzelf dan model c17 geruststelt. volslagen overbodig de de twaalfde regel, weer zo’n typisch geval van 14 regels vol moeten schrijven, waar komen anders die niet terzake doende moeders vandaan? dat het geheel dan ontaardt in een wijsvinger ter grootte van een middenklasseauto en de verantwoordelijkheid voor het bestaan van anorexia geheel bij anderen legt, is… ach, ik kan er wel om lachen, maar goed is het niet meer gekomen. wel fijn natuurlijk dat er iemand is om al die zielige dunne meisjes onbaatzuchtig in bescherming te nemen. Overschatting Je volgt haar rug als leidraad voor een weg die naar je lonkt. Soms zal ze kronkelen, soms ligt ze stil en droomt ze van een god. Je weet haar lichaam als een kluis voor het gevaarlijkste geheim, dat zich verschuilt onder haar huid. Je wil de ruimte in haar zijn. Achter haar longen wacht een plek waar een bestaan het leven vindt. Je moet de reden van een hartslag zijn. Eén kus is je te min. Josse Kok pom: ‘je wil de ruimte in haar zijn’- daarmee is het wel gezegd. Maar dan toch nog de ene regel mooier dan de andere. Ik ga altijd op zoek naar wat nog beter had gekund. Dat vind ik in dit gedicht niet. De mix van raadselachtigheid en volkomen duidelijkheid hier in volledig evenwicht gebracht. een soort mignon-valerie. Maar dan toch weer anders. roop: josse kok het beoordelen is nog jong, maar zinnen als “Je moet de reden van een hartslag zijn”, leggen de lat voor de overige deelnmers alvast behoorlijk hoog. daarbij valt die zin in dat steeds maar weer wonderlijk goed passende samenspel van klank, beeld en ritme, zoals we dat de afgelopen maanden heel vaak uit dordrecht hebben zien komen. erger nog, het is niet eens de enige zin, die ik aan zou kunnen halen. Dat de haren van de waarheid rechtkomen als hij zijn leugens verspreidt, daar hoeft geen standbeeld aan te twijfelen Hij, een kanjer van een oplichter verdooft de voorzichtigheid op de lijn van verloedering Naakt botst de waarheid dubbel zo hard Erika De Stercke pom: ik wil wel meegaan maar de gekozen grote woorden maken het me net te moeilijk – in elke regel wel een. Dichteres is niet zo blij met hem en zijn leugens. Dat is geloof ik wat er staat. Had hem dan ook links laten liggen. roop: erika de stercke in de gedichten van erika de stercke zie ik heel vaak talige originaliteit en creativiteit teniet worden gedaan door een clichématige inhoud en de onweerstaanbare drang om er veel grote woorden in te proppen. dit gedicht is daarop helaas geen uitzondering. Vuig en voos en vluchtig De eenheid aan een draadje lijkt het einde van een zwoele nacht vol leugens. Eerlijkheid achteraf na zo’n vrijpartij lucht me op. Ook al loog ik je willig zo’n vrijpartij lucht me op. Eerlijkheid achteraf na een zwoele nacht vol leugens lijkt het einde van de eenheid aan een draadje. Joz Knoop pom: een echte JOZZONET op pomgedichten. – ‘Ook al loog ik je willig’ de enige regel die niet herhaald wordt. Ja ik houd hier wel van. Een vorm door de dichter gecreëerd en dan ingevuld op een manier die mij erg aanspreekt. Eigenlijk is de inzending buiten categorie. Met niets te vergelijken anders dan met andere jozzonetten. Het is ook een vorm waarbij de vorm niet de inhoud dicteert maar de inhoud tot rust laat komen. De vluchtigheid afroomt. roop: joz knoop ik vind de jozzonet vooral heel knap. niet zozeer omdat het joz lukt een vorm te vullen, maar omdat het hem keer op keer lukt, om binnen dat corset ook de poëzie te vinden. de vorm verleent de poëzie hier een onwrikbare logica, waar je desalniettemin niet zo snel de vingers op kunt leggen. Sound of Safed Vrij naar: O. Sher – The sound of safed In de folklore van Wales benevelt mist mijn gedachten als wolken in kale nachten, als een spooktrein op rails naar het angsthuis van jaren. Als een cobra dans ik vlucht van wat ik zie en niet hoor, berucht als