De dagen laten niets heel van wat is, over de herfstgrond ligt vloeiend het rood een late regen valt weg in de goot en ik denk aan jou en hoe ik je mis en ik mis je.
juryvoorzitster Jeanine Hoedemakers is deze week streng. ik schreef haar al vanochtend – best een moeilijk thema voor de dichters – we lezen dat een beetje terug – de gedichten wat moeizaam tot stand gekomen. het kan niet altijd zomer zijn in de herfst – wat maakt het ook uit. ik heb met plezier vooral de bijdrage van merik gelezen – die bijdrage krijgt woensdag nog een staartje mocht ik begrijpen. dan is mirjam al aan het woord. anke labries bijdrage bracht me bij romy haag die ik binnenkort live zal bewonderen – hoe dan ook here are the votes of the ROSMALEN jury: ” –> Het goud uitdelen vind ik lastig. Geen enkele inzending verdient goud dit keer is mijn bescheiden mening. Ik denk er nog even over na: –> Ik heb nagedacht en ze krijgen allemaal zilver van me, voor de moeite, de loyaliteit van het insturen en omdat elk gedicht wel iéts heeft. Goud zit er deze week helaas niet in.”
ach laten we het finale woord deze week aan henny vrienten: ‘… het gaat niet over zilver … niet over goud… maar over wie het meeste van je houdt… ‘
Merik van der Torren viert het leven
Petra Maria ontdekt
Rik van Boeckel aan de Laan van Meerdervoort
Frans Terken aan de frieten met zuurvlees
Jolies Heij net niet aan het rijm bezweken
Anke Labrie in de wijde wereld
Naar Lisan Lauvenberg: ‘Vele jaren geleden deed ik een belofte aan zee, dat ik altijd terug zal keren in oktober om het leven te vieren.’ de wedstrijd deze week vrij naar dit door Lisan Lauvenberg aangedragen thema. de grote of kleine belofte trofee op pomgedichten – juryvoorzitster jeanine hoedemakers.
Wie wint de enige echte virtuele de grote of kleine belofte trofee op pomgedichten – en/of waarheen zou de dichter in u naar willen terug gaan? we lezen het zo graag van u al was het maar om de zo huidige regen te verdragen.
u kent de regels: de gedichten niet te lang svp – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
snackbar bastiaans
zat op de plek weer waar ik ooit ook met mijn vader snackbar bastiaans, velsen noord tafeltjes buiten en de zon oplichtend rood
op de fiets toen ijsje ola nu kroketten en wat brood straks rechtsaf het kanaal langs voorbij de sluizen naar de boot
pomwolff
Hoi Pom, een paar dagen geleden liet je gedicht over Marianne Thieme wat stof opwaaien, vooral bij Mirjam. Vandaar dit tekstje. Groet, Merik
Avond met Mirjam Al
Perfecte avond gevierd, vijftig jaar huwelijk, op de tachtigste verjaardag de geboorte van ons kind,
de komst van Betty de Hond.
Een fantastische avond gevierd, een lang geleden geschreven gedicht van Ans Wortel en Mirjams kronkeltje.
Perfect, fantastisch; we klonken onze glazen en proefden “het Zwarte Schaap” witte wijn uit Chili, enorm afgeprijsd.
en als peper boven onze gebakken kibbeling het ontzettend schofterige gedicht van Pom over Marianne Thieme,
We proostten erop.
