pomgedichten.nl

Wat droef

Gelukkig weet ze lang niet meer wat droevig zelf is
Ze huilt nog wel eens wat
Wie doet dat niet om nagespeeld verdriet
met echte snot en tranen
van soaps en allengs terloops geworden dingen
hebben en houden
haard en man en muis met zich slepende modderstromen en
andere voor verre anderen vernietiging
waaraan geen ontkomen is

Ze pakt haar eigen vroeger bang er soms nog wel eens bij
ter vergelijking
Voorziet die van een kist die keldert of liever van een schip
op klippen in net niet zoete kreken
en de opluchting daarvan daarna
als alles toch nog goedgekomen en alles herkenbaar is
De zeppelin zegt ze
De sigaar

Baksteen was weer eens op tv
zag ze en keek weg
Want waar marineschepen haar vertrouwen hebben
is alleen maar zand


Ploos

pom: ‘Ze pakt haar eigen vroeger bang er soms nog wel eens bij ter vergelijking’ – uhh ja dan ben ik wel ongeveer verloren als ik zoiets lees. poezie maakt soms leven stil.

tot januari 2020 vindt u hier enige herhalingen van de enige echte virtuele zondagochtendwedstrijd op pomgedichten. een decennium lang of langer al doen we elke week hier de zondagochtendwedstrijd – in de herhaling vele verrassingen, voor de webmaster zeker, wellicht voor de dichters zelf ook, mede een eerbetoon aan de reeds overleden dichters – we gaan genieten! we doen het kris kras en volkomen willekeurig.

DER HAMMER MAX (lerou) wint de enige echte virtuele ‘STAND BY ME” trofee op pomgedichten – JOLIES HEIJ zilver – MIRANDA DE HAAN brons

Gepost op 2015/5/2 0:10:00 (459 keer gelezen)