onheilspellend getokkel op snaren. Ik val door daken van paleizen van winden, tempels van Luang Prabang vijgenbladeren als een zeeslang om mijn lichaam verrijzen. Mekong is het heilige water in aardsheid waar ik mijn slang aan de oever zet naakt ben, het geluid van gered zijn, stilte van de waarheid. Amber Herber Beste Pom, bij dezen mijn inzending van deze week. Ik raad je aan om dit liedje erbij te luisteren: http://www.youtube.com/watch?v=h-CXtdjCecA een lekker glas wijn erbij te pakken en evt google te raadplegen. Maar men kan moeilijk ontkennen dat bij zo’n complex en filosofisch thema een complex en filosofisch gedicht hoort! Groetjes Amber pom: ik volg het allemaal niet, en ik ga ook niet google-en, maar ik geloof wel in de woorden die ik net gelezen heb. Hier te pom hebben we een serie op de canto ostinato – en deze woordenvloed begrijp ik ook in de muziek geschreven, je laten meevoeren, adembenemend. Dat is heel goed geslaagd. Dat er later nog bijgeschaafd moet en is maakt niet uit. De laatste strofe de apotheose. Absoluut hoogtepunt. Dit is een strofe die mij buiten zinnen brengt: Mekong is het heilige water in aardsheid waar ik mijn slang aan de oever zet naakt ben, het geluid van gered zijn, stilte van de waarheid. roop: amber herber dikke minpunten voor de gebruiksaanwijzing waarmee amber haar gedicht aan de wereld prijsgeeft en nog blijven tegelijk zo veel vragen onbeantwoord: onder welke hoek zal ik het gedicht lezen voor het geval dat ik het uitprint? wat voor wijn wijn beveel je aan? mag het met een rietje? welk volume lijkt je passend? moet ik mijn asbak liever links of rechts zetten? het is niet alleen dat, maar ook de aankondiging dat het filosofisch erg complex is. ik zal het intellectueel toch wel kunnen behappen? ik ben al bang voor het gedicht voor ik een letter heb gelezen. uiteindelijk bepaalt het gedicht of de lezer aangespoord wordt tot googelen, nadenken en wijndrinken. dat hoeft de dichter de lezer niet allemaal voor te kauwen, de dichter schrijft zijn gedicht, houdt zijn mond en ziet wel hoe het wordt ontvangen. “Vrij naar: O. Sher – The sound of safed”, dat is verwijzing genoeg. nu dan het gedicht zelf: het is een mooi rijm, wales op rails, maar op wat anders dan rails zou een spooktrein moeten rijden? op de a2 zou wel zo logisch zijn, maar ja, dat rijmt niet. ook in de tweede en derde strofe doet de rijmdwang lelijke dingen: “*berucht* als onheilspellend getokkel”? de keuze voor het woord berucht lijkt me uitsluitend ingegeven door de rijmdwang. en zeeslang op prabang? eindrijm is de overeenkomst van klank in de laatste *beklemtoonde* lettergrepen en de te rijmen lettergreep is dus zee. ik denk dat het gedicht ook inhoudelijk gebaat zou zijn geweest bij het loslaten van de gekozen vorm, dan hoef je niet te wringen en daar knapt de hele reis van op. Dermatologica Dokter kan me niet genezen een diagnose heeft hij wel de waarheid is soms pijnlijk ik zit niet lekker in mijn vel frustrerend, maar ik trek het me niet aan, de dingen gaan zoals ze gaan Hij op zijn jacht, met een fijn glas wijn, dankzij de opbrengst van mijn probleem Ik voor de televisie, met een biertje, stijf onder het eczeem Ton Huizer pom: luchtig vers. Light ook. Aangename afwisseling tussen de zwaarte en de diepten die poëten zo graag aan de woorden meegeven. Hier kan het rijm wel zonder storen. het eczeem zal wel opspelen bij een stand van 0-0 in de rust van de finale. roop: ton huizer een grinnik uit texel valt dhr. huizer ten deel. ff krabben hoor. Leuk gesprek wordt het Zal ik je eens wat zeggen, nee dus. Jou zeg ik niets. Jij zegt zoveel maar zegt me niets. Je goochelt met de waarheid kleurrijk zijn je leugens niet. Wanneer je regelrecht in de verdrukking gaat achtervolgingswaan predikt – met stijf geheven vingerlid – kan je je maar beter zelf afrukken. Zoveel naakt kan ik