Merik van der Torren, Donderdag 3 oktober 2019
pom: hahaha schofterig een mooi woord – iets van een paard ook – maar ‘ontzettend schofterig’ stijgt boven alles uit. ik wist niet dat ik het in me had – ik had beter kunnen weten. de dichter van de bundel ‘je bent erg mens’ wil nog weleens uitpakken. het is maar waar je de klemtoon op legt. op mens of op erg. het als ontzettend schofterig ervaren gedicht behandelde de ruzie tussen het eerste tweedekamerlid en het tweede tweedekamerlid van de partij van de dieren. inmiddels kent die ruzie andere slachtoffers. partijleden liepen weg en ook het eerste tweedekamerlid heeft er de brui aan gegeven. in wezen gaat het gedicht natuurlijk over de kleinheid in politieke partijen – dat ze bij de PvdD toevallig elkaar in de haren vlogen op moment van schrijven is toeval. maar als een dichter schrijft wil ie ook schrijven en duidelijk zijn – de kracht van de taal ligt nu eenmaal in de hand van de dichter:
het is weer eens hommeles in de PvdD
het eerste tweede kamerlid voor de dieren dat zich zo heeft ingezet voor de zeehondjes gemanipuleerde ratten en katten vlooien als het maar vleugels heeft poten, vinnen mevrouw is er als de kippen bij –
zet zich wat minder in voor het tweede tweedekamer lid – onze lieve esther ouwehand van dat wijf met der gladde praatjes en der gemanipuleer krijg ik zo langzamerhand wel acute jeuk aldus marianne thieme
maar dat zij zich te pas en te onpas door een paard laat neuken is natuurlijk wel roddel meneer en wat betreft de frequentie al helemaal achterklap
pomwolff
‘ontzettend schofterig’ inderdaad hahaha. wat betreft het gedicht van merik: ik lees er een cabarettekst in met een grappige opbouw. het is allemaal even prachtig en fantastisch – het leven – de verjaardag – totdat dichter pom wolff de zaal betreedt. dan is het uit met de leut.
jeanine: –> Merik van der Torren, Donderdag 3 oktober 2019 Hier hebben twee mensen zitten genieten en wij – de lezers – mogen meekijken. Waarschijnlijk hebben ze enorm gelachen, of ze spraken het schofterige gedicht nog eens door. Enfin, het heeft hun avond in elk geval niet bedorven. Veel herinneringen en heerlijke kibbeling.
mag ik jou ook een keer vergeten dan vergeten we elkaar samen om dan geheel en al elkaar opnieuw te ontdekken niet in de zon maar onder een boom liefst een olijke beuk dan zien we in jouw ogen dat ik er nog ben
Petra Maria
pom: dan… dan.. dat kan mooier beschreven. om in je ogen te zien bijvoorbeeld etcetera. voor mij is dit meer een aanzet tot een gedicht. een beetje hap-snap nog de woorden en de beelden. niet af, niet goed.
jeanine: –> Petra Maria
Ach, ach, dit is wat me als eerste invalt. Bij de olijke beuk ontwaakt voor een moment de haikudichter in me maar die kunnen ook heel goed zwijgen, dus dat vonkje vatte geen vlam. Het is grappig, een olijke beuk, het doet me aan de lente denken. De dichter heeft hier een beetje gespeeld met vergeten en ogen en opnieuw ontdekken. Erg overtuigend staat het er niet, ondanks die olijke beuk. Ik kort het even in:
mag ik jou ook een keer vergeten
dan zie je misschien dat ik er nog ben
Verloren tijd
In een droom lag de belofte terug te keren naar de bosjes waar honden uit de verloren tijd met blaffende bekken ronddwalen
ze nemen me mee naar tennisbanen jonge hufters prikken fietsbanden door aan de Laan van Meerdervoort vluchten naar duinen van de wind
de zee mijn vriend slokt ze op wijst naar de driemaster achter een horizon van herinnering mijn vloek verdwijnt in het zand
tussen de struiken van Pex sluipt de terriër op zoek naar prooi zijn baasje schrijft de belofte op laat mij luisteren naar zijn woord.
Rik van Boeckel 5 oktober 2019
pom: honden uit verloren tijden met blaffende bekken – wat een toestanden vroeger. bij mij komen de dit gedicht zo dominerende honden niet binnen. veel herinneringen lees ik maar de samenhang is een beetje zoek. de belofte ook.
jeanine: –> Rik van Boeckel 5 oktober 2019
Honden uit een verloren tijd met blaffende bekken en jonge hufters. Er staan wat aardige beelden in dit gedicht maar het gaat er ook wel een beetje aan ten onder.