de soldeerbout stond altijd warm er wilde wel eens wat ontploffen was het mijn semtexpoppetje niet waren het de speakers wel het geluid kon niet droog genoeg we kozen philips en hoe dat schuurt alles als het maar niet gladjes we dronken zure wijn en dansten op de kjoe waren overwinnaars van het leven ik was de man de lepel altijd vol bracht ik je thuis en jij bracht mij ml 02 05 2015 Een mooi eerbetoon zo aan ben e king – de onbekende king van wereldberoemde liedjes. Zo doken we af en toe het verleden in met warme soldeerbouten, de lattenzolder op, het getoupeerde haar door de war. De dames blijven liever in de tegenwoordige tijd – frans terken in de toekomstige. Waar cartouche vertoeft weet cartouche alleen. Ga er maar aan staan. Ik vond de uitnodiging van jolies heij aan martin m aart de jong erg aardig – sta op mij!– het ego van de dichter goed neergezet – ‘altijd neem je een te veel aan jou mee – daarbij ben je ook nog eens dichter’- in tijden dat martin aart heel nepals leed annexeert en meetorst op zijn schouder de beste relativering. Heer de jong treedt niet meer op met hongerlief, levert een toegezegde column niet af hier te pom – we hebben allemaal straf! – dat we het weten – omdat er leed heerst in nepal. Daarom. Prachtig zilver voor jolies heij. De zilveren prijswinnaar sprak als volgt: ‘het gedicht van lerou was voor mij der hammer’. Voor HAMMER MAX het goud vandaag. Van harte. Rest ons nog brons. Joop komen valt af – die was deze week te mokkig. Die estetiese overbodigheid neergelegd door miranda de haan in de laatste strofe van haar gedicht verdient wel brons deze week. MAX LEROU soldeerde JOOP KOMEN reflecteerde FRANS TERKEN bezeerde zich RONALD M OFFERMAN probeerde MIRANDA DE HAAN ontredderd MARC TIEFENTHAL van de vos ERIKA DE STERCKE een avondje uit CARTOUCHE loopt op eierkolen JOLIES HEIJ op lerou MAJA COLIJN en een halve film laten we zanger eren, of zijn lied – stand by me – of haar of hem die in ieder geval stand by moet blijven – omdat het allemaal van de liefde is – dat is het thema van de week omdat het allemaal van de liefde is. De regels zijn bekend. U kent de regels: Gedichten niet te lang, tenzij noodzaak. Als u er een eind aan wil maken, ook prima!, dan mag het een regeltje meer zijn. (hooguit 20 regels). de commentaren als altijd verzekerd. Insturen voor zondag 11.00 uur – het is voor wie de zanger het hoofd buigt aan het einde van zijn lied en dat hij haar weer ziet mooier dan ze ooit geweest is in wegstervende klanken van muziek een eenvoudig lied twee mensen die vertrokken ze leefden van de wind zij droomde van een kind hij bouwde haar een huis van leem en klei en brokken pw de soldeerbout stond altijd warm er wilde wel eens wat ontploffen was het mijn semtexpoppetje niet waren het de speakers wel het geluid kon niet droog genoeg we kozen philips en hoe dat schuurt alles als het maar niet gladjes we dronken zure wijn en dansten op de kjoe waren overwinnaars van het leven ik was de man de lepel altijd vol bracht ik je thuis en jij bracht mij ml 02 05 2015 mijn tuintje opgezocht, zonnetje, plantjes van het tuincentrum osdorp gisteren de grond in gehakt – ook 6 planten kattenschrik – de beestjes vinden het zo gezellig mijn tuintje dat ze collectief besloten hebben – schijten doe je bij wolluf – maar wel keurig de een na de ander – die onnavolgbare hooghartige waggelloop ken ik inmiddels uit mn hoofd net voor ze op moeten – vanaf vandaag dus langs de kattenschrik – gaan jullie effe lekker thuis graag op de donkere tegels en het zwarte grint – want ‘schijten bij wolluf’ komt natuurlijk niet uit de lucht vallen – meneer wolluf onderhoudt nog als enige in de buurt een tuin met plantjes en met groen en met zaden – vrij ouderwets – bijna onnatuurlijk staren ze mijn tuin in – die verfpoppetjes – zoals max lerou ze graag omschrijft. de moderne vrouwen met hun zwarte tegels en het zwarte anti kattengrint. Hoe dan ook een lange inleiding om bij max uit te komen. Een heerlijk gedicht. Even terug in de tijd – zou joost den draaier zeggen – de radio het vertrouwde geluid, meisjes achterop – een heerlijk tijdsbeeld met op de achtergrond de klanken van stand by me – oooh darling. Ze wilde wel en max wilde ook wel. Soldeerde wat af toen al. reflectie avondstilte nog wat geruis tikken van regen krakend blad murengeluiden…..