van je niet aan dus kan je mijn reet. — marc tiefenthal dichter essayist / poète essayiste Temse blogs: Tieftalen (nl) Profonde lalangue (fr) pom: de woede wel aardig weergegeven. De woorden net niet de poëzie ingetrokken. roop: marc tiefenthal de eerste twee strofen kun je nog veelbelovend noemen, maar dan moet er ook ergens een punt gaan komen waarop dat zekere extra, dat we vanwege de ongrijpbaarheid voor het gemak altijd maar poëzie noemen, zijn intrede doet. helaas is dat extra hier volledig apocrief en kan de lezer slechts instemmend knikken bij “Jou zeg ik niets.” Eb Maak ik me druk denk ik de tijd niet meer een revolutie tussen vegen en whatsappen door wie heeft nog tijd voor woorden? Geen status van belang of het moet opgeleukt en geil geschreven: chill is ook al uit. Ze hangen kanaries in een haai, ze deppen biefstuk in viooltjes; kruizen katten in een hond ze delen alle genen uit maar zelf blijf ik onveranderd naakt & stil & Texels zwijgend. Martin M Aart de Jong http://martindicht.blogspot.nl/2013/05/eb.html Eb Maak ik me druk denk ik de tijd niet meer een revolutie tussen (wat is een revolutie tussen nou weer?) vegen en whatsappen door wie heeft nog (door wie heeft nog – meneer heeft gedronken) tijd voor woorden? Geen status van belang of het moet opgeleukt en geil geschreven: chill is ook al uit. Ze hangen kanaries (ze hangen kanaries. kanaries vliegen, zitten in een kooitje – teveel bier) in een haai, ze deppen biefstuk in viooltjes; (nou ja het wordt steeds gekker: biefstuk in viooltjes) kruizen katten in (ik dacht dat derrel vreemd schreef maar de jong verslaat iedereen – kruizen katten in – je verzint het niet) een hond ze delen (en dat ook nog: een hond ze delen) alle genen uit maar (en het gaat maar door) zelf blijf ik onveranderd ( ja met zoveel drank op is dat geen keuze) naakt & stil & Texels zwijgend. pom: overdreven afbrekingen weer, ze dienen nergens toe – alsof de taal verscholen moet. nou dat moet helemaal niet. ik zeg aanstellerig. wat overblijft is wat gelatenheid. Eb Maak ik me druk denk ik de tijd niet meer een revolutie tussen vegen en whatsappen door wie heeft nog tijd voor woorden? Geen status van belang of het moet opgeleukt en geil geschreven: chill is ook al uit. Ze hangen kanaries in een haai, ze deppen biefstuk in viooltjes; kruizen katten in een hond ze delen alle genen uit maar zelf blijf ik onveranderd naakt & stil & Texels zwijgend. roop: martin m aart de jong leiden heeft zich de strengheid van vader wolff op de hals gehaald en de wind komt ook nog eens uit het zuidwesten. wij van texel gaan dus barre tijden tegemoet. toch heeft pom wel een punt bij dat afbreken, het kan ook een maniertje worden, ook josse kok en martin beversluis – en ikzelf – lopen dat gevaar. enjambementen veroorzaken gratis ambivalentie en zo bezien zegt mijn taalgevoel dat de afbreking in de eerste strofe na “vegen” zou moeten volgen: “een revolutie tussen vegen|en whatsappen door”. de afbrekingen in de laatste strofe vind ik echter in tegenstelling tot pom de afbrekingen in de laatste strofen volledig gerechtvaardigd. laat mij eens visualiseren hoe ik het gedicht liever lees: Maak ik me druk denk ik de tijd niet meer. Een revolutie tussen vegen en whatsappen door. Wie heeft er nog tijd voor woorden? Geen status van belang of het moet opgeleukt en geil geschreven: chill is uit. Ze hangen kanaries in een haai. Ze deppen biefstuk in viooltjes; krui*s*en katten in een hond, ze delen alle genen uit, maar ik blijf onveranderd naakt & stil & Texels zwijgend. miwoef. laat onverlet dat ik een aanklacht tegen de tijdgeest in woorden uit die tijdgeest eigenaardig vind, dat is net zoiets als een vlammend sonnet tegen sonnetten. wending zwijgen was je eigen ding, je liet geen stem toe tot de gronden van je wateren boven ons jagen zwaluwen de wind is naar west