Op vrijdagavond haal ik mijn twaalf jaar oude zoon op de fiets op van karate. Zeker nu het ook donker is. Mensen in auto’s letten minder op als het vrijdagavond is. Vooral als het donker is of regenachtig. Dan zitten ze liever op hun smartphone en rijden harder, omdat ze de gevaren toch niet meer zien. En wat je niet ziet, bestaat niet. Tot je het op je motorkap of onder je wielen hebt.
Ik fietst verder naar de karateschool. Deze is gevestigd in een oude gymzaal in een slaperige, saaie jaren dertig wijk onder de rook van vliegveld Zestienhoven. Naast de gymzaal staat nog een kerk en pastorie, die tegenwoordig gebruikt wordt door de Ethiopische kerkgemeente. Ik rijd over de brede stoep langs de geparkeerde auto’s. In sommige auto’s zie ik gezichten van onder af verlicht worden door een spookachtig lichtschijnsel. Ouders, net als ik. Ik passeer een vrouw die verdiept is in haar slimme telefoon, ze schrikt even en duikt snel weer haar scherm in. Mijn fiets zet ik tegen het hek, vanwaar ik zicht heb op de ingang van de karateschool. Verderop tegen het hek staan nog drie vaders. Allemaal verdiept in hun toverspiegeltjes.
In de tijd, dat ik de leeftijd van mijn zoon had, rookten alle ouders. Ik keek rond. Veel kon er in die dertig jaar niet veranderd zijn in deze buurt. Ouders zouden er toen net zo bij gestaan hebben als nu. De kinderen die naar buiten kwamen zouden hun ouders zien roken om de tijd te doden. Zouden dat normaal vinden en het zelf ook gaan doen. Nu vinden ze de rechtvaardiging en het goede voorbeeld om elk onbewaakt moment de virtuele wereld in zakformaat in te duiken.
Mijn zoon komt naar buiten. Ik zie hem meteen. Tegelijk gaan onze handen omhoog ter begroeting. Hij haalt zijn fiets en ik wijs hem erop, dat hij zijn lichten nog aan moet doen. Andere ouders en kinderen stappen in auto’s. Blauwig licht flits op, op de bijrijdersstoelen. Fietsend vertelt mijn zoontje hoe de training was en hoe goed hij wel niet is. Ik luister en geniet. Op weg naar huis fietsen we nog langs een school, waar een bordje voor staat. ‘Samen op weg naar een Rookvrije generatie’. Ik ben benieuwd wat voor bordjes er over dertig jaar staan.
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
de site is even in een fase van bewerking