RONALD M OFFERMAN – als de dag van toen – pom: 10 erwin: 10
CHATFANT – en een selfie
FRANS TERKEN met een zelfbeeld – pom: 20 erwin: 10
YVONNE VAN DER HAVEN sterfelijk
AMANDA MALINKA niets
DITMAR BAKKER bitter – pom: 35 erwin: 30
ELLO CUYPERS wil opgediend
YVONNE KOENDERMAN op de valreep
JOOP KOMEN eerste keer
MAX LEROU in marken – pom: 35 erwin: 30
MARC TIEFENTHAL in koude streken
CARTOUCHE over een grensgeval
GER BELMER over de vecht heen
ANKE LABRIE bewogen erwin 10
HELENA DE CLERCQ zalig sterven erwin: 10
wedstrijd
is gesloten. er zal toch niets met jako fennek zijn. die sluit meestal
de rij. dank jullie wel voor het enthousiasme. voorzitter vogelezang kan
maar niet uit over het gedicht van ditmar bakker: ‘Het kan echt niet,
dat gedicht.’- zo banjert hij door het redactielokaal.
(met dank aan Delia Bremer – http://home.planet.nl/~delia/ voor deze foto)
Wie wint de enige echte virtuele – eerst een selfie en dan sterven- trofee op pomgedichten?
We
hebben het thema dood al weer te lang veronachtzaamd lieve lezer. Met
een beetje pech bent u ons al ontvallen of staat magere hein dit
weekend op uw deurmatje. sterven prima maar dan wel graag na zondag
1100 uur, sluitingstijd van deze wedstrijd. U mag deze week hier met de
dood als uw onontkoombare en trouwe metgezel alle kanten uit. uw eigen
vergankelijkheid mag vooropgesteld. Maar als u liever, beleefd als u
bent, ‘de ander’ eerst wil laten gaan, ook goed hoor. Laten we de dood
maar eens doodgewoon laten zijn – en een keer ontdaan van verdriet. En
ach, nou ja ok, als u echt ontdaan bent van verdriet – mag u dat ook
schrijven. Met de taal kunnen we alle kanten op, met de dood is het niet
anders. dood is taal.
de dichter ERWIN VOGELEZANG – http://www.erwinv.net/
– is deze week onze gewaardeerde juryvoorzitter – juryvoorzitter en
webmaster verdelen ieder 100 punten over de ingezonden werken. Gedichten
niet te lang tenzij noodzaak, de commentaren als altijd verzekerd.
Insturen voor zondag 1100 uur.
voorbij
in het nagelaten gezicht
moet gisteren
nog wakker worden
de laatste schreeuw
in stand gehouden
en zon alsof het maart is
haar hele klimop nog gekapt
pw
selfie: Ronald M.Offerman
Toen
We wisten nog niet wat vroeger was
Op de selfies die we foto’s noemden
De dood zou nog heel lang wachten
We konden nog onbezorgd lachen
Al lijkt het nu of ik in je ogen van toen
De dood al zie naderen
Alsof je toen al pijn voelde
Je al een beetje stierf in mijn armen
Ronald M.Offerman
Amsterdam 23-05-2013
pom:
Mysterieuze eerste regel en een mooie. We wisten het toen niet. is de
uitkomst van lang nadenken – in de titel al gegeven. Dat ze de dood in
de ogen droeg al is niet echt geloofwaardig. die valse blik waarmee je
me later belazerde sprak al boekdelen ligt meer voor de hand. Hoe dan
ook: om die prachtige eerste regel had ik dit gedicht niet willen
missen.
erwin: Toen
Tranentrekker in klare taal.
Herkenbaarheid gegarandeerd, want iedereen zal wel eens op deze manier
naar oude foto’s kijken. De eerste twee regels vind ik wel fijn, maar
daarna voel je het einde (ook van het gedicht) wel erg nadrukkelijk
naderen. Als regels 3 en (vooral) 4 obligater zijn dan de lauwe koffie
na de uitvaart waar dit gedicht wordt voorgelezen, doen 5 en 6 dienst
als het eveneens onvermijdelijke plakje kleefcake. De slotregels wrijven
het er, toegegeven, nog wel even goed in.