gedraaid in de verte sterft lawaai we drinken wijn onder linden polsen elkaar, de verf afgekrabd, de schijn gevallen staar je naar je glas en peinst je gezicht donkerder dan de dood gewend is jako fennek pom: de drie laatste regels redden het gedicht. Die komen wel aan. Wat ‘elkaar polsen’ is? Aftasten of zo. Hmm. ‘De gronden van je wateren’ – ik weet het niet hoor. Mooi is anders. Misschien moest ze hoognodig naar het toilet. Dat krijg je van dat drinken. roop: jako fennek tot de verf is het allemaal net niet. de gronden van je wateren klinken diep als de bodenlossee, maar zoals de gerespecteerde amsterdamse dichter wolff, p. al zei: mooi is anders. ik denk dat het een relevantieprobleem is, de zwaluwen, de westenwind en het dode lawaai. ik zie ze niks toevoegen aan een gedicht dat dan feitelijk begint bij de verf. Niets om het lijf Ze heeft niets om het lijf neemt geen tijd om te liegen wat verzonnen is deugt niet wat van binnen zingt mag naar buiten gaan de rug is aan massage toe zo’n mooi gebaar net klaar weeft zij draden aan elkaar twee om de verbinding soepel in te masseren drie om het zaad ’t ei aan te smeren. 25 mei 2013 Rik van Boeckel pom: een, twee, drie en klaar. De hollandse nuchterheid door rik van boeckel aan een hollandse vrouw meegegeven. En daar zit de weefster weer te weven als op een schilderij van een hollandse meester. roop: rik van boeckel rik de eierboer, ik hoop maar dat ze van blije kippen zijn. mijn moeder kan waarschijnlijk wel weven als ze wordt gemasseerd, maar daar zitten al lang geen eieren meer in. nee rik, dit hangt als losse dooiers in een te groot getouw. ik lig alleen in bed, mijn kleren hangen klaar voor de mis van morgen de biechtvader vandaag gaf het signaal veilig nadat ik hem mijn lippen gaf, mijn tong, mijn ziel, mijn zaligheid Anne Borsboom pom: geil gedicht. Die borsboom – ligt weer eens na te genieten in bed. in der mandje. Zo krijgt de mis van morgen wel lading. Bij de kattenzieken is alles mogelijk mogen we begrijpen. Geile hokjes, geile biechtvaders, geile missen. roop: anne borsboom in ieder geval een gedicht dat aan duidelijkheid niets te wensen overlaat. of het me ook bevalt? in alle geilheid is het behoorlijk sec. Mannen ze liegen zacht hun aangezicht neigt schier onmerkbaar naar een verre schouder hun ogen kijken je een splitseconde aan lang genoeg om er doorheen te kijken dan breekt de tover dan vegen ze gehaast een pluisje van hun mouw kijken de redding uit het glas ademen hun waarheid in en tonen zo aandoenlijk kwetsbaar hun naakte leugen in een wolk van rook ik heb hen lief helena de clercq pom: ja leg ze maar op de slachtbank helena. Voor het lesje ontleding, ontkleding men vervoege zich naar/in lokaal helena. En kijk toch hoe lief ze kan hebben waarin zij iets eerder haar mes nog stak. roop: helena de clercq “kijken de redding uit het glas” en een “naakte leugen|in een wolk van rook”. tja. het smerige aan dit gedicht is dat het met een jury, bestaande uit twee rokende mannen, niets anders meer kan worden dan een beoordeling in ondergoed. ik ga wel even een peukie doen. Geheven hoofd en gebogen rug Vrij naar The Script – If you could see me now Ik weigerde jou onder ogen te komen met dromen over later. Toekomsten waren er om te creëren en ik nam het hazenpad naar Engeland. Ik schreef, ik leefde ik ademde dans en volgde de trein naar morgen. Tussen de jaren door verloor een zoon zijn alom aanwezige vader. Pa, je hield tijd stil en nog wacht ik op jouw schrijven, wijl ik stik in onverzonden verhalen. ©Paul de Bruijn 26 mei 2013 pom: de eerste strofe lijdt aan het martin aart de jong syndroom, de jong woekert om zich heen als genetisch bewerkt voedsel. Ik weigerde jou onder ogen te komen met dromen over later. Toekomsten waren er om te creëren en ik nam het hazenpad naar Engeland. Kan net zo goed normaal geschreven: