alle pomkanonnen zijn al langs geweest – dus we kunnen aan de eremetalen. dichters dank jullie wel oor het insturen van de teksten. ik hoop op mooie dagen al staat los angeles in de fik – het zo actuele gedicht van max lerou heeft het kenmerk van de gouden glans die over los angeles momenteel nog steeds nederdaalt -een heerlijk actueel gedicht. hollywood in de fik – kan mij het schelen – kan mij ook niks schelen zou mijn kleinzoon mij nazeggen – nouja we leven mee – of zoals anke labrie ramses citeerde – we leven nog (en niet zeuren) – gelukkig maar. naast max lerou moet het goud deze week toch ook naar Cartouche – die pakt de dagen die maar niet willen meezitten heerlijk uit. grote troost voor de lezer – niet alleen de lezer treft alledaags ongemak – in ieder geval kent ook dichter cartouche die dagen – mooi gedaan – max en gérard van harte.
de druppel valt niet ver van de kraan
dan zie je weer het zoontje
van iemand waarvan je had gewild
dat het een vage kennis was
maar nee het is een oude vriend
druppel van hetzelfde water weet je
nog een jaar of twee en het joch
steekt de vingers van een vrindje
in het open stopcontact achter de keukendeur
en weer zal er het theelichtje zijn
dat uit zichzelf dichterbij de rand
van de tafel schuift en dan de hond
in brand het moet wel fikkie zijn
ml
ja brandende theelichtjes die uit zich zelf de hond in lichterlaaie zetten – dat zijn die dagen ja – max lerou bedenkt ze – en ze zijn heerlijk om te lezen – eindelijk het leed bij een ander – eindelijk voor even een einde aan dat overdreven FB universum met alleen maar gelukkige mensen daarin. nee de hond in de fik dat is het ware leven. en als je niet oppast het hele huis en even later geheel los angeles.
Hoe het uitziet
dat je niet meer weet of het
twee voor of na twaalf is
geen spoor van maagdelijk wit
slechts mist die zicht ontneemt
en aanvoelt als min een
wat ik ook schreef of zeg
het zet geen zoden aan de dijk
het hoge bed waar wij zo vaak
maar de kuil in het laken
waarin al wat je aanpakt
je uit handen glipt, zo’n dag
waar je geen beweging in krijgt
helemaal haar niet die naast je
de grijnslach op haar gezicht
zo’n onbestorven dag te weten
van voor noch van achteren te leven
murw geslagen – te slap
zelfs om de hand aan jezelf te slaan
de vrees voor wat verschiet
11-01-2025 / Cartouche
ja cartouche kun je om een boodschap sturen – ‘zo’n dag
waar je geen beweging in krijgt; dat is inderdaad de dag die we bedoelen. het kan niet mooier gezegd. zo een dag die je verlamt – over zo een dag willen we lezen – dat wij niet alleen maar dat gelukkig ook een dichter als cartouche het zelfde leed kan treffen – niet dat we het hem gunnen maar het is ook wel fijn dat de wasmachines in huize cartouche aan de wandel gaan en niet alleen bij ons. dat de kachel het niet doet bij cartouche – prima – heb ie ook eens wat! haha.
- Frans Terken – dat het met één kramp niet gedaan is
- Luk Paard – we zoude eerst toch nog
- Rik van Boeckel – de auto accu
- Rob Mientjes – Tegenwind
- Anke Labrie – ‘we leven nog’
- Max Lerou – nog een jaar of twee
- Ditmar Bakker – het slappe koord
- Cartouche – min een
ach natuurlijk kent iedereen die dagen – maar laten we ze in vredesnaam poëtiseren – dan hebben we tenminste nog wat. u kent hier de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
die dagen dat alles tegen zit
als alles tegelijk uitvalt
begint te knipperen of de badkamer uit wandelt
dat je net de verkeerde dingen zegt
nog op een paar woorden hoopt
een vloedgolf aan woorden vreest
een boodschapje willen doen
maar niet meer durven
pw
De stuipen in het lijf
Is er iemand die een oog dichtknijpt
om niet te zien hoe ik me blootgeef
nu ontvellen een voortgang neemt
maak ik met kloven in mijn duimen
steeds een tegengestelde beweging
om het verval zo mogelijk voor te zijn
zie me dan grijpen naar een huidplooi
om die verder uit te rekken en
er in de kleine letters te lezen
wat eronder aan de hand is
hoe daar tegenslag rondwaart
alsof elke spier op knappen staat
in de achteruit vol tegen darm of
bot ver aan de pijngrens voorbij
dat het met één kramp niet gedaan is
alle aanvallen huppelend het hoofd bieden
de beproeving tot het uiterste hanteren
tot de laatste stuiptrekking te gaan
© FT 11.01.2025
de dagen die frans beschrijft zijn erger dan de bedoelde dagen van het gevraagde thema – de thema dagen hebben nog iets vrolijks – een wasmachine die uit zich zelf aan de wandel gaat – goede morgen wasmachine kennen we elkaar? en hee broodrooster ook al kapot en waarom gaat de lamp niet aan. o ziggo is ook aan het werk net nu ik de computer nodig heb – frans speelt al in op het thema van de boekenweek in alle lijfelijkheid. pittiger en indringender dan het leed der dingen om ons heen zijn de dingen in ons. dat is wel duidelijk geworden na dit gedicht van frans.