Selfie
Ik zal sterven
dat staat vast
maar ik stuur eerst
mijn zelfportret
zorg dat je
daar op past.
In jou schrijf ik
mijn ogen
waardoor je wereld ziet
bied daarmee mededogen
word trooster van verdriet
Ook geef ik jou mijn benen
ren dus het leven door
je hebt mijn snelle genen
dus loop jij altijd voor.
Kijk hier
daar staan mijn liedjes
ik zing ze even voor
en oefen de accoorden
dan zingt het eeuwen door.
Ik maakte jou mijn selfie
je lijkt echt veel op mij
mijn foto ging verloren,
maar blijf door jou erbij.
J.C.
Chatfant
pom:
na de eerste strofe schiet dit gedicht volledig maar dan ook volledig
uit de bocht. Een aardige gedachte uit een eerste strofe zo volledig
leeggeknepen en uitgemolken dat zie je niet vaak. Hier gebeuren zaken
waar je niet meer bij wilt zijn. Ik wil geen troosters van verdriet in
een gedicht, geen cadeau gegeven benen, ook geen liedjes van chatfant
die EEUWIG voortrazen. Rammelrijm in de laatste strofe verstoort het
leuke idee in dit gedicht. Een beetje minder ego graag.
erwin: Selfie
Ik
Fosburyflop atletisch over de taalfoutjes heen en allitereer dat we
thans traditioneel tearjerkertje twee te pakken hebben. Waarom strofe 1
zo sterk afwijkt, weet ik niet, maar het kinderlijke ritme van strofe 2+
vind ik irritant. In combinatie met het stichtelijke toontje (het
Moezelwalsje ‘bied/daar/mee me/de/do/gen’) waan ik me aan een formica
keukentafel, omringd door goedbedoelde tegelwijsheden. Het zingt vlotjes
weg bij een valse bingo.
Dag Pom,
Eerst zien, dan gaan, zoals het bij een zondagthema past.
Groeten, Frans
Zelfbeeld
Zoals de dood vandaag in je ogen
kijkt en jij brutaal zegt wacht nog even
ik zet coma uit het hoofd de voeten
gewoon weer vrolijk neer op de vloer
en zie hoe levendig mijn dansen
gespiegeld in het zwart van jouw lens
niet de kramp in de wangen de strijd van
laatste dagen op een ingevallen gezicht
hoe dat beeld bevriest
binnen een rechthoek de randen
van het gat waarin je slaapt
tot je vervaagt
maar nog even niet
Frans Terken 23052014
pom:
misschien de laatste regel hier net niet doen. De hoe vorm past hier
goed. In en ademtocht wordt een eerbetoon neergezet, een laatste
opleving voor een onontkoombaar einde. Zoals het gaat ja. Overtuigend
beschreven. Als het dan toch moet dan maar dansend als deze woorden.
erwin: Zelfbeeld
Enjambement
moet wel iets toevoegen, vind ik. Als je afbreekt bij ‘ogen’ verwacht
ik dat er minimaal een ‘gluurt’, ‘ontwaakt’, ‘rochelt’ of ‘tapdanst’
volgt. Alles behalve ‘kijkt’ dus. De tweede strofe komt een beetje
rommelig (onaf?) en gezwollen poëtisch over (‘gespiegeld in het zwart
van jouw lens’), waarbij ik me afvraag of (1) iemand in coma kramp in de
wangen kan hebben en (2) of het nog wel een selfie is als een ander de
lens hanteert. Pas bij ‘het gat waarin je slaapt’ ontwaak ik even uit
mijn coma. Dat zinnetje is best mooi. Mooi genoeg om niet alleen als
titel dienst te doen, maar misschien ook om als vertrekpunt voor een
beter gedicht te dienen. Dat gedicht mag van mij wel wat directer worden
opgeschreven. Al die ‘zoals’, ‘en zie’ en ‘hoe dat’ constructies zijn
slechts schijnbewegingen. Speel de bal.
ha Pom,
Zag je voorbijkomen op facebook en vond mijn nieuwste wel toepasselijk.
