Hoi Pom, op verzoek van Mirjam stuur ik je deze tekst van haar toe; hij is nogal zwaarmoedig, maar kan toch op pomgedichten, dacht ik, groet, Merik
het kan de redactie niet zwaarmoedig genoeg zijn merik, de huidige tijd is nu eenmaal in zwaarmoedigheid gedrenkt. de enige weg om te overleven is de zwaarmoedigheid. de romantici gingen ons voor. niet dat zij ons, zichzelf of het leven overleefden maar ze leefden wel even op – zwaarmoedigheid. dank je wel voor het insturen en groet mirjam van me.
Nieuwzuur
Je zei: loop deze weg af, helemaal rechtdoor,
en ja, het is een doodlopende weg.
Aan het eind gekomen ga je links, of rechts naar keuze.
Het hangt er van af wat je bestemming is,
de hel of de hemel of een doodse stilte.
Doodeenvoudig zeg je, je hebt immers toch niets te zeggen?
Laat staan dat je liederen zou zingen, in gedichten zou spreken,
van het oorverdovend verdriet of
de bloeivreugde van sneeuwklokjes,
geborduurde zakdoeken, noem maar op,
aandelen op de bank in het park,
een ton haringen in pekelwater.
Schiet op,zei je, loop deze weg af,
Anders ben ik nog genoodzaakt,
je rechtstandig een gaatje in je hoofd te schieten
of een lans in je rug te breken,
als je je omdraait, het weiland in vlucht,
omdat je voor de vrijheid wilde kiezen.
Dit alles zei je met een stalen gezicht,
dat precies overeenkwam met de woorden die je sprak.
Mirjam Al
 – ik wil het zacht jou schrijven){kind=link}