Loze woorden
Belofte maakt schuld zeg je ik zoek naarstig naar manieren om die in te lossen – al weet ik daaraan mankeert van alles
dat ik je mee wil nemen naar een stille plaats en dat het dan in het donkere zuiden is bij Onze Lieve Vrouw ‘Sterre der Zee’
ik steek er een kaarsje voor ons op maar jij valt ter plekke spontaan van je laatste restje geloof in mij hoezeer ik stroop om de mond smeer
blijft aan de overzijde van het plein De Lanteern voor een verzoenmaaltijd frieten met zuurvlees om het zoet te proeven – dat ik binnen in me draag
FT 05.10.2019
pom: een schuldbewust gedicht waarin wordt toegewerkt naar die prachtige laatste twee regels met de frieten met het zuurvlees. ja je zou zo een treinkaartje kopen naar het donkere zuiden. moet ze er wel zijn.
jeanine: –> FT 05.10.2019
Tja, soms helpt een kaarsje aansteken niet 😉 Met frieten maken ze bij mij doorgaans veel goed maar dat zuurvlees…brrr. Doe mij maar mayonaise.
De gelukkige nostalgicus
Van oudsher heb ik over mijn schouder gekeken. Ik oefen het beroep nostalgicus graag uit. Aan vooruitgang ben ik nog niet bezweken.
Als ’t moeilijk werd ben ik naar vroeger tijden uitgeweken. Ik hou van ’t knarsen, ’t klepperend en knarsende geluid – van oudsher heb ik over mijn schouder gekeken –
van brievenbussen, langspeelplaten, pennestreken het contactloze is wat mij tegen de borst stuit aan vooruitgang ben ik nog niet bezweken.
En varend op de zeven zeeën raak ik steeds niet uitgekeken. Herinnering als waakhond, als een warme kluit van oudsher heb ik over mijn schouder gekeken.
In vroeger tijden waren er zoveel gebreken, maar nu zijn smartphones vlaggen op de modderschuit: voor die frivoliteit ben ik nog niet geweken.
Ik ben over het hier en nu echt niet te spreken, bezie de wereld als door een beslagen ruit. Van oudsher ben ‘k in tijdmachines neergestreken aan vooruitgang zou ik maar zijn bezweken.
Jolies Heij
pom: ergens doet mij deze poëzie mij aan de herhalingspoëzie van merik denken met her en der enige mallotigheden zoals alleen tiefenthal ze zou verzinnen. voor wie rijmen leuk vindt. voor mij hoeft dit niet.
jeanine: –> Jolies Heij
Een spel met herhalingen. We wandelen mee met de dichter en het doet mij als lezer deugd dat zij niet aan de vooruitgang is bezweken. Ik heb in cursief willen zetten, waar ik vanaf wil of het net iets anders op een andere plek terug wil zien maar ik ben ermee gestopt. Het gedicht gaat gaandeweg wat ten onder aan lichte rijmdwang en een herhaling die mooi klinkt maar de rest onvoldoende optilt en dus niet overtuigt. De boodschap is duidelijk en ik denk echt dat dit gedicht sterker kan. Fijn dat de huidige tijd je niet opvreet. De gelukkige nostalgicus
Van oudsher heb ik over mijn schouder gekeken. Ik oefen het beroep nostalgicus graag uit. Aan vooruitgang ben ik nog niet bezweken.
Als ’t moeilijk werd ben ik naar vroeger tijden uitgeweken. Ik hou van ’t knarsen, ’t klepperend en knarsende geluid – van oudsher heb ik over mijn schouder gekeken –
van brievenbussen, langspeelplaten, pennestreken? het contactloze is wat mij tegen de borst stuit aan vooruitgang ben ik nog niet bezweken.