Ruim op tijd dit keer. 🙂
Groet,
het gaat er om
jezelf sterfelijk te maken
het juiste hout te vinden
daar planken van te zagen
die te schuren en te schaven
te timmeren en te lakken
de juiste maat schroeven
klaar te leggen
naast het deksel
de binnenkant
te bekleden
met wit satijn
of zwart fluweel
daar een keus in te maken
de mooiste plaats uit te zoeken
en die te reserveren
de kaars aan te durven steken
in de hanger bij de voordeur
www.schrikkeltijd.blogspot.com
Yvonne van der Haven
pom:
weg met die tweede regel.en na ‘reserveren’ is het welletjes. Een
typisch voorbeeld hoe je een leuk gedicht – een leuke gedachte – met
twee drie regels om zeep kunt brengen. Niets tegen poezie op het randje,
maar hier dondert het gedicht de afgrond in.
erwin: het gaat er om
De
dood geeft het leven zin. En als beetje doe-het-zelver is er dus geen
zinvoller bezigheid dan het prepareren van de eigen kist. Tot en met
‘reserveren’ leest het als het to do lijstje van een knoestige
kistknutselaar. De laatste regels kan ik niet plaatsen. Een kaars in een
hanger bij de voordeur? Een hangkaars? Op de to do list: een schoteltje
onder plaatsen. Misschien kom ik op de verkeerde begraafplaatsen. Of
misschien is het hele gedicht een meta-metafoor die me alsdan volkomen
ontgaat.
niets
een hand
en zij nam de voeten
een gedicht
de zin van het leven
ze sloeg over
en bedankte voor alles
deze dag
die ene nacht
het weiland
een flatgebouw
de ramen en wat daar was
doorzagen haar ogen
de vrouw nam waar
langzaam trok het
zijdelings voorbij
de hemel werd woester
en zij doorweekt
trok verder en verder
in het zand spoelde regen
de namen weg
die goed verzwegen
waren
de man kwam om niets
haar tegemoet
geen droom
of iets van vroeger
zonder toekomst
de vrouw bleef staan
zweeg
en viel neer
eindelijk alleen de ander
Amanda Malinka
pom:
ja wel eens met mijn juryvoorzitter. Wat je wil zeggen, ook al is het
weinig tot niets, mag aangeraakt hoeft niet helemaal uitgeschreven. Je
kunt ook zeggen dichter lijdt aan een gebrek aan abstractievermogen.
Gooien
we alle strofen direct de vuilnisbak in houden we er een over amanda:
meisje, dichteres, prachtige regels als deze laat je niet bloeien op een
vuilnisbelt:
en zij doorweekt
trok verder en verder
in het zand spoelde regen
de namen weg
die goed verzwegen
waren
klaar – af – en mooi.
erwin: niets
Er staat van alles. Of niets.
De vrouw gooit ferm de handdoek in de ring
Van het basin, en wast haar handen schoon,
Zoals het haar de week ervoor verging:
Het ritueel is haar al lang gewoon.
En zij hád niet gehoopt op groot vertoon
Of zwakke glinster van een hebbeding,
Niet op het dragen van een doornenkroon
Of intellect (als zij ter rebbe ging).
Haar moeder was haar eerder voorgegaan,
Haar dochter was niet teer en niet fragiel.
Op het planchet zag zij haar redding staan:
Zij nam een teug van bitter chloorethyl,
Keek toen haar beelt’nis in de spiegel aan,
Poetste die schoon, en God hebbe haar ziel.
Ditmar Bakker
pom:
wie zo dichten kan heeft niet te klagen. Zo kan ik god in een gedicht
op een zondagochtend hebben. Ditmar Bakker is de meest onderschatte
dichter in onze lage landen. Zoveel bombast durfde zelfs gerard reve
niet aan. Wie aan de chloorethyl gaat verdient een waardig en groots
opgezet gedicht, zal het een sonnet zijn. Ditmar Bakker is een
invoelende dichter, ze sterven als bosjes om hem heen, maar ongemerkt
nooit. Wie groots wil sterven en vereeuwigd bestel een gedicht bij
ditmar bakker. Wel even doodgaan hoor, niet vergeten.
