Etappe 6 do 11-7: Mulhouse – La
Planche des Belles Filles (160,5 km, aankomst bergop)
Die verbroken verbinding gisteren was niks. Er waren bij één
Herbertist, die het voor de rest dreigde te verpesten, een paar draadjes los.
Kap Nelis heeft de stoorzender vakkundig overboord gegooid, uh… gerepareerd.
Contacten gelegd. Verder aardige lui, die gisteren zeg maar op de koffie
kwamen. Dat hele idiote geherbert was inderdaad een studentikoos geintje.
Prima. We hebben erom gelachen. Laat ze maar aanmonsteren. Beetje verjonging
kan de schuit wel gebruiken.
De tour. Het ging vandaag volle bak, vanuit een vol huis, full house,
van Mulhouse naar (La) Planche des Belles Filles. Dat Plateau van de Mooie
Meisjes. Ach, ik weet het nog van 2017. Zelfde valpartij. (Zou valcrack Richie
Porte er nu ook bij zijn geweest? Hihi.) Het Plateau van de legendarische alsmede
betreurenswaardige Meisjes die tijdens de Dertigjarige Oorlog rond 1635 op de
vlucht voor Zweedse huurlingen liever vanaf dat Plateau 1148 meter naar (L’) Étang
des Belles Filles vielen (de Vijver van diezelfde Mooie Meisjes, thans
meervoudig Étangs) dan in vijandige Zweedhanden. (Aankomst bergop, gaf de
reisleiding nog optimistisch aan. Dat was dus niet altijd zo.) Waarschijnlijk
heeft de heer Dijkstra u iets soortgelijks willen vertellen, ongetwijfeld
steeds irritant onderbroken door albetweter Ducrot, in zijn eigen woorden (d.w.z.
die van de folder die hij in het locale toeristeninformatiecentrum ongezien uit
een of andere molen had gesjord), met zijn slimy voice-over, het stemgeluid dat
u onpasselijk geworden als het ware zelf aan de rand van dat Plateau over een
schuin stuk rots zou doen uitglijden en in hierboven geschetste diepte deed storten.
Ik hoop derhalve dat u hem er niet over hebt hoeven aanhoren. Aan de andere
kant: na een kwartiertje Herbert op Plateauhoogte krijgt een enkeltje Étang des
Belles Filles bijna iets aanlokkelijks. Alle verdwazing in het fietsframe
verstopt: voor de zekerheid herhaalde ik de letterlijke hoogte- en dieptepunten
van de legende, uiteraard vanuit mijn veilige commentaarpositie op onze
zuipschuit MS De Kantelaar. Leffe blond ernaast, net zo makkelijk.
Het blijft een akelig verhaal. Je zou er nogmaals van naar de
fles grijpen. Om te vergeten. Kamagurka graptekende eens: ik drink om te
vergeten dat ik drink. Ook een goeie reden. Hoe dan ook: de Mooie Meisjes maken
dorstig. Maar hoe ben je er de volgende ochtend aan toe? Denk je liever niet
aan. Het lijkt me goed op zo’n droevige avond ergens een koffiemomentje te
plannen. Hoe doe je zoiets? Waar haal je de kracht vandaan? Die arme Mooie
Plateaumeisjes. Die lelijke vol-huishoudende Zweden. Daar zit je dan, Ketting,
met je leuk bedoelde praatjes. En of het niet genoeg is, op Canvas nogmaals
naar Lost in Translation met Bill Murray en Scarlett Johansson kijken! Je zoekt
het ook wel op hè. En dan weet je dat het pak, dat enkel wil malen en malen,
van Mulhouse richting La Planche vertrekt, nietsvermoedend, zich van geen drama
bewust, en dan weet je dat jij er wel alles van weet, en dan herlees je tóch
het verhaal van de fatale val van de Mooie Plateauzolen-Meisjes, en dan huil je
wat… En dan? Onbegrijpelijk. Huilen. Weet je wat nou zo gek is, Ketting?