|…….burengeluiden verledendenkend repulsief papier vergeten toekomst was jij maar hier verre klokken……>……verrekte klokken…>…….kerkklokken wordt het koffie of nog een glas verdomde eenzaamheid joop komen zo tussen de betties in komt joop komen tot nieuw leven. Wilde ik bijna schrijven. Een nieuwe vorm een nieuw geluid! Even opzoeken wat repulsief papier ook al weer is. Lezen we op google dat joop een 10 jaar oud gedicht heeft ingestuurd dat hij toen onder de titel ‘gebroken takken’ publiceerde. Ja was zij maar hier. Zit ze toch zeker al een decennium in joops hoofd. Tenminste als het gedicht niet over gebroken takken gaat maar over het takkenwijf dat onze joop zo lang geleden al weer troosteloos achterliet met zijn glas verdomde eenzaamheid. http://nl.kunst.literatuur.podium.narkive.com/i37hm8Kl/gebroken-takken hier komen we ook nog meer komen tegen maar dan wel weer in de vertrouwde sonnetvorm: Min 108. Het zijn zeshonderdachttien stappen lopen. Zo heb ik leren tellen, aan mijn vaders hand drie straten door, en daarna op het strand. Soms koud en guur, maar soms een ijsje kopen. Mijn vader sprak van windkracht en van knopen. Ik zag de golven, duinen in het stille land, en proefde zout mijn lippen, zag het zand dat sneed en stoof, en mij naar huis deed hopen. Als oude man ben ik terug gekeerd naar daar, waar ik met vader was gegaan, daar waar ik eens het tellen had geleerd. Ik ben er aan de vloedlijn blijven staan. Gedaan wat ik nog eens had willen doen. Vijfhonderdtien, maar langzamer dan toen. Mannenlast Is het weer in het lijf geslagen spring jij meteen bij koel met een doek dep je het ergste zweet mannen voelen ze ook eens wat kloppen in het klamme voorhoofd liggen ze al kermend languit niet dat de hand moet vastgehouden de kussens in de rug geschud een stoombad is genoeg om tot jezelf te komen zeg je nog droog ik je met liefde af Frans Terken 02052015 ik droog je met liefde – af. Frans loopt een beetje vooruit op wat nog komen zal – fraai verwoord door maarten: stand by me – geen ontkomen aan na verloop van tijd. In de natuur is het geregeld zoals het geregeld is tot dat we de ogen sluiten en ook als we ze zelf niet meer kunnen sluiten, dat ze gesloten worden Ben E King is ook al dood Ik probeerde je te zoenen op die lattenzolder Toen, toen feestjes nog om zeven uur begonnen En je dan om elf uur al weer thuis moest zijn Met haar oppassende ouders op de derde etage En je meisjes zolderkamertje op de vierde Nat wasgoed van de buren op de gang En jij die toen mijn grote liefde was Maar hoe was je naam nou ook alweer Ik weet nog wel hoe je toen keek En ook hoe je niets wilde Ronald M.Offerman Amsterdam 2-05 -2015 Op het bellamyplein had je zolders op vier hoog die je op kousen kon bereiken zonder dat de deuren van 1 hoog 2 hoog of 3 hoog open hoefden hoor. (ja als buurvrouw zich niet opgehangen had) Waar de ouders en de buren woonden. Maar ja wat al die moeite ook als ze niks wilde. Natte lappen lakens op de gang die te drogen hingen – hihi – geen veranda’s? de titel hangt er een beetje bij maar is toch wel functioneel – ronald schetst het verleden en hoe alles uiteindelijk over gaat – jongens hadden het niet makkelijk vroeger – voor een zoen naar een lattenzolder – en maar trappen lopen achter haar pettie coating aan. Ontreddering droomde van een huis vol torren schildjes krakten onder zolen toen ik wakker schrok, was jouw kussen koud en ik dacht dat ik je hoorde roepen (jij gruwt al van een langpootmug) je was niet in de keuken de koelkast bromde aangeslagen o-of er soms iets was de lamp knipperde bleekjes op de overloop het kleed krulde op in de gang na lang aandringen pas maakte mijn bed weer plaats voor mij mijn deken bleef nog uren kriegelig. Vergat vannacht dat jij me bent vergeten mijn redderen nooit nodig hebt gehad. MdH standby is ie niet gebleven ‘in the night’ bij miranda – zoveel is wel duidelijk. ‘jouw kussen koud’ – dat zelfs de koelkast aangeslagen is – goed gedaan zo. Mooie laatste strofe. Was wel al duidelijk maar in deze schoonheid mag ie wel