erwin: De vrouw gooit ferm de handdoek in de ring
Ik
heb oprecht geprobeerd dit serieus te lezen, maar schoot steeds in de
lach. Dat verschijnsel was nog redelijk beheersbaar bij ‘hád’, maar nam
orgastisch koffiespuitende vormen aan bij ‘doornenkroon’ en ‘(als zij
ter rebbe ging)’. Die haakjes! Bij ‘haar dochter was niet teer en niet
fragiel’ (hi-la-risch) was ik ervan overtuigd dat dit een briljante
parodie op een gedicht is. En dat was nog voordat ik doorhad dat dit
rijmt op chloorethyl. Een instant klassieker.
opgemaakt afgemaakt
ik wil mooi opgediend
vlees gelijkmatig ingekerfd
rodewijnsiroop vleugt zo
sierlijk van mij af
op een bed gehakte
chinese pijnboompitten
de smaak hangt hopelijk
voor altijd op je tong
ello cuypers
pom: bij ‘vleugt’ ben ik weg. wil melkers denk ik dan. Snel weg pom.
erwin: opgemaakt afgemaakt
Heb
het idee dat ik dit wel eens eerder gelezen heb. Of althans, een ander
gedicht waarin de genoegens van kannibalisme op vergelijkbare wijze
worden verwoord. Ik vind er simpelweg niet veel aan.
Op de valreep
flits van
beeld op netvlies
een leven voorbij
deadline gepasseerd
bevroren glimlach van
ongetwijfeld een
verdomd goed
laatste selfie
maakten jouw sterven
een ware kunst.
Yvonne Koenderman
pom: kan hier ook niet echt iets mee. Hoeft ook niet vermoed ik.
erwin: Op de valreep
Even vluchtig als het gemiddelde selfie.
Hallo Pom, een selfie van mij met mijn jeugdliefde.
Ik nam de selfie omstreeks 1946/47 met een Kodak box type 620 van mijn vader, in het Leiduin te Aerdenhout.
Wist ik toen veel dat selfies pas 56 jaar later populair werden als ze gemaakt waren met webcam of Smartphone.
Hierbij het bewijs dat het ruim een halve eeuw eerder ook mogelijk was een selfie te schieten met een eenvoudig Kodak boxje.
De eerste keer
Zij lagen samen op het mos
onder de eik te minnekozen.
Hij sprak carrière, zij dacht rozen,
en ruisend fluisterde het bos.
Langzaam gingen er knoopjes los.
Zijn adem haperde een beetje,
toen hij sprak ‘hartstocht’. Zij dacht ‘jeetje.’
Glimlachend zag de eik haar blos.
En na bloes, broek, was ook haar slip
achteloos naar het mos gevlogen.
De eik sloot stichtelijk de ogen
bij ’t jonge paartjes eerste wip.
Joop Komen
pom:
Wel fijn dat erwin mij in commentaar voor was. Ik onderschrijf zijn
woorden. Die verkleinwoordjes ook nog om het stoute karakter te
benadrukken. Nee joop dit kan echt niet. wipje-jeetje-slipje. Nergens
poezie te vinden hier in dit gerijm.
erwin: De eerste keer
Schattig,
maar het heeft wel een hoog ‘Ome Joop vertelt een schuin verhaal’
gehalte. Ik vermoed dat iedere lezer onder de 50 het woord ‘wipje’ moet
googelen. Op het risico af teveel te verklappen: op het einde van het
gedicht wordt een van de protagonisten gefistfucked.
later link ik je naam
je vraagt me ritme
als in de eerste
maten van de vijfde
en of ik dan ook iets
spelen wil voor ome leep
later op de avond
niet te ingewikkeld
iets met pom pom pom
zoals toen – we speelden
pim-pam-pet het was in marken
binnen in een vochtig huis
zo’n huis gedragen door mysterie
waar de honden staren
om het koekje te hypnotiseren
ml
23 05 2014
pom:
pom pom pom spreekt me zeer aan natuurlijk. Zo een dag waarop ze honden
te drogen hingen, zo een dag beschrijft max lerou hier. De eerste van
de vijfde in de eerste. Het pom pom pom in de tweede en dan die honden
nog in de derde. Elke strofe in zichzelf afgepast mooi om het geheel
compleet te maken. Zo compleet mag mijn wereld zijn vandaag, pom, pom,
pom. Ik word blij van zo een gedicht.
erwin: later link ik je naam
Hier
overigens enjambement dat wél werkt. Bij ‘als in de eerste’ moest ik
namelijk heel even denken aan ‘de eerste klas’. Die suggestie (al dan
niet bewust) past goed bij het ‘herinnerende’ karakter van het gedicht.