En varend op de zeven zeeën raak ik steeds niet uitgekeken.
gekrompen landschap uit mijn kinderjaren vertekend beeld voor altijd opgeslagen
mijn blik was ruim de wereld wijd en grote mensen wisten overal de weg
anke labrie
pom: doet me denken aan romy haag: ‘du brauchst een ganzes leben um die kindheit zu verstehen…”
jeanine: anke
labrie
Ja, zo ongeveer hebben we dat allemaal ervaren, denk ik en
dan ineens ben je zelf een groot mens en verdorie, je verdwaalt. Dankjewel
Anke.
het journaal meldt een enorme vooruitgang. niet meer 49.9 procent van de mensen uit de risicogroepen heeft dit jaar de gratis griepprik bij de huisarts gehaald. neen, het percentage is gestegen tot een duizelingwekkende hoogte van 50.1 procent. jaja.
de griepprik zal bedoeld zijn om de risicofiguren zelf te beschermen maar er zal toch ook geprikt worden ter bescherming van argeloze mogelijke slachtoffers die niet tot een risicogroep horen, tegen de besmettingsgevaarlijke risicodragers, die hoestend en proestend door het leven gaan. de lezer voelt de conclusie aankomen.
niet de griep is de grootste bedreiging van boze hardwerkende blanke nederlanders en zijn buren, neen de grootste bedreiging zijn de besmettingsgevaarlijke risicodragers die jaar na jaar weigeren een prikje te halen om de hoek. de griep tiert welig juist bij dat soort tiepjes. tiepjes die met een satanisch genoegen de hardwerkende boze & blanke nederlander aan een schier dodelijke griep helpen.
We schreven hier al over politiecoach Carel Boers en zijn kritiek op akerboom in NRC Handelsblad: interne meldingen over discriminatie, seksuele intimidatie en ander wangedrag worden genegeerd door de politietop. Boers spreekt over 10 tallen door hem gemelde misstanden. Het gaat onder meer om seksuele intimidatie en aanranding van vrouwelijke collega’s, ernstige discriminatie en valsheid in geschrifte. En wat deed akerboom met zijn meldingen: NIETS!
En wie heeft vandaag weer eens de grootste mond bij de politie: AKERBOOM. en wie weet precies wie allemaal heeft gefaald: AKERBOOM. Den Haag – de politiek – iedereen om akerboom heen heeft gefaald volgens akerboom. en wie heeft volgens akerboom zeker niet gefaald: juist ja AKERBOOM!
de politie is inmiddels verworden tot een enorme puinhooporganisatie. en er is één man direct verantwoordelijk voor de aangerichte puinhopen en het wegkijken bij de politie en laat die man nou toevallig ook akerboom heten. een kleine kleuter met een grote bek – weghollend voor zijn eigen verantwoordelijkheden. en laat die kleuter nou toevallig ook akerboom heten.
Denk je wel vrij? Vrij je als je neukt? Je vrijheid verneukt, fuck je vrijheid!!! Terwijl je hand je telefoon Je gat in je hand Je ziel je zwarte gat
Wat nou hoer?! Wat nou?!
Ze zeggen, omdat het zo hoort Ik ken ZE niet Die ik wel ken luisterden ook Nooit een slaap meer zeg je Maar wel verslaafd Meer meer meer
Like-follow-buy now-hoer! Your money Your life You are a beautiful mind In a worthless body (little shareholder value) (massive respect) You will be served As servant slave Serveerslaaf Beter slaaf dan hoer Oh ja?
Ja, luister naar de stemmen De meeste Je bent mooi en nodig Je hoort veilig Met je geest, achter glas
Hoi Pom, het Koninklijk Huis inspireerde me tot het tekstje, groet, Merik
Waarneming aan het hof 2
Gesprek tussen de eerste hofdame en de onderste lakei
“Weledelgeboren dame; ik durf nauwelijks de woorden te bezigen.” “Schroomt u niet. Het zal u de kop niet kosten.” “ Ik weet zeker dat Zijne Koninklijke Hoogheid enkele poëmen van uw hand tot zich genomen heeft.” “ Maar beste man, u draaft door, uw zinnen begoochelen u. Blieft u nog een glaasje ambrozijn?” “ Ja, dank u, dame.”