Ik weigerde jou onder ogen te komen met dromen over later. Toekomsten waren er om te creëren en ik nam het hazenpad naar Engeland. Maar normaal is niet goed genoeg. Dan blijft er te weinig over. Wat niet echt boeit krijg je niet met vormvervaging weggepoetst. Hier staat niets poëtisch. Weg ermee zou ik zeggen. De volgende twee strofen mogen blijven. Op het woordje “wijl’ na. En het woordje ‘alom’. Daarin is vader het onderwerp en daarin wil de dichter iets leggen wat hem beweegt. De kunst is dan om niet teveel bijvoeglijke naamwoorden te gebruiken. Je kunt er natuurlijk ook voor kiezen om niet te schrijven over wat nog steeds vervelend voelt. Poezie hoeft niet altijd van de terepie te zijn. roop: paul de bruijn ik heb geen woord toe te voegen aan de opmerkingen van mijn gewaardeerde collega, behalve “luisteren paul!”. Lief, ik heb je lief maar de waarheid heb ik liever harig, zilt en naakt. Gerben de Ruiter pom: Dichter de Ruiter kiest deze week voor een meer persoonlijke benadering. Eerst las ik haring maar dichter de ruiter gaat voor ongeschoren. Persoonlijk houd ik wel van haring. met zuur en uitjes. En mijn lief heb ik ook lief. Dit schiet natuurlijk niet op. Als we allemaal opschrijven wat we liever hebben dan is het einde zoek. Liever dan een gedicht over het einde zoek. roop: gerben de ruiter ik las ook haring, maar bij nader inzien blijkt gerben de haikut te hebben uitgevonden. Hoi Pom, Hier ben ik weer. Klaar voor het knallen van de zweep. Het gedicht vers van de pers. Ik lees het wel weer. Groetjes, Mark Boninsegna. Gemis Soms komt er geen woord op papier slaapt de muze in een verscheurd liefdesnestje Onder bevlekte lakens ooit wit ligt ze uitgespeeld wachtend tot lucht weer haar longen vult Achter gesloten gordijnen straalt afgeschermd een heiligdom voor haar alleen Buiten gelaten in een koud ochtendgloren kijkt een dichter buiten de deur om de leegte te vullen Mark Boninsegna pom: als – als – als mark nu eens de beheersing had gehad om hier zichzelf weg te cijferen en het had gelaten bij strofe 2 en 3: Onder bevlekte lakens ooit wit ligt ze uitgespeeld wachtend tot lucht weer haar longen vult Achter gesloten gordijnen straalt afgeschermd een heiligdom voor haar alleen dan had ik het amstelpark in gewandeld. Ik had een bankje opgezocht en ik zou stuk van poëzie urenlang voor me uitkijken. roop: mark boninsegna het is een grauwe lente als ik het alleen maar met pom eens kan zijn, waar moet dat heen met de dynamiek op deze literaire kwaliteitssite? moeten we het dan echt alleen doen met de syrische toestanden tussen leiden en amsterdam? die eerste en vierde strofe zo ver mogelijk weggooien en je bezinnen op de kwaliteiten van strofe twee en drie. Maagden Wij zijn een huis waar elke klok een andere tijd aangeeft toch blijft het nu ik graaf een kuil in een bos hout jij zet de katten op sterk water een onweerswolk drijft regenloos voorbij ik zeg kijk jij sluit je ogen en komt klaar dan plukken we de bliksem van je benen brandmerken onze vingers en tongen tot naakte waarheid we willen elkaar nooit echt leren kennen lopen ieder apart in ditzelfde huis jij bent tien uur ik vijf voor twaalf het gaat maar in rondjes we halen nooit in neuken als maagden puur voor de sensatie maar nog lang niet voor de bevrediging. Martin Beversluis www.beversluis.com pom: ook hier heeft het martin aart de jong virus weer stevig toegeslagen. Het is ook waarom martin beversluis aangenamer te horen is dan te lezen. Na ‘neuken als maagden’ mag het gedicht stoppen. De uitleg in de laatste twee regels is overbodig. Een gedicht met juweeltjes dat is het. Die bliksem van haar benen, en dat ze 10 uur is, dat ze rondjes lopen (die regel in de gewijzigde versie is echt minder) – het klokkenspel prachtig uitgewerkt door het hele gedicht heen. Dat ze neuken als maagden. Mijn god pleur die de jong