blijven als heerlijk voorbeeld van estetische overbodigheid. Een klein dorpslied Reynaerd, hij was rein van aard en grootmoedig, groot zijn moed, klein zijn hoed. Hem verging het goed, dank u zeer, toen hij zijn rein Katrijn trouwde. Hij trok van stad naar stee, steeds trok hij zich terug in eigen bedstee. Een ander echter, meer muntgericht en minder rein, ontvouwde zich bij het late ontpoppen tot schaatsrijder. Het ijs begaf het niet, daar niet van, de wind was het die het spel brak. Hij blies zijn hoedje af en schaatste het achterna. In een ver dorp beland, golvend op de koude oostenwind, vond hij het deksel terug dat op zijn hoofd diende te passen. Daar werd hij uitgeroepen en verblijft hij sindsdien in het klein. marc tiefenthal Hoe het kan vergaan. Van een scheve schaats tot aan of in de eigen bedstee. Was het niet altijd al kop of munt? Avondje uit Dat we als lucifers aanstekelijk ontvlambaar tegen elkaar staan, blijkt uit het vuur in de ogen. De tent slokt een beginnende hitsigheid op, zwiert ze naar de gitaarsnaren die er het genot uitpersen. Zweetgeuren blijven achter op mijn t-shirt, twee maten te klein en de stof, bij een bruuske draai, scheurt vooraan. Erika De Stercke je ziet het niet vaak in de disco dat twee maten te klein uit een blousje scheuren. Als erika het op haar heupen heeft is alles mogelijk. Hier wordt gedanst – zoveel is duidelijk. Tot scheurens toe. Stavast Altijd stond ik achter jou jij bij mij – hetzij voor- overleunend in het raam hetzij op handen en voeten zoekend naar hoogste staat of liggend op de linker- zij, de blik op oneindig de warmte die opstoof naar voren toteierkolen opgestookt alleen nog rook en as het oog de spiegel vond jou voor het eerst voor mij zag staan o god, o vrouw sta mij bij Cartouche 02-05-2015 cartouche weet uit elke scene wel iets religieus te persen. Als een sinasappeltje op de zondagochtend het gedicht. De eierkolen tot leven gebracht, gerold. Zo lijkt alles op te gaan in vuur en vlam – het jongetje cartouche kijkt zijn ogen uit. bij elkaar toch een merkwaardig geheel. Alles rolt door elkaar in het hoofd van cartouche en dat alles op de maten van vrolijke muziek. wel graag gelezen. de ledige dagen zonder columniste goed doorstaan? ik vind het een waardeloos thema, daarbij zag ik ook nog een of ander suf sonnet langskomen, maar het gedicht van lerou was voor mij der hammer sta op mij je brengt muziek in alle toonaarden ik geef je een bed ook al snurk je als een drilboor hebt niks te makken voor arme nepalese kindertjes dat je no ordinary love op de autokjoe hebt gezet iets voor mij opkrabbelt bij de afhaalchinees je laat me wachten tot ik uitgewoond ben en zegt dan dat je me nooit meer vergeet altijd neem je een te veel aan jou mee daarbij ben je ook nog eens dichter Jolies Heij De ledige dagen zeker goed doorgekomen – dank u wel knedige frau – en U? De paaseitjes weer veilig opgeborgen? Nepal ook keurig bijgehouden bij onze oosterburen zie ik. En aldaar een eerbetoon geschreven op martin aart de jong, mogen we lezen. De weldoener ingehaald door vijf vijf vijf. Dat ie je laat wachten totdat je uitgewoond bent – tsja dat zijn die merkwaardige kantjes van dichters he – wel mooi opgeschreven zo. en lekker afgemaakt in de laatste twee regels. u bent geen varkentje om zonder handschoentjes aan te pakken. hoe lang wacht ik eigenlijk nu al niet op U? en dan heb jij het over nepalese kindertjes. dit doet me ergens toch ook denken aan het duet willy en willeke alberti – uit de jantjes – je bent geen knappe vrouw, je nagels zijn altijd in de rouw etc. maar dat terzijde. meisjes met getoupeerd haar en jongens in baretta t shirts op de achterste rij dreef een halve film voorbij wie maalde daarom jij wilde toch ook niet weten wat je ouders zaterdags onder het gouden maanlicht deden Maja Colijn geschreven met griep onder de leden schrijft maja. We hebben haar beterschap gewenst. De griep levert enige leuke flarden en vlagen op die elkaar in ijltempo afwisselen. Wie zich geroepen voelt om de vraag in de laatste strofe te beantwoorden reageer zonder schroom. Een tijdsbeeld drijft hier voorbij – de liedjes blijkbaar voor de lust. of het de koorts doet afnemen?