mart smeets – de blinde. jarenlang slap wielercommentaar geouwehoer – zogenaamd journalistiek – (mart hield het altijd bij de feiten, alleen waar de feiten waren daar was onze mart net niet) en jarenlang keken ze scheel van de doping om en rond deze mart smeets, de wielrenners, maar blinde smeets zag niets.
de ene na de andere tourdefrance winnaar aan de doping – zoetemelk aan de doping in de tour, niet een keer maar drie keer, landis aan de doping – pollentir, delgado, noem maar op – armstrong jaar na jaar aan de doping – we kunnen lijstenlang doorgaan – blinde smeets zag niets. nul, nada, niets – hoe durft zo een man zich eigenlijk nog te vertonen op de tv met zijn lulpraatjes.
hoe dan ook – we juichen nu allemaal hassan toe – Hassan pakte zaterdag bij de WK atletiek in Doha nog nooit eerder vertoond Nederlands goud op de 10.000 meter. nog geen 24 uur later blijkt haar coach van de afgelopen jaren voor 4 jaar geschorst door het Amerikaanse antidopingbureau USADA.
Columniste was een maand lang min of meer van de virtuele wereld afgesloten. Wat een heerlijkheid om de laptop uitsluitend als naslagwerk te gebruiken. Naar welk museum zullen we vandaag? Zoek even wat info over die citadel op. Door wie was de brug over de Drina ook alweer gebouwd? Komt bij dat ze zich in Bosnië niet druk maken – behalve over politiek en etniciteit – , dus deden wij dat ook niet.
Smartphones hebben ze er wel, maar die worden toch voornamelijk gebruikt om te bellen, veelvuldig en soms urenlang, op luide toon familietwisten opvoerend. Maar niemand die je de godganse tijd op het schermpje ziet koekeloeren, laat staan al append lopen of fietsen. Fietsen doen ze daar sowieso niet en ik weet niet of de app er al is gearriveerd. En wat is het nut van appen als je net zo goed kunt bellen? Van Facebook wordt wel gebruik gemaakt, voornamelijk om foto’s te plaatsen. Bij iedere officiële gelegenheid een haag van smartphones in de aanslag. Foto’s, vooral selfies, zijn immers statussymbool en een uithangbord van de schone schijn. De enige appende jeugd, die ik heb waargenomen, was in de bus op weg naar huis in de hoedanigheid van twee vloeiend Duits sprekende – en waarschijnlijk in Duitsland geboren – bosnische jongeren.
Je kunt er tenminste naar de weg vragen, dat lukt mij in mijn gebrekkige Servokroatisch ook nog wel. Hier is het al snel: heb je zelf niet zo’n smartphone? Ik las eens dat jongeren tegenwoordig veelal geplaagd worden door “contactangst”. Dan te bedenken dat ik vroeger al contactgestoord werd genoemd als ik met m’n neus in de boeken zat en even geen zin had om buiten te spelen. Of plaatjes draaide (ja, op de pickup!) op m’n met afbeeldingen van sterren dichtgeplakte kamertje. Toen moest je voor brood nog naar de bakker en je mond gebruiken in plaats van dat je het online bestelt zonder er een woord aan vuil te maken. Enfin, eenmaal teruggekeerd naar de moderne tijd komt er een hoop op je af. Een aanbieding voor een smartphonehoesje (ik heb geen smartphone), de hoofdredactrice van de wijkkrant die in de groepsapp de vergadering afblaast (ik doe niet aan appen, wat is er mis met de mail?).
Wat me nog het meeste ergert aan het onlinegebeuren is dat het offlineloket bij de meeste instanties is opgeheven. Vroeger ging je met een probleem of een vraag naar het gemeentehuis of buurtcentrum, waar je werd geholpen door iemand met verstand van zaken. Nu word je geacht om zelf alles online op te zoeken. En áls je al een ambtenaar in levende lijve aantreft, neemt hij achter de computer plaats met de woorden: even de site raadplegen – wat je net zo goed zelf thuis had kunnen doen. Nu ben ik erg opportunistisch als het om technologische ontwikkelingen gaat. Ik omarm de technologie zo lang het mijn leven vergemakkelijkt. Tijdens mijn studie had ik een administratief bijbaantje. Op kantoor stond een elektrische typmachine. Allemachtig! Geen geklieder met tipp-ex meer, geen nagelbrekend gehamer, maar een vederzachte aanraking. Al snel typte ik in de baas zijn tijd al mijn referaten erop uit.
