Soms is het niet mogelijk om een gelegenheid onbeschreven voorbij te laten gaan, onbeschreven op te laten gaan in de tijd. Den haag, gisteren, Lange Voorhout, Pulchri Studio, opening expositie van Ingeborg Müller: “Mediterrane herfst”. Volle zaal, openingstoespraak door levenspartner en dichter Max Lerou. Prachtig werk. tot zover de feiten.
maar wat een lief en prachtig mens is Ingeborg en wat een heerlijk en stralend geluk las ik gisteren op de gezichten van Ingeborg en Max daar op het megalomaan versierde en door een kerstmarkt bijna ontoegankelijke Lange Voorhout. En wat een verademing is het dan om het kersttumult achter je te kunnen laten bij het naar binnengaan van de Pulchri Studio, dat prachtige gebouw om vervolgens die lieve mensen Max&Ingeborg te mogen omarmen en te mogen feliciteren met zoveel schoonheid.
wat een lieve mensen Ingeborg&Max, overrompelend in eenvoud en kracht. en zie op de foto hoe Ingeborg de dichter Max Lerou heeft vereeuwigd – het werk dat is opgenomen in de tentoonstelling die gisteren werd geopend en is te bezoeken vanaf gisteren. eigenlijk bezocht ik gisteren niet meer de gewone wereld maar bevond ik mij in een poëtisch sprookje – opgezogen door de prachtwerken van Ingeborg om nu weer te ontwaken in mijn 020 – maar dan rijker dan ooit tevoren. dank jullie wel Max&Ingeborg. Max voor de special – de bundel poëzie – uitgereikt bij de toespraak – Ingeborg voor de ontmoeting en de omarming in de eerste plaats en de werken – zo vreselijk van genoten.