toch asjeblieft weg: Maagden Wij zijn een huis waar elke klok een andere tijd aangeeft toch blijft het nu ik graaf een kuil in een bos hout jij zet de katten op sterk water een onweerswolk drijft regenloos voorbij ik zeg kijk jij sluit je ogen en komt klaar dan plukken we de bliksem van je benen brandmerken onze vingers en tongen tot naakte waarheid we willen elkaar nooit echt leren kennen leven ieder apart in ditzelfde huis jij bent tien uur ik vijf voor twaalf we lopen in rondjes en halen nooit in neuken als maagden (…) roop: martin beversluis bij weinig mensen is de discrepantie tussen geschreven en gesproken zo groot als bij martin beversluis. ik heb daarom gezocht naar een gedicht, waarvan ook een voordracht op youtube staat en vond “terugblik” (http://www.youtube.com/watch?v=eYYOM5Yne2U). nu schrijft martin in terugblik (eerste strofe) “Ik streel de angels die mij staken gewillig keer ik de andere wang toe je mag me slaan maar je mag me niet veranderen mijn karma is allang mijn wil ik kan huilen zonder tranen ik vecht met verve achterhoedegevechten tegen god donkey shot en ik kijk achterom naar jou” hij draagt het echter als volgt voor “Ik streel de angels die mij staken ik keer gewillig mijn andere wang toe je mag me slaan maar je mag me niet veranderen mijn karma is allang mijn wil ik kan huilen zonder tranen vecht met verve achterhoedegevechten tegen god donkey shot en ik kijk achterom naar jou” waarom, martin, mishandel je de geschreven tekst op zo’n onnatuurlijke manier, terwijl je voordracht aansluit op een natuurlijke spreekwijze? het maakt het geheel onnodig rusteloos en irriteert, omdat de mooie dingen ondergaan in een stroom van rusteloosheid, die, zoals blijkt uit de voordracht, niet eens bestaat. Gesluimer Wat moet een mens met de waarheid Niets dan ellende brengt het vaak Gun mij het gesluimer in de leugens Over hoe het leven zou kunnen zijn Waarom zou ik alles moeten weten Van wat je doet achter mijn rug Het leven duurt maar even En de liefde is zo vlug Wat moet een mens met al die waarheid Geef mij maar de leugen om bestwil Of met mijn hoofd diep in het zand Verder dromen dat is alles wat ik wil Ronald M.Offerman Amsterdam 26-05-2013 pom: in het geweld hierboven gaat ronald toch een beetje tenonder. Het lijkt er ook een beetje op alsof ronald de dichter wil uithangen: ‘gesluimer in de leugens’. Niet doen! Veel te geforceerd en te kwasie deftig. Geen gefilosofie graag. Alleen maar de bikkelharde waarheid als een koe willen we bij ron lezen. In alle harde realiteit toont zich de dichter offerman heel vaak hier. Vandaag minder. roop: ronald m.offerman ook een misantroop heeft wel eens een slechte dag, maar daar krijg je dan wel een danny de munck voor terug, dat is geen winst. kop op ronald, het wordt heus wel weer slechter.

met een duidelijk statement reageert eilanddichter ROOP op de eerste dinsdagcolumn van Ditmar Bakker – afgelopen dinsdag hier te pomgedichten gepubliceerd.

voor zover wij kunnen inschatten lijkt Roops kwalificatie – die de dicht en columnwerken van JC Chatfant maar ook die van Ditmar Bakker raakt niet echt vleiend.

als de tekst van ROOP maar geen verwoesting van de vrede zal inhouden op deze vredessite in deze vredehoudende maand december.

Niet eerder zal Ditmar Bakker de kwalificatie ” een vrachtwagen met de volle katheterzakken van zeventien ziekenhuizen” gelezen hebben, niet eerder zal zijn literaire werk op deze wijze getypeerd zijn .

toch

dat het goed voelde – schreef ze
dat er iemand durft op te staan
voor mij

zo lang al meegedragen zo lang al
de dingen van de pijn
én van het zware zeggen

maar dat het toch gezegd is nu
geschreven en geweten

pom wolff

Toch II

terwijl hij
roept en bijt
traceert zij moeiteloos

de observator
die genadeloos soms maar
zacht genadeloos

wat broos is
liefdevol omarmt

Jeanine Hoedemakers