De computer als tekstverwerker was nog geweldiger, want je kon hele lappen tekst zo maar met één klik laten verdwijnen. Facebook was de uitvinding van de 21e eeuw, want je kon erdoor in contact komen met vrienden in het buitenland, mensen van vroeger, bekende dichters. De wereld kwam een stuk dichterbij. Maar nu hou ik het niet meer bij. Urenlang ben ik bezig geweest om alle meldingen van de afgelopen maand te verwerken, waarvan ik de meeste heb verwijderd. Voor smartphoneverslaving ben ik niet bang, ik zou er meer niet op kijken dan wel. Geef mij trouwens maar het beeldscherm van laptop of computer, lekker groot en overzichtelijk. Het is mij een raadsel waarom mensen een postzegelschermpje in de hand hebben en een breedbeeldTV in de huiskamer. Ik krijg de gribus van swipen, om maar te zwijgen van die minuscule vlakjes, die met een lichte en behendige toets van de duimen aangeraakt dienen te worden. En al die toeters en bellen, wat moet ik ermee? Met appen is het vast net als met vergaderen: hoe meer groepen hoe meer er ter tafel komt.
Hoe meer tijd je wilt besparen hoe meer het kost. Neen, ik heb deze waanzin niet gemist, het optreden trouwens ook niet. Soms is het gewoon fijn om temidden van al het getetter stil te zijn.
Stad als museum
Ik liep door de stad, maar in deze contreien is iedere beweging verdacht. Stilstaan is uitrusten, voorbode van de dood in een land dat de kerkhoven koestert, graag namen kerft, al is het in huiden of trommelvliezen.
Ik liep door de stad, de minaret stond galmend aan, iedere keer een ander gebed, wist de plaatselijke moslim. Ik versta geen Arabisch, zei hij, ik heb niet gestudeerd, maar ik weet dat waar God verdwijnt Mammon in Zijn plaats verschijnt.
Ik liep door de stad, er werd een bandje met kerkklokken afgedraaid. De bioscoop toonde een film van de aanslag met stromend kersenbloed uit de buik van de hertogin. De filmmaker bouwde met aluinen handen aan het décor van zijn Küstendorf
kwade tongen noemen het propaganda. Lopen is hier nooit neutraal maar politiek. Ik liep door de stad als door een museum, op schootsafstand van de beroemde brug over de Drina, oog in oog met de schrijver wist ik, als ik omval ben ik niet alleen.
de ene na de ander dient het veld te ruimen bij de politie. je vraagt je af hoe je daar teamchef wordt. de een spreekt over een totaal verziekte organisatie – vol racisme, macho, seksuele intimidatie en ander fraais. wat gebeurt er eigenlijk allemaal in die politie-auto-tjes. en wat wordt er eigenlijk bedoeld als je weer eens hoort dat er veel te weinig of bijna geen blauw op straat te zien is.
in ieder geval sneuvelt de ene na de andere teamchef. die van vandaag vanwege seksuele intimidatie richting een hoofdagente. ergens in de haarlemmermeer dacht ik te horen. bettie je moet om 11.00 uur even bij de teamchef komen riepen de collega’s daar vorige week nog in koor.
de teamcheffin – die vorige week in Leiden op NON AKTIEF werd gesteld door de korpsleiding (korpsleiding ahum) zorgde voor teveel spanningen door haar uitspraken over racisme en seksuele intimidatie. ik heb zo het angstige vermoeden dat daar in Leiden beter de korpsleiding op NON AKTIEF moet worden gesteld – op seksueel non aktief. in plaats van de teamcheffin die de wantoestanden daarachter publiek maakte.
