vanavond is Gerdin overleden – ik had nog iets van hoop – maar nee – ze werd te benauwd – haar dochter Bonne meldt het overlijden van onze prachtige lieve mooie vriendin Gerdin. toch dan maar een laatste herhaal column van haar als eerbetoon. wij wensen de familie heel veel sterkte. de wens hieronder schreven we een paar uur geleden – tevergeefs:
column van Gerdin d.d. 20 november 2015 – de herhaalcolumn geplaatst ivm de mindere gezondheidstoestand momenteel van onze vaste vrijdagcolumniste – wij wensen Gerdin heel veel lucht en sterkte.
Goedendag poëten en anderen,
Zo hol je onbezorgd met je vlindernetje door de weilanden, zo bereikt je het bericht dat de site weer in de lucht is. Geen vlinders maar gemengde gevoelens buitelen opeens over de weide. Afgelopen met de vrije dagen, dat allereerst. Maar ook, geen vertrouwde aanklikcategorieen meer, geen begrijpelijke verwijzingen, links is niet meer links en rechts niet meer rechts en waar is ons verleden? Voorgoed in de virtualiteit opgelost?
De kleitabletten van de Phoeniciers worden nog steeds bestudeerd maar hoe moet men ooit in de toekomst onze mededelingen bestuderen? Alles verdwenen in een zwart digitaal gat waar niemand meer bijkan.
Vergeet niet je werk te printen hoor jongens; alles wat je maakt onmiddellijk op een solide stukje papier vastleggen! Dan maar een extra ladekast bij Ikea aangeschaft. Luister naar moeder.
Een nieuwe site. Dat wordt dolen als in een heropende, alles nieuw-en-nog-overzichtelijker supermarkt. Je bent voorgoed de weg kwijt. Het went niet meer. Ofwel, je wilt niet meer wennen.
Ik houd niet van veranderingen. En dat is vreemd want ooit was het zo dat een dag geleefd zonder verandering, niet geleefd was. Stilstand was achteruitgang. Drie keer per week moest het interieur gewijzigd, elk half jaar een nieuw vriendje, om het jaar een verhuizing, na twee jaar toch echt weer nieuw werk voor een nieuwe opdrachtgever. Als er al niet een geheel nieuwe carrière werd overwogen. Af en toe een nieuw kind gebaard. En je leefde tien jaar per jaar.
Dat is op een kwaad moment en ik weet niet wanneer, veranderd. Ik leef nu een jaar per, nou vooruit vijf jaar. Ach wat zit ik graag achter de geraniums in volledige stilstand en in een vertrouwde opstelling van meubelen. Geen fijner feest dan het feest der herkenning!
Geen groter genot dan een goed boek op schoot, geen groter gruwel dan de boekverkoopster die mij verwachtingsvol vraagt of ik interesse heb in de workshop snellezen. Dat doe je diagonaal, meen ik begrepen te hebben. Scheert u weg, riep ik. Ik lees niet graag diagonaal en vooral lees ik niet graag snel.
Ik houd niet meer van verandering.
Na lange afwezigheid was ik zondag weer eens in Eijlders. Het was hetzelfde als altijd maar toch anders. Kortere lontjes, zo concludeerde ik na enkele verbeten terechtwijzingen van het bedienend personeel. Een nieuw Dichtersmiddag-bestuur ook, met, dat gelukkig weer wel, een vertrouwde presentator.
Maar bovenal een appelig terrasje met uitzicht op een blinde muur, daar waar ooit de fameuze, in vele breinen als een monument van kunst en ongezond leven vastgeklonken
rooksalon was. De glazen serre van Eijlders, waar de habitué op de tast en letterlijk blindelings in de zware blauwe dampen van sigaren- en sigarettenrook zijn weg wist te vinden. Beslagen ramen, geen sprankeltje zuurstof aanwezig, een bevredigende vochtbalans, een rokertje, een drukte van belang, dij aan dij en vele goede gesprekken. Nergens was het gezelliger dan in Eijlders’ rookruimte. Voorgoed verdwenen. En met die rookruimte lijkt ook een even ruimdenkend als doodsverachtend joie de vivre tot het verleden te behoren.
Vind ik. Maar ik zit nogal veel achter de geraniums. Dat wel.
Met hartelijke groet,
Uw DinLin.
de koningin van tafeltje 3, Gerdin Linthorst, voorheen de Volkskrant,
kunt u genieten op 9 december 2015 op de boot van Catelijne – aan
‘het einde van de wereld’. Catelijne sluit het jaar af met ‘een sterk veld’.