Mevrouw van Zetten uit Tiel begrijpt dit dan weer wél. Maar ja, die bestaat dus
niet. Wat een wereld. Ik… Vrienden, ik verbreek nu écht de verbinding. Laat mij
maar even. Zo terug. (Leffe D, Nelis! En extra tissues!) [Verbinding
verbroken]
Ranke Nelis zingt, zoals De Kantelaar weet, graag liederen uit
het Nederlandstalige repertoire. Het bijeen gefabuleerde ‘geval’ van de Belles
Filles was hem gisteren al ter oge gekomen en had hem zo aangegrepen dat hij er
een liedtekst op moest maken. Niet direct op die Belles Filles, zei hij, maar
op het gevoel dat je zo ’s ochtends kunt hebben. Nelis wil dat lied graag ten
gehore brengen. Ik vermoedde dat ie het reeds gemaakt had. Hij bleek het zelfs
van die Pannekoek te hebben, die het bovendien al had gespeeld op het Bergense
‘Literariteitencabaret’ van Ana Paljas – ook aan boord, zie ik – maar wat
dondert het? Goed gejat en op het juiste moment. De Kantelaars hebben besloten
hem het groene licht te geven. Wat kun je nu immers beter doen dan de loden
downte wegzingen? O, het is geen meezinger, hoor ik. Dan maar gewoon luisteren.
Nelis heeft ons verzekerd dat het goed afloopt, al moet er eerst fors tegen het
zuur gevochten. Opnieuw begeleid dus door Pannekoek op de piano die ook niet in
een beste stemming is. Die tingeltangel dus. Maar dat is ie standaard. Een
blues? Woke up this morning… Yeah. Ik zou zeggen: gooi het eruit. Maar het is
dit geworden: ga je gang!
Drinkin’ Shrinkin’ Blues
Ik werd die ochtend wakker met me lijf in
gore lompen. / Me hart deed
grote moeite iets aan bloed nog rond te pompen. / Ik fikste teilen koffiedrab
en brood in droge hompen. / Die zeikstraal van een kat wist ik de keuken uit te
stompen. / En na een kouwe does / zocht ik een schone bloes. / Die bleek te
heet gewassen, dus gekrompen.
Ik trachtte me verschijning met iets anders
op te pimpen / (want met zo’n shrunken outfit zou de wereld me beschimpen) / en
vond een combinatie, afgewerkt met grauwe gimpen, / een soort van circustarzan,
half verstoten door de chimpen. / Al oogde het wat raar, / dit moest het wezen
maar. / Het leven kon nog moeilijk verder krimpen.
Het daglicht werd verdragen, ja ik wist zelfs
aan te klampen, / en ’s avonds in De Kantelaar, weer hijsend in me dampen, / bepeinsde
ik diverse existentiële rampen / en hoe men elk ontkiemsel soms de zomp in weet
te stampen. / Ik nam de blues voor lief: / het was toch relatief, / ik had maar
met een kleine krimp te kampen.
Nou word ik gierend wakker in dezelfde klamme
lompen / al buffelt weer me hart om al die vochten rond te pompen. / Ik slobber
van die teilen troost en beitel door me hompen / en geef dat klauwgevaarte nog
wat feestelijke stompen. / Dus blijf maar lullen, Truus. / Nou heb ik een excuus.
/ De bloes is lang niet ver genoeg gekrompen.
This barmaster’s voice… Wow! Weet niet hoe het met jullie is,
maar veel beter voel ik me er toch niet door. Je krimpt ineen. En nu… O ja.
Denk je alles gehad te hebben… Ik hou het kort. Herbert voorziet bij al dat
geklim een Labeto-vervolgtraject en Kroot klinkt als een locale Zweedse
huurling rond 1635.
HvdD: ‘Dus zo vormt zich de bus.’
DK: ‘Je kunt je vandaag niet verstoppen.
Echt niet. De billetjes gaan bloot.’
Snel door, de tijd drinkt. Dringt. Het Détour afsluitende
Alloymoment pakt niemand ons af. Die billen blijven bedekt. Ik zou zeggen, Wil,
en zeg het daadwerkelijk: etappe 6 kan afgepilst, voor we naadloos overgaan op
iets sterkers. Of is het – slik – nog ‘Tijd voor Moccona’? Help ons uit de bonenbrand!
ROEPT U MAAR
“Koffiemolen!”
De renner maalt zijn koffie, geswitcht naar
‘minder zwaar’:
Maar zulk soort maling krijg je moeilijk in
De Kantelaar.
Alleen al de gedachte leidt vaak tot klein
verzet.
Het hijst hier alcoholisch, van ‘we gaan nog
niet naar bed’.
En dat is dan toevallig: zo vind je toch je
‘troost’.
Ze staan weer vers getapt, hoor. Op de Mooie
Meisjes, proost!
Niet dat het iets verbetert aan de realiteit,
maar we zitten hier gebeiteld en we zitten
hier geheid!
[klapklapklapklapklap]
[Top 3 algemeen orangement: 8. Kruijswijk +1.04, 22.
Mollema +2.22, 53. Kelderman +17.45]
){kind=link}
){kind=link}
 in café eijlders){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