Best een fijn dingetje. In de categorie fucking the ants – dat is
immers wat een jurylid doet – vind ik de titel niet 100% geslaagd. Geen
biggie. Iets storender vind ik de wat ‘willekeurige’ overgang tussen de
twee delen, dus van anekdote ‘liedje voor ome leep’ (een echte Haagse
oom, vermoed ik) naar het tweede deel. Ik denk dat die logische overgang
er in the eye of the poet wel degelijk is, maar als beholder voel ik ‘m
wat minder. Het slot vind ik het beste aan het gedicht. De derde strofe
staat als geheel nog wel wat wankel. Zo kan ‘binnen’ weg, want ‘in’ een
huis is wat mij betreft al binnen genoeg. En zo’n ‘het was’ komt op mij
altijd een beetje ‘noodgreperig’ over. Ik zou zelf het mysterieuze
sfeertje niet expliciet benoemen. De hypnotiserende honden zijn tof en
hebben inderdaad wat mysterieus. Een extra beeld met gelijke strekking
zou het mysterieuzer maken dan het gebruik van dat woord.
Kop rolt van selfie
Het aanzien des persoons
dat doorgaans in het aangezicht
vorm krijgt
verdwijnt onder een kous.
In de iglo hang behaaglijk
een vuurgloed en we trekken
hem de kleren uit tot op het bot.
Fijne handen over zijn spieren
doen hem verstijven tot op het lid.
We brengen hem buiten
zetten hem recht en te recht
in de ijskoude
met een verse vis
voor zijn voeten.
Geef die poolbeer maar gelijk
die in een pootuithaal
het hoofd met kous en al
eraf knikkert.
marc tiefenthal
pom:
‘In de iglo hang behaaglijk een vuurgloed’- ik ben weg. verder is het
een woordenspel waar alleen tiefenthal plezier aan beleeft.
erwin: Kop rolt van selfie
Even
dacht ik dat ik een selfie te zien zou krijgen van een door een
terreurgroep ontvoerde figuur met een kous over het hoofd. De titel
wijst immers ook in die richting. Dat leek veelbelovend. Helaas blijk ik
me in een iglo te bevinden waar soft porno op een pinguïnvel wordt
bedreven. Dat kan niet goed aflopen. En dat doet het ook niet, want na
wat flauw woordspel (recht / te recht) eindigt het met een matige
cartooneske sisser. Dit lijkt me er niet één voor in het persoonlijke
‘best of’ archief.
Grensgeval
Dat ik dat nu pas zie
waar ik loop of sta, hij zit
niet aflatend op mijn hielen
bij elke pas, zwart en wit
getekend houdt hij wacht
en in de liefde in de gaten
dat ik mijzelf niet onverhoeds
weg zou geven, in de slaap
almaar wakend om niet
er tussenuit te piepen
`s morgens in de spiegel
kijkt hij schaapachtig mee
met de man van de klok
likt eens aan zijn klepel
en gaat in alle rust
erbij liggen, mijn tijd
staat te lezen in het oog
kent kop noch staart, ik
gevlekte bastaardzoon
van een border collie
23-05-2014
Cartouche
pom:
Ja ja. Het was weer hard werken om het geheel kloppend te krijgen en
dat is gelukt. Uiteindelijk de eenheid bereikt die vooraf bedacht werd.
We missen hier de passie cartouche. Veredelde tiefenthaletjes schrijf je
maar voor je zelf.
erwin: Grensgeval
Ik schurk even knus
tegen Pom aan. Een werkgedicht inderdaad. Alsof er te nadrukkelijk is
geprobeerd om toch vooral poëzie te schrijven. Ik las eens dat Kundera
zijn romans helemaal uittekende, alsof het composities waren. Volgens
mij is poëzie daar minder voor geschikt. Het zinnetje ‘likt eens aan
zijn klepel’ verdient een Jakkie Bah trofee. Titel in combinatie met
border collie is leuk gevonden. Maar niet meer dan dat.
Verlangen
Wat ons bond
was het verleden.
Weet je nog? Ken je nog?