“ stil as’n mes “
we zoude eerst toch nog
asof’n dag nie zou bestaan
en alleen de nacht door ons
zo tastbaar lang
d’r ware nog zoveel
en allemaal mooie bloeme
klaargelegd in de ochtend
dat’k zeker wist
zelfs’et jurkje had’k
uit tedere hande aangereikt
as’n nieuwe begin van alles
maar‘k voelde alleen jouw lippe
zwijgend stil as’n mes
vlijmscherp door me heen
© luk paard
ja dit is toch ook de beschrijving van een min of meer lijfelijke tegenslag – als je meer wil dan lippen voelen lippen soms blijkbaar toch minder prettig aan. en wij als lezers hangen aan de lippen van een opgewonden luk paard. haha.
De poëtische tegenslag
Wat tegenzit ligt in sommige kasten
met herinnering aan hoge lasten
en de stem die een lied met weemoed zingt
de auto accu die uit elkaar springt
roept de wegenwacht telkens aan
omdat de wielen stilletjes blijven staan
de dagen veranderen door tegenslag
de nachten door dromende nachtmerries
tot de dageraad het ongelukkige verslaat.
Rik van Boeckel
11 januari 2025
hoe dan ook en waar dan ook de nieuwe dag breekt aan en rik ziet spoortjes van licht en optimisme. en het leed weet ie toch nog draagbaar te maken met zo een stem die weemoed uitdraagt. we lezen kasten accu’s nachtmerries een bijzondere verzameling van onaangenaamheden in huize van Boeckel.
Ziel in zaligheid
Tegenwind op kop
Hagelstenen striemen
Tranen biggelen ijskoud
Hart brand in borst
Spieren slaan op tilt
Zenuwen kloppen in keel
Zweet op voorhoofd
Einder haast in zicht
Silhouet op netvlies
Zon staat klaar
Knuffels in aantocht
Licht in duisternis
Kusjes in nek
Lijf en leden in brand
Ziel in zaligheid
Rob Mientjes
ja als het tegenzit moet het ook wel tegen blijven zitten vind ik – niet dat ineens de zon verschijnt en dat er raak gekust gaat worden en de knuffels niet van de lucht zijn – sterker nog vrijpartijen worden beschreven. geef mij ook zo een tegenslag!
DE NAR
Clowneske voor de bühne? Neen–wiens Woord
klinkt als publiek, slaat hoofden om en laat
de spreekstalmeester vragen ’t slappe koord;
hoort lachen wie het lachen fluks vergaat?
Ditnar Bakker
tuurlijk het lachen al ons vergaan – ditmar zal niet nalaten het ons in te wrijven. en dat is goed.
met dank aan Ramses
van die dagen
dat alles tegenzit
alles is wel heel erg veel
en het nieuws op de tv
op zo’n dag
ook al geen troost biedt
dan luister ik naar Ramses
zet het geluid wat harder
en zing luidkeels mee
‘we leven nog’
en denk er zelf wel achteraan
‘niet zeuren’
anke labrie
11-01-2025
we leven nog – van good old maar dode ramses – zoals ie door de straten van amsterdam ging – achter de piano plaatsnam en het uitschreeuwde met zijn mooie hoofd en die innemende stem.
wat zag ik ook hem graag optreden in de koepelkerk – in kleine theaters in 020. mooie herinneringen – zong ie van levensmoed en relativering – het leven van alledag weer tegemoet.
https://youtu.be/Lrki68Svmjg?si=mb5eOjCgGH3MJiv6