Vragen die eeuwig op
antwoord moeten wachten.
Bij het mooiste uitzicht
op de kabbelende Vecht
zag jij het licht niet meer.
Je vloog weg,
om op te gaan
in het verleden.
Ger Belmer, Purmerend
http://gerbelmer.wordpress.com
pom:
laat ik uit beleefdheid niet te hard uithalen. Een broer verliezen is
niet zomaar iets. Toch is het beter lijkt me om deze tekst voor je zelf
te houden.
erwin: Verlangen
Da’s het nadeel als je
medejurylid je inhaalt; ineens weet je meer over het gedicht dan je wilt
weten. Ik kies er echter voor om het gedicht zonder die voorkennis te
beoordelen. En dan constateer ik dat het eigenlijk een opsomming van
platitudes is. Het verleden als agar-agar van vrijwel alle menselijke
relaties. Vragen die op antwoord wachten, het licht niet meer zien, one
day I’ll fly away, opgaan in het verleden: het is allemaal ontzettend
waar, maar ook al ontzettend ontelbare keren op vergelijkbare wijze
geformuleerd.
bewogen
zijn armen net te kort
een selfie van zijn achterhoofd
of ik wil helpen
is het dan nog wel
ja dat mag
jij bent mijn oma
maar zien ze dan
dat hoeft niet
want jij kan me altijd vinden
ineens zie ik een lange rij
de handen om het achterhoofd gevouwen
ik klik op het icoontje
anke labrie
pom: En nu het gedicht nog anke. Het materiaal daarvoor lezen we hierboven.
erwin: bewogen
Ik
vermoed dat het aan mij ligt, maar ik wring me in spierkramp
verwekkende Twister bochten om nog enigszins te begrijpen wie nu precies
een selfie van wie maakt en wie wordt gemobiliseerd om wie daarbij te
helpen. Sterker; ik kan er niet eens goed uit opmaken wat nu precies het
probleem is. Zijn de armen van de Mystery Man (m/v) te kort om een
selfie van het eigen achterhoofd te maken? Dat moeten dan wel van die
polio-armpjes zijn? Of staat er dat de armen zo kort zijn dat het
plaatje per ongeluk een selfie van het achterhoofd oplevert? En, zo ja,
hoe zit dit dan anatomisch allemaal in elkaar? Vragen, vragen. Waar is
good old Nicolaes Tulp wanneer je hem nodig hebt? Vanaf ‘want jij kan
me altijd vinden’ (hoe dat zo?) ben ik ook de verhalende draad enigszins
kwijt. En: ‘een lange rij, de handen om het achterhoofd gevouwen’? Ik
kan me er niet veel meer bij voorstellen dan mensen die klaarstaan voor
een vuurpeloton. Ik beroep me op een gebrekkig IQ en geef toe dat ik het
niet helemaal kan volgen. Laat onverlet dat ik het best een leesbaar
gedichtje vind.
Zalig sterven in flou artistique
een zelfje schieten in de dichte rook
een hand zien komen haastig
uit de mouw waaraan mijn jas hangt
en in die hand het ding waarmee mijn moeder
mij zonet naar huis geroepen heeft
dan
niet langer moeten denken aan de achtergrond
er is geen achtergrond er is alleen
een aangezicht het heeft iets van een foetus
die een krampje heeft en niet kan huilen
er is ook geen moeder meer
helena de clercq
pom:
Aardig zo het hele proces van de selfie vastgelegd, en het zal kloppen,
zoals helena zichzelf beschrijft. Ik neem het graag voor waar aan. En
toch ergens in mij weet ik dat dit gedicht niet gerekend zal worden tot
de hoogtepunten van de poëzie der lage landen.
erwin: Zalig sterven in flou artistique
Een
spiegel met Gaussian Blur effect zou wel eens een instant hit kunnen
worden. Ondernemers, grijp uw kans en eer mij met een aandelenpakketje.
Aardige beschrijving met bonuspunt voor ‘het ding waarmee mijn moeder /
mij zonet naar huis geroepen heeft’. Leuk! Bij ‘het heeft iets van een
foetus’ vind ik de focus wel erg plotseling en erg scherp veranderen.
Van blurry selfie naar HD drama.
|
 – columniste ontploft){kind=link}
